Dag 4: Single track road

Vandaag begon de dag heerlijk. Ik was al vanaf een uur of zes wakker maar ben gewoon blijven liggen. Buiten was het nog gewoon licht. Om een uur of acht ging ik dan toch maar douchen. Gisteravond hadden we al uitgevogeld hoe de Mira Sport werkte, of moet ik zeggen niet werkte. Ik had de knop dus vrolijk naar rechts gedraaid, maar daar werd ie heet en dan weer koud en dan weer gloeiend en dan weer ijskoud en dan weer gloeiend. Niet echt geschikt dus. Toen bedacht ik mij dat  ik de knop ook terug kon zetten waar ie stond. Dat was richting koud. Natuurlijk was dit de beste stand. Nadat ik dit had uitgevogeld en de badkamer lekker nat was ben ik gaan douchen. De waterdruk is hier altijd wel een dingetje. Vergeleken met die van de boot is dit niets, maar ja met de waterdruk van de boot kun je een rubberboot aandrijven. Hoe dan ook, ik wist nu hoe ie het beste kon staan en heb even kort gedoucht. Na mij ging Sabine ook. Vervolgens heb ik de pap gemaakt. Ik hoor Sabine al roepen 'havermout', maar het blijft pap. Lekker met een kiwi en een klein stukje pure chocolade. Vandaag zouden we een aantal plaatsen aan doen. Deepdale, Culswick, Westerwick en Raewick. Maar voor we dat konden gaan doen moesten we eest wat knopen doorhakken: gingen we nu toch vrijdag naar Papa Stour, of liever woensdag gezien het weer en het vertrek naar Unst zaterdag. Op woensdag ben je korter op het eiland dan op vrijdag. Het is eigenlijk gewoon zo dat de boot 2 keer vaart. een keer in de ochtend (heen en dan weer terug) en een keer in de middag/avond (ook heen en dan weer terug. Om de kustlijn van het hele eiland te lopen ben je wel een aantal uren bezig. Ons kennende wat langer (theetje hier, foto daar). Maar er is er verder niets, dus als het hoost kun je ook nergens schuilen, plassen doe je wild en eten en drinken neem je mee. Ik bellen, kreeg ik ze weer niet te pakken. Dus heb ik de VVV gebeld. Die hebben hetzelfde probleem: de twee medewerkers hebben het zo druk dat ze bijna niet te pakken te krijgen zijn. Zij worden wel door de medewerkers van de ferry gebeld. Ze konden mij dan ook vertellen dat woensdag niet zou lukken aangezien op de terugweg maar één persoon mee kon en niet twee. De rest zat vol. We hebben dus voor vrijdag gereserveerd. Na de reservering zijn we op pad gegaan en omdat die vriendelijke dame daar vroeg of we wisten hoe lang we er over reden en zij zich er laatst in had vergist, zijn we vast naar de haven in West Burrafirth gereden. Zeker 46 minuten deden we erover. We hadden twee keer wegonderbrekingen en zijn  een keer gestopt bij een prachtig uitkijkpunt (Scord of Weisdale) vanwaar je de verschillende eilanden vandaag goed kon zien omdat het zulk prachtig weer was.

Bijna de hele weg gingen we rechtsaf. We hadden dit verhaal dan ook in eerste instantie 'grote bocht' willen noemen. Maar door de vele single track roads is dit de titel geworden. Single track roads maken je sociaal, zegt Sabine. Je moet wel rekening houden met een ander, anders rijd je elkaar hartstikke dood. En als je elkaar niet aan het ontwijken bent, ben je wel met de schapen bezig die anders onder je wielen of op je grilplaat zitten. (Voor een filmpje met schapen klik hier.) Elke keer wanneer je dan netjes hebt gewacht op een 'passing place' of een ander op jou, zwaai je even vriendelijk naar elkaar. (Voor een filmpje van een passing place, klik hier.) Sabine had gisteren trouwens ook al de verklaring voor het feit dat in Nederland het merendeel zo asociaal rechts inhaalt op de weg. Ze zijn vast allemaal naar Engeland op vakantie gegaan. Hoe dan ook, wij kwamen dus na 46 minuten aan op West Burrafirth. Eerst reed ik net iets te lang rechtdoor. Gelukkig kon ik wel ergens nog keren, al was daar eigenlijk niet veel ruimte voor. Toen zijn wij toch in het haventje gekomen. Het eerste wat ik mij afvroeg was waar ik die auto vrijdag zou mogen parkeren. De auto gaat namelijk niet mee naar Papa Stour aangezien er precies een weg van 1 mile is en dan niets meer. Het advies was dus niet meenemen op de boot. In de haven is ook een toilet (later bleek een erg schoon toilet). Er stond nog een auto en natuurlijk zou ik wel even aan de man vragen hoe het zat met parkeren. Die man was Magnus. Hij wist niets van het parkeren, maar had hier als klein jongetje gewoond. In Sarraness, zeg maar waar ik te ver was doorgereden. Hij was er geboren in het huis dat zijn vader in 1939 had gebouwd. Het andere huis was door hoog water ineens een eiland. Hij moest vroeger lopen naar school en als klein jongetje was dat helemaal niets. Het was denk ik echt ver lopen. Later werd de school gesloten en moesten ze naar Walls. Ze mochten met de bus en dat was echt veel beter. Als het met de bus was bij de halte aan het begin van de weg, dan was dat ook een behoorlijke tippel. Na drie kwartier met Magnus gesproken te hebben over Mirrie dancers (Noorder licht, je schijnt het echt te kunnen horen), Orka's, zijn leven als visser, de leegloop van de dorpen en van Papa Stour (geen water en dat hadden de vissers die ook op haring en makreel visten echt nodig), en de klimaat veranderingen zijn we gaan plassen. We zijn niet bij zijn oude huis gaan kijken. Het staat te koop. Ik had het wel gewild. Misschien een andere keer.

Daarna zijn we verder gegaan naar Deepdale. Nou Truus denkt dus gewoon halverwege de single track road dat je er bent. Alsof je er kunt parkeren? Iemand had dat op een passing place gedaan, maar dat ging mij dan weer een brug te ver. Dus wij door naar Walls. 2 huizen. Ik zette mijn auto aan de kant en we aten eerst even een broodje en namen een theetje. Ik zag een vogeltje, nou ja we zagen dit soort vogeltjes al de hele tijd en ik wilde ze nou eens goed bekijken, en pakte de camera met grote lens uit de auto. Natuurlijk was het beestje alweer gevlogen. Ik wilde net de camera met kleine lens pakken voor het uitzicht toen in de tuin van het huis naast de auto een vrouw kwam aanlopen. Waar we heen wilden. Het was Sally. Sally kwam uit Londen en is in 2018 hier naartoe verhuisd. Ze wees naar het eiland in zee en zei vol trots dat dat Foula was. Daar kun je met vliegtuig komen. Dat wisten we en ook dat wij daar dus waarschijnlijk nooit zullen komen, maar dat geeft niet. Ik  zei nog dat ze maar geboft had met dat uitzicht, maar helaas ze kon het eiland vanuit haar huis niet zien. Het huis lag net te laag. Om terug te komen op haar vraag, wij hadden begrepen dat het hier heel mooi was en we wilden eigenlijk graag bij zee kijken, maar ja Truus snapt het niet helemaal met de route. In principe hadden we vanaf daar al richting de coastal route kunnen lopen waren het niet dat er "crumpy farmers' zijn die niet willen dat mensen door hun hekken gaan. Zij vindt dat net zo raar als ik omdat de schapen echt overal los lopen. Dat kon dus niet meer. Wel konden we naar beneden rijden en dan de weg inslaan waar geen bordje bij stond. Daar kon je de auto kwijt en dan stond er een groot bord met Private maar daar zag je ook al de weg van de coastal route. Zo gezegd zo gedaan. Dit was echt een keien weg en het was dat Sally had aangeven dat dit de juiste weg was anders hadden we gekeerd. Daar aangekomen zagen we een camper. We hebben de auto neergezet en zijn gaan lopen. Toen we net startten kwam er een bus aan van Bakka knitwear. De aardige vrouw vroeg of we water nodig hadden en het anders wel konden halen bij haar. Wij het pad op. Het was warm en ik had spijt dat ik geen korte broek aan had getrokken. Vandaag was het dus de warmste dag ooit op Shetland, in Brae volgens de telefoon maar liefst 23 graden! Bovenop de heuvel hebben we nog een bolletje gegeten en genoten van het uitzicht. ( Voor het uitzicht klik hier.)

Hierna zijn we terug gegaan. We hoorden een raar geluid, alsof een heel zwaar voertuig ergens aankwam of .... het was niet te plaatsen. Nu liepen we eerst naar de schuur. Daar was Mary van de Knitewear. Ze vulde het flesje en we vertelden wat we allemaal gingen doen. Nu had zij ook nog wel goeie tips en we moesten ook zeker naar het strandje van Raewick. Ze gaf aan dat dat geluid het geluid was van de donder en dat ze verwachtte dat het later op de avond zou gaan spoken. Hoe dan ook hebben wij het geluid maar een keer gehoord en konden we het niet thuisbrengen. Mary heeft vast gelijk. De mensen in Shetland kunnen het weer lezen zei Sally al, ze kunnen precies vertellen wanneer het weer verandert. Vanaf haar zijn we naar de auto gelopen en toen zijn we naar Culswick gegaan. Daar was een broch. Ik had bedacht een stapel stenen in een ronde vorm, iets als in Lerwick, maar niets was minder waar. Als iemand mij had verteld dat het een grafheuvel was had ik het ook geloofd. Om bij die broch te komen leidde Truus mij op een toch al doodlopende eg ineens omhoog. Deze weg was ook hard zand met stenen, precies voor één auto en geen passing places. Boven aangekomen kon ik de auto in het gras neerzetten en zijn we gaan lopen.

Toen we weer weggingen moest ik dus weer omlaag. Wat denk je? Een tegenligger. Ik ging omlaag en zou dus in mijn achteruit terug omhoog moeten, maar de jonge mannen in de grote range rover kwamen duidelijk van hier. Ze reden een klein stukje achteruit en reden vervolgens het hoger liggende gras op. Dat zou mijn Rio nooit gered hebben met dat hoogte verschil. Nu kon ik er langs. Hierna zijn we naar Raewick gegaan. Westerwick hadden we gezien de tijd maar overgeslagen. Op Raewick hebben we lekker pootje kunnen baden in het ijskoude water. (Klik hier voor het strand bij Raewick.) Er is daar rood zand. De meeste stranden hier hebben of stenen of wit zand.

Hierna zijn we terug naar huis gereden. Eerst nog even langs de COOP. Thuis kwam die aardige eigenaar met zijn briefje met de naam van het gebied dat ooit voor industrie was maar nu een natuurgebied is. De Oostvaardersplassen. Leuke man, die eigenaar. Hebben nog even gekletst over de natuur. Hierna was het dan echt tijd. Sabine ging aan de Irn Bru en ik aan een Shetlands biertje. We hadden een warme dag gehad dus mochten we nu toch echt wel een beetje Chips met Vinegar. Heerlijk. Doordat we hadden zitten borrelen hadden we bedacht om het vlees van vanavond op te bakken en op een bruin bolletje te doen. Lekker met tomaatjes en kaas. Natuurlijk ging het brandalarm af. Op de een of andere manier krijgen wij, meestal Sabine, dat altijd wel een keer voor elkaar. Vaak ook bij het douchen. Na gehannes met deur en raam open en een stok van het stoffer en blik was het alarm nu ook stil.

Na dit verhaal trek ik nog even de camera's leeg. Morgen staat Muckle Roe op het programma. Nog even bedenken welke wandelschoenen ik aan ga doen. Ze zoen allebei zeer.