Zoektocht: dag 23

Vanmorgen vroeg was er wat herrie op de camping. Veel gerommel en gestommel. Later zagen we motoren staan bij de caravan helemaal aan het begin van de camping. Ik gok dat dat de daders zijn.

Nadat we opgestaan waren en hadden gepoetst en aangekleed waren, begonnen we met het ontbijt. Sabine maakte het klaar en ik inspecteerde de tent. Deze was nat en het had helemaal niet geregend. Vandaag was er een prachtige dag voorspeld, dus nu maar hopen dat de zon haar werk zou gaan doen. Het was een rare ochtend want alles moest ineens anders dan we gewend waren en onze geoliede machine liep dus wat stroef. Eerst ontbijten, toen afwassen, daarna de slaapzakken en kussens oprollen, het keukentje dat ik gisteren al had ingeklapt kon op de picknicktafel. Dit zette allemaal geen zoden aan de dijk dus ben ik gaan vragen of ik kon betalen en of de sleutel toevallig al beschikbaar was. Dat was ie en dat hadden wij natuurlijk allang gezien want de gordijntjes van de hut waren nog steeds open. Mochten we terug gaan naar deze camping dan kunnen we de overtocht direct mee boeken bij hun en dat schijnt enorm te schelen. Even onthouden maar. Hierna hadden we iets meer structuur, ik laadde de auto helemaal vol om naar de hut te rijden en Sabine pakte de rest in en zou de tent helemaal vegen. 

Toen ik de eerste keer met de auto het hoekje om reed, de hut staat letterlijk om het hoekje, en wilde uitladen, waren daar aardige Nederlanders en raakte ik, hoe kan het ook anders, aan de praat. De man en de vrouw in de camper waren van de ACSI en waren op inspectie. Hij had al zo'n bekend hoofd. Vervolgens deed ik alle spullen in de hut. Sabine vroeg zich onderhand af waar ik bleef, ze had alle dieren alweer de tent uitgezet van spinnen tot oorwurmen tot grote en kleine sprinkhanen en had helaas de slak waarvan we vanmorgen het slakkenspoor hadden gevonden niet gevonden, ik zou wel weer ergens aan de praat geraakt zijn. Dat klopte natuurlijk. 

Daarna bracht ik de auto terug want de tent moest nog. De tent bleef echter vochting. Bovenop en het plekje dat we hadden was in de schaduw. De aardige man van de camping, met de naam Steen, vroeg of we hem moesten verplaatsen. Ik had namelijk al tegen hem gezegd dat ik hoopte de tent niet te hoeven verplaatsen. Ik zei van wel en hij regelde twee vrienden van hem en met z'n vieren hebben we de tent zo'n 7 meter naar voren verplaatst. Het blauwe onderzeil was helemaal nat en lag vol met water. Deze hebben we leeggeschud, voor zover dat ging en ook verplaatst in de zon. Nu hadden we het hele veld ingepikt.

Ik inspecteerde de tent nog een keer en zag iets wittigs. Van dat witte spinnenspul of een cocon, ik haalde een stoel uit het huisje maar kon er niet bij. Ondertussen was Sabine begonnen met het drogen en schoonmaken van het blauwe zeil. Het droogde al aardig in de zon en ik hielp verder met het schoonvegen van het zeil. Toen we net de haringen loshaalden om het zeil te vouwen, kwam de Deense buurman terug. Hadden we toch net de tent voor zijn caravan geplaatst. Hij wilde niet wachten en zijn auto aan het begin neerzetten, dus toen wij het enorme blauwe zeil voor hem aan de kant deden passeerde hij de tent op een centimeter of twee na. Ik gaf aan dat we in een half uurtje klaar waren. Ondertussen hebben wij het blauwe zeil schoongemaakt en droog in de zak gedaan. Daarna was dan toch echt de tent aan de beurt. We hebben zolang gewacht omdat we hem echt droog en netjes in de zak wilden hebben. Sabine wilde de binnenstang uit de tent halen, bleek er weer een lieveheersbeestje te zijn binnengekomen. We lieten de eerste paal leeglopen. Op dat moment kon Sabine met het borsteltje bij de wittige pluizige boel. Het waren de twee kruisspinnen die we al een poosje zochten. Nadat we deze hier hebben achtergelaten konden we de rest van de palen laten leeglopen. Het vouwen van de tent ging ontzettend goed. We hebben de onderkant hier en daar wat moeten drogen en we deden er extra lang over zodat de zon zijn werk goed kon doen. Resultaat: een kurkdroge tent die supersmal in zijn zak zit. Hierna hebben we ook die spullen naar de hut gebracht, de fototas en de badpakken gepakt en zijn we vertrokken. Het zou een heerlijke dag worden, 26 graden.

Vandaag wilden we naar Vang. Bij de pier waren otters hadden we gehoord. Het is er echt heel mooi. Je kunt Hammerhus zien van daar. We hebben over de pier gelopen en daar heb ik een aalscholver gefotografeerd en de omgeving.

Toen liepen we terug. We wilden een plekje waar we de otter zouden kunnen spotten. We hadden gehoord, van Nederlandse meisjes hier op de camping en later ook van hun moeder, dat er ook gepiep van jongen was gehoord. Terwijl we daar van ons brood zaten te genieten en ik me suf tuurde in het water of ik wat zag zwemmen kreeg ik een klap van Sabine. "Ik zag iets! riep ze uit. "Het was als een plumeau op pootjes en dan zwart en het liep daar!". Nou, daar was ie natuurlijk alweer weg en ik had het niet gezien. Wij naar de andere stenen, daar hoorden wij gepiep. We waren warm. Ik denk heet, want het gepiep stopte. Dus wij wat terug. Maar niets. Toen zijn we gaan lopen. Als we de hele dag de tijd hadden gehad dan hadden we de grote route gelopen. Nu namen we de kleinste, we gingen toch ook pas vijf over twaalf weg van de camping en wilden nog meer doen vandaag. Het was een hele mooie route, al mistten we hier en daar een groen paaltje. We hebben wel de juiste route gevonden. Erg klein inderdaad. Onderweg hadden we mooi uitzicht over zee en Hammerhus en over de rotsen. Waar we liepen was vroeger een steengroeve.

Hierna zijn we terug gegaan naar de pier met thee om een glimp van de otter op te vangen. Natuurlijk hebben we deze niet gezien, maar wel een hagedis. Geen idee welk soort, misschien komen we er nog achter. Het was ondertussen al over drieën en we moesten nog even langs Rønne. Iets met souvenirtjes. Sabine haalde in d'r Rema 1000 een klein zwart kevertje uit mijn haar en heeft die vervolgens de hele winkel mee rond gelopen om na het afrekenen het weer buiten te bevrijden. Hier hebben we de Zweedse huisjes opgezocht.

Het zijn flinke huizen en kunnen nooit de huizen geweest zijn die we gisteren hadden gezien. Hierna gingen we naar Nylars kirke. Het is een van de vier ronde kerken op Bornholm en werd ontworpen als weerkerk. Het heeft een aantal 13e-eeuwse fresco's, dit zijn de oudste fresco's van de vier ronde kerken op het eiland. 

Hierna gingen we naar Aakirkeby, we hadden het stadje nog nooit gezien en er staat een mooie kerk. Hier hebben we geparkeerd, maar bijna alle winkels waren al dicht. Sabine wilde een ijsjes en ik had ook wel zin in zo'n echt Deens exemplaar. Ze hadden alleen van dat ola schepijs en daarmee zouden we niet door onze kronen komen. Toen bedachten we twee heerlijke kebabpizza's te halen. Deze hebben we voor de hut opgegeten.

Hierna hebben we de auto ingepakt. Hij heeft nog nooit zo mooi strak ingepakt gezeten. Ik had nog even met de aardige Duitse buurman gesproken, waar ik later nog even bij heb zitten kletsen. Zijn vrouw en hij dachten dat Sabine en ik zussen waren.  Tweelingzussen! Ik heb maar verteld dat we getrouwd zijn. Nou dat kenden ze wel van familie van familie. Ook twee dames, 3 jaar getrouwd nu en een kleintje van... hoe zouden ze dat nu zeggen. Ik heb het maar even voor ze aangevuld en zei: "Een Deense donor". En dat klopte. Toen liet ik ze mijn meiden zien en de mooie foto met z'n zessen van de bruiloft. Hoe oud de meiden waren? Nou 25 en 23. Hadden ze toch gedacht dat mijn tweelingzus en ik een jaar of 30 waren. Echt leuke lui dus.

Daarna hebben we heerlijk gedoucht. Nu zijn we weer heerlijk fris. Wij wel, maar de kleding niet. Vooral deze wandelsokken stinken een uur in de wind. Morgen hebben we gelukkig schone sokken.

Het zit er helaas op. Wat nog rest is een boottocht en een lange reis. Gelukkig rijden we samen, maar het kan ook zomaar zijn dat als we lange files hebben we ergens overnachten. Zoals het er nu naar uit ziet rest er nog een verhaal en dat is het verhaal van de terugreis.