Een verrassende wending: dag 7

Genietend van een bal, hoe dat zit leg ik later uit, zit ik buiten aan de laptop het verslag van vandaag te schrijven. 

Ik ga eerst even terug naar gisteravond. Nadat wij de tanden hadden gepoetst zei Sabine dat ze voor 8:30 uur niet naar de WC zou gaan. We gaan 's nachts altijd gezellig samen. Om 00:30 uur lag ik daadwerkelijk op klappen. Dus wekte ik Sabine met de mededeling dat het echt half negen was. Ze was er niet zo blij mee, maar daarna hebben we heerlijk geslapen.

Vanmorgen hebben we de knoop doorgehakt; we gaan vertrekken. Niet dat het hier niet mooi is. Het is hier prachtig. Niet dat de omgeving niet leuk is. We hebben hier genoeg te beleven. Niet dat de camping niet goed is. Ik ben zelfs bang dat we niet nog zo'n fijne camping kunnen vinden. Nee, we willen nog meer zien. Het plan Noorwegen hebben we (helaas) laten varen. Dit omdat het eigenlijk niet echt haalbaar is. Natuurlijk kunnen we een tent inpakken en snel een boot oprijden (deze moeten we van te voren wel reserveren), maar we wilden zo graag zeearenden en orka's zien. Het liefst ook papegaaiduikers (Puffins of Tammie Nories) en Jan van Genten (Gannets), maar ja, dat is vanaf onze eerste voet aan wal ook nog eerst 6 uur rijden en dan weer een uur of vier verder en eigenlijk meer. Een hoop gedoe terwijl we Denemarken ook nog niet hebben gezien. Iets voor een andere keer dan maar. Dus we hebben een ander plan bedacht. We vertrekken eerst richting Noord-Jutland om vervolgens via Funen en Sjaelland op Bornholm uit te gaan komen. Wij denken dat dit moet gaan lukken.

Vandaag was een prachtige droge dag. Vanmorgen namen we eerst afscheid van de buren. Hun vakantie zat erop. Onze Deense buren wel te verstaan. Het stikt hier van de Nederlanders. Ook de nieuwe buren zijn Nederlanders. De overburen Nederlanders. De buren om het hoekje zijn Nederlanders en de twee nieuwen op het veldje ÒÒK Nederlanders. Dan missen we Schotland des te meer. We willen graag iets anders horen dan Nederlands. Daarom gaan we niet naar Spanje of Frankrijk waar je je buren of schoolkinderen weer tegenkomt. Oké, we vinden het daar ook te heet. Dan kan je natuurlijk zeggen dat we gewoon even naar de Haagse Mar(k)t moeten, maar dat is nu ook weer net niet wat we bedoelen.

Na het ontbijt ging ik met de campingeigenaar een praatje maken over hoe ik nu nog meer van dit soort campings kan vinden. Nou, daar schijnen er maar weinig van te zijn. Er schijnen hier veel terrassencampings te zijn en veel hele grote campings. Op aanraden van deze vriendelijke man (die vroeger piloot was en zijn vrouw ook) moesten we Koldinghus gaan bekijken. Hartstikke leuk, dus wij de slippers aan en de auto in. Je zit hier zo in Kolding, dat is het probleem niet. Truus bracht ons er wel heen. Misschien leuk te weten dat Sabine ook wel eens ruzie  met Truus heeft, dus met een kleine omweg (heel kleine omweg) kwamen we aan bij Koldinghus. Wat denk je? Geen parkeerplaats meer vrij. Wij de auto aan de zijkant gezet, maar we dachten dat we daar niet mochten staan. Toch een kaartje gehaald. Wil ik het kaartje in de auto gaan leggen staat er "This is not a ticket". Blijkt ie niet betaald. Alle andere 'foutparkeerders' waren alweer vertrokken. Ik heb nog twee ere rondjes gereden over het terrein en ben toen maar weer weggereden.

Onderweg had ik namelijk ook parkeerterreinen gezien. Na wat heen en weer gerij en gezoek kwam ik achter (en een stuk lager) Koldinghus terecht. Bleken we gratis te staan want het parkeerautomaat was stuk.

Ik riep direct dat dit wel een heel gave dag moest worden. lekker lang in Kolding. Wij omhoog naar de ingang. Na het laten zien van de QR codes in de corona-app mocht alleen ik naar binnen. Eigenlijk raar want de QR code is nog steeds van de verlopen antigeentest. Maar goed, ik moest alleen terwijl heel veel anderen wel met meerderen naar binnen mochten. Dus ik naar de kassa en daar bestel ik twee kaartjes. Dat kon, maar dan konden we er pas om 15:40 uur in. Dus ik weer terug om te overleggen met Sabine. Daarna wéér naar de kassa. Doe maar, zei ik. Nou dat kon, maar nu konden we er pas om 15:50 uur in en Koldinghus was tot 17:00 uur geopend. Dus toen zei ik maar dat we morgen wel zouden komen. Dat gaan we natuurlijk niet doen, want morgen moeten we inpakken. Maar goed. Wij naar het water om even lekker te lunchen.

Daar was een bonte kraai en een kokmeeuw. In de vijver lagen ook zwanen en eenden. Natuurlijk gaf Sabine een stukje van haar broodje aan de kraai. Op het bankje. Ondertussen was het jong er ook bij gekomen. Klik hier voor het filmpje van de bonte kraai Daarna kon ik natuurlijk met geen goed fatsoen meer dat broodje opeten. Het werd zowat uit mijn mond gekeken. Dus mijn laatste stukje verdeelde ik in drieën. Eentje voor de kraai en het jong, eentje voor de meeuw en eentje voor de eend. Direct stortte de complete vijver zich zo ongeveer op ons steigertje. Daarna liepen we naar de auto. Het werd wat fris en ik dacht ik trek even een shirt aan. Terwijl ik dat deed begon het te druppelen. In nog geen halve minuut tijd werd het druppelen een hoosbui. Deze duurde hooguit 5 minuten. Toen stapten we de auto weer uit om eens lekker te gaan winkelen.

Echt winkelen lukt daar  niet. Tenzij je een bril, schoenen of iets van de Deense 'Blokker' nodig hebt. Tussendoor kwamen we nog wel van die leuke oude huisjes tegen. Maar toen we terug richting de auto liepen en het laatste straatje namen zag ik in een winkel (het bleek de wijnwinkel) iets wat mij wel heel bekend voorkwam. Dus wij samen direct naar binnen. Ik vroeg of ik even mocht kijken. Nou dat was geen probleem. Voor ons stond ons favoriete IJslandse snoepje! Lakriss!!! Maar dan niet van Lakriss, maar heel sjiek in van die mooie plastic potjes. Dus ik begin een heel verhaal met het meisje over IJsland en de snoepjes en dat Nederland bekend staat om z'n drop maar volgens de Denen Denemarken ook en dat Venco de snoepjes heeft gejat en nu verkoopt en.... Waarop dat vriendelijke meisje het hele verhaal begint over de Lakrids by Bülow. Over Johan Bülow die op het eiland Bornholm in de keuken van zijn oma 14 jaar geleden dit snoepje ontwikkelde. Over alle smaken die hij nu maakt en over een speciale "slow edition" die er elk jaar verschijnt (zeg maar net als bij de Port) en waarbij geldt op=op.

Dus nu weten we dat Lakriss de snoepjes ook heeft gepikt. We mochten een bal proeven. De gewone, zeg maar origine. Nou deze smaakte heerlijk. Toen mochten we er eentje proeven met sea buckthorn (duindoorn). Zo heerlijk. Dus wij een grote pot meegenomen. Omdat we niet konden kiezen hebben we ook salt en caramel, salmiak en passievrucht. 330 kronen lichter (als je het snel zegt is het niets, we gaan gewoon twee dagen minder op een camping staan) en nog wat probeerzakjes rijker verlieten we de winkel weer. Volgens het meisje moest je een bal per avond nemen. Nou dat redden wij dus echt niet. Dit zal niet het souvenirtje worden dit jaar, maar misschien wel het snoepje voor als het boek klaar is. Zo blij als een stel kleine kinderen verlieten we de winkel en gingen we op weg naar de auto. Nu naar de Rema 1000 en dan naar de camping terug.

Bij de Rema 1000 zagen we tot onze grote vreugde nog meer chocolade-dropballen. Hoe hadden we deze nou kunnen missen de vorige keer? Van een ander merk en ongeveer net zo duur als bij ons. We hebben ze met pijn in ons hart laten liggen. Het vriendelijke meisje van de vorige keer hielp ons weer aan de kassa. Ook zij raadt ons een bezoek aan Bornholm aan. Het schijnt er prachtig te zijn. 

Bij de tent aangekomen was het borreltijd. De tent was droog en het had hier duidelijk niet geregend. Ik had nog een witbiertje koud staan (van thuis want alcohol is hier behoorlijk duur, maar daarvoor had ik het niet meegenomen, het is gewoon lekker als het warm is) en Sabine ging aan de cola. Met een klein schaaltje chips gingen we op zoek naar een camping in Noord Jutland. We waren de komende dagen aan het plannen toen ik een druppel voelde. En daarna nog een, en nog een... en toen kwam het met bakken uit de hemel. We waren net op tijd binnen ( het was ook na 5 minuten alweer over) Klik hier voor het filmpje van Wolkbreukje
Binnen konden we nu eindelijk een keuze maken naar welke camping we zouden gaan. De camping aan zee of de camping die de eigenaar van deze camping aanraadde. Wij konden niet kiezen. Dus heb ik ze allebei gemaild. Wat blijkt? De camping aan zee heeft een e-mail adres met .nl en op de site van de andere camping wordt een heel Nederlands gezin voorgesteld als nieuwe eigenaren. Best wel jammer dat je ze dan in het Nederlands kunt mailen, maar ook makkelijk, dus dat heb ik maar gedaan. Er is bij allebei plek, alleen zagen we in de bijlage van de camping aan zee dat we daar 's morgens om 10.00 uur weg moeten zijn. Dat gaat 'm niet worden dus we gaan naar Tolne. Wel leuk want er zit een vogelreservaat, iets van een bunker, een toren in het zand van de duinen, iets met een landtong oftewel wij gaan het nog wel zien. Misschien ga ik de grote camera dan toch nog gebruiken. 

Na het eten. Lekkere crematielappen met bloemkool heb ik al vast ons gasstel opgeruimd. Daarna zijn we naar Skamlingbanken gelopen, het hoogste punt van midden Jutland. Een paal van 113 meter boven zee niveau. Het museum was natuurlijk al dicht. Wellicht iets voor een andere keer. Op de terugweg namen we een verkorte route naar de camping.

En nu zitten we onderhand alweer in de tent. Het lijkt erop dat alle vliegende mieren inmiddels zijn uitgevlogen, op een enkele na, die loopt door de tent. We hopen morgen op droog weer zodat we de tent droog mee kunnen nemen.