Dag 16: Een prachtig mooie dag

Vanmorgen vroeg ging de wekker. Ik was al lang wakker. Ik lag nog zo lekker. Ook Sabine lag nog heerlijk. Toch moesten we  eruit. Het is zondag en dit is de laatste complete dag hier, op Shetland. Het maakt ons een beetje melancholisch, maar ook gedreven. We willen nog zoveel doen. Een aantal zaken hebben we laten vallen, het Crofthouse museum, want we hebben al zoiets gezien, en de watermolen waar we onlangs langs zijn gelopen. Voor vandaag stond St. Ninian's Isle op de planning. Het is een bijzonder strand of moet ik zeggen een dubbel strandje met daaraan vast een eiland. (Ze noemen het een tombolo. Een tombolo is een strand gecreëerd en onderhouden door golfslag die twee landmassa's met elkaar verbindt. De 500 meter lange zandtombolo bij St Ninian's is onderhevig aan golven uit twee tegengestelde richtingen. Ze breken tegelijkertijd over de lengte, wat resulteert in prachtig symmetrische uitgestrekte stranden op het noorden en het zuiden.) Alle reden om snel op pad te gaan dus. 

Vandaar dat we ons snel hebben gedoucht en aangekleed, om daarna tijdens het ontbijt een spelletje regenwormen te spelen. Ik had vannacht na het lezen over van alles met betrekking tot de Cairngorms bedacht dat een spelletje wel een leuk idee zou zijn. Het is de reiseditie van Regenwormen en absoluut niet iets voor hier op één van de stranden, het is al weggewaaid voor je bent begonnen. Na het ontbijt hebben we gauw alle spullen gepakt en zijn we op pad gegaan. Het beloofde een prachtige dag te worden, de zon scheen en het voelde al betrekkelijk warm. We zouden over Bigton gaan. In Bigton was onlangs de zeearend. Stiekem hoop ik deze hier nog steeds tegen te komen, al is de tijd waarin dat zou kunnen gaan gebeuren op dit moment aanzienlijk beperkt. Dus wij op weg via Bigton naar St Ninian's Isle. We hadden de misschien iet wat naïeve gedachten dat we als één van de weinigen daar zouden zijn. Dit komt natuurlijk door onze herinneringen. Vandaag was een prachtig warme dag, 14 graden met zon, en toen we aankwamen hadden we exact het laatste plekje om te parkeren. Er stonden ook nog drie touringcars, die net waren geleegd. Niets een idyllisch plaatje met een enkeling op het strand. Toen we uit waren gestapt herkende ik Rodney, de schipper van de Mousa boat. Ik begroette hem en hij herkende ons ook nog. Hij was niet ook buschauffeur, maar de bus had wel een briefje erin met Mousa boat tours. We kregen nog wat tips over het eiland en toen zijn wij op pad gegaan. Toen wij het strand over liepen, mensen met oortjes en kastjes met daarop hun persoonlijke gids ontwijkend, viel er geen foto te maken van een leeg strand. 

Eerst zijn we naar de resten van een oud kerkje gegaan. Voordeel van al die mensen die uit zo'n touringcar komen is dat zij eerst het kerkje gaan bekijken, dan de andere kant op lopen om foto's van het landschap te schieten en daarna terug moeten naar de bus die alweer vertrekt. Wanneer zij terug waren naar de bussen bleven er een stuk minder mensen over, die net als wij, de route zouden gaan lopen. Boven, aan de andere kant van het strandje waar de auto geparkeerd stond, zagen we nog 3 touringcars parkeren. We zagen dat een hoop van die mensen de route links om namen en wat doe je dan wanneer je zin hebt in een beetje rust, dan loop je hem rechts om. En zo hebben wij ook gedaan. op het moment dat we over de helft waren en het verste punt al hadden bereikt zijn we eerst lekker gaan zitten voor een theetje. Hier hebben we zeker twintig minuten heerlijk in het zonnetje zitten genieten van het uitzicht. Ik vroeg me wel af waarom ik geen korte broek aan had getrokken vandaag, al was het in de wind toch ook nog wel fris. 

Bij het vervolgen van onze weg zette Sabine haar net gemaakte kersverse carnavalskraker in. Ze zong: "We houden de moed erin, we houden de moed erin, we houden de moed erin". Ik maakte hier een geintje over waarop ze met haar tweede kraker begon: " We lopen nog even lekker door, we lopen nog even lekker door. Ja we lopen nog even lekker door". Ik werd zo enthousiast dat ik mijn eigen carnavalskraker ook maar ben ik gaan zetten: "Het is een prachtig mooie dag, een dag waarop alles mag". Al zingend liepen we door. 

De route was 6,73 kilometer, met een hoogteverschil van 119 meter en daar hebben we 1 uur en 44 minuten over gedaan (exclusief theetje en fotomomenten). Onderweg zagen we zelfs nog papegaaiduikers. Terug bij de auto moesten we even bedenken wat we zouden gaan doen. Buurvrouw Janis had het CornerStone café in Scalloway geadviseerd net als Minn Beach. Nu hadden we over heerlijk brood bij ons en na de stop bij het openbaar toilet zijn we doorgereden naar het eiland Burra, om specifieker te zijn naar Bannaminn Beach. Dat was een zeer lange single track road, maar ook hier draai ik mijn hand niet meer voor om.

Om hier te komen moesten we over twee bruggen die de eilanden Tronda en Burra met het vaste land verbinden. 

Ook op Bannaminn Beach hadden we mazzel. Ik had exact het allerlaatste parkeerplekje. Ik had ook niet geweten hoe ik hier had moeten keren of waar ik anders had moeten gaan staan. We liepen de weg af naar beneden en zochten een plekje in de luwte aangezien de wind best wel fris was. Het was er lekker druk want veel gezinnen waren naar het strand gegaan. Als je je afvraagt hoe ze dat doen: de kinderen hebben een wetsuit aan en kunnen dan in het water spelen en ook de volwassenen hebben een wetsuit aan. Tenzij ze het water niet ingaan, dan zitten ze in korte broek met winterjas. We installeerden ons in de luwte om eens lekker te gaan lunchen. We begonnen met de gewone boterhammen. Klein detail: deze gaan al vier dagen mee in de tas. Sabine besmeerde het eerste boterhammetje dat ik netjes vasthield. Vervolgens wilde ze het tweede boterhammetje smeren, maar daar zag ze de verschillende kleuren van de berg op terug. Dus korst eraf en de rest smeren. Waarschijnlijk had de eerste boterham ook zo'n kleurtje, maar dat ontdekte ik pas tijdens het eten. Boterham drie en vier hadden ook een prachtige kleur op de korst. Tja, het is of wat lekkers eten in het Corner Stone café in Scalloway of knus picknicken op Bannaminn Beach. Tot slot mochten we afsluiten met een droog kadetje met hagelslag. Hierna zijn we gaan lopen.

Eigenlijk was dat voor Sabine niet geheel de planning. We hebben nog een geschiedenis met dit strandje. Omdat we vorige keer zo snel moesten aftaaien om een veer te halen op Lerwick, wilde ik vandaag zeker meer lopen dan toen. De gpx route is acht kilometer en duurde drie uur. Vol goede moed begonnen we hier aan al speurend naar vinnen in de zee, want dit was dan toch echt de plek waar we ooit die walvis zagen. Toen we helemaal bovenaan gekomen waren lag er nog een stuk land voor ons. Het leek niet heel groot, maar op de kaart bleek dat het nog best een heel eind was. We wilden nog wel een stukje doorlopen, maar als ik nog wilde kijken of Scalloway open was of als we op tijd wilden zijn om de finale van het vrouwenvoetbal te zien in de hoop dat Engeland zou winnen, konden we niet de hele ronde aflopen. We hebben hem dus dwars doorgesneden en we bleken achteraf gezien dichterbij het strandje dan we hadden bedacht. In totaal hebben we 5,39 kilometer gelopen met een hoogte verschil van 79 meter, in 1 uur en 27 minuten (exclusief discussie- en fotomomenten). Het was een prachtige tocht.

We zijn gelijk doorgelopen naar de auto om daar een Irn Bru te delen en een club eight te nuttigen. Daar bleek dat het tijd was om richting huis te rijden. 

Ik had het plan opgevat om voor mezelf lekkere Shetlandse biertjes mee naar huis te nemen, maar aangekomen bij de winkel bleek dat ze er twee van de vijf niet meer hadden, deze worden dinsdag weer aangevuld. Geen paniek we hebben nog een halve dag om ze te vinden. Hier hebben Sabine en ik ons op deze prachtig hete dag verwend met een ijsje met biscoff topping. Dit smaakt naar Bastogne koeken. Thuis aangekomen heb ik nog even met de buurvrouw gesproken. Ik weet nu waarom het zo druk was op St Ninian's Isle. Er waren namelijk een aantal cruise schepen in Lerwick en één moest vertrekken. De mensen die op dat cruiseschip zaten moesten dus vroeg op St Ninian's Isle zijn, om hun boot niet te missen. Verder was het natuurlijk ook druk met mensen die gewoon naar het strand wilden. Op de weg naar ons huisje hebben we inderdaad nog een cruiseschip zien varen. Sabine vindt een cruise dus echt nies voor mij met mijn zeemansbenen.

De buurvrouw wist mij ook te vertellen dat de man die langsreed (met 14 in zijn kenteken) Hugh Harrop was. DE Hugh Harrop die de facebooksites van Shetland Orca Sightings en Shetland Birds & Wildlife. Hij woont inhet grote houten witte huis aanhet eind van ons weggetje. Jammer dat ze er net pas mee kwam, ik had hem graag ontmoet en informatie uitgewisseld. 

Na ons gesprek ben ik gaan zoeken of we de wedstrijd zouden kunnen zien via de televisie in het huisje. Om de één of andere vage reden mag je, wanneer je in het buitenland bent, bepaalde programma's niet bekijken in de NPO app. We hadden mazzel. We konden het zien. 

Onder het genot van een biertje, een Irn Bru en een pizza konden we de wedstrijd zien. Nu moeten we inpakken, want morgen is helaas onze allerlaatste dag hier. We zullen het enorm gaan missen.