Nattigheid: dag 8

We lagen gisteravond nog niet op bed of het begon enorm te knallen. Vuurwerk aan de andere kant van de heuvel en een behoorlijke echo. Toen dat afgelopen was begon het te regenen. Best jammer want de tent was mooi droog en volgens de weersvoorspelling op de telefoon zou het wel bewolkt zijn, maar zouden we de tent wel droog in kunnen pakken. Nu was het nog maar de vraag of de tent tijd genoeg had om te drogen.  Maar om me daar nu over druk te gaan maken. Dan hadden we wel overdag de spullen in moeten pakken en dat hadden we nu eenmaal niet gedaan. Deze nacht was het iets later half negen. Sabine was wakker en liep met ook een volle blaas mee naar het toilet. Om de een of andere reden was het vannacht kouder dan anders. Na nog een poos te hebben liggen mijmeren, ben ik uiteindelijk toch ergens een keer in slaap gevallen. Ik weet nog dat ik lag te denken dat het niet slim was om niet in slaap te vallen als we morgen toch minstens drie uur zouden rijden en ons kennende wat langer.

Toen we wakker werden rond half negen was het droog. De tent niet maar buiten wel. Wat een mazzel, de weergoden leken ons gunstig gestemd. Terwijl Sabine het ontbijt maakte begon ik vast met het inpakken van de slaapzakken en de kussens. Deze moesten eerst want de kussen komen onder mijn stoel en de slaapzakken ervoor. Daarna kan de bank pas worden neergeklapt. Na het ontbijt deden we zo ieder ons eigen ding, van afwassen en opruimen, tot inpakken en inladen. Grappig dat we zo toch ieder onze eigen kwaliteiten hebben en onze eigen gewoontes. En toen was het moment daar dat de tent aan de beurt was. Alles was al weggewerkt ergens in de auto voor het geval er een bui zou losbarsten. Zoals we de afgelopen dagen gezien hadden gebeurde dat plots en was het dan na een minuut of vijf weer droog. Sabine begon de scheerlijnen los te maken en netjes op te rollen. We hadden al bedacht dat we het laatste beetje water van de tent er waarschijnlijk niet af konden krijgen, maar het was niet veel meer. Ik keek naar boven. Zon. Ik voelde de wind aanwakkeren. Een frisse koude, er is net water gevallen wind. Ik keek naar rechts. Donkergrijs. Dus ik zeg dat we nog heel even moeten wachten. En ja hoor, de wolk barstte open. Dag bijna droge tent, hallo uwe vochtigheid. Toen het stopte met regenen, of moet ik zeggen bijna stopte met regenen want elke keer begon het weer, wisten we dat we de tent echt niet droog mee zouden krijgen. Dus wij de tent leeg laten lopen en als een malle gaan vouwen. Sabine moest nog  wel een kikker en een naaktslak of zes redden. Droog maken van de tent had echt geen zin. In de auto had ik al plastic neergelegd zodat de natte tent niet tegen de veldbedjes en andere zaken zou liggen. Na het rollen en in de tas hijsen van de tent hebben we deze gauw in de kofferbak gedaan. Toen het onderzeil nog. Wij dat heen en waar halen zodat het meeste water weg was, opvouwen en in de vuilniszak. Daarna ook dit in de auto, de natte doeken erop , de rol plastic zakken uitgerold en daar bovenop de hoedenplank. Klaar voor vertrek, alleen nog even plassen en betalen. Op het moment dat we in de auto zaten was het droog. Wie weet werd het toch nog een heerlijke dag.

Op het moment dat we uit Kolding reden, daar kwamen we weer doorheen op weg naar de E45 richting Arhus, bedachten we ons dat we best even het Vejlefjord konden gaan bekijken. We moesten toch nog lunchen en een theetje was ook niet gek.  Daarbij kwam dat het op de route lag en maar een half uurtje om zou zijn. Zo krijg je bij ons altijd iets bijzonders op je route. Sabine stelde Truus in op Vejlefjord en wij op weg. Ik zei nog dat we best het onderzeil konden laten drogen als we daar bij dat fjord waren aangekomen, zo lekker warm was het. We moesten van de E45 af en Sabine gaf aan dat Truus zou zeggen dat ik rechtdoor moest gaan, maar dat dat was keihard linksaf moest zijn. Later volgde de correctie. Dat was voor de terugweg dus dan moesten we keihard rechtsaf. Dat keihard komt omdat Truus altijd aangeeft dat je een flauwe bocht moet maken, maar dat is dan of rechtdoor of een keiharde bocht. Hoe dan ook, ik moest rechtdoor. Ineens liet Truus me rechtsaf slaan.

Voor het stoplicht zag ik dat het zou gaan gebeuren. Ik zou nu eindelijk de 100.000 km aantikken. Klokje rond zoals dat heet. Dat had twee jaar geleden al moeten gebeuren, maar nu ik eigenlijk alleen nog maar loop naar het werk, de auto ook niet meer voor Zumba en fitness nodig heb en we vorig jaar, net als dit jaar,  niet naar Schotland konden, kwam het er maar niet van. Op het magische getal 99.999 stonden we net stil voor het stoplicht en konden we dit moment nog gauw even vastleggen. 

Ik kwam op een smalle weg. Na verloop van tijd veranderde deze weg in een zand met stenen weg. We kwamen langs wel 20 kinderen op een paard en mochten toen niet verder. Nee, we moesten lopen. Middenin het bos! En we wilden het Fjord zien. Wij de auto uit en lopen. Dat voelde toch niet zo heel prettig, die auto met echt alles erin alleen op een parkeerplaatsje, met nog een lege auto. We liepen steeds verder omlaag en Sabine zag de bui al hangen dat we daarna weer omhoog moesten gaan. Vervolgens moesten we van Truus rechts af. Weer een weg door het bos en we zagen nog geen einde. Ik moest echt heel nodig plassen als ik niet last van nattigheid wilde krijgen. Er was helemaal niemand dus liet ik mijn broek maar snel zakken om wat DNA achter te laten. Ondertussen begon Sabine, die doorgelopen was, tegen me te roepen. Ze ging echt niet alleen verder en ik moest opschieten. Alsof je dan nog even lekker uit kan wateren. Toen besloten we toch maar terug te gaan. Op de Google maps zagen we een hotel vlak bij het water. Wij hebben dat maar ingesteld in Truus op het moment dat we weer bij de auto waren aangekomen. Nog een klein stukje omhoog met de auto, tussen de korenvelden door en daar kwam ik op een gewone verharde weg. Toen waren we zo bij een behoorlijk groot hotel. Dus wij er weer uit, en om het hotel heen lopen. We konden naar beneden. Ondertussen kwamen er mensen met badjassen van het hotel omhoog. Die hadden vast in de zee gezwommen.

Het begon steeds harder te waaien en toen we omhoog keken zagen we weer grote donkere wolken aankomen. Beneden bij het water was een steiger. Het water was lekker onrustig en het uitzicht best mooi, maar om hier nu een omweg voor te moeten maken. Wij weer omhoog. We moesten toch eten. Halverwege de heuvel begonnen het te hozen. In de auto pakte ik snel de broodjes van achter Sabine. Toen het opgehouden was met plenzen pakte ik het zoete beleg. Het hartig zit namelijk in de koelbox en deze stond weer onder de tas met de broodjes en je zet ook niet alles zo snel op een natte parkeerplaats. Snel nog een slokje water en maar weer gaan. Echt een gezellige picknick.

Aangezien Sabine nog niet in Denemarken had gereden en steeds vraagt of ik echt nog wel wil rijden vroeg ik haar of ze wilde rijden. Iets later zei ze. Als ze had geweten dat we zo snel weer op de juiste weg zouden zitten was ze direct gaan rijden. Op een p strookje langs de weg hebben we dus even gewisseld van plek. Ik deed goed mijn best om Truus te volgen daarom had ik ook aangegeven dat ze beter nu kon rijden, op de snelweg. Want anders zou ik commentaar krijgen van haar als ik niet heel duidelijk kon aangeven wat Truus bedoelde.  Nou is Truus helemaal niet duidelijk en zeker niet naar mij, dus ik had geen zin in dat soort commentaren en op de snelweg kan natuurlijk vrij weinig fout gaan. Nou Sabine bofte. Ze viel van de ene hoosbui in de andere en zoab kennen zij niet. Maar ze zat lekker in de rijstoel en tufte vrolijk door. Na 1,5 uur gaf ik aan dat we echt nu wel voor dat theetje moesten gaan stoppen.

Ik ben er deze rit ook achter gekomen dat ik eigenlijk veel te lange benen heb. Ik kreeg niet eens met goed fatsoen mijn voet op mijn ene been zonder klem te zitten in het dashboard kastje. Het kan natuurlijk ook liggen aan het feit dat de stoel helemaal naar voren staat in verband met de koelbox. Op een parkeerterrein aangekomen hebben we eerst, in de auto, een theetje ingeschonken. Buiten regende het namelijk nog steeds. Daarna ging Sabine even naar het toilet. Ook zij moest iets afwateren. Ik denk dat mijn plekje schoner was. Vervolgens hebben we van plek gewisseld, en ben ik verder gereden al zingend en swingend op de Deense radio zender. We reden van de ene hoosbui in de andere maar de lucht leek lichter te worden. Dat lichter worden klopte maar de nattigheid bleef gelijk. 

Op de camping aangekomen hebben we ons gemeld. We kregen een code voor de poort en de zoon van de eigenaresse zou ons wel even laten zien waar we een plekje konden kiezen. Ik wilde graag een plekje in de ochtendzon voor het geval we over een aantal dagen weer vertrekken. Een droge tent blijft leuker inpakken dan een natte. Toen we de poort door waren en de auto parkeerde was het droog. Dus wij er uit om op die zoon te wachten. Wat denk je? Wolkbreuk. Wij snel schuilen onder een boom en toen zagen we de jongeman al aan komen lopen met een plu. Nou, die plu kreeg ik en niemand wilde met mij er onder. Even later was het ook weer droog. We liepen met hem mee en we voelde het sompige gras onder ons. Zeker op de wat lager gelegen delen. Je raad het al. We hebben gekozen voor een prachtig mooi plekje waar de tent echt nooit zal drogen. Waarschijnlijk komt hier zowel de ochtend- als de avondzon niet. Maar een mooi plekje is het wel. Volgens de jongeman is er ook voor een aantal dagen regen voorspelt. 

Het neerzetten van de tent ging voorspoedig, de weergoden waren ons nu wel gunstig gezind, al bleek dat er toch een kikker was meegereisd. Deze heeft Sabine natuurlijk weer vrijgelaten. Toen de tent stond moest er eerst binnen gedroogd worden, er is namelijk één raam met gaas waar de flap aan de bovenkant niet dichtgeritst kan worden. Daarna hebben we vlot de auto geleegd. Na eerst gedoucht te hebben, heeft Sabine daarna broodjes hamburger gemaakt.

Na een rondje over de camping blijkt dat op deze camping nog veel meer Nederlanders staan dan op de vorige. Een beetje jammer, maar we doen net of we gek zijn. Nu is het droog maar morgen vanaf een uur of tien schijnt het weer te gaan regenen. We hebben hier drie nachten gepland en hopen de tent echt droog mee te krijgen. Zo eerst even de afwas doen en dan gaan we plat. Hopelijk hoeven wij niet te plassen vannacht want het wc-hok staat een stukje verder.