Dag 5: Hoge kliffen, diepe ravijnen.

Terwijl Sabine uitgeteld ligt te slapen op het bed en de geheimen van Stonehenge worden onthuld op tv, begin ik aan het verslag van vandaag. Vandaag begon betrekkelijk vroeg. De wekker stond om 7:30 uur. Natuurlijk heb ik nog een half uur gesnoozed, er is niets lekkerder dan er nog even niet uit te hoeven, maar om 8:00 uur moesten we er dan toch uit. We dachten dat het regende, maar dat was vannacht want vanmorgen was het droog en bewolkt. Niet koud in ieder geval. Na ons ontbijt, yoghurt met granolen en sinaasappel, hebben we alle spullen gepakt waarvan we dachten dat we ze vandaag nodig zouden hebben. Vandaag stond Muckle Roe op de planning, zowel de coastal route als de route naar de Hams of Roe. Om even het geheugen op te frissen, deze route hebben we drie jaar geleden ook gelopen. Toen van de Hams naar boven, langs de kust en de vuurtoren, weer terug. Een tocht toch waar een uur of 4 à 5,5 voor staat, al is het maar 11,5 km met een hoogteverschil van 286 m. Bovenaan bij de coastal route hadden we toen behoorlijk wat last om op de route (blauwe lijn in de gpx tracker) te blijven. Het waaide die dag hard en vanaf ongeveer de helft van de route hadden we alleen maar regen. Die dag zag ik zelfs bij Sabine paniek in haar ogen en dat terwijl zij geen hoogtevrees heeft. Ook zij wilde nog niet te pletter vallen in de klif. Toen zijn we op zoek gegaan naar een andere route en wat doe je dan als je de kans krijgt om zoveel adrenaline van de 'ik val bijna dood' ervaring nogmaals te mogen ervaren? Dan loop je de route gewoon nog een keer. Eigenlijk wilden we de route nogmaals lopen omdat we toen alleen maar wolken, regen en af en toe een rots konden zien en we hoopten zo dat we een tweede keer meer zouden zien. Ook wilden we kijken of we sneller konden lopen dan de 6 a 6,5 uur die we er toen in totaal (inclusief pauzes) over hadden gedaan. Mijn idee was om de route andersom te lopen. Meestal vind je de route dan beter. 

Dus wij vanmorgen vol goede moed op pad. Het is maar een kwartiertje vanaf hier en er zijn veel veranderingen aangebracht. Al was het alleen al de parkeerplaats die er nu is met asfalt, lijnen en al, terwijl je drie jaar geleden op een stuk braakliggende grond je auto neerkwakte. 

We hadden bedacht om in plaats van de jas alleen de regenjas mee te nemen en natuurlijk hadden we een dun vest aan met een dik vest eroverheen. We liepen door het hek en vonden maar liefst twee maal een bordje met de route. Vlak achter elkaar. Boven is geen pad wisten we, op sommige stukken na waar je een gleuf in de grond zag dan. Vanaf de hams was er wel een pad. Alles wordt makkelijker als je een aantal zaken al weet. Toch moesten we wel zorgen dat we op de blauwe lijn bleven lopen. Ik zat al bijna op de punt van de klif en dat was dus niet de bedoeling. Het pad was gauw gevonden en we liepen lekker vlot door. Al snel vonden we de enge afgrond met het hek waar je zo doorheen kon vallen, zo je dood tegemoet. Maar hier waren extra hekken geplaatst aan de zijkant. Voor de schapen hadden wij onlangs geleerd van het meisje bij de VVV.

Van Sally hebben we gisteren geleerd dat Shetland bestaat uit gras en schapen en dat je overal je auto neer kan zetten, zolang je niet voor een hek staat waar de boer doorheen moet. Shetland had zo'n 3000 jaar geleden trouwens wel bomen. De resten hiervan worden allemaal teruggevonden in de turf die hier wordt afgegraven om te stoken. Maar ik dwaal af. Wij liepen dus over een smal pad. Eerst moesten wij weer zo'n hek over klimmen met van die tredes die gemaakt zijn voor mensen met benen van een meter of twee lang. Bij ons past alles maar net, of net niet. Op de paal zat een bordje dat er schapen losliepen en vogels op de grond broeden en je dus je hond aangelijnd moet houden. Zelf zou ik nooit een hond mee omhoog nemen hier, laat staan los laten lopen. Tot nu toe verliep alles vlotjes. Ik weet nog dat ik dit punt vorige keer zo eng vond en dat ik het nu wel mee vond vallen. Geen adrenalinekick hier dus. Wel nog steeds verbazing dat je, wanneer je uitglijdt, gewoon te pletter kan vallen. Behalve dan wanneer je een schaap bent. ( Klik HIER voor het verhaal bij de de hekjes............. en klik HIER voor het mooie uitzicht). Na deze eerste hindernis kwamen we al snel bij de vuurtoren. Ik wist dat daar (g)een hek stond, alleen de palen. Wat eraan had gezeten lag een eind lager. Ook dit was nu niet meer eng. Zodoende kwam ik tot de conclusie dat de mate waarin je iets eng vindt samenhangt met hoe fit je bent. Nu waren we nog behoorlijk fris en fruitig en dus liepen we fier door. Het was nu echt niet moeilijk om op de blauwe lijn te blijven, maar ook nu kwamen wij dicht bij punten waar je alleen maar één misstap hoefde te maken en het was klaar met je. We hadden dan ook al gezegd tegen elkaar: "Wat er ook gebeurt, ik hou toch wel van je".  (Klik hier voor het pad.). Eigenlijk hadden we dit naar iedereen willen appen, maar behalve dat we geen bereik hadden wilden we ook niemand ongerust maken.

Gelukkig kwam die misstap niet en viel de wind mee. De hele route langs de kust zagen we een bootje. We hadden al bedacht dat die mensen op de boot waarschijnlijk met verrekijker, chips en een cola zaten te kijken naar onze slapstick. Sommige stukjes liepen op nog geen 20 cm van de afgrond en dus hebben we  op sommige plaatsen nog behoorlijk wat begroeiing platgetrapt. Kijk, lopen is leuk, maar dood hoeven we dus nog niet.

Helemaal bovenop de berg hebben we, al genietend van het uitzicht en zittend op een stuk rots, een stukje ontbijtkoek gegeten. Sabine had voor meer dan een week mee. (Nieuwsgierig wat Sabine allemaal in haar tasje had gestopt? Klik hier). We hadden daar boven al bedacht dat de verdeling niet handig was. Wanneer zij een misstap maakte had ik geen eten of drinken, maar gelukkig nog wel de foto's. Andersom zou zij het met haar eigen herinneringen moeten doen, maar had ze wel genoeg te eten. Bereik hadden we daarboven niet en de traumaheli zou daar eigenlijk ook nergens kunnen landen. Tot zover deze opbeurende praat. We kwamen bij meertjes die we nog herkenden, maar we liepen nu dus zo goed dat we de rest nagenoeg niet herkenden. op een gegeven moment moesten we een stuk dalen en dat was wel een hele uitdaging. Klauterend langs de stenen kwamen we dan iets lager weer uit om opnieuw te mogen stijgen. En toen stonden we ineens bij het beginpunt aan de andere kant van de berg, daar waar je een mooi uitzicht krijgt op de hams. (Klik hier voor het uitzicht op de Hams)

Hier hebben we lekker een broodje gegeten en een theetje gedronken. We waren nu een uur of 4 onderweg. Plotseling doken er ook gewoon ineens mensen op. Mensen die we nog niet eerder hadden zien lopen achter ons. We hadden  bij de parkeerplaats wel andere mensen gezien, maar dat waren niet deze mensen, en ook hebben we ergens bovenaan mensen gezien op een plek waar onze hele route niet langs kwam. Hoe dan ook, wij hebben lekker gegeten en al die tijd hoefden we niet te plassen. Nu hoefde ik ook niet heel nodig, maar Sabine zei ineens dat als we zouden moeten we het hier moesten doen. De kans dat we beneden mensen tegen zouden komen was aanzienlijk groter. Mijn blaas had dat opgevangen en was direct vreugdedansjes gaan maken, zodat ik nu wel ineens héél nodig moest. Dus achter onze steen heb ik meteen wat DNA achtergelaten. Na mij Sabine ook nog. Opvallend hoe weinig ik dit jaar moet plassen. Hierna kwam het moment waar ik mij aardig in vergist heb. We hadden bedacht over het laatste stuk nog anderhalf uur te doen. we moesten een stuk dalen en kwamen uit bij een strandje. We waren het strandje al voorbij toen we erachter kwamen dat daar verderop zeehonden lagen. Ze hadden namelijk de steiger uit het water gehaald, dus daar konden ze niet op liggen. Ik had ondertussen de grote camera gepakt. Er waren ook roodkeelduikers. Hierna zijn we doorgelopen naar de hams. 

Ik snap niet zo goed hoe je daar dus mensen tegen kunt komen die er fris en fruitig uitzien terwijl ze een behoorlijk pad hebben moeten afleggen vanaf de auto's. Nou dat ik mij vergist had kwam ik dus wel achter, want in onze beleving was het laatste stuk korter dan het in werkelijkheid was. Eerst gingen we dicht langs de hams om een meertje heen naar 'Muckle Roe mill', een stapel stenen van de tijd dat er nog veel mensen woonden neem ik aan.

Vervolgens liepen we op een breed pad verder. We  moesten flink stijgen en ik wist dat we daarachter weer zouden dalen en weer moesten stijgen, maar dat we dat daarna nog zeker drie keer moesten doen wist ik niet. Op dit punt was ik er wel klaar mee, mijn voeten deden zeer, maar ingenieuze tenenspreider had het begeven, mijn hallux valgus knokkels wilden zeker mijn schoenen uit steken, ook de extra knokkel op mijn rechtervoet, en de kleine tenen wilden het al helemaal voor gezien houden. Gelukkig had ik geen last van de zenuwen bij de twee tenen naast mijn grote teen aan mijn linkervoet. Die voel ik dat weer enorm in mijn andere wandelschoenen. Sabine was er ook klaar mee, ook haar voeten hadden bedacht te moeten gaan branden in haar schoenen. We wilden nu toch eindelijk die club 8 soldaat maken en dat, hadden we onszelf beloofd, mocht pas bij de auto met een theetje. Gelukkig hielden we de moed erin en schuifelden we zo samen de nu echt laatste helling op. Daar hadden we ineens een enorme keuze aan wegen. Gelukkig was de blauwe lijn nog actief en konden we zo de juiste weg nemen. Na 5 uur, 33 minuten en 47 seconden kwamen we bij de auto aan. Dit inclusief pauzes en een uur korter dan de laatste keer. In totaal hebben we een afstand van 12,7 km afgelegd met een hoogteverschil van 375 meter in een beweegtijd van 3 uur, 45 minuten en 11 seconden. Lang leve Strava, die alles voor je opneemt. Dit betekent dat we toch iets meer hebben gerust dan we bedacht hadden. Na het "theetje met het club eight-je" kon de terugreis beginnen, we waren te vroeg om nu al bij Frankies te stoppen en dus reden we eerst naar het huisje.

Frankies is het meest noordelijke Fish en Chips zaakje van het Verenigd Koninkrijk en heeft in 2015 de eerste prijs gewonnen voor de beste fish and chips in heel de UK. Na eerst thuis de foto's van de camera getrokken te hebben, zijn we rond kwart over vijf naar Frankies gelopen. Ik had niet gereserveerd want dat kon daar toch niet. Nou dat kon nu dus wel. Frankies doet het goed en in plaats van uit een meeneemdoos de fish and chips daar te nuttigen aan een kantinetafeltje, nadat de buzzer heeft aangegeven dat het klaar was, zaten we nu ineens op  luxere stoeltjes, aten we van borden, dronken we de Irn Bru uit glazen en werden we bediend. We hadden een enorme vis. 

Na dit heerlijke maal zijn we terug gelopen naar de wigwam. Daar kwamen we de eigenaar, Andrew, weer tegen. Hij had een egel liggen. Ik denk ziek. Hij heeft hem hierachter in de bosjes gezet en natuurlijk zijn we aan de praat geraakt. Zo leuk dat hij dezelfde interesses heeft als wij. Van hem hebben we een boek geleend over wat je allemaal in welk deel van Shetland kunt zien of waar je mooie wandelingen kunt maken. Hij vond mij zo goed Engels praten dat hij dacht dat ik dit wel zou kunnen lezen. Ik krijg nu al 2 dagen complimenten en dat met mijn houtje-touwtje Engels. Hij heeft ons Isbister geadviseerd bij Northmavine. Terwijl we erover in gesprek waren kwamen we erachter dat we dit al eerder hebben geprobeerd. Toen konden we de auto niet kwijt, liep de weg dood en zijn we terug gegaan. Volgens hem moet je daar gewoon een hek over klimmen en dan loop je een uurtje en kom je bij prachtig uitzicht. Dit boek gaat over heel Shetland dus straks moeten we ook maar even kijken wat het zegt over Bressay. Morgen bekijken we wel wat we gaan doen. Het moet dan sowieso iets rustiger omdat we de hele vrijdag op pad zijn en ook nog  de spullen gepakt moeten hebben. 

Voor nu zit de derde dag erop. Gisteren was het de warmste dag op Shetland ooit. We kunnen terugkijken op 3  mooie dagen met prachtig weer.