Schotland 2019, dag 5 - 7 augustus

7 augustus 2019 - Muckle Roe, Verenigd Koninkrijk

Vandaag stond een wandeling op Muckle Roe op de planning. Het zou maar 11 km zijn, maar zeker 5,5 uur duren en het is een wandeling voor de gevorderde wandelaar. Vol goede moed en met thee en camera gingen we op pad. Muckle Roe is hier vlakbij. Het is een eiland verbonden met een brug. Toen we de auto op de geïmproviseerde parkeerplaats hadden geparkeerd, besloten hadden wat wel en wat niet mee te nemen en nog even met Engelsen gesproken te hebben, gingen we fris en fruitig op weg. Ik was vanmorgen nog zo slim om een tracker te installeren en de route te downloaden. Het begin van de route ging voorspoedig. We werden verwelkomt door een Rock Pipet, oeverpieper. (Gisteren hebben we een wheateater gezien. Misschien de Isabella tapijt of een vrouwtje van de (noordse tapuit). We denken de eerste. ) We konden duidelijk de weg zien en het uitzicht voor ons was prachtig.

Het was helder weer en we hadden het behoorlijk warm. Toen we bij de eerste Ham of Roe aankwamen, langs de Mills of Roe (ruines), bedachten we om de lunch nog even uit te stellen. Dus we liepen door. Daar maakten we onze eerste fout op de route, maar omdat ik zo af en toe de tracker controleerde (als ik er niet mee liep) zag ik dat we terug moesten. Daar kwamen we 7 zeehonden tegen op een stijger.

Ook zagen we daar zeekoeten en een groep steenlopers. We hadden erg veel geluk. Toch was de vogel die we gisteren bij st. Ninians beach zagen geen zeekoet. Deze had strepen. We moeten dus nog even verder zoeken wat dat geweest is. Vervolgens bedachten we dat we echt nog een stukje moesten doorlopen, dan zouden we op de helft van de route zijn, voor we zouden lunchen en thee drinken. We waren nu anderhalf uur onderweg. Helaas was nu het pad weg. Gelukkig hadden we de tracker, we moesten zorgen dat we op de blauwe lijn kwamen, dat was alles. Helaas begon het nu te regenen. Toen we boven kwamen waaide het enorm, was het uitzicht alleen een in grijze wolk gehulde zee en berg en was de weg weer weg. Toch maar een broodje gesmeerd en verder gegaan. Maar er was geen pad te vinden en het waaide enorm. En ook al was het uitzicht een wolk, je kon wel zien dat het diep was langs de cliffs.

We wilden niet te dicht langs de cliffs lopen met die wind en bleven dus een stukje boven de blauwe lijn op de tracker lopen. Het lopen op zich was niet het probleem, de regen stopte, maar het feit dat je niet iets van een pad kunt onderscheiden, maakte de tocht toch een stuk minder aangenaam . Gelukkig was de tracker actief.

Op een gegeven moment kwamen we bij een meer een vliegvisser tegen. Hij zei dat we over de berg moesten, daar was de vuurtoren en dan kwamen we er wel. We vervolgden onze weg en vonden het nu echt tijd voor onze tweede boterham en een kopje thee. We hadden al wel wat tijd verloren naar het zoeken naar het pad. Hierna volgden we de tracker, maar het pad was nagenoeg niet te zien en waar het pad wel liep, was direct langs de afgrond. Nu ben ik niet vies van een wandeling en kan ik ook wel tegen regen en zelfs tegen wind (ook al was dat echt wel een straffe wind), maar ik ben echt nog niet zo levensmoe dat ik op een richeltje met windkracht flink over een smal pad direct langs de afgrond ga lopen. Sabine gelukkig ook niet en dus gingen we terug, op zoek naar een andere route over de berg. We zagen de visser weer, dus zaten we nog betrekkelijk goed. We vonden met veel pijn en moeite een andere weg over de berg , door ons aangelegd, en toen zagen we de vuurtoren. Vanaf de vuurtoren was het nog ongeveer 2 km. We zouden wellicht door kunnen steken en dan weer op de route van de tracker terecht kúnnen komen, maar helaas zat er een meer tussen en dus gingen we richting vuurtoren terug . We hadden flink wat tijd extra gelopen. In de buurt van de vuurtoren zagen we een smal pad. Ook deze ging gevaarlijk dicht langs de rand en we maakten dus een paar passen aan de goede kant van het pad ons eigen pad.

Het pad was nu wel goed zichtbaar. Gelukkig. Het enige wat we nog moesten was langs een gammel hekje langs nog een diepe afgrond, weer de berg omlaag en aan de overkant omhoog.

Daar namen we een heerlijk sinaasappel-chocolade koekreepje. Bij het laatste meertje kwamen we nog roodkeelduikers tegen. Die hadden we ook de tweede keer bij de visser gezien.

Bovenaan deze laatste berg zagen we huizen. Wat waren we blij, want we waren het zoeken naar de weg echt wel zat. Het maakt niet uit om het te lopen, zolang je maar weet dat je goed loopt en je pad kunt vinden. Vervolgens nog omlaag en over het strand terug om weer omhoog te gaan en richting het startpunt te lopen. Daar stond een schaap te briesen. We zullen toch niet een hele tocht tussen honderden schapen hebben gelopen om vervolgens door de laatste aangevallen te worden? Maar nee, dat gelukkig niet. Bij de auto hebben we nog maar een theetje genomen en een snack a jack zingy- salt & vinegar. Daarna weer terug over de single track road, een alpro halen bij de coop en lekker terug naar het huisje. Helaas mocht het voorspoedig verlopen van het eerste stuk van de route niet baten. Door het zoeken naar de weg op het tweede deel van de route hebben we er 6,5 uur over gedaan. Maar....we zijn trots dat we dit hebben volbracht en dat we niet met een helikopter zijn afgevoerd.