Dag 13: Hop on, Hop off

Vannacht had ik best redelijk geslapen. Oké, ik was wel al een poosje wakker, maar vergeleken bij Sabine ging dat nergens over. Ze zegt wel dat ik haar wekkertje ben, maar andersom kan ze  er ook wat van. Hoe dan ook was ook ik betrekkelijk vroeg wakker. Eerst zette ik een raam open. Het leek echt prachtig weer buiten. Toch wachtte ik nog even tot de wekker ging voor ik eruit ging. Omdat de zon scheen en omdat we zouden vertrekken voelde ik mij uitbundig blij. We stonden vroeg op, half acht. Ik ging gelijk onder de douche om me daarna aan te kleden. Natuurlijk volgde Sabine het ritueel precies andersom. Niet dat ze zich eerst aankleedde en daarna ging douchen, maar zij deed eerst haar tanden poetsen om daarna te gaan douchen. Vandaag trok ik andere kleren aan. Mijn 'retegoeie' shirtje en mijn allereerste hangbroek. Wat blijkt: bij de herinneringen op facebook, van zes jaar geleden, waar we met de boot weer terug naar Nederland gingen na een prachtige vakantie in de Schotse Hooglanden, heb ik echt exact hetzelfde aan. Wie wat bewaard heeft wat. We pakten de laatste spullen in en ondertussen had ik gezellig muziek opgezet, op Spotify. Van Bam bam bam tot de rest wat volgde, op de lijst gebaseerd op Bam bam bam. Ik kon het niet laten om eens even lekker te gaan dansen. Dus al dansend en swingend kwamen wij de ochtend door. Dit was de eerste dag van de hele vakantie dat ik de krant zeker voor de helft heb kunnen lezen. Ondertussen zochten we alle spullen bij elkaar. We zouden rond half tien à kwart voor tien vertrekken, maar we zaten al ruim een uur van tevoren klaar. Dus ik schreef nog even in het gastenboek, we maakten het huisje aan kant, ik pakte de auto in en nam de telefoon in het huisje op want de eigenaresse belde met de vraag hoe laat we zouden vertrekken. Sabine riep nog: "Die ga ik echt niet opnemen hoor", maar goed, ik dacht dat het de eigenaresse wel eens zou kunnen zijn. Om 9.30 uur stapten we de auto in, op weg naar de cakebox. En ja hoor, gisteravond of vanmorgen was er bijgevuld. Vanmorgen hebben we gekozen voor raisin tiffin en ginger bread. Hierna gingen we naar de haven. 25 minuten voor we zouden vertrekken stonden wij al als eerste in de rij. We hebben nog even gekeken naar de zee en de boten, we deden nog een plas en toen kwam de boot. De kaartjes werden niet bekeken want de terugweg was toch gratis. Zo werkt het hier, je betaalt voor de heenreis, maar omdat toch iedereen een keer terug moet zit de terugreis er al bij inbegrepen. 

In tien minuten stonden we op Yell. Ik dacht dat ik even moest doorrijden zodat we daar dan ook weer als eerste in de rij (of anders als tweede, derde , vierde of. noem maar op) zouden kunnen gaan staan, voor de boot naar Mainland, maar toen we aankwamen mochten ik en de auto achter mij, de boot op die er lag. Het was letterlijk een hop on, hop off verbinding. We hadden dus ineens een half uur voorsprong. Op de boot hebben we dan toch echt het eerste stukje ginger bread geproefd.

Toen we van de boot af waren gekomen zijn we eerst even gestopt bij de Mossbank. Hier komen wel eens orka's. Wel eens, maar vandaag niet. We dronken een theetje om hierna weer door te rijden. Truus had heel wat kuren vandaag. Of ze gooide mij eruit of ze gooide Sabine eruit, maar ze gooide er altijd wel iemand uit. Na de Mossbank zijn we doorgereden naar de benzinepomp vlakbij ons huisje. Natuurlijk hebben we onderweg nog ergens een plas gedaan en een foto gemaakt. Het tanken was hier behoorlijk goedkoop; 1pond 759 pence. Terwijl op Unst de prijs 2 pond 089 pence was. Naast het pompstation zit ook een supermarkt, maar dat wilden we pas later gaan bezoeken. Nu gauw naar ons nieuwe huisje. 

Bij dit nieuwe huisje werden we gastvrij ontvangen door Tommy en Christine. Ze hebben zelf een huis gekocht in Lerwick en hebben hiervoor gewoond op Bressay. Dit huisje hebben ze in acht jaar tijd opgebouwd van een bouwval tot wa t het nu is. Hoe dan ook zeer gezellige mensen. Er stond een mandje met boodschapjes voor ons; een kleintje melk, Shetlandse boter, cottage cheese en een vers wit brood. Dus daar hebben we maar mee geluncht. Het was heerlijk. Dit huisje is echt luxe. Als je het vorige huisje vergelijkt met dit huisje, is het vorige huisje inderdaad eenvoudig. Naast het huisje staan twee zwijntjes.

Hierna zijn we de auto in gesprongen op weg naar Sumburgh Head. Eindelijk mijn vriendjes, de puffins, begroeten. Dat is zeker gelukt. Zowel als Sabine als ik hebben prachtige foto's gemaakt. Het was er veel drukker dan drie jaar geleden. Overal stonden mensen, maar hier op Shetland hebben ze ook nog vakantie. Omdat dat hoofd van mij al twee dagen in de bankschroef lijkt te zitten werd ik getrakteerd op een overheerlijke cappuccino in het cafeetje naast de vuurtoren. Sabine ging aan de Sanpellegrino orange. We hadden een prachtig uitzicht over de zeer strakke zee. Helaas waren er geen walvissen, orka's of dolfijnen te zien. Vlak voordat we daar naar binnen gingen ontdekte ik dat mijn camera waarschijnlijk tegen een stenen muurtje aan is gekomen. Ik had namelijk twee camera's om mijn nek. Behalve dat er een klein stukje beschadiging aan het randje van het display is gekomen, vertoont het nu ook een aantal barsten. Dus wat doe je dan, je stuurt een messenger berichtje naar de vrouw van Sier, met een foto en de vraag of ze denkt dat Sier dit nog kan maken. Waarschijnlijk moet het lcd schermpje vervangen worden. Na elkaar weer een hele fijne vakantie gewenst te hebben en nadat we klaar waren met het drinken zijn we naar het winkeltje van het museum gegaan. We hadden niet zo veel zin in het museum zelf, dat voornamelijk gaat over de vuurtoren. Hier hadden ze van die leuke pins met voornamelijk vogels van de RSPB. Deze hadden we ook al gezien in de kijkhut op Fetlar, maar toen hadden we geen contanten meer. Wij wilden er één met een puffin. Die zat er niet in. Het vriendelijke vrouwtje ging voor ons achter kijken. Daar had ze ook niks, maar wat bleek, er was nog een huisje met daarvoor een koelkast. En die koelkast werd niet gebruikt als koelkast, maar was voor kinderen die daar boeken konden pakken. Ook hier stond een doosje met deze pinnetjes. Wij hebben precies de allerlaatste gekocht, samen met een orka. 

Hierna zijn wij terug gelopen naar de auto. Ik heb eerst het hele handschoenenkastje geleegd op zoek naar zo'n sticker om steenslag op je auto mee af te plakken. Niet dat ik steenslag had opgelopen, maar ik dacht dat dit misschien het scheuren  van het LCD schermpje zou kunnen tegengaan. En een zooi dat er uit dat kastje kwam, ik wist niet dat er zoveel in kon. Dat bleek ook eigenlijk niet te kunnen, want we kregen het met geen mogelijkheid meer hierin terug. De sticker zat er niet in, maar bleek, zoals ik mij later bedacht, door mij bij mijn autopapieren te zijn gestopt. Nu vetrokken we om weer over het vliegveld naar de andere kant te rijden en naar de supermarkt te gaan. (Klik hier voor de belevenis van het doorkruisen van het vliegveld)Hier hebben we nog wat boodschapjes gehaald en heb ik Sabine getrakteerd op een vanille ijsje met een flake. Zo slecht, maar zo lekker. 

Daarna gingen we naar ons huisje toe. De eerste foto's van de papegaaiduikers heb ik nu van de camera's gehaald. Nog één te gaan. Een leuk detail: alle verjaardagscadeautjes zijn nu al binnen. Ik verklap niet wat het is, waar we het gehaald hebben of op welke dag, het enige wat ik wil verklappen is dat het echt van Shetland is. 

Nu zijn we op en we gaan straks, na waarschijnlijk een douche met een lekkere straal, warm het bed in. Morgen staan Mousa, de red pool en nog een voor toeristen niet bekend, oude nederzetting op het programma. Wij hadden het niet erg gevonden als we een dag of twee langer in dit huisje hadden kunnen verblijven, gezien de hoeveelheid dingen die we willen bezoeken en bekijken. We weten niet of het gaat lukken, maar doen zeker ons best.