Schotland dag 18 - 20 augustus

Vanmorgen vroeg werd ik wakker met het zonnetje door het gordijn (Wat een mooie vogelspot dag). Het was maar goed dat het zonnetje door het gordijn scheen, want deze was bij mij ver te zoeken. Eigenlijk werd ik wakker met een teleurgesteld gevoel, zeg maar vakantieblues, omdat het einde van de vakantie in zicht is. En dat was direct opgevallen bij Sabine, die nu ook wakker was. Na nog wat morren ben ik gauw opgestaan om lekker te gaan douchen, zodat de dag gewoon kon gaan beginnen. 

Tijdens het ontbijt hebben  we nog even goed uitgezocht waar we precies moesten zijn. Dit werd nog een verrassing aangezien er drie verschillende punten werden aangegeven door Truus. Dus we namen het punt uit het boekje. 

Vervolgens gingen we de auto in en op pad. Toen we een kwartiertje onderweg waren, bedacht ik me dat de auto wel kon aangeven dat ik nog 200 kilometer zou kunnen rijden, maar dat ik dat misschien toch niet helemaal vertrouwde. Ik ging namelijk redelijk rap van een kwart naar een achtste tank. Eigenlijk had ik er ook niet op gerekend dat we behoorlijk zouden klimmen in de bergen. Dus heb ik Sabine gevraagd om bij Truus te kijken of we nog ergens konden tanken. Dat was lastig (we hadden eigenlijk alle pompstations al achter ons gelaten), maar vlak bij het punt waar we de route zouden gaan verlaten, bleek een pompstation te zitten (een uur verder dus). We zouden daar eerst naar toe gaan. Onderweg werden de bergen steeds hoger, de route was mooi en we zagen veel. Vooral raven. Tegen de tijd dat we Harris inreden, zagen we een parkeerplaats met een kraampje dat Taste 'n Sea heet en een prachtig uitzicht heeft op een zeer lange zeearm  naar zee. Voor ik het door had was ik er al voorbij gescheurd en ik beloofde Sabine om daar op de terugweg te stoppen, om er een mooie foto te maken van het uitzicht. Nu werden de bergen nog hoger en aangezien ik links rij en links zit, kon ik goed de diepte in kijken. Iets wat voor mensen met hoogtevrees niet altijd een goed idee is. Je vraagt je dan ook af waarom er op sommige plekken wel vangrail is en op andere cruciale plekken dan weer juist niet. Na deze hoge bergen kwamen we aan in Ardhasaig. Hier konden we tanken. Dus ik heb er voor precies 20 pond ingegooid. Hier konden we ook gelijk een sanitaire stop maken, de kaarten posten

(jawel, ze zijn onderweg) en ons opmaken voor de laatste 5,3 mile, waar we volgens Truus 21 minuten over zouden doen.

Jawel hoor, een single track road. Nu draai ik daar mijn handen niet meer voor om, maar deze single track road was net even wat anders. Je reedt langs de afgrond en in het begin was er een ienimini hekje dat ik waarschijnlijk met mijn kleine teen had om kunnen duwen (het gaf Sabine wel een veilig gevoel, dat hekje). Voor mij reden twee auto's, waarvan degene direct voor me een rode was, die niet echt durfde te rijden. En achter mij zat nog een witte bus. Dat is op zich niet zo'n probleem, als er dan niet midden op de single track road een kudde koeien staat, waar de eerste auto nog wel door gaat, maar de rode auto voor mij niet doorheen durft en stopt! (Wat is er mis met stapvoets je weg opeisen). Dit betekende dat ik schuin omhoog stond,  met de afgrond links naast mij, een auto voor me die niet voor of achteruit ging, koeien die steeds dichterbij kwamen en tussen de auto's in wilden gaan staan, een bus achter me en er ook nog een camper die omlaag kwam! Ik kan veel hebben, maar ik geloof dat ik dit echt niet meer zo heel grappig vond. ((Klik hier voor een live verslag) Vooral die blikken in de ogen van die koeien. Ik moest gelijk denken aan dat bordje op die paal twee dagen geleden, waarop stond dat het gedrag van de boerderijdieren niet altijd even voorspelbaar is) Toen de auto voor me eindelijk vertrok, kon ik ook langs de koeien en waren we (na nog wat flink heftige bochten) op de plek van bestemming. Wel zagen we eerst nog een buizerd. 

De locatie om de auto te parkeren zagen we al van boven, al dacht Truus dat we zeker nog door moesten. Dit hebben we natuurlijk niet gedaan, want er was nog maar 1 plekje om te parkeren (en we wisten dat we goed stonden vanwege het bord met de wandelroute naar de observatiehut). 

Toen we uitstapten hebben we maar gelijk met de mosiguard (Deet) gesprayd, want we voelden van alles prikken en bijten.

Het was een half uurtje lopen naar de vogelkijkhut,en ik had er zin in! Dat was duidelijk te merken aan Sabine, die vond dat ik nogal hard liep. Bij de vogelhut waren we niet de enige, maar dat vond ik niet erg want het waren aardige mensen. Hier werden we getrakteerd op 6 golden eagles en een gevecht tussen andere roofvogels en de golden eagel. Ook werd ik door Sabine getrakteerd op thee en een broodje (cheddar! Ik vind het niet erg, maar Sabine kan het niet meer zien!)

Na een poosje geobserveerd te hebben,  zijn we een klein stukje door gelopen om vervolgens weer terug te gaan. Op de terugweg stonden de koeien er nog, maar gelukkig niet meer midden op de weg. Ik heb Sabine voorbereid dat zij terug zou rijden vanaf de Taste 'n Sea (want hoe leuk is het voor Sabine om ook te kunnen zeggen dat ze op Lewis en Harris heeft gereden). Bij de Taste 'n sea hebben we onszelf getrakteerd op kibbeling en inktvisringen, daarna gingen we door. 

Onderweg zagen we nog mooie roofvogels, die veel dichter bij waren om te fotograferen dan degenen bij de vogelkijkhut (die als  onscherp object op  de gevoelige cf kaart zijn vastgelegd), maar er was geen plek om te stoppen. 

Aangekomen bij de caravan hebben we heerlijk bietjes gegeten (ik heb het raam en de deur maar open gezet aangezien Sabine gisteren alweer het brandalarm af liet gaan. Zeg maar op elk eiland èèn). Daarna hebben we nog even gewandeld om van het weer te genieten (een echte mooie wandelroute is het niet op de stoep omlaag en omhoog), om vervolgens de tassen te pakken. Het grootste gedeelte staat al in de auto. Morgen wordt slecht weer voorspeld. Ik ben benieuwd hoe dat dan gaat op de boot., maar dat .....is voor morgen.