Dag 11: Fetlar

Sabine's wekker is duidelijk kapot, stuk, kapoere. Het ging dus echt niet om zes uur af. Tien voor half zeven en geen minuut eerder! Maar wat we vandaag zouden gaan doen was eigenlijk nog heel onduidelijk. Iets waar we eigenlijk allebei niet tegen kunnen. We hebben gisteren zoveel dingen bekeken dat er voor vandaag weinig over zou blijven. Het waaide vanmorgen nog als een malle en ook al wisten we dat het zou gaan liggen in de middag, wisten we niet goed of we het erop moesten gokken. Kijk, 3 jaar geleden deden we helemaal niet zo moeilijk over futiliteiten als wind. Zonder het weerbericht te bekijken wandelden we zo Muckle Roe op, waar we bekant van de klif afwaaiden en wegspoelden. Niks geen hekjes op dat moment daar, niks geen minibordje met pijltje van Shetland council dat je de juiste kant op liep (niet dat er nu veel stonden, maar die paar die er stonden waren er sowieso meer dan toen). Maar goed, 3 jaar ouder en 3 jaar wijzer geworden bekijken we dus tegenwoorden het weerbericht. Dus was onze oorspronkelijke planning voor vanmorgen dat we wat boodschapjes zouden gaan doen en dan, als het weer het toe zou laten, naar Hermaness om nu eindelijk de Tammie Nories te schieten. Ik lag vanmorgen in bed en bedacht mij dat ik hier dus eigenlijk helemaal niet tegen kan, dat onzekere. Ik wilde het bed er eigenlijk ook niet voor uit. Nou ik ging er wel even uit. Dat doe ik elke morgen. Behalve het ledigen van de blaas loop ik dan naar het raam, steek mijn hoofd onder het gordijn en kijk naar buiten. Minder grijs dan gisteren en iets minder wind. Ik zette het raam open en hoorde een zucht van opluchting uit het bed komen met de opmerking: "Gelukkig waait het niet zo hard". Ik liep naar de badkamer, gooide daar het raam open en hoorde direct wat vallen in de slaapkamer. "Oh, laat maar, niets gezegd", hoorde ik vanuit de slaapkamer komen. De wind staat al 2 dagen op de badkamerkant van het huisje, dus daar heb je pas echt door hoe hard het waait. Toen ik weer terugkwam zag ik dat de gordijnen aan de andere kant van het raam hingen en dat het kunstbloemetje ook bijna buiten lag. Ik ging weer liggen en vroeg me af wat er nu eigenlijk met Fetlar was gebeurd? Op dat moment begon Sabine te praten dat ze eigenlijk een beetje baalde omdat we niet heel veel meer op ons lijstje hadden wat we wilden zien en dat we zo afhankelijk waren van de wind en dat ik er echt wel uit moest gaan en toen kwam ook zij met de opmerking dat we misschien toch naar Fetlar moesten gaan. Nu zou de eerste boot om vijf voor negen gaan en dat zouden we in geen velden of wegen meer redden, want het was al half negen en boeken is ook leuk. Je moet toch weten of je terug kunt. Dus ik op mijn telefoon ingelogd op de site om te reserveren en er bleek plek om half elf en we konden dan om half vier met een rechtstreeks veer terug naar Unst. Waarom ook niet? Het waaide nog flink, maar het heftigste was om zes uur vanochtend, dus als we de reispillen zouden nemen zou het vast allemaal wel meevallen (waar zijn mijn Scheveningse zeebenen toch?)

Zo gezegd, zo gedaan. Ik de ferry gereserveerd, gauw onder de douche gestapt (en met deze straal kom ik als een echte Schot straks terug op Mainland: compleet behaard), tanden poetsen, aankleden (Sabine deed natuurlijk precies hetzelfde en ook zij is bijna een Schotse man), alle spullen bij elkaar pakken en daarna aan de havermout, zodat we direct naar de ferry konden. 25 minuten te vroeg stonden we dus te wachten op lane 5. Het was even zoeken waar die was, maar vooraan stonden de nummers. Het was zo koud, 9 graden, dat ik daar natuurlijk eerst moest plassen. In elke haven van de ferry heeft Shetland council een huisje geplaatst met een wachtruimte en toiletten. En ze zijn schoon. Daarna weer wachten en toen zagen we het veer. De Bigga. Deze had ik op Yell ook gezien. Het kwam aanzetten en gooide precies voor de kade als een malle het roer om, zodat het achteruit kon aanmeren. Voor Fetlar moesten we nog even 5 minuten wachten, dit was de ferry naar Yell. (Klik hier voor de ferry naar Yell) Die kwam inderdaad 5 minuten later en draaide ook als een malle om aan te meren. (Klik hier voor de ferry naar Fetlar) Alle auto's kwamen met de neus naar voren van de ferry af. Belangrijk detail in deze. Nou, we stonden als Remy zo alleen met de auto op de boot. We vroegen ons nog af of niemand daar heen wilde of dat het aan ons lag. Ik stapte uit, ruimte zat, en tuurde over het water op zoek naar vinnen. Niets gezien, maar wat blijkt, wanneer je op het dek staat voel je veel minder deining dan wanneer je in de auto blijft zitten. Ik ging even bij Sabine  in de auto zitten en er was een duidelijk verschil voelbaar. Na 25 minuten kwamen we aan op Fetlar.  Je raadt het al, ik moest er achteruit weer af rijden. Nu was ik helemaal alleen, dus geen enkel probleem. Op Fetlar wilden wel mensen weg. Was dit een teken? In de haven moest Sabine plassen. Nou dan doe ik dat ook gewoon nog een keertje. Dat scheelt weer voor onderweg.

De hoofdweg is een single track road. Het is ook de enige weg op een enkele zijweggetjes na. We passeerden het eerste huis. Een groot bijzonder huis hadden we al ergens gelezen. We sloegen het wel over want we wilden naar Houbie, de 'hoofdstad' of in ieder geval het grootste dorp met daarop een museum met informatiepunt. Onderweg zagen we een strandje. Nou ja, het strandje zagen we niet zo goed maar wel de groene reep tussen zee en meer. Dus wij eraf richting Tresta Beach. Het is wel degelijk een strandje met wit zand. Het is er ook heel mooi, maar waaide nog behoorlijk en wij vonden het te vroeg voor de thee. Koud was het ook. Mijn haar waaide elke keer voor mijn ogen en mijn oren deden zeer van de wind. Hier kon maar één kledingstuk bij helpen: de muts. En laat ik deze nou standaard, samen met mijn speciale camerahandschoenen in mijn tas hebben zitten. Dus muts op en gaan. Sabine heeft die van haar ook opgezet en zo liepen we als muts en muts weer terug naar de auto. Via dit kleine weggetje reden we door naar Houbie. We zagen een café, iets wat op een winkel leek en toen was het informatiepunt er al. Binnen hadden ze warm drinken, maar wij hadden geen contanten meer na Reel gisteren. Er waren Engelsen en die man was heel behulpzaam en liep wat op te scheppen. Toen zij vertrokken waren vroeg ik aan de aardige man van het informatiepunt en tevens museum waar we de vogels konden spotten nu het grootste vogelgebied was afgesloten in verband met het broedseizoen. Deze man was echt heel aardig. Hij vertelde dat we naar de vogelkijkhut konden gaan en dat het ook heel mooi was om bij Aith een deel van de Coast Route te lopen. We kregen folders mee en toe weggingen kregen we zelfs een cadeautje: een autosticker van Biosecurity For Life. Dit heeft als heel belangrijk doel om invasieve dieren niet (onbedoeld) van eiland naar eiland mee te nemen omdat dit schadelijk kan zijn voor de dieren die daar gewoonlijk leven. Er zijn hier bijvoorbeeld eilanden zonder ratten en dat willen ze dan ook zo houden. Dus moet je oppassen dat er niet ineens een muis meereist in je kofferbak of in je tas. Heel logisch want we zitten zelf thuis ook met een aantal van dit soort invasieve dieren. Daar kom je dus nooit meer vanaf en ze verdringen eigen soorten of slopen de dijken. Het leek wel alsof de man maar weinig klanten kreeg en ons nog even had willen houden. Ik wilde eigenlijk nog teruggaan vanmiddag om daar wat te drinken, hij deed zo zijn best en een kaart met een door hem gezette stempel van Fetlar leek mij ook een best leuk souvenir.

Even over Houbie. Ik had in mijn gedachte toch zeker zes huizen bedacht. Een winkeltje en een museum in dan een soort van groot straatje. Dit waren denk ik op z'n hoogst 6 huisjes, waarvan 1 het café, 1 de winkel en 1 het museum. Daarna moest ik op de single track road weer verder, dus een brede weg was er ook niet en dat geeft vaak ook een soort van centrum gevoel.

Wij op weg naar Aith. Daar bleken we al voorbij te zijn toen we de P ontdekten van de kijkhut. Natuurlijk keken we nog even op Truus hoe dat nu zat. Nou bij Aith waren we op het diepste punt van de weg omlaag precies op het punt waar we met de weg weer omhoog moesten. Er was geen plek om te parkeren en er stond ook geen bordje met Aith. Er stonden sowieso verdacht weinig bordjes, behalve dan die bruine dingen voor toeristische attracties. Wij eruit, op zoek naar een weg naar de kustroute. We kwamen bij iemand bijna op zijn erf, maar overal waren er hekken en dus veranderden we ons plan en zouden we eerst naar de kijkhut, we wilden toch nog naar Tresta Beach en wellicht konden we vandaar een stuk van de kust zien. Terwijl we daar naartoe liepen kwamen we daar een beeld tegen waarmee de lagen van de aarde werden weergegeven. We zagen achter ons een auto aankomen die ook ging parkeren. Vervolgens kwam er nog één naar de parkeerplaats. Ik zei nog dat het gezellig druk zou worden in de kijkhut. We zagen een rood keelduiker en voor ons neus vloog een houtsnip weg.

Bij de kijkhut aangekomen bleek het echt een prachtig mooi  nieuw exemplaar. We keken voor ons en zagen.... niets. Nou ja, een eend. Af en toe vloog er een spreeuw voorbij. Een mooi moment om uit de wind aan de thee te gaan en te lunchen. Toen we net lekker zaten te lunchen schrok Sabine zich een hoedje.

De deur ging open en er kwam een man binnen, een Fransman. Met een camera met een lens tot 600 mm. Hij vertelde dat hij een week op Shetland was om vogels te fotograferen en dat hij gister op Hermaness was geweest in een stormwindje. Hij had er prachtige foto's gemaakt. Terwijl er niets over vloog, zag ik twee mannen met graskantenmaaiers aankomen. Ik gaf aan dat ik dacht dat we waarschijnlijk niet heel veel zouden gaan zien met die maaiers. Vlak daarna schrokken we ons allemaal een hoedje, want de deur ging alweer open. Er stond een man van de RSPB. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat vandaag de beste dag was om te maaien. Deze man kon ons wel heel veel informatie te verschaffen. Zo wist hij ons te vertellen dat als wij naar de kust wilde, we het hekje door moesten en gelijk langs het hek omhoog moesten lopen. Dan zouden we er vanzelf komen. Als we dan verder wilden op de kustroute kwamen we daar hekjes tegen die we door konden. Ook kon hij vertellen dat als we de red neck phalarope (grauwe franjepoot) wilden zien, we nog kans hadden op één paartje, precies op het weggetje wat wij al gereden hadden. We kregen er zelfs een routebeschrijving bij. De Fransman ging daar direct naartoe. Wij gingen eerst naar de kust (ons eerste plan was om naar Funzie beach te gaan, maar daar bleek volgens deze man helemaal geen parkeerplek en geen passing place. Volgens deze man moet je niet zo moeilijk doen met parkeren, maar gewoon je auto op een passing place neerzetten). Dus wij de spullen gepakt en naar boven gelopen. Daar deden we ongeveer een half uurtje over. Onderweg kwamen we een dood vogeltje tegen, een kleintje. We gokken een baby houtsnip, maar zeker weten doen we het natuurlijk niet.

Boven was het uitzicht prachtig. We zagen schapen, die de steile helling opklommen en Jan-van-Genten. Onderweg waren er ook blonde tapuiten en rood keelduikers. Na een foto of 60 (wat gaat dat toch snel) bekeken we de tijd en kregen we toch een klein beetje stress. Het was al 13.40 uur en we moesten nog helemaal terug en ik wilde de grauwe franjepoot nog fotograferen. Dus wij weer terug omlaag. Weer langs ons dode vogeltje, waar Sabine nog even afscheid van moest nemen. Op dat moment zag ik iets anders klein vliegen, ik weet niet wat het was en heb gewoon de camera gepakt en deze vastgelegd. Dat wordt dus nog even uitzoeken. Helaas konden we op de terugweg niet stoppen bij de aardige man. We hadden tijd tekort. Dat was natuurlijk niet zo, maar dat lijkt dan zo. Hoe dan ook hoefden we niet ver te zoeken, want de rode gehuurde auto van de Fransman stond op een zeer ruime passing place, waar zelfs de onze nog bij paste. Dat hebben we dus ook maar gedaan. Hij stond zelf verderop, dus hoefde we ook nu niet zo veel te zoeken. Daar hebben we de grauwe franjepoot vastgelegd. Na een half uurtje besloten we dat we toch echt maar richting haven moesten. Ik vond het nog steeds jammer dat we het informatiemannetje niet nog even gedag hebben gezegd.

In de haven gekomen bleken we nog 25 minuten te hebben. Dus nog even naar de wc. Daarna een theetje en een club-eightje, de thee vakkundig in de auto ingeschonken. We zagen de ferry al aankomen en ook hier draaide ze als een malle rond. De auto's hoefden hier niet achterstevoren van af. Toen de vrouw me zag zei ze dat ik wel in mijn reverse de boot op kon. Dus ik achteruit de boot op. We waren weer alleen en ik vroeg mij af of het niet aan mijn deo lag. Deze rit stapte Sabine wel uit de auto. Ook zij had door dat de deining hier een stuk minder was. Het was nu ook een stuk minder koud dan vanmorgen, 11 graden.

Op Unst aangekomen gingen we boodschappen doen. Shop till you drop. We kwamen erachter dat er precies 3 winkels waren; de Henderson, Skibhoul bakery en de Final Checkout Store. We begonnen bij Hendersons. Hier hebben we een aantal spulletjes gekocht en konden we extra cash pinnen. Vervolgens gingen we naar de Skibhoul Bakery. Deze winkel heeft duidelijk mijn voorkeur. Ze hebben net iets meer, het staat net iets ruimer en ik vind de man bij de kassa aardiger (bij deze krijg je niet het gevoel dat je uitgelachen wordt). Hier hebben we nog een leuk klein souvenir gekocht. We hadden nog precies 15 minuten om bij de Final Checkout te komen. Sabine wilde het al opgeven, maar ik zei dat we er bekant naast zaten. Ruim voor sluitingstijd (tien minuten) waren we binnen. Daar hebben we crackers gehaald en extra usb sticks. We waren vandaag sterkt genoeg om niet langs de bushalte te gaan voor een gebakje, dat mogen we morgen halen. 

Om 17.05 uur liepen we ons huisje binnen. Bij het opslaan van de foto's op de computer, had ik nog wat ruzie met dat ding. Behalve dat ie uit elkaar valt, heeft ie ook wat geheugen gebrek en Windows denkt maar steeds dat ie moet updaten naar Windows 11. En dat zonder ruimte. De foto's afhalen is gelukt (dat zijn allemaal back-ups, want ik heb nu al twee volle geheugenkaarten) en nu gaan we ons klaar maken voor bed. Als het aan ons ligt rijden wij morgen al om 9.00 uur naar Hermaness, voor een prachtige dag tussen de Tammie Nories, de Solans en de Skua's.  Daarna zullen we alles moeten inpakken en klaar maken voor de grote reis donderdag.