Dag 21: Safari- the big five

Gisteravond hebben we gezocht naar wat te doen vandaag. Via Google maps kwam ik bij de Highland Safari, waar je met jeeps op safari gaat om red deers en golden eagles te zoeken en wie weet wat voor herten of andere dieren je nog meer tegen zou kunnen komen. Ze hadden ook een boottocht over de River Tay en iets met een Red Deer Centre. Omdat wij dit laat hadden bedacht en omdat we ze niet meer konden bellen, hadden we bedacht er gewoon maar heen te gaan.

Dus was ik al om 3 uur vannacht wakker. Joost mag weten waarom. Daarna heb ik nog geslapen of gelegen tot een uur of half zeven en toen was ik behoorlijk wakker. Om kwart over zeven ging de wekker en toen was ik echt wel moe, maar om half acht was het dan echt tijd om onder de douche te springen. We wilden op tijd weg. Dus om half negen zaten we in de auto op weg naar Dull, vlakbij Kenmore. Ik zei nog dat het wellicht handig zou zijn in de auto vast te bellen, maar we hebben het toch niet gedaan. We zochten direct naar het bomenlaantje dat we wilden filmen voor thuis, want we reden nu op dezelfde weg alseergisteren. We hebben een ander bomenlaantje gefilmd. (Klik hier voor het andere bomenlaantje) Bij aankomst stond ik al naast een Nederlandse Tesla. Vooral niet teveel hardop zeggen dus, dan val je niet op. Na geparkeerd te hebben hobbelden we gezellig saam naar binnen. Of het een goede dag was voor ons werd gevraagd. "Jazeker", zei ik, "tot nu wel." Of ze nog iets voor ons hadden. Wat een pech, alles was 'Fully Booked'. Hmmm. We konden nog wel naar het Red Deer Centre, dat duurde drie kwartier en dan mochten we de dieren ook voeren. "Jottum", dacht ik nog, "naar de  kinderboerderij." Dus wij naar de auto alwaar de volgende Nederlander al had geparkeerd. We kwamen er achter dat we gisteren al hadden kunnen zien dat ze vol waren aangezien je online kunt reserveren. In de auto hebben we op onze telefoons gezocht, maar er is echt niets leuks te doen in de buurt. Je zou natuurlijk naar de whisky destilleerderij kunnen, en daarna naar de volgende en daarna naar de volgende en voor sommigen klinkt dit vast als muziek in de oren, maar voor ons is dat één keertje leuk. Ze lijken allemaal op elkaar. De ketels ook. En dat ziet er ook uit als bij de bierbrouwer. Iets voor één keer in de paar jaar dus. Toen bedacht ik mij iets anders. Als we van hun geen safari konden krijgen, dan konden we onze eigen safari wel maken. Dat klonk ook Sabine als muziek in de oren. Dus wij op de site van Highland walkings zoeken naar iets in de buurt wat niet zou lijken op de wandeling van gisteren. Ik zag iets leuks met drie schoentjes, maar daarvoor moesten we eerst vijf kwartier rijden. Ik zag ook de Kenmore Hill. Kenmore lag letterlijk aan de overkant. Ik zei nog dat we waarschijnlijk bij de crannog moesten parkeren en riep gekscherend dat de eagles dan wel in de bergen woonden, maar best even over een heuveltje heen zouden kunnen vliegen. Dit leek Sabine wel een leuke optie, een route van maximaal een uur of twee, een kwartier van ons verwijderd, en nog een rondje ook zodat je niet dezelfde weg weer terug moet. Zodoende heb ik de route maar direct gedownload en zijn we weggereden naar Kenmore, naar het begin van de route. Om daar te komen was wel een uitdaging, het was namelijk net niet op het parkeerterrein van de crannog. We kregen een single track road. De eerste was redelijk breed en had duidelijke passing places. De tweede ging als een malle omhoog. Laat ik het zo zeggen, je hoort aan je auto wanneer ie wil dat je doorschakelt. Dus ik in mijn 1, in mijn 2, in mijn 3...oh nee, toch niet. Weer in z'n 2, maar na die haarspeldbocht waar je toch al niet kon zien wat eraan kwam  (het was ook best donker daar op dat moment) ging mijn goeie oude Rio echt niet vooruit, dus weer in z'n 1. Zo hadden we er minstens drie.  Onderweg heb ik nog gewacht bij een passing place voor een tegenligger en juist toen we op een mooi recht stukje kwamen, kwam er weer één. Een Engelandersman, zoals ik de Engelsen vaak noem. Maar geen passing place en hij stopte niet. Behalve dan vlak voor me. Hij zat maar te wuiven. Naast mij was een ministrookje gras en onkruid van hooguit 50 cm. Sabine en ik dachten dat ik daar wel zou kunnen staan. Ondertussen zat die man maar te wuiven. Dwaas. Ik stapte eerst de auto uit. Even voelen hoe zacht de berm was. Nou lekker hard, dus ik zette mijn auto daarop. En hij maar wuiven. Dat stopte niet. Nu was ik het zat. Ik zette de auto weer op de weg en liep naar hem toe. Ja, hij vond dat ik daar moest staan en nog veel verder naar de rand. Nou echt niet dus. Ik gaf aan dat hij wel aan de andere zijkant (die veel breder was, zeg maar ongeveer 100 cm) kon gaan staan. Nou, volgens die man was daar een ditch. Eerlijk is eerlijk, in een ditch wil je niet terecht komen. Ik zei dat er geen passing place was waar ik vandaan kwam. Nou volgens hem ook niet bij hem. Dus ik zei dat ik wel even zou kijken waar ik vandaan kwam. En hij maar op zijn gat zitten. Natuurlijk waren daar geen passing places. Terwijl ik terug liep ging ik nog even zijn vrij brede strook controleren. Geen ditch en zeer stevige ondergrond. Dus ik weer naar hem toe. Hij was nu wel overtuigd. Ik zou naar mijn ministrookje en hij zou dan via de brede strook erlangs. Nou, het ging nog maar net. Vlak daarna kwam ik bij het punt waarvan Truus zei dat we er waren. Er was een grindweg omhoog en het was niet zeker waar je uit zou komen. Sabine ging wel even kijken en ik keek ondertussen op de satelliet van maps. Boven leek een grote open plek om je auto kwijt te kunnen. Ondertussen kwam Sabine weer beneden. We konden omhoog, maar er stonden al 3 auto's. Ik moest een paar keer steken om de bocht te kunnen maken en parkeerde de mijne vakkundig toen we boven waren, blij dat het Riootje het weer gered had met al die kuilen en stenen en hellingen. We pakten de spullen, deden de jas aan (ja, de wind voelt fris en wie weet start het te regenen) en liepen vol goede moed omhoog. Er kwam een moeder met twee kinderen en hond omlaag, in korte broeken en met mouwloze shirtjes, fris en fruitig. Nou, wij waren nog geen tien minuten onderweg en waren al zeiknat. Niet van de regen, maar van het zweet. Vervolgens hebben we de jas opengeritst. We voelden in totaal 4 druppeltjes regen en boven aangekomen stond een flink windje. Die jas kon nog wel even aan, hoe warm het op sommige plaatsen ook zou zijn. We hadden een mooi uitzicht, of we stonden in de hei, of we konden naar de andere bergen kijken en daar kwam dan op een gegeven moment ook Loch Tay bij. Na de flinke klim en de cairn die boven was moesten we dalen.

Dalen is niet leuk, want wanneer je meer daalt dan je omhoog bent gegaan moet je later weer klimmen. We liepen steeds verder omlaag en Sabine had wat moeite met het pad. Ik liep dus al iets lager toen ik haar hoorde zeggen: "Daar gaat een buizerd." Ik zag natuurlijk niets achter mijn boom dus huppelde omhoog. Ik kan je veel vertellen, maar dat was GEEN buizerd! Sabine had ook wel zo haar  twijfels, maar wilde mij niet dood maken met een blije mus, zeg maar. Dus ik zeg: "Dat is een eagle!", pakte direct de camera die om mijn nek hing (met de kleine lens die echt nagekeken moet worden) en begon te klikken. Helaas stond mijn iso op auto, niet altijd een goede zet. Ik had al een aantal foto's gemaakt en wilde graag mijn grote lens, dus legde snel de tas neer, gaf Sabine de kleine camera en de opdracht ons nieuwe vriendje in de gaten en vooral ook bij ons te houden, ritste de tas open, pakte de camera, deed de zonnekap op de lens, haalde de lenskap eraf, zette de camera aan en zorgde dat de lens van het slot af was. Natuurlijk was ons nieuwe vriendje toen al gevlogen. Ik baalde van de donkere foto's terwijl ik juist heel blij zou moeten zijn, want ik had nog nooit een golden eagle (steenarend) zo dichtbij vastgelegd of gezien. Op Harris waren ze zo groot als een dubbele speldenknop. Ik ging ervan uit dat het een golden eagle zou moeten zijn geweest, want alles was donker op de foto en wat moet een white tailed eagle (zeearend) zonder zee. Je begrijpt wel dat ik mijn beide camera's niet meer in de tas wilde stoppen en terwijl we afdaalden bleef ik maar omhoog kijken om eventueel nog een glimp op te vangen van de eagle. Eigenlijk was ik best wel chagerijnig. Hoe kan ik nou zo'n kans zo verkloten. Ondertussen was Sabine vrolijk aan het roepen. Hoe ik zo kon chagerijnen. We hadden ze nu toch allemaal gezien, onze eigen big five. En daar had ze natuurlijk wel een punt. We wilden heel graag de Jan-van-Genten zien, dat is gelukt. We wilden heel graag de Puffins vastleggen, dat is ook gelukt. We hoopten een orka in het wild te zien, ook deze mochten we deze vakantie afvinken. En dan die otter, die hadden we al die jaren nog niet gespot en zagen we ook. Dat waren er vier. Al die tijd had ik gehoopt op een eagle, maar ja, je krijgt niet altijd waar je op hoopt en dan nu, terwijl je het niet verwacht (en het wel op het bord staat) vliegt ie over en loop ik te sikkeneuren over het feit dat mijn foto's niet lukken. Nou, Sabine had in deze zeker gelijk, maar toch voelde het niet zo. We waren nog betrekkelijk hoog, dus bedachten we maar een theetje te gaan drinken in de hoop dat ie toch nog terug zou komen. Dat was ijdele hoop.

Dus terwijl we verder liepen en ik nog wat omhoog stond te kijken hoorde ik daar een soort van 'hoef getrappel' wat denk je? Herten, deze had ik natuurlijk ook niet gezien, maar zij mij wel en ze zetten het direct op een lopen. Wat kan er nog fout gaan met twee camera's om je nek, zal je je dan afvragen. Nou, ik pakte degene met de grote lens en kreeg ze niet zo snel in mijn vizier, dus van die herten heb ik ook niet echt een prachtplaatje weten te schieten. Beneden zagen we de crannog, nu zouden we toch bijna bij de auto zijn. En toen kwam ons pad op een ander pad, druk dat het daar was, allemaal mensen met van die prikstokken. Wij hadden bedacht lekker vlot door te gaan lopen aangezien we toch zouden gaan lunchen bij de auto. Na een heerlijke lunch mocht ik het gezellige weggetje weer terug omlaag. Sabine zou het wel even filmen. Natuurlijk lijkt het op de terugweg lang zo spectaculair  en zo steil niet. (Klik hier voor het filmpje van de terugweg) Na een voorspoedige reis moest ik nog even voorsorteren op de snelweg om af te slaan voor Blair Atholl (je krijgt dan halverwege een extra rijstrook toegevoegd voor afslaand verkeer). Voor ons van de berg kwam een lange rij auto's, ik vermoed zeker voor drie minuten wachttijd. Achter mij vormde zich ondertussen ook een file voor mensen die af moesten slaan en vanuit de kant waarop je de weg op kon draaien, kon natuurlijk ook niemand verder. Na een paar minuten kon ik dan mijn eigen weg inrijden.

We zouden nog even tanken voor we naar het huisje zouden gaan. Niet dat ie leeg was, zoveel kilometers rij ik hier niet aangezien er meer brandstof wordt verbruikt door de hoogtes die we overbruggen en niet door de kilometers die we maken. Het tanken hier was voor mij weer een compleet nieuwe belevenis. Je stopt je pinpas in de automaat, tikt je pincode in en moet dan aangeven voor hoeveel je gaat tanken. Ja, hoe weet ik dat nou? Wat blijkt, je geeft aan voor hoeveel je maximaal gaat tanken, dan kun je kiezen uit 10, 20, 30, 50, 80 etc. Alles wat je minder verbruikt wordt 's nachts teruggestort. Op hoop van zegen dan maar. Aan de hand van de  bonnetjes die nog in de auto lagen wist ik wat ik ongeveer zou gaan tanken voor een halve tank. Ik tank de hele vakantie al halve tanken. 

Toen zijn wij naar huis gegaan. Het zonnetje scheen, het was hartstikke warm. Ik zou heel eventjes de foto's van de vogels bekijken via de computer en dan zouden we na drie kwartier wel richting het dorp om de vakantie af te sluiten. Wat blijkt: 1. die drie kwartier werd anderhalf uur.
2. volgens de camera is de vogel een zeearend.
Ondertussen was het gaan regenen en Sabine verveelde zich te pletter. Tegen de tijd dat het droog was en Sabine net een puzzeltje wilde gaan maken, was ik klaar. Dus hebben we de jassen gepakt en zijn we richting dorp gelopen. Op het grote bord zagen we dat het nog vijf minuten lopen was naar de brouwerij. Ik wist wel dat ik gelezen had dat er een brouwerij was. We zouden daar wel even naar toe hobbelen. Toen Sabine keek op internet, midden op de weg want er was geen voetpad, bleek die ook al gesloten. Dus wij terug om wat te gaan drinken bij de Bothy. Ik heb er maar een lekker lokaal biertje genomen en Sabine ging aan de cola. Onze Schotse ponden kunnen natuurlijk niet mee naar Engeland (Engelsen accepteren geen Schotse ponden) of Nederland, dus vond ik dat er ook wel 'beer battered union rings' bij konden en zo konden we samen de laatste dag, op een leuke manier afsluiten. 

Nu gaan we na het verhaal de tassen pakken, want morgen gaan we bijtijds richting New Castle. En ook al hebben we redelijk wat tijd, wat voor ons nooit zo voelt, de druk zal er voor ons voor zorgen dat wij niet ontspannen van de reis gaan genieten. 

Hopelijk komen we morgen bijtijds aan bij de boot en is de reis beter dan de vorige bootreis.