Dag 18: Hoe overleef ik....(en Sabine dus ook)

Vlak voordat we bij Orkney aankwamen op maandagavond werden Sabine en ik dus beiden wakker. Ik voelde me beter dan voor ik in het hazenslaapje was gevallen, maar Sabine voelde zich een partij ellendig. Niet lang daarna gevolgd door mij. We kwamen bij Orkney aan en na drie kwartier vertrokken we weer. We hoorden de kettingen, het in- en uitklappen van de laadplaten waar de auto's overheen gingen en bij vertrek vooral veel autoalarmen. In slaap komen lukte maar niet. Sabine had bedacht dat ze geen last had van de boot maar van de vis. Ze ging naar de badkamer om het een en ander weer via dezelfde weg naar buiten te werken. Nadat dit was gelukt voelde ze zich een stuk beter. Zelf dacht ik dat ik aan de dunne zou moeten, welke maar niet kwam. Verder had ik een zeer onbestendig gevoel met die halve zeebenen van me. Sabine viel als een blok in slaap, maar ik lag wakker en voelde me steeds beroerder worden. Op een gegeven ogenblik ben ik toch voor een kort moment in slaap gevallen. Bij het wakker worden kreeg ik een soort déjà vu met de Mousa Boat, maar nu wel met het verschil dat ik het gevoel had dat ik op de bodem van die boot lag terwijl die aan beide kanten steeds een meter omhoog schoot. Na heel wat schietgebedjes dat we echt nog niet hoefden te zinken, hoorde ik Sabine zeggen dat de wekker over 3 kwartier zou gaan. Dat zou half zes zijn aangezien om zes uur het ontbijt genuttigd kon worden. Ik deed het  gordijntje open en zag een zee die stukken rustiger was dan mijn hoofd mij vertelde. Vooral naar de horizon kijken bedacht ik mij steeds. Nadat de wekker was gegaan wist ik dat ik moest gaan douchen, ik wist alleen nog niet hoe ik daar zou komen. Ook moesten de handdoeken nog worden gepakt van boven de kapstok. Ik kan je wel vertellen dat wanneer je flink zat bent je je nog altijd beter voelt dan ik vanmorgen. Met veel pijn en moeite pakte ik het eerste stapeltje. 2 mega grote handdoeken kwamen tevoorschijn bij het openvouwen. Nee hè, moest ik weer terug. Na nog wat peptalk van mij dat ik mezelf kon belonen na het douchen met wat frisse lucht op het achterdek (mocht ik daar al komen met deze ellende) stond ik op en deed ik de truc opnieuw. Weer twee grote handdoeken. Dan maar gauw douchen. Ik sprong (nou ja, strompelde) zo goed en zo kwaad als het ging onder de douche. Een quickie die sneller was dan een gewoon quickie. Uitgeput ging ik op mijn bed zitten met een mega tulband op mijn hoofd en mijzelf ingewikkeld in een handdoek. Eerst energie vinden voor het afdrogen én het gordijntje, dat Sabine vakkundig weer omlaag had getrokken, open doen voor mijn horizon. Ondertussen sprong Sabine, kiplekker, onder de douche. Ze had na haar innige ontmoeting met de wc pot vannacht nergens meer last van. Nog voordat Sabine onder de douche was gestapt had ze eerst de waterkoker aangezet om de thermosfles te vullen. Ze stond in de badkamer en toen ging de telefoon. Niet één van onze mobieltjes, maar die naast de waterkoker. Dus strompelde ik weer zo goed en zo kwaad als het ging van het bed af richting telefoon. Ik nam op en een vriendelijke dame vroeg of er iemand stond te douchen of dat ik misschien had gedoucht met de deur open. Nou er ging iemand douchen en ik had gedoucht, maar met de deur dicht. Wel stond de waterkoker flink te dampen. Het protocol schreef voor dat ze toch even moest komen kijken. Nadat ik had uitgelegd dat 2 minuutjes voor mij wel fijn waren om in ieder geval ondergoed aan te trekken, legde ik weer neer. Hoe kreeg ik nu zo snel iets aan? Met veel pijn en moeite kreeg ik het toch voor elkaar om een onderbroek, bh en shirtje aan te krijgen voor er op de deur werd geklopt. De vriendelijke dame gluurde even om het hoekje en ging toen weer. Op dat moment kwam Sabine de douche uit. Ze droogde zich af en kleedde zich aan. Weer telefoon. Nu met ook mijn ene pijp aan mijn been nam ik op. Alweer alarm. Pff. Ja hoor, ze mocht komen. Ook nu was het weer loos. Ik wilde zo graag wat zuurstof, maar kwam niet verder dan broek en sokken. Op dat moment bedacht Sabine me dan toch te moeten helpen met mijn schoenen. Met 1 schoen aan kreeg ik zo'n kramp in mijn buik dat ik vluchtte naar de wc. Het vloeibare gedeelte, waar ik al de hele nacht op had liggen wachten, bleek helemaal niet vloeibaar, maar exact op  dat zelfde moment was ik blij dat ik al een kotszakje had open gevouwen en neergezet in de badkamer. Dat werd spugen. Hierna lukte het mijn tweede schoen aan te krijgen en liepen we eerst naar het achterdek voor zuurstof. Heerlijk. Nadeel was dat we toch iets moesten eten. Ik voelde me zo ellendig en zo moe dat ik eigenlijk eerst wilde slapen, maar dat ging niet want we moesten rond kwart over zeven de boot af rijden. Dus wij eerst naar de Magnus lounge. Ik nam een yoghurtje in de hoop dat die erin zou blijven. Sabine ging voor een lekker broodje en een yoghurtje. Behalve het yoghurtje nam ze voor mij ook een geroosterd broodje mee en haalde ze thee. Ik scheen er al iets beter uit te zien zei ze ,maar dat zei ze alleen maar om me op te beuren. Zelfs de man aan het tafeltje naast me zei: "Have a save trip", nadat we hadden gedankt voor het eten. Waarschijnlijk dacht hij dat ik een schietgebedje deed, met mijn groen gele ADO-gezicht. Daar heb ik hem natuurlijk vriendelijk voor bedankt en ik vroeg me af hoe ik dat in vredesnaam voor elkaar moest gaan krijgen. De thee heb ik laten staan, maar het yoghurtje en de boterham opgegeten. Ik heb zelfs nog een tweede yoghurtje gepakt. Als aller, aller, allerlaatste mocht onze auto van de boot. Dat heb ik vakkundig gedaan om daarna buiten Sabine gelijk achter het stuur te zetten.

We moesten nu toch ergens een plek gaan vinden om even de ogen ergens dicht te doen. Nu is slapen en Simone sowieso een slechte combinatie, maar overdag slapen en Simone is nagenoeg kansloos. Dus we begonnen in Aberdeen bij een brug in een park. Och, wat voelde ik me ellendig en schuldig naar Sabine toe. Nu moest ze rijden in een vreemde stad, terwijl ze dat helemaal niet wil èn zat ze opgescheept met mij die met Truus (Google Maps) moest samenwerken en Truus is echt heel onduidelijk. Wij hebben, zeg maar,, een haat-liefde relatie Truus en ik. We zijn zoals Tom en Jerry, Tweety en Sylvester en ga zo maar door. Hierdoor waren we natuurlijk al direct fout gereden naar het plekje die we hadden uitgezocht met het uitzicht op een oude brug. Om een lang verhaal kort te maken, zijn we beland in een park. Tjonge, wat moest ik plassen. Dat had eigenlijk ook nog wel de titel van dit verhaal kunnen zijn: gezeik. We reden een klein stukje verder, om weg te gaan, en wat zag het park er ineens mooi uit. We hebben de auto meteen weer neergezet. Het punt was dat ik daar echt niet naar de wc zou kunnen. Dus ging Sabine toch maar weer redelijk vlot op pad richting de grenssteen van de High Lands. Truus gaf aan twaalf mijl rechtdoor, dus ik geef aan 12 mijl rechtdoor, begint Truus ineens te loeien dat Sabine naar links moet. Dus Sabine vraagt: "Moet ik hier naar links?" Waarop ik "Ja" zeg, want Truus zegt het. Ik geloofde er geen bal van, want twaalf mijl rechtdoor is 12 mijl rechtdoor en niet linksaf. Natuurlijk hoorde ik gelijk, na het linksaf slaan van Sabine, het irritante geluidje dat Truus de weg gaat herberekenen. Het liefst had ik haar door het raam naar buiten gegooid, maar ja, ze stond aan op Sabine's telefoon en dat is niet zo aardig voor Sabine. Dus gekeerd en weer door voor de twaalf mijl die we rechtdoor moesten rijden. Ondertussen voelde ik me nog steeds ellendig en moest ik enorm plassen (ja, ik was ook op de boot nog geweest). Sabine had nog steeds nergens last van, ook niet van een plas. Na een poos vroeg ik of zij ook moest plassen aangezien ik enorm moest plassen. Ze stopte op één of ander parkeerterrein en ik ben naar een bedrijf gelopen waar ik gelukkig naar de wc mocht. Eindelijk van het gezeik af dacht ik, maar nog geen twintig minuten later zijn we ook maar bij het tankstation gestopt. Sabine zou nooit aan haar twee uur zonder pauze rijden komen vandaag.

Na de benzinepomp zouden we nog zeven minuten door moeten voor de Highlandsteen. Ik had op internet al gezien dat het gewoon een parkeerplaats was aan de kant van de weg, waar een steen stond. Nu voelde Sabine zich behoorlijk opgejaagd door al die bussen die auto's, dat ze met een noodgang langs het parkeerterrein reed. We hadden geluk, want vlak daarna was een garage. Daar hebben we de auto neergezet en toen zijn we vier minuten teruggelopen voor een gedenkwaardige foto. We waren nu ook vlakbij onze volgende stop: Muir of Dinnet Nature Reserve. Sabine bracht ons daar vakkundig naartoe en toen we daar waren heb ik eerst eens de stoel naar achteren geschoven. Ik dacht als ik nu kan slapen dan wordt het nog wel wat vandaag. Maar ja, Simone en slapen... Ik keek ook snel even op de telefoon naar de plattegrond van waar we stonden. Ik heb namelijk achterin de auto een groot kleed liggen en zo'n plasticzeiltje van de Intratuin dat ik er mooi onder kan leggen bij nat weer. Niet dat het vandaag nat was, alleen van het zweet dan. Het was zo warm dat we spijt hadden dat de korte broeken nog in de tas zaten. Toen ik heel even uitstapte (ik heb nog een kussentje in de auto, opvouw olifant met één oog) in de auto, zag ik dat achter onze auto gewoon een stuk gras was. Dus wij eruit en ik het kleed neergelegd op het plastic van de Intratuin, zodat we samen even konden gaan liggen. Ik deed echt een poging met mijn ogen dicht, maar ja, dan moet je maar denken dat je ook rust wanneer je ligt. Na ongeveer een half uurtje zijn we op zoek gegaan naar de wc, want ja, ik moest alweer. Hierna voelde ik me zo fris en fruitig dat ik achter het stuur ben gekropen. Dat was van korte duur. Na 25 minuten vond ik het onverantwoord om met dichtvallende luikjes van de flikkerende zon door te rijden. Sabine wist niet wat haar overkwam. Dus heeft zij ons naar Ballater gebracht. Na een omleiding van Truus zijn we daar dan toch aangekomen. We gingen eerst naar Ballater station. Het station wat ooit aangelegd is voor de koningin. Er rijdt alleen nu geen trein meer. Sterker nog, ik vraag me af of er überhaupt nog spoorrails ligt. Hier zit ook de VVV en een vriendelijk meisje wilde weten of ze ons ook kon helpen. Zo'n vriendelijk meisje kan ik toch niet een nee verkopen? Dus zei ik: "Ja". Ik vertelde haar dat we naar Blair Atholl gingen en vroeg haar wat daar te doen was. Ze zou het even uitzoeken en of wij heel even iets in het winkeltje zouden kunnen bekijken. Toen we terugkwamen had een ander meisje het al vakkundig overgenomen. Eigenlijk was de boodschap dat hier geen moer te beleven is. Nou ja, behalve dan als je oud bent of wanneer je het niet ziet zitten, want dan loop je gewoon naar de whisky stokerij, of als je wilt uitrusten. Wel had ze nog een aantal leuke tips voor een gereconstrueerd huis uit de ijzertijd (inclusief rondleiding) en voor een chocolade winkeltje. Chocolade klinkt altijd goed en ook dat openluchtmuseum zie ik el zitten. In ons boekje van Travelling Well staat een rondrit door de CairnGorms en er bestaat een grote kans dat we die gaan rijden. Ik ben gek op rijden en houd ook nog van die hoogteverschillen. Daarbij blijkt het uitzicht ook nog mooi te zijn. Het is wel een rit van een uur of vier. We moeten dus even kijken.

Hierna zijn we gaan lunchen en dat bleef wonderwel zitten. Na nog een paar winkeltjes in gegaan te zijn en nog een ussie gemaakt te hebben met een grote koe, waarop staat Don't touch the cow, zijn we via de Coop weer naar de auto gelopen.

Sabine moest alweer aan de bak met een balende mij naast zich, want ik hou echt heel veel van rijden en wordt GEK van Truus. Na deze troosteloze weg hebben we nog één stop gemaakt. Dit kwam natuurlijk wéér door Truus, die ons alweer de verkeerde kant opstuurde. Hierdoor vonden wij wel een P, waar we naartoe zijn gereden. We stonden natuurlijk hartstikke fout op een plek waar alleen de brandweer mag staan, maar ja, de eerste twee plekken moeten vrij worden gehouden voor elektrische auto's en wanneer anderen hun auto niet heel netjes naast elkaar parkeren, blijft er weinig ruimte over. Over netjes naast elkaar parkeren gesproken, mijn auto heeft helaas weer een deuk opgelopen van een deur van een ander. Nadat we hier even rustig hadden gezeten en ook nog even lol hadden getrapt ben ik gaan rijden. De zon was weg, de warmte was minder en het rijden ging harstikke lekker. Ik reed ons vakkundig naar ons huisje toe. Sabine en ik hebben afgesproken dat we de mooie herinneringen aan Shetland in ons hoofd houden en het Shetland hoofdstuk voor dit jaar hebben afgesloten om hier mooie nieuwe avonturen te gaan beleven. Na Fia Cottages is het hier in dit huisje toch wel weer wennen. Ik moest de eigenaar even bellen aangezien we de code van het sleutelkastje nog niet hadden gekregen. Dit blijkt wel gestuurd te zijn, maar Joost mag weten waarheen. Het is in ieder geval niet bij ons aangekomen. Hij klonk heel aardig. Er stond ook een kaart voor ons op tafel. 

Binnen afzienbare tijd hadden we het hele huisje alweer vol met ons eigen spul. We hadden met elkaar afgesproken dat we vandaag brood zouden eten, dat leek ons een goed plan na gisteravond. Dus heb ik een lekker ei gebakken en wat brood geroosterd. Om 20.15 uur wilde we eigenlijk al naar bed, maar ja, we schrijven elke dag een verhaal en zo ook vandaag. Dus rest ons niets dan om nu de tanden te gaan poetsen en de oogjes te gaan sluiten. Hopelijk is het deinen in mijn hoofd nu ook eindelijk gestopt, want dat gedein is de hele dag nog niet weggeweest. Morgen wordt het nat met een graad of 17, dat weer blijft tot we weer naar de boot mogen. We gaan het morgen dus rustig aan doen. Sabine hoopt nog steeds dat het lukt om uit te slapen. Zelf zou ik dat eigenlijk ook wel heel prettig vinden. Dus op naar nieuwe avonturen.