Dag 8: Uit vele wolken, valt ook regen. (Valt dat even tegen)

Het is 21:53 uur, ik heb het koud en zit met de verwarming op 22 en een kop thee op de bank om nu eindelijk te starten met het verhaal van vandaag. Vandaag begon al vroeg. Heel erg vroeg. Om 4:22 uur werd ik wakker. Het was benauwd en warm. We hadden een erg mooie kamer, maar er kon geen raampje of roostertje open. Alleen de deur, maar om nu met open deur te gaan slapen leek mij niet zo'n strak plan. 

Ik ging plassen en kon dan direct een beetje warmte kwijt raken. Terwijl ik in ons badkamertje was hoor ik Sabine zeggen dat ze ook komt plassen, gevolgd door een enorme klap. Sabine was vergeten dat we een behoorlijk hoog bed hadden en ging de vloer eens nader inspecteren. Nou ja, de muur heeft haar opgevangen wat weer een enkeltje richting vloer scheelde. Zij viel natuurlijk weer direct in slaap na haar avontuur met muur en vloer (of ze deed alsof want dat kan ze heel goed) terwijl ik klaar wakker was. En wat doe je dan? Nou ik had bedacht maar eens even uit te gaan zoeken wat een goede manier zou zijn om ervoor te zorgen dat ik op het juiste moment op de boot terug zou slapen. Slaappillen leken mij het einde, dus ik op zoek naar slaappillen. Maar ja, wie zegt dat het bij mij werkt? En wat zijn de bijwerkingen en kan ik die zomaar hier kopen? Dan toch nog maar even zoeken op reisziekte en slapen. Allemaal tips over hoe je in het vliegtuig zou kunnen gaan slapen. Vervolgens toch maar op bootreis gezocht en jawel, daar kwam ons oude vertrouwde primatour oppoppen. Waarom het niet meer verkrijgbaar was, wat erin zit aan werkzame stoffen, waarom het beter werkt dan de reispillen van de DA en zo verder. Ook kreeg ik heel veel informatie over de oorzaak van zeeziekte (en ook over landziekte want dat bestaat ook) en dat het ook te maken heeft met oogbewegingen en signalen naar de hersen die dan niet kloppen en dat je daardoor een error krijgt in je hoofd en dat resulteert dan weer in geeuwen, hoofdpijn, misselijkheid en braken. Dat rijtje was mij wel al bekend. Van zoveel informatie word zelfs ik moe, dus na mij wat te hebben toe geappt ben ik in slaap gevallen. Om half zeven werden we allebei spontaan wakker, maar wij hoefden er nog niet uit want het ontbijt was pas om 9.00 uur. Sabine zei nog dat we er nu nog niet uit hoefden. Dus hebben we nog even lekker gelegen tot 8.00 uur toen ging mijn wekker. Dat was heel raar, want mijn geluid stond uit en we zouden er pas om 8.15 uur uit gaan. Om 8.15 uur ging Sabine haar wekker. Die begon te mopperen dat we er nog niet uit hoefden, want we zouden snoozen. Om half negen sprongen we er uit. Ik eerst onder de douche voor het natte haar, gevolgd door het tandenpoetsen en Sabine precies andersom. Nu hadden we daar een enorme stortdouche. Nou ja, daar hadden we dan wel de douchekop voor, maar niet de hoeveelheid water. Dus hebben we lekker het kleine douchekopje gebruikt. Om 9.00 uur liepen we naar het café Á Mølin en daar kwamen we als eerste gasten van vandaag binnen. Dus wij zeiden( nadat ik mijn externe geheugen Sabine had geraadpleegd wat ongeveer ook al weer een van de woorden was, want samen komen we daar wel uit), Góðan dag (spreek uit goan dèr). Wij onthouden dit omdat het in het Engels klinkt als ga dan daar; go than there. Hierna was het ijs gebroken. We leerden gelijk goedemorgen, goedemiddag en goedenavond. Gelieve ons niet te overhoren, want we weten niet meer exact wat het was. Na een heerlijk broodje, croissantje, theetje, eitje, sapje en yoghurtje gingen wij de tassen inpakken. Ik heb de auto voorgereden en alles er weer vakkundig in gemikt. Nou ja, vakkundig? Het wordt tijd dat alles uit de auto wordt gehaald, want niks past nog. Voorbeeld: we hadden heel leuk een lege boodschappentas meegenomen om boodschappen te halen. Die nam natuurlijk op de heenweg geen enkele plek in, maar nu die gevuld is, is het een onding. Hoe dan ook, alles is er weer netjes ingekomen. Bij het uitchecken kregen we nog leuke tips van de dame, wat we allemaal zouden kunnen gaan doen. Inclusief een rondleiding op het eiland Skúvoy want daar ging vandaag nog een bootje heen en daar konden we met een gids naar de vogels. Ze begon een heel verhaal over een ongetrouwde vrouw die werd misbruikt door haar baas en toen werd weggestuurd om te sterven, terwijl zij zwanger was. Op die plek zijn nu dus de vogels. Daar gingen wij natuurlijk niet heen, want wij gingen naar Dalur, Skopun en terug met de ferry.

Om naar Dalur te gaan kwamen we door Húsavík. Vanaf daar hadden we een heel smal éénbaans weggetje langs de berg en de oceaan, maar deze weg had wel vangrail. Het weggetje kan niet tippen aan het weggetje van gisteren. (klik hier voor het weggetje). Aangekomen in Dalur vroegen we ons af waarom dit gat één van de hoogtepunten van Sandoy was. Waarschijnlijk vanwege de vele kleine watervalletjes langs de berg. Aan het kerkje kan het niet gelegen hebben, want die lijkt op de meeste andere kerkjes. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat het komt omdat er een camping is. We hadden het ons dan ook al afgevraagd hoe je dat zou doen met een caravan op zo'n weggetje. Nou, het antwoord is redelijk duidelijk, er komen geen caravans. Er zou wellicht een trekkerstentje kunnen staan of een camper op de parkeerplek worden gezet. Toen we terugliepen zagen we twee kindjes heerlijk spelen op het klimtoestel met een warme jas aan, een gebreide muts op en, het is natuurlijk zomer, een waterijsje in hun hand. 

Hierna zijn we teruggereden. Heel eerlijk, op de heenweg heb ik niets gezien behalve de weg, maar nu op de terugweg zaten Sabine en ik eigenlijk heel ontspannen. We hadden nog net geen muziekje op 20, maar Sabine zag overal papegaaiduikers. Ik zag voornamelijk schapen, want die mag je niet aanrijden en ook de herders en hun honden hebben we gezien. Op een gegeven moment was er een passeerplek en er zat geen auto achter me. Dus heb ik de auto daar neergezet. Zo konden we uitstappen en op zoek naar papegaaiduikers, stormvogels en andere dieren met vleugels. Wel moesten we oppassen dat we niet te ver naar voren zouden leunen, want het was best heel diep. Toen Sabine naar voren leunde was mijn eerste opmerking: "Pas op, niet te dichtbij de kant". Ik heb namelijk een beetje hoogtevrees en vind dat je dan sowieso drie meter uit de kant moet blijven, maar ja, dan sta je weer midden op de weg. 

Lang verhaal kort. Wij gingen door naar Skopun. We zouden een tussenstop maken in Sandur vanwege de wc. Na een klein oponthoud omdat ze druk bezig zijn met wegwerkzaamheden reden we naar Skopun. Dit dorp is echt veel groter dan Sandur. In Skopun aangekomen hebben we eerst even de brievenbus opgezocht. Sorry, maar ik kon de kaarten niet posten vandaag. Ik kon namelijk niet bij de gleuf. 

Hierna zijn we doorgereden over een heel klein zand/grindpaadje naar de Líraberg. We kwamen toeristen tegen in een huurauto (ik wist dat het toeristen waren, want de man achter het stuur keek zo paniekerig toen ie mij als tegenligger op zijn weg had). Nadat ik zowel gisteren als vandaag heb geoefend om op zeer smalle weggetje te rijden zette ik mijn auto in z'n achteruit en scheurde zo naar een passeerplek, een klein stukje achter mij. Hierna kon ik ook weer verder. Bijna aan het eind van het smalle weggetje was een kleine verbreding waar ik mijn auto heb gekeerd en geparkeerd. Vervolgens zijn wij uitgestapt op zoek naar de rode paaltjes. Je raadt het al. We waren te ver doorgelopen en hadden de eerste paaltjes al gemist. Niet dat dit een heel moeilijke wandeling was trouwens. We moesten wel een stukje stijgen. Nou ja, stukje? Volgens Sabine was het een heel eind. Nee, de moeilijkheid zat 'm niet in het stijgen, maar in de wulp. Ik weet niet precies hoe groot het gebied is waarin deze zijn kroost beschermd, maar waarschijnlijk is dit gebied een kilometer bij een kilometer en dat zonder kroost, want dat jong hebben wij nergens gezien. Onze standaard reactie is tegenwoordig (sinds de laatste drie vakanties) om direct de capuchon over je hoofd te trekken. Zo wordt je niet vies als ze op je schijten, schrikt het wellicht wat af en mocht er een aanval volgen zit er altijd een lapje stof tussen. Verder dan een hoop herrie en wat vogelschijt op geruime afstand kwam deze wulp niet. Hij cirkelde om ons heen en bleef kwetteren, maar kwetterende wulpen bijten niet. Boven aangekomen hadden wij een prachtig uitzicht over de oceaan. Opvallend waren de wolken aan de overkant. We hebben hier mooie omgevingsfoto's gemaakt en ook onze rotspunt van gisteren weer vastgelegd. Hij ziet er heel anders uit vanaf deze kant. Nu liepen we terug. Dit ging een stuk sneller dan omhoog. Het ging zo snel dat ik niet begreep waarom ik steeds in de greppel liep met mijn voet. Dit kwam omdat we de rode paaltjes waren vergeten te volgen. Deze waren ook zo laag, maar 10 à 15 cm meter boven de grond. Het waren eerder struikelpaaltjes dan markeerpunten. Bij de auto aangekomen namen we hetzelfde weggetje terug. 

In Skopun hebben we een picknick gedaan en toen zagen we de ferry aanmeren. Dus wij snel de auto in en op de bonnefooi in rij twee gaan staan. Als we deze zouden missen zouden we een uur moeten wachten, dat zou niet zo'n ramp zijn. Maar als we die zouden missen moesten we 1 uur en drie kwartier wachten. Het missen zit 'm hier voornamelijk in hoe vol de boot is en wij hadden mazzel, de boot was niet vol. We hadden eigenlijk heel veel mazzel vandaag of moet ik de afgelopen dagen zeggen, want we hebben maar enkele regendruppels gezien en als het regende was het zo voorbij. Vandaag scheen ook de zon heerlijk.

Aan de overkant gekomen gingen we op weg naar Sørvágur. Het was een mooie route precies langs ons hotel van eergisteren. Daar zijn we uitgestapt om een mooie: "Kijk-ons-nou-staan-hier-in-de-zon foto" te maken. Daarna vervolgden we onze weg. We gingen over de berg, langs de windmolens die nu zo laag stonden dat ze achter het land verdwenen, langs de mooiste uitzichten van verschillende daldorpjes, zo richting het eiland Vágar. Het werd hoe langer, hoe bewolkter, maar wie weet wat er aan de andere kant van de berg zou gebeuren. Eerst kwamen we in een bergtunnel. Het was er één zonder lampen en ik wist ook niet hoe snel ik handmatig de lampen moest aan gaan zetten en de muziek iets dempen. (Officieel moet je hier de hele dag met licht aan rijden, maar ik heb de auto stand. Nu moet ik dus steeds bedenken de lichten uit te doen nadat ze aan zijn geweest). Geen hand voor ogen zag je in deze tunnel. Hierna kwamen we bij een rotonde en gingen we de zeetunnel in. Gelukkig was dit ook zo'n tweebaans tunnel. Hij was mooi verlicht, maar toen we de tunnel uitkwamen was het redelijk donker. We reden zo een wolk in en uit die wolk kwam regen. Deze wolken hebben wij vanmiddag al gezien in Skopun, bedachten wij ons ineens. Nu reden we door en we kwamen door Midvágur waar ook de Bonus zit. Dit dorp lijkt qua voorzieningen echt veel groter dan Tórshavn. Al zal dat vast niet zo zijn. Zo gingen we langs het vliegveld naar ons kleine paradijsje in Sørvágur. 

Bij aankomst was het eb. Je zou zo heel wat meters kunnen wadlopen. Op het moment van schrijven rijkt het water tot de kant. Het huisje ziet er prachtig uit. Nadat we de auto hadden leeggehaald, zijn we nog wat boodschapjes gaan doen bij de Bonus. Hierna ben ik de wassen gaan draaien en heeft Sabine heerlijk gekookt. De komende vier dagen kunnen we genieten van onze eigen kookkunsten. En nu zitten we dus warm te worden op de bank met een theetje. 

Morgen regent het ook en overmorgen iets minder. Morgen doen we een rondje Vágar (met een zeer spannende) éénbaans tunnel. Die doen we dan maar als eerste, dan hebben we dat maar vast gehad. Zo eerst lekker douchen en dan het bed in.