Dag 8: Onverwacht

Vanmorgen om 7:30 uur ging de wekker. Dan hadden we tweeëneenhalf uur de tijd om alles te doen voor we op weg moesten naar Toft voor de Ferry.  Natuurlijk was ik al ver voor de wekker wakker. Om kwart voor zes  ging ik maar even naar kamer 100 om vervolgens weer heerlijk in te snoozen. Tot half acht dus. Na nog een paar keer snoozen sprong ik onder de douche en begon Sabine met het poetsen. Elke dag hetzelfde ritueel ontdek ik nu tijdens het schrijven. Na het douchen deed ik alles in mijn tas en dat deed ook Sabine. Ik wilde nog even wat in de auto gaan zetten. Na de eerste tassen in de auto gezet te hebben stond de yoghurt al op ons te wachten en zijn we gaan ontbijten. Vervolgens schreef ik nog een briefje aan Andrew en Barbara en stopte dat in de envelop met de 15 pond voor het beddengoed. Hierna hebben we alles weer afgewassen en ben ik het enige pedaalemmerzakje dat wij hebben (met de elektrische tandenborstel erin ) gaan halen voor de yoghurt. Achteraf had het zakje beter over het bakje met de tomatensaus kunnen zitten. Terwijl ik het zakje ging halen kwam ik Andrew tegen en hebben we nog kort gesproken. Voor Sabine veel te lang, zij kwam vast met extra tassen. Hierna hebben we nog geveegd en het huisje keurig opgeleverd. We waren nog wat aan het steggelen of we nu wel of niet moeten gokken op WC papier of naar de COOP moesten, maar zijn toch direct naar Toft vertrokken. Tijd voor de Mossbank, waar nu ook veel orka's worden gespot, hadden we niet, dus kwamen we ruim op tijd aan bij de ferry en stonden we als eerste in lane 1. Meer dan ruim op tijd bleek later. Het duurde best lang voor ik de Ferry richting ons zag komen en dus keek ik maar even op de reservering. We hadden niet de ferry om 10:30 uur, maar om 11:00 uur. Dus was er onverwacht tijd over en heb ik maar even met de camera gespeeld.

Op deze Ferry kan je dus eigenlijk geen vogels of zo fotograferen. Je zit met alle auto's in de laadbak, de kleppen staan hoog, je ziet dus iets van de omgeving en niemand komt uit zijn auto. De voorkant van de boot gaat al open voordat je bent aangemeerd, maar dat mag de pret niet drukken. Aan de overkant, op Ulsta, zijn we eerst even gaan plassen. Daarna gingen we, natuurlijk via een lange single track road, naar een museum, The Old Haa. Ik had iets gelezen over de geschiedenis en het erfgoed dat daar tentoongesteld wordt. Waarschijnlijk had ik het verkeerd begrepen of verkeerde aannames gedaan. Ik dacht dat we iets over de Noren zouden gaan zien die hier vroeger de macht hadden. We zagen iets over ene Nellie. Sabine zei nog: "Kijk dit is een foto van Nellie toen ze 20 was en die foto ernaast is een foto van Nellie uit 1928. Maar hoe oud ze daar is?" Dit is het enige wat Sabine is bijgebleven, samen met de hier nog verplichtte mondkapjes (wat ben ik blij dat ik met die beslagen bril daar niet van de trappen ben gevallen), de chocolademelk die we daar hebben genuttigd en de taartjes die we hebben gedeeld.

Vandaag was een beetje somber weer. We hadden wat kleine buitjes en het was vandaag voor het eerst echt fris. Vandaar de choco, die gewoon werd gemaakt met een poedertje. Hierna zijn we dezelfde weg weer terug gegaan om daarna de weg A968 te vervolgen. Deze weg start al op Mainland en gaat via de ferry's dus door op Yell en op Unst. Langs de A968 lopen hier gewoon de schapen. Je mag hier 60 mile per uur, dat is zo rond de 95 á100 km per uur. Maar bij deze eigenwijze schapen op Yell rijd je dat niet hoor. Ze gaan gewoon op de rijbaan liggen en hier zijn schapen heilig, dus beter maar voorzichtig zijn en niet raken. Ik wil sowieso niets raken wanneer ik rijd. We hadden toch de tijd en er reed nagenoeg niemand. Van Andrew  hadden we gehoord dat Sandwick beach heel mooi moest zijn en we hadden gelezen dat de westkust heel mooi moest zijn en één en één is twee, dus op naar Sandwick beach. Om hier te komen namen we een klein tussendoor weggetje om later, na het strand, via de andere kant weer richting de A968 te gaan. Voor het strand moesten we een klein pad af, zonder passing places dus je begrijpt al wat er allemaal door mijn hoofd ging over de terugweg. Toen kwamen we bij het strandje. We pakten weinig spullen en liepen naar het strand.

Het eerste wat we zagen was een zeehond en dus rende ik terug naar de auto. Niet dat zeehonden nu zo fotogeniek zijn, al zijn ze wel schattig, maar ik weet dat dit potentieel aas is voor orka's en ja, dat is een heel slechte gedachte. Terwijl wij op wat rotsblokken waren gaan zitten en om ons heen keken (ik naar links en Sabine naar rechts) zegt Sabine ineens onverwacht: "Kijk, daar!". Ik keek en met gestokte adem keken we beiden naar een zeeotter die op z'n dooie gemakkie het water inliep. Ik dus als een bezetene mijn grote camera uit de tas gehaald in een poging dit fenomeen vast te leggen, want dit dier staat ook al een aantal jaar op ons lijstje om te spotten. Nou, ons fenomeen zwom steeds verder van ons af en dus gingen wij daar, als echte fans, achteraan. Er was weer zo'n mooi overklimhekje en zo stonden we ineens in een landje met geen schapenpoep maar paardenpoep. Shetlandpaardenpoep wel te verstaan. Gelukkig stonden ze wat verder weg. Wij hebben het allebei niet zo op paarden, ze hebben namelijk een eigen mening, zijn veel te sterk en ook veel te groot, zelfs de kleine Shetlanders. Verderop zijn we gaan zitten en werden we aangestaard door een achttal zeehondenogen. Om ons heen vlogen vogels en na een poosje zagen we de otter weer. Hij werd aangevallen door vogels want hij had een prooi in zijn bek. Hier hebben we zo'n half uurtje doorgebracht om toen maar weer naar de auto te gaan en daar twee boterhammen te eten en een theetje te drinken.

Hierna zijn we richting Gutcher gereden waar de ferry al  klaar lag om geladen te worden. Het was niet onze ferry, want wij hadden die van kwart over drie gereserveerd en dit was de ferry van tien over half drie. Overal om ons heen waren Jan-van-genten. Ik heb de auto op lane 2 gezet (voor als je niet hebt gereserveerd) en we konden mee. Aan boord kon ik wel de auto uit. De bak is wat minder hoog en had maar aan een kant zo'n punt die omhoog gaat, dus ik kon nog wat foto's maken.

In 10 minuten waren we in Belmont aan en zijn we direct naar ons huisje gereden. Truus kent het hier niet zo goed en zo kwamen we net fout uit. Gelukkig staat er een plaatje van ons 'kleine eenvoudige' huisje in ons boekje en ik zag dat ze aan de andere kant stonden. Sabine was nog niet erg overtuigd, maar toen er een '3' op stond en de sleutel in de deur zat en de binnenkant er net zo uitzag als op de foto's was alles duidelijk. Dus hebben we eerst foto's van het huisje gemaakt. 

Het is een luxe variant met een woonkamer en keuken, slaapkamer met tweepersoonsbed, slaapkamer met een stapelbed en een grote badkamer. Misschien hier en daar wat gedateerd, maar voor ons is het prima. Wat in ieder geval niet gedateerd is, is de keuken. Er staat een minivaatwasser (deze gaan wij vast niet gebruiken) een koelkast (de vriezer staat in de serre bij de voordeur) een oven, een magnetron en een wasmachine! Zeker die laatste hadden we niet verwacht. Ons laatste huisje heeft een wasmachine dus daar willen we alles weg wassen, maar nu zagen we onze kans schoon om een eerste wasje te draaien. Dus nog voor goed en wel alles stond zat het wasje er al in.

Na even gezeten te hebben met een theetje en wat foto's te hebben overgezet op de memorystick (en nummer 1 zit al vol, we hebben er exact 2 mee) had ik het briljante idee even naar Hermaness te rijden voor de papegaaiduikers. We kwamen langs het bushokje dat we zo graag wilden zien (daar zitten we dus gewoon naast) en langs allerlei punten die we deze dagen ook nog willen bezichtigen. Om bij Hermaness te komen moesten we een single track road rijden. Naar mijn idee had dit aan het eind te weinig passing places. Boven gekomen konden we de auto parkeren. We moesten steil omhoog lopen. Toen we daar waren moesten we nog verder omhoog. Nu is het zo dat we alleen maar wat Tammie Nories wilden schieten en dit zou zeker 40 minuten in beslag nemen om er te komen. Dus wij die steile weg weer af en terug naar het huisje.

Natuurlijk zijn we even gestopt bij de bushalte. Het zag er prachtig uit, alles was versierd voor het 70 jarige jubileum van de koningin, en een man die voor ons stopte liet een geheimpje zien. Nou ja, geheim.... Wij wisten het niet, maar iedereen hier weet ervan. Er staat een namelijk een huisje op poten en als je die opendoet zitten er lekkere gebakjes in, per twee verpakt, die je kunt kopen. Dat verklaarde het bord eronder over verse eieren en cake en zo. Wij konden ons beheersen en hebben niets gekocht. Als we iets kopen moeten we gelijk twee pakjes halen. Één pakjes kost drie pond 50 en wij hebben op dit moment alleen 7 pond cash, of meer.

Nadat we hierna naar het huisje waren gereden, hebben we eerst de was opgehangen. We hadden een klein wasrekje gevonden, maar moesten creatief zijn met de rest. Alle shirts en hempjes hangen in de kast te drogen, het kleine spul hangt aan het rekje en de broeken hangen geïmproviseerd op een door ons meegebrachte waslijn. Op 2 na, die pasten niet meer en hanfen over de verwarming in de badkamer. Daarna hebben we de bietjes klaargemaakt met aardappels en een bijzondere visbol: Haddock Fishcakes. Een soort van cordon blue, maar met een ander jasje en met vis en een soort saus erin en dat moet dan in de oven. Ik weet nog niet wat ik er nu precies van moet vinden. Gelukkig hoefde ik hier niet tijdens het koken te wapperen met mijn handen in de hoop dat het brandalarm niet afgaat zoals in de wigwam.

Na het avondeten zijn we onderuitgezakt op de bank. We hadden het koud en dus heb ik de verwarming aangezet en zijn we onder een dekbedje op de bank gaan liggen. 

Nu is het tijd voor bed. Morgen houden we dan toch maar een rustdag.