Dag 12: Hermaness

Voor vanochtend had ik de wekker gezet om kwart over zeven. Een mooie tijd om wakker te worden en rond een uur of negen naar Hermaness te gaan. Ruim op tijd, tien voor half vijf om precies te zijn, was ik wakker. Ik voelde me wel een beetje moe, maar dacht dat de wekker bijna zou gaan, totdat Sabine, die ook wakker bleek te zijn, mij vertelde dat we echt nog wel even hadden om te slapen. Ik deed het raam open en er gebeurde vrij weinig. Buiten leek alles rustig. Toen ik dan ook het doucheraampje open deed bleek er echt maar een matig windje. Het was zelfs al 11 graden! Toen de wekker eenmaal ging wilde ik eerst nog even snoozen want eigenlijk was ik best behoorlijk moe. Uiteindelijk om vijf over acht sprong ik het bed uit om snel even te douchen. Dat kunnen we steeds sneller hier. Snel kleedde ik mij weer aan. Gelukkig is dit schrijven niet te ruiken, want ik heb deze broek nu al voor de vierde dag aan. Hierna gingen we lekker ontbijten. Ik kon bijna niet wachten om te gaan. Mijn zo geliefde Tammie Nories, puffins dan wel papegaaiduikers zouden we dan eindelijk van dichtbij kunnen zien. Ook had ik zin om de gannets, solans dan wel Jan-van-Genten te spotten. Om kwart over negen had ik de auto geparkeerd en prepareerden we ons voor de wandeltocht. Op aanraden van Sabine had ik mijn thermoshirtje aangetrokken. Daar liepen we dan met onze thermoshirtjes, vestjes, overvestjes en jassen. En heet dat we het hadden toen we na veertig minuten bij ons eerste punt boven waren. Direct hebben we onze themoshirtjes uitgedaan. Deze kun je namelijk heel klein opproppen tussen je spulletjes in de tas. Hierna gingen we eerst richting Saito. Wat een Jan-van-Genten waren daar! Het zat helemaal vol. Allemaal witte puntjes. De hele cliff was wit, je zou kunnen zeggen dat het er wit ziet van de Jan-van-Genten! Hier hebben we een paar best mooie foto's kunnen maken. Ook van houtsnippen en schapen. Om een impressie te geven van hoe het daar is volgen hier drie filmpjes. Ook hier is het goed dat je het niet kunt ruiken, want er waren plaatsen waar het enorm stonk. (Klik hier voor de gannets) (Klik hier voor de Jan-van-Genten) (Klik hier voor de solans)

Na hier een poos gebleven te zijn liepen we terug naar het eerste bord. Nu gingen we op weg naar de vuurtoren: Muckle Flugga. Het was niet een heel lastige route, we gingen wat omhoog en omlaag en liepen zo af en toe door het sompige gras. Soms was het zo sompig dat we blij waren dat we hoge wandelschoenen hadden (speciaal voor Schotland hebben we nu bijna 2 jaar geleden hoge aangeschaft), dan leek het eerder een poeltje dan sompig gras. Op sommige plekken stonden bordjes dat je niet dichterbij de rand mocht komen omdat het een onstabiele cliff was.

We mochten toch al niet te dicht bij de kant. Behalve dat ik last heb van hoogtevrees (met uitzondering van het moment dat ik een geweldige vogel zie), was het ook broedseizoen en moest je 20 meter uit de kant blijven voor de puffins. En wij maar turen of we deze lieve, schattige beestjes zagen. Beneden, echt wel heel diep onder ons, zagen we heel veel zwarte stipjes op het water. Nader onderzoek wees uit dat het zeekoeten waren. Wij weer door en maar turen. Ja hoor, we zagen er één vliegen. Niet veel later zagen we er meer vliegen. Ik zie ze wel vaker vliegen zegt Sabine dan. Maar goed een vliegende puffin is echt heel snel en lastig vast te leggen, zelfs met mijn 150-500mm lens. Op de rotsen beneden zagen we witte toppen. Dat bleken allemaal Jan-van-Genten. Natuurlijk speurden we deze rotsen af, en er liggen ook heel wat dode exemplaren. Onderweg zagen we nog een dode Jan-van-Gent langs ons zelf gestampte paadje en een dode jager. Natuurlijk heeft onze ornitholoog Sabine deze vakkundig met haar 18-300 mm lens vastgelegd. De 'Avian Flu',  zoals de vogelgriep hier heet, tiert hier welig. 

We hadden wel zin in een broodje en een theetje, maar het leek mij leuk om dat te nuttigen met uitzicht op mijn gevleugelde koddige vriendjes. Wat een teleurstelling toen bleek dat we ze alleen maar konden zien vliegen en ze nergens aan land gingen (behalve trgen de zijkant van de cliff waar wij op liepen). Dus hebben wij onze plastic vuilniszak neergelegd, daar waar we de vuurtoren goed konden zien, en een broodje gesmeerd. Voor het theetje gingen we toch iets dichter bij de rand zitten voor het geval we er wel eentje van dichtbij zouden mogen bezichtigen. Voor ons op zee zag je heel duidelijk een bui aankomen en dus pakten we bij de eerste druppels de spullen in en liepen we naar boven om de weg te vervolgen. We moesten nog een eind stijgen om vervolgens over deels vlonders, deels een eigen gemaakt paadje, weer te dalen (en te stijgen en te dalen en te stijgen en te dalen). Boven hebben we eerst nog ons tweede broodje gemeerd en gegeten. Toen we bij de auto aankwamen bleek dat we er 4 uur en 12 minuten en 52 second over hadden gedaan. Inclusief alles, dus best snel. Strava geeft aan dat de totaal effectief gelopen tijd 2 uur, 33 minuten en 34 seconden is. Dat is dan een record en eigenlijk geloven we het niet zo. We hebben echt niet twee uur staan treuzelen en de afstand 9,81 km lopen we in Nederland ook in 2 uur, maar dan stijgen we geen 321 meter. 

Hoe dan ook konden we redelijk bijtijds weer aan de terugreis beginnen. Onderweg stopte ik nog even bij The Final Shop om te kijken of ze CF kaartjes hebben. Ik heb er nog 1 van 16 GB over en die van 8 GB lijkt stuk. Dat is tevens de reden dat ik vandaag rustig aan heb gedaan met schieten. Sowieso is er iets met de camera's. Bij de 18-300mm lens heb ik het gevoel dat er een lens vastzit. Een mooi garantieklusje voor Sier. Tevens heb ik het gevoel dat de camera's een APKtje nodig hebben. 

The Final Shop had ze niet. Ik weet een fotograaf in Lerwick, dus misschien moet ik daar van de week nog even langs. 

Bij thuiskomst ben ik begonnen met een theetje en het van de camera's afhalen van de foto's. De beste foto's staan bij de foto's van vandaag. 

Daarna liepen we naar onze cakebox bij de bushalte. Nou, bijna leeg en niets van onze gading. Wij weer naar huis. nog even met de buurman gekletst. Vervolgens zijn we na een uurtje weer vertrokken. We liepen eerst naar de pier. Het is vandaag namelijk heerlijk weer met veel zon. Na dit rondje pier liepen we weer naar de box. Iets leger dan hiervoor en nog steeds niets van onze gading. Na het avondeten wilde ik dan toch nog iets lekkers halen voor Sabine, lekker voor bij het vrouwenvoetbal (Ja, we kijken vrouwenvoetbal. Ik vind voetbal vreselijk, maar het vrouwenvoetbal heb ik altijd leuk gevonden. Je ziet ze vallen en gelijk weer opkrabbelen, want alles gaat om de bal. Gewoon nog leuk spel. Hopelijk blijft dit zo.). Dus wij weer naar de cakebox. Eerst wilde Sabine de koe voor ons in de wei nog even dag zeggen. Bella en Bertha. Bella leek geaait te willen worden, maar liep toch weg. Bella bleek eigenlijk ook geen uiers te hebben. Toen zette Bertha het op een lopen, zo richting ons. Bertha keek helemaal niet lief en ondanks het stukje prikkeldraad schrokken wij ons een ongeluk. Bella en Bertha blijken Herman en Herman. Toen toch maar doorgelopen naar de box. Nog leger dan eerst. 

We zijn hier deze dagen tot de volgende inzichten gekomen:

1. Een cakebox bij de bushalte is goed voor de lijn. Je loopt er drie keer heen en koopt niets omdat ie niet is bijgevuld.
2. Je kan overal je auto neergooien, zolang er maar een tractor langs kan en je geen weipoorten blokkeert.
3. De Club 8 heet helemaal geen club 8 (eight). Op de verpakking staat Club 8, maar nu hebben wij een Club 6 gekocht. Dat is het aantal in de verpakking. Na drie jaar weten wij nu dat het Club heet. Vandaar dat het meisje in de Tesco op de eerste dag zo raar opkeek toen ik vroeg naar de Club eight! Ze snapte trouwens na mijn uitleg wel wat ik bedoelde. Hoe dan ook, voor ons blijft het Club Eight!
4. Koeien zonder uiers zijn niet te vertrouwen.

Nu moeten we zo alles gaan inpakken. Morgen om 10:15 uur hebben we de eerste Ferry en om 11:15 uur de tweede. Omdat ik mijn gevederde koddige vriendjes niet van dichtbij heb mogen ontmoeten vandaag, gaan we morgenmiddag, na de spullen in ons huisje in Hillswell te hebben uitgeladen, naar Sumburgh Head. Daar moeten ze nog zitten, het is nog geen 9 augustus. Dit is onze laatste kans om ze weer vast te leggen. Ik ga ervan uit dat het ons gaat lukken.