Dag 20: Zonnesteek

Gisteravond voor het slapen gaan hebben we eerst een shotje genomen. Nu maar hopen dat we lekker zouden slapen. Ik had teruggerekend en tussen 04:00 uur en 08:00 uur zouden we ‘The Hole’ passeren. Dan moest ik ‘knock out’ zijn. Hiervoor heb ik exact niets gedaan. Geen melatonine (slik ik al ruim anderhalve week niet), geen andere zooi. Het enige wat we hebben geslikt is een reispil en paracetamol. Dus ook een shotje, en deze hebben we nog gedeeld. Sabine viel direct als een blok in slaap. Ik niet, ik lag mij eigenlijk af te vragen waarom het nu niet lukte. Dus ben ik na een uur of twee maar dicht tegen Sabine aangekropen. Nu lag zij wakker, schijnt, maar niet voor heel lang. Wonderwel werd ik pas om 7:15 uur wakker en ik voelde mij kiplekker. Na mijn ochtendplasje werd het tijd om nog even te gaan liggen en nog even en nog even. Rond 9:20 uur zei Sabine dat we wellicht even op de tv moesten kijken waar we waren. Ik zag al een eiland en zei dat Shetland in de buurt was. Sabine zapte naar het andere kanaal en zei, de lijn volgend, dat het misschien nog wel een uurtje zou duren. Ik betwijfelde het en sprong onder de douche. Ondertussen zette Sabine vast het ontbijt klaar. Daarna sprong zij onder de douche. Ik zapte weer terug naar de webcam en zag toch heel duidelijk land. Dus Sabine kwam ook onder de douche vandaan en we gingen gauw naar het dek (uit ons raam konden we Shetland niet zien aangezien we nu aan de andere kant zitten). Boven aangekomen was het prachtig weer. We hebben behoorlijk wat foto’s gemaakt van Shetland en een filmpje. En toen we Shetland bijna voorbij waren zijn we teruggegaan naar de hut. Hier hebben we ontbeten en heb ik de foto’s van gisteren ingeladen op de computer om te bewerken. Na het ontbijt hebben we eerst even regenwormen gedaan. Het geluk zat de eerste ronde niet in mijn handen en de volgende ronde niet in die van Sabine. Vervolgens ging ik foto’s bewerken, maar na een foto of 30 kwam ik erachter dat dat op dit moment niet de juiste activiteit voor me was. Nu had ik stoelen zien staan op het dek achter ons en zagen we nog steeds zo af en toe een Jan-Van-Gent langs vliegen.

Dus wij naar buiten en de stoelen stonden zo lekker in het zonnetje op ons te wachten dat we daar zijn gaan zitten. Natuurlijk had ik de grote camera gepakt, dit is waarschijnlijk de enige kans om Jan-Van-Genten vast te leggen deze vakantie. Sabine vond het niet zo’n slimme actie, want als je vaak door een zoekertje kijkt op een schip, word je zeeziek en daar ben ik echt de enige niet in. Dus wij zitten heerlijk op die stoelen de Jan-Van-Genten in de gaten te houden en elke keer als er eentje lekker dicht langs kwam stond ik op en begon ik te schieten. Na een uurtje gezeten te hebben en onze lunch bestaande uit meegenomen pizza genuttigd te hebben, ging Sabine even terug naar de hut om die hamburgertjes van gisteren op te halen en te plassen. Op dat moment zegt ze: “Kijk”. Dus ik zeg: “Zie je iets?”. Het bleef een poosje stil en ik vroeg nog: “Een vin of een vogel?”. Zegt ze: “Een golf”, en ze ging naar binnen. Natuurlijk had ik nog even kort in de golf gekeken, maar daar gebeurde niets, dus daarna concentreerde ik me weer al lui onderuit in de zon hangend op de Jan-Van-Genten. Sabine bleef behoorlijk lang weg dus ik dacht dat ze inderdaad niets gezien zou hebben. Op dat moment vond ik dat de Jan-Van-Genten achter de boot een beetje vreemd deden. Eerst zaten ze helemaal niet achter de boot en nu hingen ze chaotisch boven het water. Ik had de camera in aanslag om eens een mooie vast te leggen toen Sabine aankwam met de koude burgers en zei: “Nog wat gezien? “. Dus ik zeg: “Nee”. Precies op dat moment komt er iets boven. Dus ik zeg direct: “Tenzij,…. En begon als een malle te schieten. Nu moet je niet denken dat we iets konden vastleggen binnen 20 meter van de boot, waarschijnlijk was dit 150 meter of nog iets meer achter de boot, maar nog wel met het blote oog te zien en oh, wat was ik blij met de grote camera. Sabine ook. We hebben weer een orka vast gelegd. We denken zelfs dat het een hele groep was, maar dat is op mijn foto’s nog niet te zien. Ik moet de grote camera nog leegtrekken en het snoertje ligt in de auto. Een poosje later zagen we ook een walvis. Zegt Sabine: “Misschien moet ik volgende keer gewoon zeggen dat ik waarschijnlijk iets heb gezien”. We hebben dus eigenlijk weer heel erg mazzel gehad. En blij dat we waren! Zo hebben we zeker tot 16:30 uur in het zonnetje op het dek gezeten, genietend van het uitzicht en de zon. Zoveel zonuren hadden wij de afgelopen twee weken nog niet gehad.

Nu werd het tijd om naar het winkeltje te gaan. We zagen cola, en deze was in de aanbieding als je ze per 24 blikjes kocht. Dat wordt dus sjouwen morgen naar de auto, maar we konden flink besparen op het drinken bij het eten. Nu heeft Sabine salarisverhoging gekregen, daar kwam ze achter een paar dagen geleden. Dus heeft ze zichzelf en mij eens lekker gekieteld. De komende maand wordt het even op een houtje bijten.

Rond 17:30 uur gingen we eten. In principe is het buffet hier elke dag hetzelfde, maar wij kozen voor lekkere salade en dat was een hele goede keus. Na het eten zijn we weer even het dek opgegaan. Onze privé stoelen waren bezet, maar toen deze mensen weggingen konden we ze weer benutten. De zon scheen nog heerlijk en de podcast die we waren gaan luisteren over de moord op de Indiaan, konden we nu heerlijk afluisteren. Opvallend is dat als we dan zo lekker in het zonnetje zitten we allebei steeds bijna in slaap vallen en dat kan hier gewoon met je grote camera of je telefoon op schoot, niemand die het meeneemt. Sowieso vinden wij dat op de Faeröer mensen alles kunnen laten liggen zonder dat het wordt meegenomen door een ander. Klein voorbeeld: Tijdens de Ólavsøka was er een tentje waar helium ballonnen werden verkocht. Tegen een uur of elf hangt die man het laatste zeiltje weer aan zijn tent om mee te kunnen doen met de afsluitende festiviteiten met alles daar nog in en hier op de boot lopen de mensen ook gewoon weg van hun tafeltje om te gaan roken of zo met alles nogop[ tafel. De cocktails, het spelletje, het breiwerk. Dat kan dus gewoon.

Toen de podcast afgelopen was begon het al iets kouder te worden en ondertussen had ik mijn kleine camera al gehaald. Het is voor ons traditie om een ondergaande zon te schieten op de boot en met de boot. Dat laatste gaat niet lukken, maar dat eerste konden we zeker proberen. Het is niet helemaal een ondergaande zon, maar de foto’s zijn redelijk gelukt. Ze staan alleen nog op de computer.

Vervolgens gingen we naar dek 5, er was natuurlijk weer live muziek. We vonden een plekje en waren nog steeds verbaasd over het feit dat je je eigen eten en drinken kunt nuttigen. Het meneertje speelde met zijn gitaar, veel mensen speelden spelletjes, de kleine kinderen waren er gewoon bij en wie niet een spelletje speelde zat te breien. In de pauze van de zanger werd er een pub quiz gehouden. Natuurlijk deed ik fanatiek mee, maar helaas heb ik niks gewonnen. Uiteraard had ik wel wat langer willen blijven, maar morgenochtend gaat de wekker om 5:45 uur. Niet omdat wij dat willen, maar omdat het autodek om 7:30 uur voor een kwartiertje open gaat en we vanaf 7:30 uur ook niet meer de kamer in kunnen. Als wij na het volstouwen van de auto pas gaan ontbijten is het niet alleen stervens druk, maar om 8:30 uur meren we ook aan en kunnen we niet meer eten. Deze 8:30 uur is dan de tijd op de boot en niet de tijd in Denemarken. Daar is het dan 9:30uur. Jetleg!

De terugreis is een soort van onzeker. Wij gaan morgen als we weer bereik hebben eerst kijken tot waar we rijden voor de lunch (de laatste kronen moeten natuurlijk wel op) en dan bepalen hoever we gaan komen op de terugreis of we ergens blijven slapen en waar. Zo delen we het tweede en het laatste shotje. Op een behouden vaart.