Dag 15: In de wolken - Net niet

Vanmorgen ging de wekker. We waren allang wakker maar lagen zo heerlijk in bed dat ik nog wel even had kunnen slapen. Ik was al vroeg naar het toilet geweest, met Sabine in mijn kielzog. Ook nu miste zij een trede van de trap (net als gisteren). Gelukkig is ze niet gevallen, maar wel zo geschrokken dat ze deze trap nu met trapleuning neemt. Maar goed, ik had dus nog wel even kunnen blijven liggen. Het is net of ik nu pas aan het uur tijdverschil ga wennen. We werden dus wakker in ons perfecte huisje met alweer het gevoel dat het allemaal bijna voorbij is. Niet een heel goed uitgangspunt ervan uitgaande dat we nog 7 dagen hebben voor we op de boot naar IJmuiden zitten. Dit gevoel hebben we denk ik omdat we over 2 nachtjes ons geliefde Shetland weer moeten verlaten. Hierna worden we weer beetje bij beetje blootgesteld aan steeds meer mensen om ons heen, zodat Nederland niet zo enorm tegenvalt tegen de tijd dat we weer thuis zijn. En ja ook voor ons geldt 'Oost west, thuis best'.

Na een quickie onder de douche en een heerlijk ontbijt met yoghurt hebben we voor de verandering weer eens de plannen omgegooid. Het regende. Het was voorspeld, maar het komt toch altijd net iets natter over dan in de voorspelling. Omdat we hier dus geen geld konden pinnen en omdat we toch ook nog wel iets te doen hadden in Lerwick bedachten we naar Lerwick te gaan. Het is maar een half uurtje rijden en we zouden beginnen bij de Tesco. Hier zouden we Irn Bru light halen en kijken of we iets voor de thuisblijvers zouden zien. Ook zouden we extra geld pinnen. Dat laatste kan dus ook niet bij de Tesco. Het moest dus toch ergens een flappentap worden. Wat ze ook niet kennen hier is statiegeld op petflessen. Wij wilden een flesje inleveren, maar dat moet dus gewoon in de bak voor het plastic hier naast het huis. 

Dus wij op pad. We reden in een dikke wolk en er valt weinig te vertellen over de omgeving behalve dat ie wat wittig was. (Klik hier voor de dikke witte wolk). We waren letterlijk in de wolken. (Klik hier voor de volgende witte wolk) Wat we wel zagen was een ambulance met sirene. Daarna nog één en een poos later een politie met sirene. Dit hebben we hier eigenlijk nog nooit mee gemaakt. Nieuwsgierig geworden ging Sabine direct op zoek naar iets op internet, zoals bij ons regio 15, om erachter te komen wat er was gebeurd. Dit was natuurlijk niet te vinden. In Lerwick aangekomen regende het nog steeds.

Eerst gingen we naar de Tesco om daarna, zonder contanten, naar het oude centrum te gaan. Na het parkeren wilden we eerst naar de fotograaf gaan. Hiervoor moesten we een best wel lange steile trap af. Geen probleem zou je denken, alleen denkt Sabine daar, na een paar misstappen op de trap in ons nieuwe huisje, compleet anders over. Zich vastklampend aan de leuning kwamen we heelhuids beneden. Eerlijk is eerlijk, de stenen hier lijken best glad als ze nat zijn. Dus wij naar de fotograaf, een extra CF kaart zou nog wel eens van pas kunnen komen, al weet ik dat ie, nu we 'm gekocht hebben, waarschijnlijk niet nodig is. Net als een paraplu die je meeneemt bij dreigende regen, om 'm dan niet te gebruiken. Vervolgens gingen we nog wat winkeltjes af op zoek naar nog eventuele souvenirtjes. We kwamen bij een winkel waar tevens het postkantoor in zat. Hier kochten we een kaart. We wilden er graag een postzegel bij, maar het postkantoor had geen postzegels meer. Ook konden we hier geen extra geld pinnen. De vriendelijke man wilde dit wel proberen, maar in plaats van extra geld mee pinnen, "cash back", laten ze je naderhand geld opnemen. Dat is dus wat onze betaalpassen niet schijnen te kunnen. Zodoende hebben we geld uit de automaat, die we tegenkwamen, getrokken en zijn we naar de VVV gegaan. Hier schijnen ze wel postzegels te verkopen. Bij de VVV aangekomen zagen we nog van die leuke RSPB pinnen. Hebben we hier ook een orka en toch alweer de laatste puffin meegenomen. Deze kunnen mooi op onze fototassen. Toen we aan de beurt waren om de postzegel te kopen bleek dat ze per vijf gingen. Ze stuurde ons weer terug naar het postkantoor. Een kansloos verhaal dus. 

We hadden bedacht om even in het winkeltje van het museum te kijken en daar in het restaurantje voor een lichte lunch te gaan. Ook hier is veel veranderd in drie jaar tijd. De hoofdingang is niet meer. Je komt nu ergens anders binnen. In het restaurant  is ook het één en ander gewijzigd. In plaats van zelf je tafel uitzoeken en je bestelling doorgeven aan de balie, krijg je nu een tafel toegewezen en komen ze de bestelling opnemen. Ons tafeltje plakte nogal en toen ik dat aan gaf kwam het vriendelijk meisje de tafel nogmaals afdoen. Waarschijnlijk plakt dat spul wat ze gebruikt om schoon te maken , want er bleef alleen maar meer aan kleven. We bestelden een cappuccino en een thee. Het vriendelijke meisje vroeg wat voor thee Sabine wilde. Ze kon kiezen uit earl grey, groene , mint, breakfast. Zelf begrijp ik niet zo goed waarom Sabine niet aan de cola ging, want thee in het Verenigd Koninkrijk bestellen vraagt meestal om problemen. Behalve dan wanneer je van zwarte thee met een plons melk houdt. Zo vragen wij altijd of ze het zakje niet in het kopje willen hangen, maar er naast willen leggen. Wij houden van een bakkie 'uilezeik'. Dus Sabine koos voor groene thee en ik vroeg of het zakje ernaast bijgeleverd kon worden. Dit was geen enkel probleem. Tevens bestelden wij een fried egg roll en een seassermeat roll. Zelf dacht ik dat het een soort van pistolet zou zijn. Sabine dacht dat het een wrap zou zijn, maar zij was misleid door het laatste item in de categorie 'wraps and rolls' en dat was een 'wrap of the day'. De cappuccino en de thee kwamen al snel. Terwijl ik heerlijk een slokje nam zag ik het gezicht van Sabine betrekken. "Het is toch mint", zei ze. Dus ik weer naar het aardige meisje met de opmerking dat het mint was en geen groene thee. Geen probleem, een nieuw kopje zou gebracht worden. Bij dit kopje zat inderdaad een ander zakje, maar wat bleek, de groene thee is ook met mint. Dit was het dus "net niet". Daarna werd het eten gebracht. Twee hamburgerbroodjes met daarop een ei en een stuk vlees. Vooral als je een wrap in gedachten hebt, kan dit nogal een tegenvaller zijn. Dus ook dit was het "net niet". Ondertussen was het een uur of twaalf en zoals het weerbericht al had beloofd, begon het op te klaren. 

We wilden nu echt gaan wandelen en zijn terug gelopen naar de auto. Natuurlijk hadden we de verkeerde tussendoorgang omhoog en moesten we nog even uitvogelen hoe we bij de auto moesten komen. Gelukkig zag ik de bibliotheek al, wat het voor mij niet meer zo moeilijk maakte waar de auto stond. 

Op weg naar Ness Boating club in Sumburgh, reden we onze wolk zo weer in. (Klik hier voor de wolk op de terugweg). Dat was gelukkig maar van korte duur. Hoe verder we kwamen hoe beter het weer werd. En in de auto was het ook behoorlijk warm. Daar aangekomen hadden we aan één vest genoeg, de jas trokken we aan voor het geval dat het toch zou gaan regenen. Vol goede moed volgden we het bordje Coast. We kwamen langs een oude verlaten, vervallen, geruïneerde nederzetting. Hierna ging de route al fout. Je zou denken: "makkelijk langs de kust", maar niet op het moment dat er een net is gespannen. Dus wij moesten om. We konden de wei niet meer uit en zijn over een hek geklommen. Daarna zagen we wel de bewegwijzering van access Shetland. Het was een mooie zeer eenvoudige route. Ondertussen maakte Sabine mijn haar nog even in een hoog staartje zodat ik niet steeds met mijn eigen haar hoefde te flossen. Toen we bij de Red Pool aankwamen bleek deze geheel niet rood te zijn. Dit had het meisje van de vvv ons twee weken geleden al medegedeeld. Zij had gehoord van een bezoeker dat ie inderdaad niet meer rood was. Wat blijkt, de rode kleur komt van het ontbinden van de algen en er wordt op internet gezegd dat dit tijdens de zomermaanden is. Ook in Shetland is het warmer dan normaal. Ik ga er stiekem vanuit dat het hele ontbindingsproces al is afgerond. Dus ook dit was het 'net net'. Hebben we mooi een reden om nog een keer terug te gaan. Het uitzicht was prachtig, een strak blauwe lucht voor ons en de bewolking achter ons, zeg maar vlakbij ons huisje. We weten nu dat het vlakbij ons huisje is aangezien wij gister Sumburgh Head goed konden zien en we bij thuiskomst nu ineens ook wisten wat het gebouwtje in de verte was. 

Dit is hoe "The red rock pool" er uit had kunnen zien. 

We zijn nog een stukje doorgelopen aangezien we verderop een bord zagen staan. Daar aangekomen stond er op het bord 'Shingly Geo'. Drie honderd tachtig miljoen jaar geleden was dit gebied bedekt met een meer waarin vreemde primitieve vissen woonden. De grote grijze stenen beneden ons zijn gevormd in de diepte van dit meer en bevatten fossielen van sommige van de vissen. We hebben een poging gedaan om naar beneden te komen. Sabine was erg bang met een gebroken been weggetakeld te moeten worden (ze heeft nogal een geschiedenis met botbreuken) en dus zijn we niet helemaal afgedaald. Je mag er wel kijken, maar je mag er niets veranderen. Mocht je iets vinden dan moet je het laten liggen. Hierna gingen we terug, om op het stenen strandje, aan de andere kant van de Red Pool te genieten van wat drinken en de ginger bread. Zo goed als we deze vakantie begonnen met het aanhouden van onze zes eetmomenten op een dag, zo lastig is het nu. 

Toen we na deze heerlijke onderbreking vertrokken richting auto, begon het te regenen. De Ness Boating club zit tegenover het vliegveld, we hebben meerdere vliegtuigen en helikopters zien opstijgen. Hierna hebben we onze route vervolgd naar West Voe Beach. Een in en in wit strand. Juist omdat we steeds bijzondere dieren zien wanneer we iets nuttigen, namen we ook hier weer iets. Beide keren geen geluk vandaag. 

Nu ligt Scatness naast West Voe Beach, Sumburgh airport en ook naast Betty Mouats Böd. We zouden nu hier stoppen. Er is een verhaal dat Betty naar Lerwick wilde om haar breiwerk te verkopenen naar de dokter te gaan. Ze was toen 60 jaar oud. Tijdens de boottocht is alle bemanning overboord geslagen. Alleen Betty was nog aan boord. De boot is aangespoeld in Noorwegen. Betty is teruggebracht en uiteindelijk aangekomen in Lerwick. Hier is zij een beroemdheid is geworden. Ze kreeg 20 pond als donatie en een brief van de koningin. Na dit avontuur heeft ze nooit meer een poging gedaan om naar Lerwickte gaan. In Noorwegen heet de plaats waar ze is aangespoeld nu Colombinebukta,  in het Engels betekend het Columbine Bay.

We hebben foto's gemaakt van Scatness voor zover wij natuurlijk iets konden zien aangezien het gesloten was. En ook van de Böd. Deze laatste wordt nu als een soort glamping plaats aangeboden. Scatness is de best bewaarde plek van een dorpje uit de ijzertijd in heel het Verenigd Koninkrijk. Hier hebben de Picten en de afstammelingen van de Picten gewoond. 

Bij thuiskomst heb ik nog even gezellig met de aardige buurvrouw gesproken. Zij waren laatst ook op Muckle Roe omdat ze 55 jaar getrouwd waren. Zij hebben niet de wandeling gelopen, maar zijn uit eten gegaan. Toen ik vertelde dan we morgen naar St Ninians Isle willen gaan en haar vroeg wat we zeker nog moesten zien, nu we nog twee dagen hadden op dit prachtige Shetland, kwam zij met Scalloway, waarvan wij de ruïne van het kasteel al gezien hebben, het Corner Stone café om wat te lunchen en het doorrijden via twee bruggen naar Tondra en Burra om daar bij Minn Beach eventueel te gaan lopen. Nu hebben we drie jaar geleden, voor we de boot moesten halen, ook op Minn Beach gestaan. Hier had ik toen de geweldige wildplas actie waarbij ik eindelijk een plekje had gevonden waarvan ik dacht dat niemand mij zou kunnen zien en Sabine begon te roepen: "Voor je, voor je!". Ik dacht toen dat ik waarschijnlijk een boot had gemist en lekker zichtbaar voor de bemanning zat te wildplassen. Dat bleek niet het geval. Voor ons, beneden in het water, zwom een walvis langs. Dit zullen we zeker nooit vergeten. Of we er morgen komen weten we nog niet. Wat we wel zeker weten is dat we naar St Ninians Isle gaan en dan kijken we hoeveel tijd we nog over hebben. Dus morgen op naar een nieuw avontuur.