Kustpad: dag 21

Gisteravond laat, nog voor we naar bed gingen (we gingen laat want we zaten pas om kwart voor tien en waren pas tegen elven klaar met schrijven) begon het te flitsen. In de verte hoorden we wat gerommel en we hoopte dat dit niet dichterbij zou komen. IJdele hoop bleek, want het begon al snel te stortregenen en ook het onweer kwam naderbij. In de regen ben ik snel naar de auto gerend om de paraplu te pakken, we moesten immers nog poetsen. Toen de regen iets minder leek te worden zijn we maar gauw, zonder paraplu, naar het poetshok gerend, om daarna in de tent snel de pyjama's aan te trekken en de luikjes dicht te gaan doen. Het onweer trok weer over voor we goed en wel in slaap waren gevallen. Vanmorgen lagen we nog heerlijk op een oor terwijl het toch al half negen was. We waren echt zo moe. Toch zijn we er maar uit gegaan, want we moesten nog even een kaartje kopen voor de boot naar Sassnitz en dat zouden we bij het ontbijt doen. We hebben ook maar een paar dagen die we hier ten volste moeten benutten. Om half tien stond het ontbijt klaar.

Vannacht, of moet ik zeggen wel heel vroeg vanmorgen, hoorden we auto's. We gokken van mensen die weer naar de boot moeten. Dat zullen wij vrijdag ook moeten. Om 8 uur vertrekt de de ferry naar Sassnitz, maar je moet er eerder zijn. We hadden vanmorgen dus nog wel wat te regelen. De laatste overnachting, want zo vroeg je tent inpakken en je auto inladen is eigenlijk gekkenwerk, en een kaartje bestellen voor de boot. Nou had ik de computer al aangezet en de creditcard ernaast liggen, dan zou het wel zo gepiept zijn. We wisten immers hoe het werkte en hadden de vorige keer al zo'n 3D wachtwoord aangemaakt. Ik heb geloof ik wel zeven keer die formulieren ingevuld, maar elke keer weigerde ie mijn creditcard. Ook op Sabine's telefoon werd geweigerd. Maestro pakte de website niet terwijl het er wel op staat. Heel raar. Ik de Visa gebeld. Nee, daar konden ze niets aan doen want dat kwam omdat er geen 3D wachtwoord werd gegeven (en die konden wij niet geven want dat werd nu niet gevraagd). Ik de computer opnieuw opgestart, maar het euvel met maestro etc bleef. Dus Bornholmlinjen gebeld. Nou, heel vervelend, dat wel. Ik kon naar Rønne en daar een kaartje kopen, maar ik kon ook even een telefoonnummer in Duitsland proberen. Ondertussen waren we al zeker drie kwartier verder. Dus Sabine ging afwassen en ik Duitsland bellen. Ik kreeg een aardige man aan de lijn, Thomas, en hij zou mij wel helpen. Hij was, zoals hij zelf al aangaf, mijn enige hoop om van dat eiland af te komen. Hij ging iets doen wat niet mocht. Op kosten van de baas kocht hij een kaartje voor ons. Dus ik alles spellen: ons adres en huisnummer, telefoonnummer, emailadres, onze namen en geboortedata. Best een gedoe als je allebei een andere taal spreekt, maar we zijn er gekomen. Ik kreeg alleen de  mail niet binnen. Had de vriendelijke man niet Ziggo maar Zig opgeschreven en dan komt het er ook niet. Hij liet mij geduldig wachten, maar er kwam natuurlijk niets. Toen ik voor de derde keer voorstelde hem maar even te mailen kreeg ik zijn emailadres en nadat ik hem had gemaild en hij het juiste emailadres had, kreeg ik een brief en de factuur. Deze moesten we wel op tijd betalen. Sabine, ze was  dus allang klaar met het afwasje want ik hing alweer zeker 20 minuten aan de lijn met Hamburg, probeerde de overboeking via de ING app te maken. Na van een o een 0 gemaakt te hebben was het betaald. Nu maar hopen dat we met deze brief en het nummer dat daar op staat de boot op kunnen vrijdag. Ondertussen was ik wel een beetje 'over de zeik' (een beetje niet heel veel want ik was zo vriendelijk geholpen), want onze tijd op Bornholm is schaars en we waren ruim anderhalf uur kwijt voor het kopen van een kaartje.

Dus zijn we snel de auto in gesprongen en naar Allinge- Sandvig gereden. Bornholm is namelijk de enige plek in Denemarken waar rotsen zijn. Niet te vergelijken met de kliffen in Schotland, maar wel erg mooi. Maar ja, Bornholm is natuurlijk los van Denemarken. Hier hebben we gewandeld, het kustpad. Nou ja, een deel van het kustpad want we hebben geen idee waar we eindigen en of daar dan een bus terug is. Behalve de telefoon had ik de camera met de kleine lens mee. Komen we sijsjes tegen en een kneu. Met een trage 300mm lens lastig vast te leggen, maar het is gelukt. Aan het eind van het strandje gingen we even plassen. Bij het huisje zat een zwaluwen nest dus heeft Sabine een paar foto's genomen. Daarna ben ik vrolijk doorgegaan met schieten, want ik moest toch wachten.

Hierna zijn we terug gelopen naar de auto. We vroegen ons af waarom we de Hammerknuden niet waren tegen gekomen, maar dan hadden we de andere kant op moeten lopen. Ondanks dat ik heel graag met de waterschoenen het water in had gewild, mijn badpak en bikini (mocht ik deze überhaupt nog passen) lagen nog in de tent, hebben we dat niet gedaan. Sabine had niet heel veel zin en nu hadden we het ineens heel druk. Ik wilde nog naar Hammerknude (wat het ook mocht zijn), Hammerhus en Svaneke en het was al half drie. Dus  zijn we in de auto gestapt en hebben we Truus ons naar de Hammerknude laten leiden. Nou Truus gooit je dus gewoon maar ergens neer. Wij lopen, bleek dat we heel dichterbij hadden kunnen komen. We liepen richting vuurtoren, weer over het kustpad, en daar moest het uitzicht zijn. We zagen een mooi uitzicht, maar het was nou niet heel veel anders dan we al hadden gezien, alleen wat hoger. Na een uur te hebben gelopen, en onderweg flink te zijn gebeten door iets waarvan wij het vermoeden hebben dat het wellicht midges kunnen zijn, waren we eindelijk terug bij de auto. Wat nu te doen? Nou Hammerhus was vlakbij dus dat konden we eerst doen en Svaneke was waarschijnlijk al dicht tegen de tijd dat we daar aan zouden komen want dat was straks naar Hammerhus nog een half uur rijden. Nee we konden nog wel naar een ander natuurgebied. Tijdens onze wandeling en ons vorige loopje kwam er een militaire helikopter laag over, deze horen we nu geregeld. 

Eerst zijn we naar Hammerhus gereden. Het bezoekerscentrum ging dicht, maar we konden via daar wel naar de ruïne van Hammerhus. Daar hebben we gelopen en gekeken en omdat het bezoekerscentrum dicht was, liepen we een andere weg terug. Eigenlijk waren we allebei hartstikke moe, dus hebben we besloten naar de tent te rijden. Het zou waarschijnlijk al half zes zijn als we aan zouden komen. Dan zou ik de foto's op de computer kunnen zetten en eventueel al kunnen starten met het verhaal als Sabine zou koken. Wel moest ik nog even ons kooktoestel voor de laatste keer aansluiten. Bij aankomst bij de tent ben ik eerst de vrouw van de camping gaan zoeken en vroeg haar het goedkoopste hutje voor de laatste nacht. Ze ging kijken en heeft er een voor ons geboekt. Nu kunnen we donderdag de spullen in pakken en naar de hut brengen en de tent hopelijk ook droog inpakken en daarheen brengen en de rest van de dag nog wat bekijken hier. Ik denk dat net een paar dagen meer op dit eiland fijner was geweest om alles te zien. Het worden ook hier hoogtepunten die wij gaan bezoeken. 

Het eten was heerlijk, rodekool met zelf toegevoegde appel, en een halve cordon blue (als we thuis komen gaan we echt aan de lijn. Er moeten zeker bij mij heel wat kilo's af. En die kilo's zijn niet alleen van deze vakantie.)

Morgen gaan we naar Svaneke en hopelijk vinden we daar souvenirtjes. Nu gaan we zo douchen want we hebben het koud gekregen.