Dag 22: Rustig aan

Vanmorgen bij het wakker worden, om 5.38 uur zag ik direct bij het bekijken van de tijd dat het buiten regende. Nou ja, dat zei mijn telefoon. Sabine had nog niks gehoord. Om 7.30 uur sprongen we uit bed. Vandaag moetsen we dan echt het huisje uit. Ik begon alvast, na gedoucht en aangekleed te zijn, met het in de auto zetten van de tassen. Terwijl Sabine het ontbijt klaar maakte. Natuurlijk met de korte broek aan, want hoe zuidelijker we komen hoe warmer het wordt en in Nederland is het ook niet koud.

Hoewel we gisteravond laat voor alle jarigen hadden gezongen, belden we ze deze ochtend ook nog even op. We waren sneller klaar dan we hadden bedacht en om 9.30 uur, na het laatste controlerondje door het huis en de 'nu kan het net nog' plasjes, vertrokken we richting New Castle. We zouden er 3 uur en 48 minuten over doen en volgens Truus zouden we dan om 13.14 uur aankomen. Dat zullen we nog wel even zien. Dan is ze nog steeds niet aan ons gewend met onze thee pauzes.

Het was niet warm in de auto en de vesten gingen al aan. Sabine vroeg zich af waarom ze überhaupt naar me had geluisterd met betrekking tot de korte broek. Het regende behoorlijk, maar hoe meer we naar het zuiden kwamen hoe droger en warmer het werd. Na vijf kwartier zaten we al op de ring bij Edingburgh. Het was een beetje jammer dat ik 25 minuten daarvoor niet eraf was gegaan bij de benzinepomp. Niet dat ik benzine nodig had, maar zelf moest ik wel wat kwijt. Van onze eerdere reizen wist ik dat we op de ring bij Edingburgh een groot tankstation tegen zouden komen, maar deze kwam maar niet. Op een gegeven moment vonden we een ander met wc en dat was net op tijd. Tien minuten later vertrokken we weer.  

Rond een uur of twaalf gingen we eraf bij Grantshouse om wat te drinken en een broodje te eten. We namen de route langs zee omdat er nogal wat wegwerkzaamheden en wat oponthoud bleek te staan op onze oorspronkelijke route. Hier hebben we ook lekker even een cappuccino en een cola gedronken. Om vervolgens, zonder vesten weer verder te rijden.

Sabine was steeds blijer met de korte broek. Truus gaf nu aan dat we rond 14.05 uur aan zouden komen bij de boot. Mij leek het leuk om een andere route te rijden, meer langs de kust gezien de tijd die we extra hadden. Ik voelde totaal geen druk en tot nu toe Sabine ook niet. Ik zeg tot nu toe, want bij mijn voorstel om 40 minuten om te rijden keek ze me heel vreemd aan. Sabine zou liever 40 minuten extra in de haven wachten. Natuurlijk snap ik de druk wel, maar als we nu om zouden rijden zouden we ruim een uur voor de uiterlijke incheck tijd aankomen. Na wat gesteggel over en weer en een stopje op een P langs de snelweg besloten we het te doen. We mochten al snel op een single track road, kwamen langs een ruïne van een kasteeltje, werden getrakteerd op prachtige zeezichten, kwamen langs nog eens mooie ruïne van een kasteel van, volgens mij, wit of licht steen, langs een droog gevallen riviertje of zee armpje en bedachten ons toen dat Northumberland een prachtig deel is van Engeland wat we best wel een keer zouden kunnen bezoeken. Het stikte van de kastelen en toen ik voor de laatste keer daar mijn tank vulde (nee, die is niet leeg maar het scheelt een boel met Nederland) waren de enthousiaste mensen in de benzinepomp deze regio aan het promoten, met verhalen over Alnswick Castle of een ander kasteel waar heel veel films zijn opgenomen. Denk aan Harry Potter en een nog uit te komen Indiana Jones met Harrison Ford. Toen ik begon over de serie Vera, dat die toch ook daar opgenomen wordt bleek ik zeker gelijk te hebben. Hierna moesten we verder. Niet dat ik druk voelde, maar helemaal geen haast had ik natuurlijk ook niet meer.

Om 14.53 uur kwamen we aan bij de DFDS, ik weet niet hoe het komt maar ik schijn altijd de verkeerde rij te kiezen. Dat maakte vandaag natuurlijk helemaal niet uit, want we hebben tijd zat. We hebben nog nooit zoveel tijd gehad om bij de boot te komen. Nadat we ingecheckt hadden en door de douane waren konden we aansluiten op lane 3. Wij hoefden gelukkig niet de hele auto te openen en alle spullen te laten zien. Niet dat we veel smokkelwaar mee hebben ofzo, maar wel genoeg zooi om weer een half uur oponthoud te hebben. Op lane 3 konden we drie kwartier wachten, waarna we de boot op mochten rijden. Inmiddels was het behoorlijk warm in de auto. Met de raampjes open tochtten we lekker door. Dat boarden is op de Northlink echt wel een stuk beter geregeld. Je mag rustig uitstappen, je auto controleren, wordt vriendelijk te woord gestaan en je hebt niet het gevoel dat ondanks dat je auto dicht op andere auto's of de wand staat er iets mee zou kunnen gebeuren. Dan de DFDS. Je mag de boot op, doet een keer vijf de hellingproef, je wordt op een onmogelijke positie in het midden van twee auto's gepositioneerd, moet nog een stukje naar voren terwijl de mensen uit de twee auto's voor je nog moeten proberen uit te stappen, waarna je met spijt dat je de afgelopen week toch iets meer hebt gesnoept je tussen de nauwe ruimtes van de auto's door moet wringen om bij de trap te komen. Nu had ik mazzel, Sabine en ik hadden namelijk afgesproken te minimaliseren met de spullen op de boot (geen cameratassen, thermoskan, koeltas) zodoende kon ik de vesten en de camera dragen, terwijl Sabine de boottas boven haar hoofd over de auto's heen kon manoeuvreren. Eenmaal in hut 803 ploften we het weinige neer, maakte de traditionele foto van Vlek, Piep en Odie en ons 'nu kan het weer'-plasje. Dus wij een tafel reserveren voor vanavond. We gaan uiteten in het luxe restaurant, omdat het daar zo lekker rustig is. We konden om 19.00 uur reserveren dat leek ons nog wat laat, 18.00 uur kon nog. Wij blij, maar toen we naar het buitendek liepen drong pas echt tot me door dat het Nederlandse tijd was en we dus nog maar een uur hadden voor we moetsen  gaan eten. Dus wij terug en ons tafeltje toch maar om 19.00 uur gereserveerd. 

Ondertussen zaten we op het dek en nam de bewolking toe. De korte broek leek nu enigzins wat overdreven en de jassen hadden we ook in de auto laten liggen.

Voor het heerlijke drie gangen menu waren we eerst even in het zonnetje gaan liggen, in de hut. Het was maar goed dat Sabine even de wekker had gezet, anders waren we waarschijnlijk rond de tijd dat we in het restaurant moesten zijn, ingedommeld. In het restaurant hebben we lekker genoten van het eten en ook hier hadden we geen haast. Ruim anderhalf uur later vertrokken we weer naar de hut, waar we even gingen uitbuiken. Op het moment dat we vonden  dat we genoeg hadden uitgebuikt, deden we een rondje boot. Ik voelde me verdacht goed. Wat denk je, voel ik me goed is er alleen bingo. Dus wij naar het achterdek om te genieten van de laatste zonnestralen. Ik had bedacht om nog één rondje over de boot te lopen voordat we naar de hut zouden gaan. De bingo bleek voorbij en ik zag een glimp van een hi-hat achter het gordijntje staan. Het moment om dus even te blijven wachten. Sabine zag een prachtig plekje en omdat je daar consumpties moet nuttigen om te mogen blijven haalde ik een portie nacho's. De vriendelijke dame vroeg of ik maar één portie wilde. Gelukkig had ik ja gezegd, want het kostte dan wel een boel geld, maar je kreeg ook een flink bord vol. Op een gegeven moment begon de band te spelen en ik moet zeggen dat het lekker klonk. Het liefst was ik gaan dansen, maar dat doe je toch niet zo snel in je eentje op de dansvloer (best sneu dat zo weinig mensen de dansvloer op willen) dus heb ik lekker in mijn stoel zitten swingen. Ik zou willen dat ik me elke bootreis zo goed had gevoeld. Om dit te vieren haalde ik 2 glazen 'sex on the beach'. Hoe later het werd, hoe wakkerder ik werd en hoe stiller Sabine. Haar luikjes wilde eigenlijk al dicht. Dus hebben we in de pauze van de band de spulletjes gepakt. In de hut maakte ik nog een klein dansje met Sabine voordat we ons gingen omkleden. De slaaponderbroeken zijn we dit keer niet vergeten. Op de boot hangt zo'n immens grote spiegel waar je niet aan ontkomt om in te kijken bij het omkleden. Ik heb al bedacht dat we maandag weer starten met ons gezonde eetpatroon. Dit was ook Sabine's idee. Maar voor nu is het nog even genieten.