Schotland 2019, dag 16 -18 augustus

Terwijl de schoenen op de verwarming in de kamer en de douche liggen te drogen  (ik betwijfel of ze morgen droog zijn), mijn broek net uit de wasemmer komt en op de andere verwarming hangt,  de sokken op de verwarming in de wc liggen waar mijn steunzolen net gedroogd zijn, begin ik met het verhaal van de zondag: onze rustdag. Vanmorgen stonden we laat op. We hadden echt een lekkere nacht doorgeslapen  en we zouden toch alleen maar een autoroute van 2 uur rijden. Na de douche en het ontbijt bedachten  we toch dat de route leuker zou zijn wanneer de eventuele bijbehorende  musea ook open zijn en dus bedachten we de 'Great Bernera trail ' te lopen. Een route  van 12 km waar zo'n 4,5 uur voor staat. Zonder de nodige lunchstops en theetjes natuurlijk.  Wij hebben er 5 uur over gedaan incl. lunchstop en theestop. 

We reden eerst 40 minuten naar Breacleit, waar de tocht zou beginnen. Vanmorgen was het gaan regenen,  maar nu we op weg gingen was het droog. Onderweg zagen we een enorme roofvogel.  We hebben een foto, met de kleine lens (ze blijven nou nooit eens lang genoeg op hun plaats om de lens te wisselen en dus hebben we bedacht vanaf nu de grote lens op de camera en in de auto klaar te hebben liggen als we gaan rijden). We weten welke vogel, maar schreeuwen het pas aan het eind van ons dagverslag uit, temeer ook omdat de afstand zo groot is dat we zwarte vogels hebben. 

Na illegaal geparkeerd te hebben, het café  was toch gesloten, gingen we vol goede moed op pad. Onze haviksogen stonden op standje 'wildplasplek', want Sabine stond op klappen. Na ruim een half uur en nog nagenoeg droge voeten vonden we een geweldige plek. Stiekem hopen we wel dat die man met de hond ons vanaf de top van de berg niet heeft gezien. Hoe dan ook bedachten we daar ook maar een broodje te eten aangezien het al 13.10 uur was. Het theetje moest nog even op zich laten wachten. Na het broodje zijn we doorgelopen. Het pad schijnt bij droge dagen op sommige plekken wat nat te zijn. Op dagen zoals afgelopen tijd is het pad meer een sloot of waterstroom dan pad. We moesten flink door de modder en het nat en zochten zoveel mogelijk droge plekken naast de weg. Maar dit kostte extra tijd. Het was best wel goed oppassen waar je liep als je niet tot je knieën in het nat wilde wegzakken of uit wilde glijden. Je kan je bedenken dat we na drie kwartier lopen in ieder geval natte neuzen op de schoenen hadden. Ondertussen begon het ook nog te regenen, maar ach we hadden regenjassen mee en het werd op een gegeven moment ook weer droog. Daarbij komt dat we onderhand al het gevoel kregen dat we in onze schoenen begonnen weg te drijven. Ook de broeken waren nu nat van de regen.

 In Tobson dachten we een stuk single track road te krijgen, maar niets bleek minder waar. We liepen weer door de modder de route van Tobson naar Bostadh. Hier werd het alleen nog maar vochtiger. Ik moest uitkijken dat Sabine niet bij elke stap, wanneer ze voor me liep, per ongeluk water en modder in de lens van de camera kreeg. We hadden nog èèn keer een kort buitje. Nadat ik al meerdere keren bijna was uitgegleden, was het toch echt 1X raak op mijn knie. Mijn humeur zakte, zeg maar, in mijn waterschoenen, zeker omdat de tracker aangaf dat we nog niet op de helft zaten en de modder en het water nu ook via de hiel naar binnen liep.  Dus hebben we onze konten geparkeerd op een steen en zijn we thee gaan drinken. Lekker met een snack a jack azijn en een mueslireep. We konden vanaf daar een kerkhof zien en een prachtig strand. Diit was Bostadh Beach.

Voor Bostadh Beach staat een huis uit de ijzertijd. Een replica, want degenen die ze in 1993 hebben gevonden, hebben ze onder de grond gelaten zodat het beter bewaard blijft. De route liep schuin omhoog richting begraafplaats en tijdens het wisselen van mijn cf  kaart kwamen er schapen zo lief langs de replica gelopen. Helaas voor ons kwamen ze onze kant op alsof ze ons achterna zouden gaan. Sabine werd een soort van gehaast. Achteraf maar goed ook, want na de 'catle grid' stond een bordje over onvoorspelbare boerderijdieren.

Nu waren we op de helft. De route ging vervolgens alleen nog maar door over single track road, maar elke stap voelde in je schoen als sop, sop, sop.

Over dit laatste stuk tot de auto hebben we een half uur gedaan. De andere 4 uur zitten dus in het moddergetrap. Onderweg kwamen er twee gigantische roofvogels aan, dus gauw geklikt, maar tijd om een lens te wisselen was er niet. Toen waren ze al gevlogen. Op het parkeerterrein zaten twee Engelse vrouwen, die we onderweg al waren tegengekomen. Zij hadden de korte route gelopen en vroegen ons of wij die twee sea eagles hadden gezien. Wij zeiden natuurlijk van wel en lieten de foto's zien. Zij vonden ze prachtig al vind ik van niet omdat  je alleen maar zwarte vogels ziet als je inzoomd. Hoe dan ook hebben we vandaag 3x de EAGLE gezien (golden en sea) En dat is heel, heel, heel bijzonder. De hele terugweg heeft Sabine met de camera op schoot gezeten. En wat denk je? Helemaal niets!!!!!

Morgen gaan we kaarten posten en rijden we waarschijnlijk de 2 uur durende ronde, met tussenstops.