Schotland dag 20 - 22 augustus

Terwijl we zitten in The Croft Inn en wachten op onze bestelling, bedenken we of we het gaan redden met ons laatste geld. Zoals altijd op de vakantie hebben we of teveel over of net aan, en vandaag lijkt het net aan. Hoe dan ook,  we zitten te wachten op een heerlijke biefstuk en zalm bij Alan van The Croft Inn. Ook al wilde hij ons de haggis bonbons verkopen, gaan we ons er vandaag toch niet aan wagen. Alle gerechten die hij serveert zijn Schots en zelf gemaakt. Nu we hier toch zitten kunnen we terugkijken op onze ' rust' dag. 

Vanmorgen toen de wekker ging was Sabine belachelijk actief. Ik voelde me zo uitgeteld en lag als een dood vogeltje in dat enorme bed, terwijl Sabine er al uit was gesprongen, haar tanden had gepoetst en al bijna onder de douche stond. Toen ik vroeg waarom ze zo belachelijk actief was zei ze: "We mogen niet te laat komen voor het ontbijt" (dat geserveerd wordt tussen half 8 en en 9 uur. Voor alle duidelijkheid de wekker ging om half 8). Ik heb me toen ook maar uit het bed laten vallen, aangezien ik ook al een tandenborstel in mijn giechel had gekregen. Fris en fruitig verschenen wij bij het ontbijt (let wel: dat betekend zonder blote voeten en zeker zonder pyjama of badjas). We hebben een bijzonder ei gegeten (morgen nemen we  waarschijnlijk zalm met scrammbled eggs om de dag goed te starten ) en nog wat informatie ingewonnen over wat we zouden kunnen gaan doen vandaag. 

Vandaag zouden we in elk geval niet de route van 2 uur rijden die ons was aangeraden in onze vakantie omschrijving (aangezien we morgen zes uur moeten rijden) maar we wilden zeker wat van de omgeving zien. Wat is het geworden: een ritje naar The Glenlivet distillerly voor een bezoekje aan de shop, een route over de Snow road met een stop bij the Watchers (kunstproject met een waanzinnig uitzicht op de omgeving) en als laatste Ballater ( bezoek aan The Old Station en een wandeling van 2,5 uur). 

Dus na het ontbijt zijn we fier vertrokken naar de distillery. Toen we eindelijk hadden gevonden wat we zochten, waren er ineens heel veel mensen (geen idee waar die nou weer vandaan kwamen. De distillery was pas 4 minuten open. ) We stonden vol verbazing te kijken hoe 2 mensen een bestelling à 330 pond en 660 pond zo maar afrekenden. Bedenk wel: beiden hadden 3 flessen (oké, wel speciale 22 jaar oude malt, maar toch). Toen kwamen wij met ons flesje dat voor ons een hele aderlating was, maar vergeleken bij hun niks voorstelde.

Hierna leidde Truus ons over een single track road zonder passing places. Ik kneep 'm niet, want er was toch niemand op de weg. Vervolgens leidde zij ons naar de Highland Route. We moesten nog uitkomen op Snow Road. We kregen prachtige wegen van 20% omhoog en omlaag (jippie!). Sabine is niet zo bezig met het fotoboek, of juist wel (ligt eraan hoe je het bekijkt), want ze maakte verdacht weinig foto's. Pas als ik zeg: "Zou je niet eens een foto maken", komt ze in actie, maar dan ben ik te snel doorgereden (met andere woorden, Sabine doet haar best). ( Sabine de dicteermachine leidt momenteel een compleet eigenleven; dat automatische woordenboek doet ook maar z'n eigen zin). Jullie begrijpen  het al, Sabine was gewoon te laat. Bovenop de berg, we gingen net 20% omlaag (ik gaf volgens Sabine te laat aan dat er een foto genomen moest worden), moesten we een parkeerplek op voor The Watchers. We hebben op alle vier de stoelen gezeten en genoten van de mooie omgeving en de harde wind. Daarna zijn we gauw de auto ingesprongen en doorgereden naar Ballater. 

Natuurlijk leidde Truus ons niet naar The Old station, maar naar de Old Station Lane (*zucht*). Dus ik weer terug naar het bruine bord waar ik al had geroepen: "Hier is het!". We hebben de auto in de straat geparkeerd en zijn naar The Old Station gegaan. The Old Station is ooit aangelegd voor Queen Vicoria. Nu zitten er een bibliotheek, VVV en een café in. (De spoorlijn isnergens meer te vinden) Prachtig gemaakt met luxe toiletten. Sabine had zich vergist en liep mee de wc in, dit was natuurlijk maar èèn wc.

Wat ze goed had gezien was dat het een gender neutrale wc was (er stonden twee poppetjes op elke deur), zowel voor mannen als voor vrouwen, wat natuurlijk niet betekent dat je gelijk met z'n allen op èèn toilet moet gaan zitten. De ruimte was betrekkelijk groot, maar toen ik me omdraaide stootte ik natuurlijk met mijn fototas de wc rol van de houder. Hoe dan ook, na een veel te dure cappuccino en een chocomelk, gingen we nog even het stadje in. Hier zat minstens het dubbele aantal winkels dan in Stornoway. Ook hebben we nog even het kerkje bezocht.

In éen van de winkels stond een aller schattigste koe met een veiligheidsspeld als neus. Ik kom binnen en roep:" Kijk hier is een veiligheidsspeld", en zit natuurlijk direct aan de veiligheidsspeld. Hoor ik Sabine achter me zeggen: "Do not touch!" Oeps! 

Om 12.10 uur attendeerde Sabine mij erop dat we snel aan de wandeling moesten gaan beginnen, als we op tijd terug wilden zijn voor het diner bij The Croft Inn. 

Dus om 13.00 uur begonnen we aan onze seven bridges route. Ik had de pas er lekker in, het was immers mooi weer. Waarom de route seven bridges heet weten we niet. We zijn er maar vijf gepasseerd. Hoe dan ook hebben we een record tempo gelopen. De route staat voor 2,5/3 uur en wij liepen er 2 uur over (nee, we hebben echt geen stuk route gemist want we volgden gewoon de gps tracker). Voor de tweede brug zagen we een bijzondere vogel ( zeg maar vreemde vogel). Hij was helemaal zwart met een witte bef en liep door het snelstroomende water van de Dee). Het was geen steltloper. We hebben er genoeg foto's van genomen en zoeken straks uit wat het was. Daarna gingen we over de brug. Er stond een bordje bij met "maximaal 4 personen op de brug". Het was me al snel duidelijk waarom dit was. Zelfs een trampoline veert niet beter dan deze brug. Sabine heeft halverwege even op mij gewacht zodat ik niet helemaal alleen over de, door haar al op de jumpstand gezette, brug zou gaan. Ze wilde alleen niet terug zodat ik er een filmpje van kon maken. Verder leek de omgeving verdacht veel op de Veluwe, maar dan met bergen op de achtergrond. Na 2 uur later bij de auto aangekomen te zijn, hebben we maar een theetje gedronken.

Ondertussen had Sabine al een aardige hoofdpijn gekweekt (maar ze bleef vragen of ik echt wel kon rijden, ondanks dat zij aan de panadol ging.) Na de nodige instructies over het maken van foto's tijdens de rit, zijn we vertrokken. Natuurlijk reed ik en heeft Sabine echt haar best gedaan op de foto's. Ze zat al 2 mile voor de weak bridge klaar met de camera! Ik dacht : "laat ik de brug even met pit nemen", maar dit ging eigenlijk te snel. Het was ook ineens erg druk op de single track road. Toen we weer 20% omhoog  moesten, stond er onder het bord 'lower gear please'. Alsof de Rio in een hogere versnelling naar boven zou kunnen (zelf dacht ie van wel, elke keer stond er dat ik door moest schakelen, maar dan keek ik naar de helling voor me en het afnemende aantal km per uur en dan volgde ik toch maar gewoon mijn eigen gevoel). Om een uur of 4 waren we terug, zodat we nog een uurtje konden bijkomen voor we gingen lopen naar The Croft Inn. Natuurlijk hebben we bij de auto nog onze korte broeken uit de tas weten te krijgen, aangezien het in Nederland als we aankomen 29 graden schijnt te worden (klein verschil met de 13 tot 17 graden voelt als 12 graden in Schotland). Ik hoop dat ze nog dicht kunnen.

We kunnen nu wel beamen dat het eten hier ongelooflijk lekker is en dat het toetje Cranachan ook ontzettend lekker is. Zo gaan we lekker naar de b&b waar we gaan ontspannen met een film: Mary Queen of Scots. 

Morgen staan we echt vroeg op. Om 7.30 uur zitten we aan het ontbijt. Als ik om 8:30 uur het gaspedaal intrap, kan Sabine wellicht morgen tussendoor ook nog stressloos genieten van een kopje thee. 

Nu gaan we lekker betalen en kijken of we genoeg contanten hebben.

(Exact genoeg)