Rustig aan: dag 5

Vannacht kon ik natuurlijk alweer de slaap niet vatten. Sabine lag naast me te ronken, maar ik lag maar te woelen en te draaien en had het koud. Eerder die avond had ik Sabine al gewekt omdat ik een geluid hoorde. We zaten zowat tegen de bovenkant van de tent, maar het waren alleen maar buren die wat rommelden en stommelden in de caravan. Tegen een uur of vijf, ik lag al uren wakker met een volle blaas en had het koud en dus maar een deken over de slaapzak heengetrokken, vroeg ik of Sabine ook niet moest plassen. "Nu wel", was het antwoord en dus liepen we naar het knusse toilethok. Daarna bleek ik wonderwel in slaap te zijn gevallen. Sabine was nu degene die het koud had en de deken van mij had gepakt (deze lag dichterbij die die van haar). Gelukkig hebben we allebei nog wat geslapen. Toen we wakker werden regende het. Nu konden we goed zien of de tent wel waterdicht is. Ik heb bij deze tent altijd het gevoel dat ie niet helemaal goed afgespannen is en bijstellen gaat niet. Nou waterdicht is de tent zeker. Drogen doet ie niet zo vlot. Straks maar eens uitzoeken of je deze tent gewoon kunt drogen bij het inpakken. Na ons gewassen te hebben en ook de tafel binnen te hebben gezet konden we in onze knusse huiskamer aan het ontbijt. Natuurlijk met ons panoramaraam open. Zo'n grote tv hebben we thuis niet.

Vandaag zouden we een paar boodschapjes moeten halen. Ook moesten we geld pinnen (we hebben munten nodig voor de douche en we moeten hier contant betalen) en tanken was ook geen overbodige luxe. Omdat we dachten dat de eigenaar van de camping het over goedkoop tanken had, was de planning om eerst naar de plek te gaan die hij had beschreven. Rechtsaf de weg op, bij de Shell rechts en direct links en dan helemaal doorrijden. Iets met Re en 1000. Dat hadden we zo gevonden. De Rema 1000, een supermarkt. Daar moeste we toch heen voor yoghurt of Alpro, wat fruit, granolen, iets van een vleesje zoals Sabine dat altijd mooi kan zeggen, brood en eieren. Vol goede moed en met de telefoon bij de hand om van kronen om te rekenen naar euro's, gingen we de winkel in. Omdat wij elke vakantie op zoek gaan naar een bijzonder snoepje of drankje dat we meenemen voor thuis om op te eten of drinken als we eindelijk ons fotoboek af hebben, vroeg ik aan een vrouw met haar (grote, wat oudere) dochter wat nou een typisch Deens snoepje was. Ze kwamen met Lakrid. Ik zei dat ik dat verdacht veel op drop vond lijken. Dat kenden zij niet dus ik stopte het in de Google translate. Drop is in het Deens.....Dråbe. Dat snapten ze niet. Dus die vriendelijke mevrouw gaf aan het eens om te draaien. Ik tik lakrid in in het Deens en wat denk je? Het is gewoon drop. Dat was dus niet wat we zochten. Ze hebben daar ook heel veel met marsepein. Zoals wij met Sinterklaas hebben. Zo'n marsepeinenbroodje als ik altijd voor mijn vader koop met Sinterklaas, hebben ze hier altijd in de winkel. Het schijnt ook hier volgens die vrouw een typisch Deens product te zijn (ook hier wordt het veel gegeten in december). We kregen de namen door van de Deense fabrikanten, zodat we daar op konden letten. Ik moest gelijk aan de Lakkris denken uit IJsland die nu door Venco wordt verkocht als chocolade dropbollen. Wij hebben vandaag gekozen voor Guld karameller van Toms. Een soort ieniemienie chocotofs. Andere vorm en een net iets andere smaak. Ook hebben we gekozen voor Karamel bits, ook van Toms. We zijn er nog niet heel erg kapot van. Wie weet wat we nog vinden.

Bij de kassa aangekomen vroeg ik het meisje aan de kassa of zij een pinautomaat wist. De vriendelijke vrouw en haar dochter stonden voor ons en vroegen of ze nog konden helpen. Via de dames werd ons uitgelegd dat je geld moet betalen voor elke keer dat je bij de bank geld pint, maar dat ik, wanneer ik extra zou pinnen, dit geheel kosteloos kon doen. Dat was dus wat de eigenaar van de camping bedoelde. Doe maar, zei ik in mijn beste Engels. Hoeveel, was de vraag. Ik keek Sabine aan en zei: "Doe maar honderd". Het meisje keek mij vol ongeloof aan, de andere twee schoten nog net niet in de lach. Onze boodschappen bleken al meer dan honderd. Kronen natuurlijk! Ik bedoelde euro's. We hebben dus maar 800 kronen bij gepind. Bij de auto aangekomen kwamen we er achter dat we geen Alpro of yoghurt hadden gehaald. Ik weer naar binnen. Wordt aan mij gevraagd: "Do you speak English?" Dus ik zeg :"Yes, I speak English, but I don't speak Danish". Bleken het natuurlijk gewoon Nederlanders op zoek naar de half volle melk. Nou de lamme helpt de blinde zeg maar en daarna kwam ik met de Alpro weer bij het gezellige meisje van de kassa aan. Met haar heb ik nog even aan mijn vocabulaire gewerkt. Vaarwel (klinkt als en schrijf je vast anders) is dag en tak is bedankt. Die laatste wisten we van de Noorse series die we kijken. Tak klinkt eigenlijk best heel hard. Alsof je ergens tegenaan loopt. Tak. 

Vervolgens gingen we toch maar even langs de Shell om te tanken. Hoe moeilijk kan dat zijn zou je denken. Ik zag de Bleifrei 95 en was een gelukkig mens. Voordat ik mijn benzinedop had opengedraaid zag ik een briefje hangen. Je moet van tevoren betalen met je pin om benzine te kopen voor de hoeveelheid die je af gaat nemen, dacht ik te lezen op het briefje. Behalve dat ik geen automaat zag staan, wist ik natuurlijk ook niet hoeveel er precies in mijn tank zou gaan. Dus ik naar binnen en daar vroeg ik aan vriendelijke meisje of zij mij wilde helpen. Ik legde het probleem uit dat ik niet wist hoeveel er in mijn tank zou gaan en dus ook niet wist wat ik zou gaan betalen, maar dat ik ook geen idee had waar. Er bleek een automaat aan de zijkant van het station te staan. Nu gaf ik weer aan dat ik dus ook niet wist hoeveel er eigenlijk in de tank moest. Het meisje wist het eigenlijk ook niet en gaf mij door aan de volgende dame van het benzinestation. Wat bleek, je hoeft van tevoren niet te weten hoeveel je gaat tanken. Het gaat eigenlijk precies zoals thuis. Sterker nog, na het aangeven welke pomp ik had gaf de machine aan :"U kunt nu tanken bij pomp 2", gewoon in het Nederlands. Na getankt te hebben reden we terug naar de camping.

Hier aangekomen heb ik een heerlijk lekker eitje gebakken voor Sabine. Ik kon eindelijk ons camping keukentje uitproberen. Het rook nog wel een beetje naar gas, maar wat wil je ook als alle knopjes een klein beetje open blijken te staan.

Na een overheerlijk eitje op een heerlijk broodje gingen we maar eens afwassen. Behalve onder de douche met een muntje heb je hier nergens warm water. Er staat wel een gasstelletje met een ketel zodat je je eigen water kunt koken.

Hierna gingen we de heuvel over lopen naar Blinderup strand. Voor we de heuvel op gingen lag er een mestkever op z'n ruggetje. Natuurlijk moest dierenambulance Sabine de mestkever gaan redden.

Daarna kwamen we over een wild rooster. We zagen lief koeien liggen. Maar terwijl wij een beetje van het uitzicht stonden te genieten kwam er een heel stel geiten aan gesjeesd. Nou hebben wij een bepaalde ervaring met geiten in Schotland, dus wij dachten WEGWEZEN! Gauw gingen we het eerste het beste poortje door. Maar ja, we bleken toch weer terug te moeten om bij het strand te komen. Achteraf gezien (er liepen mensen voor ons, dus we konden het goed bekijken) kon je de geiten gewoon aaien. We hebben onze route vervolgd richting het strand en kwamen langs de Klokkestablen (een soort gedenkteken voor de gevallenen in de oorlog).

 Aan de andere kant van de heuvel kwamen we ook langs een hele grote camping. Je kent het wel, zo'n hutje mutje camping met 1000 man op een terrein. Wij zijn erg blij met ons ieniemienie campinkje met ons aparte toiletgebouw. Daarna zagen we ook nog van die grote parken met huisjes en vlak voor het strand worden ook alleen maar huisjes verhuurd. Het strand loopt ook over van Grønninghoved strand in Binderup strand en vervolgens in Bjert strand en Skibelund strand. En dat allemaal op hele kleine afstand van elkaar. Strand is hier een groot woord. Het is eigenlijk een mini strookje zand met heel veel zeewier. Op sommige plekken loopt er een lange steiger het water in en aan het eind van de steiger zie je mensen tot hun knieën in het water staan. Wij hadden natuurlijk de waterschoenen in de rugzak meegenomen. Dus aan die dingen en het water in. Niet aan het eind van de steiger, want met onze lengte heb je dan waarschijnlijk wel een nat kruis. Spontaan groeide het zeewier om onze enkels. Op sommige plekken lagen kwallen. Het water was heerlijk fris, wat een welkome verademing was met deze toch wel warme temperaturen. Het was 24 graden vandaag. 

Nadat we het daar wel gezien hadden gingen we terug richting camping. Sabine zag als een berg tegen de berg op. Al was het hoogte verschil maar 142 meter. Maar dat ritje verliep natuurlijk gewoon voorspoedig. Omdat het zo lekker warm was bedacht ik me dat het handig was om de was, die Sabine tijdens het ei bakken alvast had gedaan, uit te spoelen en op te hangen. Sabine vond het eigenlijk niet kunnen, maar ik heb alles gewoon netjes aan de scheerlijnen gehangen. Toen zagen we mensen aan komen lopen. Ik zei nog dat het vast nieuwe gasten waren die een plekje mochten uitzoeken. Jawel hoor, een camper met Nederlanders. Vrolijk zwaaiend liep de vrouw de auto al uit. "Hallo buren, wij zijn ook Nederlanders!" 

Nu zijn ze de broekjes verplaatst naar binnen in de tent, waar Sabine een mooie waslijn heeft opgehangen. Inmiddels is het afgekoeld en zijn we zelf ook maar naar binnen verkast om te gaan genieten van de avond. Wel heb ik nog even contact gelegd met de buren (Denen) om te vragen wat we echt moeten gaan zien hier. Het meeste wat ze noemden lag in het noorden. Dus wie weet komen we daar nog. De komende dagen is er regen en onweer voorspeld, dus ik gok dat we over een dag of drie een natte tent zullen inpakken. Als ik omhoog kijk zie ik alleen maar vliegende mieren op de tent. Net als gisteravond. Overdag zien we ze niet.

Grappig detail: overal waar we nu zijn geweest blijkt familie te wonen. In Bad Nieuweschans ene tante Wouda en ome Gazienus en in Denemarken (ja dat klinkt wat ruim) de nicht van tante Gielie (en dus ook van mijn vader), Cornelie.