Dag 7: De WOW-factor

Vanmorgen al vroeg ging de wekker. 6:15 uur kwamen er allerlei piepjes en melodietjes uit beide telefoons zodat we nog een kwartiertje konden snoozen. Om 6:30 uur stond ik al onder de straal en liep Sabine met de elektrische tandenborstel in haar giechel door het huisje. Nog geen kwartier later waren de rollen omgedraaid. Vervolgens schoven we de yoghurt met granolen naar binnen, deden we nog zeker drie keer een 'nu kan het nog net' plasje, pakten we de spullen (nou ja, ik dacht dat ik mijn vest nog in de auto had, dus dat had Sabine mee), deed ik het huisje op slot en liepen we richting de auto. Zeker 6 kippen kwamen ons tegemoet gerend. Toen bedacht ik mij dat de autosleutel nog in het huisje lag (de reserve zit in mijn fototas) dus liep ik terug, pakte de sleutel, deed de deur op slot, controleerde de deur, controleerde de deur nog een keer, draaide mij om en liep, na stiekem nogmaals controleren dat de deur niet per ongeluk in die paar seconden uit zichzelf was open gesprongen, naar de auto. Daar hebben we alles in de auto gestopt en zijn we vertrokken nadat we eerst middels foto's van elkaar aan elkaar probeerden te bewijzen dat ons haar er echt niet al te belachelijk uitzag voor een nieuw avontuur. Alsof we een modeshow zouden moeten lopen.  

Daarna startte ik dan echt de auto, want ja, we mochten niet te laat komen. Dat was om 7:40 uur. 40 minuutjes later kwamen we aan in het haventje. Dat was zeker 40 minuten op tijd. Ik gooide de auto neer en liep naar wat later de schipper bleek te zijn. Ik kon mijn auto ook wel bij de boot zetten gaf hij aan en dus heb ik dat maar gedaan. Toen de auto eenmaal stond en wij naar het toilet waren geweest konden de zenuwen wat zakken en zowel de reis als het nieuwe avontuur beginnen. 

Op de boot zat Andy. Andy is van het waterbedrijf en moest naar Papa Stour om wat te repareren. Er wonen hier 6 mensen permanent op het eiland en er worden wat vakantiehuisjes verhuurd. Voor de watervoorziening zorgen ze hier zelf, maar bij één van die zes mensen was dus zo'n apparaat stuk en dat moest hij maken.  Maar ja, ook zijn veer terug vertrekt pas om 18:55 uur. (Klik hier voor een impressie van de overtocht.)

Onderweg hebben we op het dek gestaan en ondanks het rustige weer had de boot een flinke deining. We raakten nog even in gesprek met de schipper die Paul heet, zagen Jan-van-Genten, alkjes en een papegaaiduiker. Sneller dan verwacht (het was wel de voorspelde tijd, maar zo voelde het niet) kwamen we aan op Papa Stour.  Eerst mochten de 3 auto's eraf. Grappig dat ze er achterstevoren op moeten rijden. Logisch ook, want dat rijdt er een stuk makkelijker weer af.

Als eerste zijn we naar het wachtruimte gelopen. Hier kun je water koken voor de thee, wat informatie lezen dat aan de muur hangt en vooral ook plassen. Er zaten twee mensen binnen, Daniel McNeil en Charlotte (ik weet dat ze zo heten want terwijl ik dit schrijf staan hun tassen hier in het huisje en daar staan hun namen op). Zij lopen de kust route voor een goed doel, de SSAFA, zeg maar een organisatie die zich bezig houdt met militairen en veteranen met ptss. Zij gaven aan dat we het beste de kust konden doorlopen naar Kristan Hole voor de WOW-factor. Dus wij goed gemutst op pad. Al snel liep ik fout. Ik dacht dat  we echt overal om de kust heen zouden lopen, maar dat was volgens de gpx route, onze blauwe lijn, dus niet de bedoeling. Dus wij door gras dat wel 4 kontjes hoog was richting de blauwe lijn. Nu kwamen we eerst de kerk tegen. Het was open voor gebed. Natuurlijk zijn we even gaan kijken. Een heel sober kerkje waarbij ik betwijfel of ie nog echt vaak als kerk wordt gebruikt. Daarna gingen we richting het eerste strandje. Tijd voor een thee en een stukje ontbijtkoek, want ja Sabine had genoeg mee voor als we een boot of 2 zouden missen en sjouwde zich een breuk. Het beste wat je dan kunt doen is zo snel mogelijk de bagage wat verminderen. Hierna liepen we verder. (Klik hier voor een impressie)Over de heuvels van dit eiland, langs kliffen, gaten in de berg met doorgangen naar zee, via verlaten dorpen waarvan alleen nog de stenen ruïnes staan, over strandjes de volgende heuvel op. (wanneer wordt een heuvel eigenlijk een berg?) Ondertussen werden we regelmatig aangevallen door scholeksters, sternen en een enkele wulp. Tsja, het is broedseizoen en ze zullen wel ergens hun nesten hebben. Dus wij de capuchon opgezet en al wapperend wanneer dat nodig was door. (Klik hier voor agressieve vogels - nog wel op afstand) Gelukkig waren de schapen hier wel mak, want ik had er niet aan moeten denken dat we hier een situatie als op Lewis zouden hebben gehad: rennend voor aanvallende schapen. We moesten steeds hoger en steeds mooier kwam Foula in beeld. Nadat we in totaal 3 uur hadden gelopen besloten we te gaan eten. Zitten op een steen tussen de schapenschijt keken we eens rustig om ons heen en vroeg ik Sabine wat zij er tot nu toe van vond. "Mwa", was haar antwoord. Ik vroeg mij af wanneer we nu toch eindelijk bij die tunnels en gaten zouden komen. Op dat moment stokte onze adem. Beneden doemde een zwarte vin op van minstens anderhalve meter lang. We riepen: "Kijk!" en "Daar!" en "ORKA!!!!". (Klik hier voor het filmpje van de orka.) 

Hierna pakten we als twee dwazen zo snel alle spullen en renden, alsof we nog lekker fris en fruitig waren, omlaag richting de rand van de klif. Daar aangekomen was Willy natuurlijk alweer verder gezwommen, maar wij bleven boven klikken met de camera's (ik had de kleine in mijn hand en de grote zat nog in de tas en zou er nooit op tijd uit zijn) en Sabine kon zelfs een filmpje maken. Dit was inderdaad wat je noemt een WOW-factor. (Klik hier voor het Orka Journaal)Omdat we omlaag waren gelopen vielen nu ineens de gaten in de rotsen voor ons op. We dachten dat we nog even door moesten hobbelen, maar dat viel dus enorm mee. (Klik hier voor Kirstan Hole)Dit zag er inderdaad gaaf uit. We zijn nog even naar strandje gelopen en hebben daar zitten kijken naar de zeehonden en de vogels terwijl wij natuurlijk nog een theetje dronken. 

Nu bedachten we dat het tijd was geworden om door te steken, al hadden we nog best wat tijd te gaan. We hadden bedacht dat wij, wanneer we de hele route af zouden lopen en alle inhammetjes moesten nemen, het waarschijnlijk niet op tijd terug zouden redden. Wij stoppen namelijk nog geregeld bij een mooi uitzicht, een leuke vogel, een zeehond ect. Dus ik op de tracker dwars door het veld met de pijl in de richting van de haven. Ik had ook OS map gedownload op aanraden van Daniel van de SSAFA. Op de kaart van deze app was ook water te zien. Onder het lopen werden we natuurlijk weer agressief bejegend door scholeksters. Dit zijn echt de keffertjes onder de vogels. Toen we verder liepen zagen we veel dode vogels. We hadden er al heel veel gezien, en ook  schedels en botjes en ook schedels en botten van schapen. Bij sommigen heb ik letterlijk de vraag gesteld hoe ze dood konden zijn. Maar hier op dit stukje waren zoveel dode vogels en één zat gewoon te zitten alsof ie op zou kunnen vliegen, maar dan dood. De vogelgriep waart rond op Shetland, hier dus ook en dit was het pijnlijke bewijs. Ook op Hermaness schijnt het heftig te zijn, daar gaan we een van de aankomende dagen heen. Op Noss mogen we niet komen in verband met de vogelgriep. Via dit massagraf van vogels liepen we naar een watertje. Dit blijkt de DutchPool te zijn en niet het watertje waarvan ik het eerst dacht. Nu was het Sabines tijd om zenuwachtig te worden. We hadden echt nog zeker 3 uur, maar ze zag niet hoe we over of om het water moesten komen. Na goed de kaart bestudeerd te hebben was ook zij ervan overtuigd dat we eromheen konden en nadat we de groene schuur hadden bereikt kon ze haar zenuwen weer laten varen. Eigenlijk was het best wel even een deceptie. Je loopt ruim een uur, als het niet langer is, over een berg. Aan het begin zie je de groene schuur. Als je later dus doorsteek kom je erachter dat je in een half uur á 3 kwartier alweer bij die schuur had kunnen zijn. 

Bij die schuur stond Andy. Daar had hij de compressoren gemaakt die lucht in het water blazen bij het filteren hiervan. Achter die hut zagen we een overklimhekje, of overklauterhekje, of traphekje, in ieder geval zo'n ding met planken voor mensen met benen van 2 meter lang waarbij je een hek of ander soortige omheining over kunt klimmen.

We zijn daar niet overheen gegaan maar iets doorgelopen zodat we konden genieten van de andere kustlijn. Daarna hebben we wel via dat hekje onze route vervolgd. We moesten weer door gras wat 4 kontjes hoog was en kwamen bij een replica van een Stofa, een houten huis.

Hierna hebben we via drie standing stones (mini standing stones) onze weg vervolgd naar het wachtruimte bij de haven. Andy werd op de quad gebracht en ook Charlotte en Daniel waren er nog, al hadden ze de tent wel ingepakt nu. Buiten hebben we gedineerd met onze overheerlijke couscoussalade en daarna zijn we naar binnen gegaan om ons te warmen aan warme thee. Ik vertelde Daniel en Charlotte dat ik ze had genoemd in dit blog en ze wilden graag ook een link.

Nou dat kon natuurlijk geregeld worden. Vervolgens was het wachten op Snolda, de 40 jaar oude ferry die ons op zou komen halen en die we in de verte al zagen. Ook Freya kwam erbij, zij had een week op Papa Stour vertoefd en ging nu weer terug naar Lerwick. De boot deed weer netjes 40 minuten over de overtocht. Na afscheid genomen te hebben van al onze nieuwe vrienden zijn we terug gereden naar Brae.

Daar hebben we eerst lekker warm gedoucht. Sabine trok terwijl ik lekker onder de straal stond haar blarenpleisters van haar voet, gevolgd door wat gekerm. Ze had gewoon de hele blaar ermee opengetrokken op beide tenen en had nu een gat in haar hiel en een gat in haar teen. Nadat ook zij had gedoucht en haar voeten had beplakt met gewone pleisters tegen het vuil zijn we aan de thee gegaan. Zo ga ik kijken of de foto's nog wat geworden zijn. Zelf vind ik ze vrij donker, maar we gaan het zien.

Morgen staan we ook vroeg op. Om 10 uur verlaten we hier dan een schoon en leeg huisje en om 10:30 uur zitten we op de boot naar Yell. Op naar een nieuw avontuur.