Schotland 2019, dag 7 - 9 augustus

Vanmorgen waren we natuurlijk al, voordat de wekker om 8 uur zou gaan, wakker. Bijna alle tassen waren al ingepakt, dus na het douchen, het roosteren van het brood (het brandalarm werkt), een heerlijk ontbijtje en het voeren van onze vakantie-kippen hebben we de auto ingepakt. Daarna nog even geveegd, een theetje gedronken en vertrokken. 

Op de planning stond Minn Beach.  Vanaf daar kon je een prachtige wandeling van ongeveer 2,5 uur maken over het eiland. Het uitzicht was mooi, maar natuurlijk moest ik enorm nodig plassen.  Aan de overkant op het strand stonden mensen met pony's.  Even in de gaten houden dus bij het zoeken naar een geschikt wild-plas stekje. Boven op de berg was een uitloper van steen. Niet te dicht bij de rand. Ik moest even rekening houden met windrichting, mensen met pony's en mensen die ook misschien de route lopen en over het pad omlaag zouden komen.  Ik had het perfecte plekje gevonden, neus naar zee (nooit tegen de wind in plassen als je geen natte schoen etc wilt ), achter de stenen aan de linkerkant. Sabine zou wel even in de gaten houden of er niemand aan zou komen.  Ik was nog niet aan het einde van de straal of Sabine begon enorm opgewonden te roepen:" Voor je! Voor je!". Ik dacht dat ik een bootje had gemist. Denk je even rustig één met de natuur te kunnen zijn en je blaas even te legen, word je weer vanaf een bootje bekeken. Maar Sabine riep:" Zag je'm ook! Die walvis. "En ja hoor,  daar kwam een vin omhoog. Een rugvin. Dit was absoluut de leukste wild-plas ervaring ooit. Helaas is het niet gelukt de bultrug  op de gevoelige plaat vast te leggen.   

Nadat we wat extra tijd kwijt waren om nog een glimp van de bultrug op te mogen vangen, zijn we een stukje doorgelopen. Dronken natuurlijk weer een theetje en aten geroosterd brood met kip. Daarna gingen we terug naar de auto. Sabine zou rijden.  De stukjes die we rijden zijn zo kort, dat Sabine nog niet achter het stuur had gezeten en ik vind dat het super leuk is als ook zij kan zeggen dat ze op Shetland heeft gereden. Gelukkig dacht ze er zelf net zo over. Natuurlijk kreeg ik weer ruzie met de Truus van Google Maps. Ze zegt rechts af, maar ik dacht we gaan rechtdoor. Was vergeten dat we ook naar Clickimin Broch  zouden gaan. Truus wilde ons daar steeds tussen 2 rotondes heen en weer laten rijden, langs de Broch.  Maar slimmer is een parkeerplaats aangeven. Gelukkig kenden we de plek, het ligt naast de Tesco,  dus terwijl ik nog ruzie  aan het maken was met Truus  parkeerde Sabine al bij de supermarkt.  De Broch is mooi. Is waarschijnlijk 2400 - 2100 jaar geleden gebouwd. Na de Broch ben ik zelf maar weer gaan rijden, om een slaande ruzie met Truus te vermijden. Ik ken de weg naar de haven nu wel uit mijn hoofd, dus Truus kon toch uit. Daar hebben we beiden de blaas maar geleegd bij northern link ferries.  Vervolgens  zijn we wat  gaan  drinken bij het museum. In de haven was een reddinsoefening met reddingsboot en helikopter. Ook hiervan hebben we geen (goede) foto's kunnen maken. Wel slechte en een slecht filmpje. Daarna weer  terug naar de auto en in de rij  om te boarden. Wij gaan er in Kirkwall al af en moesten dus wel een tijdje wachten. 

Op de boot hebben we haggis gegeten, nou ja, Balmoral chicken.  De zalm vonden we lekkerder. Tijdens het diner hebben we nog een leuk gesprek gehad met de buren het tafeltje naast ons. Ook hebben we in de lounge een leuk gesprek gehad met twee dames. Zij vertelden dat er morgen een groot agrarisch festival is on Kirkwall. Dat is dus boffen.  Er worden schapen geschoren, de vikingen van Shetland zitten nu luidruchtig voor de tv maar zullen morgen optreden, er is muziek en nog veel meer. Super leuk. Iets zegt me dat we best moe zijn. 

Rond 22:30 uur was de boot in Kirkwall. Nu de b& b nog vinden. Sabine, die wel een goede relatie met Truus van Maps heeft, had Truus al geïnstrueerd. Op Orkney zijn verdacht weinig lantaarnpalen en gelukkig mocht ik al over een single track road. We waren al door Finnstown gekomen en ik kreeg al de indruk dat we fout zaten. Toch maar naar het eind van de route. Het was er pikkedonker, maar als we het lampje van de telefoon aan deden leek het huis precies op het huis van de foto. (De auto had ik maar voor  de garage gezet, aan de zijkant van de single track road). Aanbellen dus maar. Niemand deed open. Opbellen dan maar.  Voicemail. Huistelefoon? Bingo.. Fully booked.  No place.  Ik kletste ons naar binnen en liet haar, Claire, de booking zien. Not confirmed   ..... festival.....fully booked.  Dus ik heb Tina van Traveling well gebeld. Double booking.  We zouden naar een hotel. Claire zou het regelen, maar met het festival heeft  niemand plek. Toen kregen we een king size bed, haar bed.ze heeft het even opnieuw opgemaakt en zij slaapt op de bank. Morgen weten we meer. Op Orkney is het donker en heel winderig.  Ik ben blij dat we lekker in elkaars armen in slaap mogen vallen en op mogen warmen. 

Alweer een nieuw avontuur....