Dag 20: Druk

Vandaag hadden wij het niet druk. In de ochtend zouden we een stukje gaan lopen. Naar 'Blair Castle' en naar de 'Watermill'.

Dus om twee over zes gingen mijn luikjes open om daarna niet meer dicht te gaan. Het hoofd stond al aan. Ondertussen ging ik nog even naar kamer 100, wisselde de was die droog was met de was die nat was en ga zo maar door. Toch nog maar even naar bed, want om zes uur opstaan op vakantie is ook best sneu. Tsja, en de slaap wilde maar niet komen. Vandaar dat we om acht uur opstonden, snel gingen douchen en ontbijten om vervolgens om half tien bepakt en bezakt de deur uit te lopen. Eerst naar Blair Castle. Niet dat ik daar nou zo nodig naar binnen moet. Weer een museum met potserige kamers etc. Als het nou nog iets met onze geschiedenis te maken heeft vind ik het weer een heel ander verhaal, maar dat heeft het niet. Niet met ons koningshuis of wat dan ook. In Duitsland kan je zomaar verbaasd zijn in een mooi kasteel of landhuis, omdat blijkt dat er toch weer ergens een link is met thuis.

Blair Castle dus, met het oudste deel uit de 13e eeuw, voor de graven en hertogen van Atholl, met een eigen privéleger "The Atholl Highlanders". We hoefden niet per se naar binnen, maar ik wilde wel een glimp opvangen. Dus wij met de benenwagen op pad. We kwamen langs het informatiecentrum van Blair Atholl en vervolgens langs de "Blair Castle campingside". Een lekkere drukke bedoening. We liepen de oprijlaan op en konden een aardig stuk doorlopen. Na een minuut of  tien kwamen we dan eindelijk in de buurt van het kasteel. Hier moest je al direct een kaartje kopen, iets wat wij niet wilden, en dus heb ik daar vast foto's gemaakt van het kasteel. Het staat in de stijgers, dus een echt mooi plaatje was vanaf deze kant niet te maken. Ondertussen kwam de ene camper na de andere de oprijlaan op rijden, gemixt met gewone personenauto's.

Wij liepen terug richting molen en namen een andere weg. Nu zagen we het kasteel wat beter en zonder stijgers.

Terwijl we richting watermolen liepen kwamen we langs het station, het hotel en de 'cute little shop'. Vervolgens liepen we over het spoor naar de watermolen waar het rad al draaide. Omdat het vandaag 4 augustus is, de dag dat Sabine mij 5 jaar geleden vroeg op de Windy Gap in Ierland, nadat wij op 3augustus Beginnish Island hadden bezocht, leek het ons leuk om bij de molen wat te nuttigen. De zon scheen volop en we vonden een plekje in de tuin. Nadat we hier wat lekkers hadden genuttigd kwamen we erachter dat we de molen konden bezoeken. Het rad draaide maar er werd geen graan gemalen omdat er te weinig water in de rivier staat om op juiste toeren te draaien. We hebben hier alle drie de verdiepingen bekeken. Hier een klein stukje geschiedenis over de watermolen. Deze watermolen is de oudste, nog werkende, watermolen van Schotland. Deze molen komt uit 1830, maar hiervoor stonden er ook al molens welke voor het eerst worden genoemd in 1590. De molen werd gebruikt tot 1929. Daarna werd het een winkel. Nu wordt er nog wel graan gemalen dat je daar kunt kopen, er worden ook brood en andere dingen gebakken die je daar ook kunt kopen en het is gelijk een tearoom.

Ik wilde nog even weten of we naar het water konden lopen. Dat kon. Het was de river Garry. Terwijl we de terugweg inzetten hebben we nog even genoten van het uitzicht van het oude deel van Blair Atholl. In het huisje zouden we gaan lunchen, want voor vanmiddag hadden we ook nog iets in de planning.

Nadat we thuis hadden geluncht stapten we in de auto en reden naar The House of Bruar. The House of Bruar is behalve groot en prijzig ook best chic. Sommige afdelingen deden me denken aan Maison de Bonneterie, met vloerbedekking op de grond en houten legkasten waar alle truien en sjaaltjes op kleur keurig gevouwen lagen. Eerst waren we in het gedeelte met dameskleding. Wat al direct opviel was dat alle vrouwelijke medewerkers liepen in een kilt van dezelfde groene tartan. Via de dameskleding kwamen we bij de drank, overal whiskey, gin en bier. Leuk detail: de whiskey die ik voor mijn vader heb gekocht staat hier niet en ook de Shetlandse biertjes zijn hier niet verkrijgbaar. Wel de Shetlandse gin en alles van Orkney. Het volgende deel waar we inliepen was de food-afdeling. Zoveel potjes jam, marmelade, scottisch fudge, koekjes, noga, chocola en ook vlees, kaas, sausjes, kant en klare maaltijden en koeien en varkens die bij de slager hingen. Toen we dit gebouw uit waren liepen we via het restaurant naar de cashmere (kasjmier) en knitwear afdeling. Sabine weet nu waar de naam cashmere vandaar komt, namelijk van no cash meer. Een kort vestje kostte al bijna 300 pond. Ik durfde hier echt niets aan te raken. We liepen naar boven, waar we terecht kwamen bij de vissportafdeling. Hele wanden met verschillende soorten vishaken stonden daar. Net als vitrines vol molentjes. Er was ook kleding, onder andere jachtkleding. Opvallend is dat je dit alleen maar in herenmaten ziet, alsof een vrouw niet zou kunnen vissen of jagen. De leukste afdeling vonden wij de country home en gift afdeling, vooral de gifts waren erg leuk. Maar ook hier hebben we niets gekocht. Nee, wij gingen op weg naar het gebouw waar heel groot SALE opstond. Ik had op internet al gezien dat ze daar een geruite sjaal hadden voor de helft van de prijs en Sabine had heel hard geroepen dat ze 'm leuk vond. De sale viel wat tegen. Ik had gehoopt dat ze daar niet alleen kleding zouden hebben en Sabine keek op sommige prijskaartjes en zei direct dat ze 60 uur extra zou moeten werken als ze zo'n artikel mee zou nemen. Hoe dan ook hebben we de sjaals gevonden, maar nu vond Sabine 'm ineens niet leuk meer. We hebben ze nog maar even laten liggen. Wie weet, we hebben nog exact één dag om het op te halen. Wat wel erg teleurstellend was, was dat we binnen nog geen vijf vierkante meter en binnen de eerste 15 minuten dat we binnen waren in het eerste gebouw van The House of Bruer, we al zeker twee keer in het Nederlands waren aangesproken. Ik weet niet of dit is omdat we bijna richting huis gaan en weer aan Nederlanders moeten gaan wennen, maar op vakantie hebben wij er samen eigenlijk een heel grote hekel aan. Wij zeggen altijd: "Vakantie is vakantie en als ik Nederlanders wil zien blijf ik wel in Nederland". (Ja, ik weet het, ook Spanje, Griekenland, Frankrijk en Denemarken zit vol met Nederlanders.) Onverrichterzaken kwamen we weer uit de House of Bruar.

Het volgende wat op de planning stond was een wandeling naar de Falls of Bruar. Het scheen een nogal stevige wandeling met een flinke klim te zijn volgens ons vakantieboekje . Nu wil ik niet zeuren, maar een flinke wandeling wil ik dit niet noemen. Ten eerste was er een pad, ik had m'n gpx route niet hoeven downloaden of hoeven aanzetten. Ten tweede liepen we daar bijna file, dus heel spannend was het niet. En ten derde waren we al in een uurtje klaar. Waarschijnlijk zijn we gewoon een beetje verwend. We kunnen wel gaan voor een wandelroute van een uur of vier of vijf, maar daarvoor moeten we eerst 1,5 uur rijden en ik denk niet dat we dat gaan doen. Natuurlijk begon het te regenen toen we nog geen tien minuten op weg waren. We hadden de bui al (letterlijk) zien hangen en de jassen voor de zekerheid aangetrokken. Verder mogen we nog steeds niet klagen over het weer. Veel zon tussen de wolken door en vooral ook droog.

Omdat we al zou vlot terug waren hadden we bedacht om nog even naar Killiecrankie te gaan. Daar is ook een bezoekerscentrum en konden we naar de Soldiers Leap. Heel veel valt hier niet over te  vertellen behalve dan dat we de schattigste slofjes hebben gezien waarvan het kleinste paar incompleet was en ik dan toch het liefst twee paar had gekocht. Dat is onmogelijk aangezien ze daar spullen kopen die aangeleverd worden door lokale ondernemers en ze niet weten wanneer ze komen. 

Vervolgens zijn we naar huis gegaan om te borrelen. Misschien is het ook maar goed dat we binnenkort weer terug gaan naar Nederland. We vinden zoveel dingen ook echt wel lekker en dat is natuurlijk niet goed voor de lijn. Omdat we teruggaan naar Nederland zijn we nu wel alle extra dingen aan het opmaken, zodat we dat niet mee naar huis hoeven nemen. Dit staat bij ons ook wel bekend als ada-en (je voorraad opeten omdat weggooien zonde is. Dit doe je vooral voor je gaat lijnen.). De planning voor morgen is nog niet helemaal duidelijk, maar ja, met ons kun je toch alle kanten op.