Dag 10: Rondje Unst

Vandaag zou het behoorlijk waaien, was er nog wel iets regen voorspeld en zou de zon niet gaan schijnen. En wat doe je dan? Natuurlijk een rondje Unst. We hadden een heel lijstje met dingen die we wilden gaan zien op dit eiland: The Skidbladner, The Viking Longhouse, Skaw, Skaw beach, Unst heritage centre, Victoria's vintage tearoom (om wat te nuttigen hier op Unst en dat kon niet vandaag want ze zijn pas vanaf dinsdag open), Boat Haven, Muness Castl, Reel Destillery, Kirkaby Church & Burial Grounds in Westing, Viking Norse house, St Olaf's Kirk, Clivocast standing stone, de standing stone in Lund en Easting beach met daar The Viking Area.

Dit lijkt best een boel, maar we konden zelfs nog uitslapen en zouden dit dan ook gaan halen. Ik werd zowaar laat wakker. Om 7:11 uur gingen de luikjes open om daarna direct richting badkamer te hobbelen. Op de een of andere manier ben ik zo geprogrammeerd dat wanneer de luikjes open gaan, de blaas direct geledigd dient te worden. Omdat we niet supervroeg ergens hoefde te zijn bleven we nog lekker even liggen. Eigenlijk is dat heel fout. Ik voelde me behoorlijk kwiek en monter totdat ik ineens een rustdag had en moest blijven liggen. Er is daadwerkelijk een verband met de tijd dat je in bed ligt en hoe moe je je voelt. Hoe langer ik nu lig, hoe moeier ik ben. Volgens Sabine is er geen verband met de tijdsduur dat ik hier lig en hoe moe ik mij voel. Volgens haar heeft het te maken met de tijd die ik vóór de vakantie in bed heb gelegen. Volgens haar veel te weinig.

Na een nieuwe poging douche inclusief haar wassen en ons dagelijks ochtendritueel hebben we ons aangekleed om te gaan ontbijten, crackers vandaag. De crackers die we gekocht hebben bij de Tesco hebben een veel makkelijkere opening, één die je kunt hersluiten, dan die wij altijd kopen bij de Lidl. Ze zijn ook een stukje harder en hadden van die lekkere pitjes. We hadden er één met jam en één met kaas, want we proberen het boek nog wat aan te houden of dat lukt... Na het ontbijt hebben we ons eerst lekker warm aangekleed, het t-shirt ging weer uit, het thermo shirt weer aan, net als het gedroogde Adidasje en Sabine's gedroogde vest en over onze sokken deden we nieuwe ANWB thermo/cool sokken die tot onze kuiten reiken. We hadden bedacht dat we op de wandelschoenen zouden vertrekken, maar voor het geval ze heel vies zouden worden stopte ik toch alvast onze gewone schoenen in de auto. Hierna volgden de regenjassen, jassen, regenbroeken en fototassen met lunch en thee die we ook mee wilde nemen. Met nog een extra vest aan, sloten we het huisje af en stapten in de auto. Het leek mij het meest handig om eerst naar het Heritage Centre te gaan. Dit is een museum over het ontstaan van Unst en Shetland en over het leven dat de mensen leidden in crofts. Ik had namelijk bij de reviews in de google maps gelezen dat ze je daar alles over Unst en wat je kunt bezoeken kunnen vertellen dat op google niet te vinden is. Dat leek mij dus een strak plan, want misschien moesten we nog een stop toevoegen. We kwamen daar aan om 11.04 uur, exact 4 minuten na openingstijd en na het begroeten van de vriendelijke dame heb ik eerst even uitgelegd dat ik haar zou uithoren over alles wat we nog zouden gaan bezoeken, enkel en alleen omdat ik had gelezen in de reviews dat ze alles wist. Ze wist ook heel veel, zij kwam met de kerk in Westing. Hierna zijn we het museum door gehobbeld. Sabine was het lezen al snel zat en het waren best een boel teksten. Ik deed enorm mijn best, maar ook mij moet je niet overhoren. Het ging over het ontstaan van Shetland zoveel miljoenen jaren geleden en dat het eigenlijk uit twee delen bestaat. Dat je hier zomaar op de oude oceaan bodem kan lopen, maar dat hoeft dus niet. Wat ik erg leuk vond om te zien waren de vijf potjes met zand van verschillende strandjes waaraan je heel duidelijk in kleur en samenstelling het verschil in bodem kan zien. Daarna heb ik gelezen over het leven in de crofts. Een croft is een omheind gebied, land of akker, waar (meestal) een crofters woning op stond. Crofters waren vaak huurboeren. Het leven op de croft was zwaar. De croft zelf was klein. Om bij te verdienen gingen de mannen vissen of bij de marine, de vrouwen deden dus het huishouden, het werk op de croft en de kinderen opvoeden. Wanneer je in Nederland naar klein oude musea gaat (we hebben er ooit één bezocht met een familiedag en dat was een ieniemienie huisje waar zelfs mijn moeder moest bukken om door de deur te kunnen) dan zie je ongeveer hetzelfde en ook de verhalen over het harde werk en de harde omstandigheden zijn gelijk. Hierna gingen we verder op pad.

 

We stapten de auto in, ik wilde startten en zag dat de sleutel niet in het slot zat, dus haalde ik de sleutel uit mijn zak, startte de auto en reed richting Skaw beach. Skaw beach is het meest noordelijke strand van het Vereningd Koninkrijk en ligt pal naast het meest noordelijke huis in het Verenigd Koninkrijk. We moesten over een smalle single track road, die dan weer steil omhoog of steil omlaag ging en waar borden bijstonden met daarop: "Temporary road surface". We hebben even opgezocht wat het betekende, want we hebben geen 4 wiel aandrijf op onze Kia. Daar aangekomen hebben we de auto neergezet en waaide wij vanzelf al bijna het strand op. De wind is echt heel hard en het strand was ook heel mooi. We zagen direct een zeehond en heel veel Solans (Gannets, dan wel Jan-van-Genten. Op Shetland hebben ze voor sommige dieren een eigen naam). We hebben direct de camera's gepakt en zijn gaan schieten. Ondanks, of misschien dankzij, dat er zoveel Solans tegelijk waren was het ongelooflijk lastig om ze goed vast te leggen. De keuze was reuze en wie volg je dan met je lens. We hebben aardig ons best gedaan en samen zo'n 300 foto's geschoten. Ik denk dat we zeker de helft weg kunnen gooien omdat ze of alleen water bevatten of onscherp zijn, maar er is ook zeker een mooie bij. De mooiste foto is van de zeehond, maar ja die was ook alleen. Toen de regen inzette zijn we terug naar de auto gegaan en kon de terugreis over het weggetje weer beginnen. We kwamen weer langs een bouwterrein en vroegen ons af of daar nieuwbouwhuizen kwamen aangezien wij deze hier vaker hebben gezien op Unst.

 

Onze volgende stop was de Reel destillery. Gin is wat ze hier brouwen. We kwamen niet voor een tour, maar gokte er op dat ze een winkeltje hadden. Ik had namelijk ergens gelezen dat ze ook whisky hebben en whisky heeft een directe link met mijn vader. Eigenlijk halen we altijd in Schotland, bij een destilleerderij, een flesje voor hem. Zo hadden we de Old Pulteny, Glenlivet en meer. Maar Shetlandse whisky... eigenlijk mogen we het niet zo noemen. Deze whisky wordt gebotteld in Shetland. Ik heb even getwijfeld of ik het wel moest doen, maar ik heb het zeker gedaan. De man in de winkel zei dat de mensen die 'm dronken erg lekker vonden. Het is een blend whisky gemaakt van malt whisky's van zeker 5 á 6 jaar oud. We hadden geen keuze stress over welke we zouden kiezen, want er was er maar één. Nu maar hopen dat mijn vader het lekker vindt. Tevens kochten we drie mini flesjes gin. We zijn nu wel door onze contanten heen en zullen morgen moeten pinnen als we nog speciale taart mee willen nemen naar Mainland. Na uitgezwaaid te zijn door die vriendelijke meneer vervolgde wij onze route. We zouden naar Boat Haven. 

Toen we zagen waar we zouden kunnen parkeren bleek het naast Victoria's vintage tearoom te zijn. En die bleek vandaag toch open. Dus wij naar binnen, want als we het vandaag doen hoeft het een andere dag niet. Even duimen of er echt plek is aangezien ze altijd vol zitten. Mazzelkonten dat wij zijn! Precies nog twee stoelen vrij bij de open haard, die geen open haard is. We hadden gezegd dat we daar onze enige scone in de vakantie zouden eten en zo geschiedde. Ondertussen werd er een bus toeristen geleegd (zo'n ouderen reis), maar ja die hadden geen plek. Na de overheerlijke scone en de thee liepen we dan echt naar Boat Haven. Boat Haven is een museum over de visserij op Shetland. Ik raakte met de vriendelijke oude man aan de praat en ik vertelde hem dat mijn opa vroeger op Lerwick is geweest omdat hij moest vissen en dat hij uit Scheveningen kwam. Hij wist te vertellen dat de "Dutch" vroeger vrij laat in het jaar visten. Nu gaan ze veel eerder. Hij wist ook te vertellen dat de "Dutch" de eerste waren die in grote getalen op haring visten. Dat deden ze al vanaf 1500. De boten van de "Dutch" noemen ze Buss (in het Nederlands Haringbuis). De boten die zij daar hadden zijn gebaseerd op Noorse modellen (Viking). Deze man vertelde ons nog een weetje, want wist je dat Muness Castle is afgefikt door de Hollanders? De mensen op Unst vonden het geen probleem aangezien de eigenaar, Laurence Bruce of Cultmalindie een hardvochtig kasteelheer was die er alleen maar op uit was om geld te innen. De oude man kon ons ook vertellen dat hij dacht dat de Hollanders het gedaan hadden omdat ze bang waren dat ze teveel moesten betalen. Typisch weer die Hollanders. Na dit enerverende bezoek stond het volgende alweer op de planning: The Skidbladner enThe Viking Longhouse. Die we al vanaf de parkeerplaats konden zien liggen.

  

The Skidbladner is een replica van het Gokstad Schip dat ze op een vikingbegraafplaats in Noorwegen hebben gevonden. De Zweden hadden het gebouwd en wilde ermee naar Amerika varen, maar kwamen er niet verder mee dan Shetland. Hier heeft de Shetland Amenity Trust het onder haar hoede genomen. Deze stichting heeft ook een replica van het Longhouse gebouwd. Op sommige plekken op Unst zijn resten van Longhouses te vinden. 

 

We twijfelden of we thuis de boodschappenlijst zouden ophalen, het is niet veel maar het is wel iets. Omdat we op z'n vroegst morgen middag naar Hermaness kunnen (dan schijnt de wind iets af te zwakken, maar we moeten nog even kijken hoe verantwoord het is) bedachten we dat het ook morgenochtend kan. Dus reden we langs ons huisje op weg naar Westing. 

Ik werd achtervolgd door een blauwe Suzuki en die volgde mij de hele weg. Toen we in de buurt waren, zaten we midden op een single track road en kon ik nergens heen om de auto te parkeren. Dus reed ik gauw een inrit op om eventueel te kunnen keren, wat denk je, de blauwe Suzuki ook. Blijkt de vrouw van de blauwe Suzuki daar te wonen. We hebben haar niet gesproken al had het misschien nu wel handig geweest. We konden namelijk nog steeds nergens de auto kwijt en we zouden nog een stukje moeten lopen. Vanaf waar wij stonden was het niet te zien. Er waren ook nergens in de omgeving van die overstap hekjes. Waarschijnlijk konden we het sowieso niet bereiken. Onverrichterzake keerden we om. Terug over de weg die we gekomen waren. We wisten dat we nog een Longhouse zouden passeren aangezien we dat op e heen weg ook gedaan hadden. Daar was precies hetzelfde probleem: parkeren. Als ik de auto nu eens op een passing place zou zetten. Toen we daar vlakbij waren deden andere mensen exact hetzelfde. Eigenlijk vind ik het ook niet kunnen aangezien een passing place is om te passeren. Sabine's oplossing: zet 'm midden op de weg stil zodat Sabine over het hekje kan klimmen en foto's kan maken. Briljant plan! Hierna zagen we een uitrit van een weiland, daar heb ik 'm gauw neergezet zodat ik het ook nog even kon zien. 

Op naar de volgende stop: Bordastubble Stone in Lund. Deze steen staat precies op de route naar St Olaf Kirke. Weer twee vliegen in één klap dus. Deze steen is 3,5 meter hoog. Het is waarschijnlijk een gletsjersteen van origine en ook met grote waarschijnlijkheid uitgelijnd met de bewegingen met de maan. Een leuk weetje, de lokale bevolking heeft 'm de bijnaam Mam gegeven omdat de jonge schapen hier kunnen schuilen tegen de wind. Aangekomen bij St Olaf Kirke blijkt van de kerk maar weinig over. Er was een net overheen gespannen omdat de stenen naar beneden konden vallen. Er was ook een begraafplaats. Je had hier een prachtig uitzicht over zee. Één standing stone vraagt om meer, dus sprongen we de auto weer in om naar de volgende te rijden.

 

Bij de Clivocast Stone aangekomen bleek het een mager steentje. Het is wel drie meter hoog. Deze steen staat ook bekend als de Uyea Breck Standing Stone. De steen is van leisteen en er wordt gezegd dat het op de plek staat waar de zoon van Viking Harald Harfager was vermoord. Er is ook een verhaal over heksen en tongen en dit zou één van de tongen zijn. Nu konden we verder naar Muness Castle.

Gelukkig waren we net ingehaald door de bus met toeristen die ook in Victoria's vintage tearoom waren. Sabine zei nog: "Dat is toch ook geen vakantie? Gewoon een lijstje afwerken en overal even uitstappen om foto's te maken". Ik vind het persoonlijk een zeer vermakelijke opmerking aangezien wij vandaag niets anders gedaan hebben, maar dan wel op onze eigen tijd. Bij Muness Castle vond Sabine een meteoriet. Ik zag alleen een paaltje bij een steentje en was blij dat ze me even riep. De mensen uit de bus hebben 'm niet gezien, die kwamen alleen voor het kasteel. Het kasteel zijn we heel even in geweest. Het is net iets meer dan een stapel stenen, er staat nog best wel wat van overeind. Wat mij op viel was dat ik het eigenlijk vrij klein vond. Er werd verteld over hoe mooi het was geweest en welke kamers waarvoor hadden gediend. Zelf kon ik alleen maar denken aan de bullebak die daar heeft gewoond. Vervolgens huppelden we nog even de kelder in. Ik riep nog heel hard: "Dit is vast de gevangenis". "Nee hoor" zei Sabine, "Dit is de wijnkelder". Ik begon keihard te lachen en zei:" Ja hoor, hoe weet jij dat dan?" "Nou," zei Sabine, wijzend naar de muur "Dat staat hier". Nu was er nog maar één halte te gaan: Easting Beach.

 

Easting Beach schijnt echt enorm mooi te zijn. Daar aangekomen stapten we de auto uit, alweer hangend aan onze deuren, pakten de camera's en liepen naar het overstap hekje. Op dit punt begon het te regenen. Eigenlijk hebben we het met het weer behoorlijk mazzel gehad, want meestal was het nat terwijl we in de auto zaten. Langs de schapen liepen we naar de overblijfselen van de Vikingen, want ook dat is hier op het terrein. Na tien minuten waren we dan ook bij deze stapels stenen. Er was best nog wel behoorlijk wat van overgebleven. Omdat het zo koud was en zo hard waaide zijn we daar niet gebleven voor een theetje. We verlangden naar de bank en warmte van de kachel en dus reden we weer richting huis. 

Tijdens de terugrit bedachten we ons dat we nog langs het Witte Wief zouden komen. Het is The White Wife of Watlee. Omdat ik een door zeer slecht wegdek afgesloten weg blokkeerde ben ik de auto maar weer in gestapt en zijn we naar het huisje gereden. Om 17.20 uur was er dan eindelijk een einde gekomen aan een rondje Unst. Wat nu in het verschiet lag waren de bietjes, aardappeltjes, gehakt balletjes en natuurlijk ons toetje: biscoff tiffin. 

Vanavond waarschijnlijk vroeg naar bed, dat is wat Sabine wil. Ze zegt dat haar wekker om 6.00 uur gaat en dat ze die niet uit kan zetten, want dat ben ik.