Dag 19: Tunnelvisie

Vanmorgen, veel te vroeg, ging de wekker. Het was 7:55 uur, maar het voelde als 6 uur. Waarschijnlijk kwam dat gewoon omdat we pas om half 3 in het lagen. Hoe dan ook wij moesten eruit, aangezien om 10 uur het huisje leeg moest zijn. Dus snel onder de douche, tandenpoetsen, Sabine deed ondertussen de oven vast aan om de pizza voor morgen op de boot af te bakken en het brood voor vanmiddag. Snel nog even aan de brinta. Daarna alle tassen inpakken, zakjes legen, de tassen in de auto zetten, laatste controle van het huisje en gaan. We waren een half uur te vroeg. Maar dat maakte niet uit. De wolk was weg en het was droog. We zagen nog wel een wolk hangen op de berg richting Kirkjubøur. Dus wij vol goede moed naar Kirkjubøur. Het was wel mistig, maar niet zoals gister en op een gegeven moment reden we ook gewoon weer de wolk uit. Eigenlijk zaten we voor het grootste gedeelte onder de wolk. 

Kirkjubøur is echt een heel mooi klein dorpje. We gingen naar de kerk uit 1100, deze had geen schip hangen, maar wel een prachtig schilderij waar ook een bootje op stond. We gingen nog naar de onafgebouwde kathedraal en we hebben nog mooie foto's gemaakt van de oudst bewoonde woning (althans, als het deze was). Ook hebben we nog een heel klein ommetje gelopen, tien minuten. We missen het wel, onze wandelingen, maar hier heb je nu eenmaal niet van die mooie rondes om te lopen. Het zijn voornamelijk rechtdoortjes en dat ook weer terug. 

Hierna gingen we naar Gjogv, spreek uit Djek. Vraag ons niet hoe het nou zit met de uitspraak en de letters. Laatst vroeg David of we in een bepaalde plaats waren geweest, maar ik keek hem nog al hulpeloos aan, hij scheen Gásadalur te bedoelen. Tja, als je al je letters op een andere manier uitspreekt dan wij, dan kom je er niet. Ook Vagar spreek je heel anders uit. De a is volgens mij niet eens een a. Hoe dan ook wij gingen naar Gjogv. We hadden een prachtige route. Eerst moest ik door de zeetunnel (de Eysturoytunnilin, waarbij Truus heel lief zegt:" Ga de Eysturoytunnel in"), waar een heuse rotonde in zit. Het werd de buttercup route en ik zei nog:" Dat staat synoniem voor slechte weg", maar dat viel in dit geval eigenlijk wel mee. We moesten als een malle steiger, met heel wat haarspeldbochten maar de weg was goed en eigenlijk ook heel erg leuk om te rijden. Het is ook nog eens een leuk dorp. Minpuntje: ze hebben hier de goorste wc's die wij tot nu toe gezien hebben. Ja, dit staat bijna gelijk aan de Nederlandse openbare toilet, ik druk het bijna niet te zeggen, maar misschien zelfs viezer. Nadat we weer een klein ommetje hadden gemaakt, 15 minuten gingen we terug naar de auto. Hier namen we een babybel kaasje  want het was lunchtijd en zouden binnen 15 minuten bij de volgende plaats zijn. 

Ondertussen was er een wolk neergedaald op deze berg. Je zag bijna geen hand voor ogen, maar altijd nog net iets meer dan op het filmpje van laatst. Gelukkig hadden we de weg al een keer gereden, want nu wisten we wat er komen zou gaan. Truus is hier behoorlijk van de leg. Voor Truus heb ik sowieso geen goed woord over, maar dat wisten jullie al. Truus had ondertussen namelijk de hele route eruit geknald, wilde deze ook niet meer oppakken en had er ineens twee stops uitgehaald. Ze liet ons helemaal terugrijden, ook over een weg die wij helemaal niet wilden of nodig hadden. Ja Truus, heeft hier een behoorlijke tunnelvisie en dramt als een autist haar eigen zin door. Om maar eens goed de waarheid te laten voelen zijn we die twintig minuten naar Funnindur teruggereden. Het kerkje zag er prachtig uit en de omgeving ook. Inprincipe moeten daar ook Vikingresten zijn, maar die waren natuurlijk niet te vinden. Omdat wij niet weer met Truus overhoop wilden liggen, hebben we samen de nieuwe route bepaald. Nu we toch naar Eysturoy gingen vonden we dat we ook wel door konden naar het volgende eilanden: Borðoy en Viðoy. Het kost even twee zeetunnels, maar dan heb je ook wat. 

Maar goed we gingen eerst naar Fuglafjørður, omdat er een prachtig uitzichtpunt zou zitten. We zagen het uitzichtpunt op het moment dat wij het passeerden, maar Truus wilde ons op een heel klein stukje grind zo'n 500 meter verderop parkeren. Dat gingen wij niet doen. Dus nadat we gekeerd zijn in Fuglafjørður gingen we toch maar stoppen op het juiste punt. Hier hebben Sabine en ik even van plek gewisseld. Sabin bracht ons eerst naar het tankstation, waar ze mij trakteerde op een cappuccino en zichzelf op een cola. Dat was goed om over niet al te lange tijd weer achter het stuur te kruipen.

Nu gingen we door naar Klaksvík. Maar ja, Truus en ik zijn natuurlijk geen goede combinatie. Dus Truus zegt rechtsaf en ik zeg rechtsaf en Sabine gaat rechtsaf. Vervolgens begint Truus te piepen als een malle en zegt steeds dat ik rare weggetjes omhoog moet nemen. Dat doen we natuurlijk niet, want Truus is abuis en die blijft dan maar zeuren over omkeren. Wat blijkt, zag Sabine nadat ik uit frustratie zei dat ze moest stoppen om naar die stomme navigatie te kijken: Truus had zich in eerste instantie vergist met rechtsaf, dat had ze natuurlijk willen goed maken. Maar ja, ik was erop gebrand het blauwe lijntje te volgen. Hoe dan ook, we hebben de auto omgedraaid en zijn de juiste weg gaan rijden. Ook hier begon ze weer te piepen, maar ik had echt de juiste weg. We moesten een bergje op en daar stond een stoplicht met een auto of vier ervoor. Dit was voor een tunnel. Na een minuut of tien sprong het licht op groen en reden wij de tunnel in. Adviessnelheid 40. (Klik hier voor de smalle tunnel) De auto's voor Sabine waren al bijna de tunnel uit voor wij erin waren. Zo hard reden ze. Het was een hele lange smalle tunnel door de berg. Toen wij bijna bij het eind waren zag ik degene voor me remmen. Toen we eruit kwamen snapten we ook waarom: je moest direct linksaf en er kwam ook een weg rechts. Daar moesten we direct weer een tunnel in ( tunnilin 😉 ). Na deze tunnel gingen we een bruggetje over naar het volgende eiland. Hier hebben we twee mooie uitkijkpunten bezocht. 

Na het laatste uitkijkpunt ben ik weer achter het stuur gekropen. Bij Runavik zouden we wisselen zodat Sabine ook de zeetunnel met rotonde zou rijden. We waren geen moment te vroeg op onze uitkijkpunten geweest, want toen we terugreden zag je niets meer van het uitzicht, door de wolken. We hebben Klaksvík ook iets beter bekeken door een net iets andere route door de stad te rijden. Bij Runavík deden we een wissel. Natuurlijk ging dit weer mis. Sabine zegt:" Waar moet ik heen?" Dus ik zeg links af, dus zij vraagt:" Moet ik naar links?" Waarop ik begin te twijfelen en zeg:" Ga dan maar die kant op". En zo reden we de ingang van de tunnel voorbij. Na vakkundig gekeerd te hebben ( lees Sabine, want zij reedt) kwamen we dan eindelijk toch die tunnel in. Ik heb nog een stukje gefilmd. (Klik hier voor de rotonde in de tunnel)

Vervolgens reden we Tórshavn in en hebben we geparkeerd in de haven. We dachten even naar het steakhouse te lopen, maar die was helemaal afgeladen vol. Dan maar het stadje in. Bij de volgende tent stonden ze buiten. Wij een ander tentje gezocht via internet. Afgeladen vol. Toen zag ik in de maps dat er een city burger was. Daar hebben we een heerlijk burger mene gegeten. Ondertussen was het al 19:30 uur en zaten wij met trillende vingers. De dag begon er nu aardig in te hakken. Na nog even een doosje gevraagd te hebben. De burgers waren iets te groot en wellicht lusten we zo nog wat, zijn we teruggelopen naar de auto. 

Bij de Smyril hebben we nog even een plas gedaan. Toen bleken we in te kunnen checken. Op dit moment legt de boot net aan. Dus we kunnen bijna de boot op. 

Staan wij te wachten in de rij, komt het mannetje van de beveiliging naar me toe en vraagt watvoor handicap ik heb. Ik kijk hem wat verdwaasd aan en zeg:" Geen". Blijk ik in de verkeerde rij te staan. Dus ik maak een geintje en zeg:" Dat ik wel met mijn been kan trekken". Hij moest lachen. Vervolgens loopt hij de rij af, komt terug trekt mijn deur open, zegt dat ik mijn panieklichten aan moet doen als ik de boot op rij. Waarop ik zeg:" Ik ben niet echt gehandicapt". Hij begon te lachen en gaf aan dat hij dat wist, maar ik moest wel mijn panieklichten aan doen. Toen ik mocht rijden werd er weer gesommeerd om de panieklichten aan te doen. Ik reed nogal gehandicapt de boot op. Lees aan de verkeerde kant omdat er nog auto's afkwamen en mocht naar boven. Na twee keer een enorme bocht gemaakt te moeten hebben vroeg de aardige man of ik een rolstoel had. Nee, alleen een limpig leg heb en of ik wist dat de lift om de hoek was? Ik heb maar gezegd Tak viele. Waarna ik met een slepend been een enorme omweg liep naar de lift. De trap zat naast onze auto. Sabine lag in een deuk. Die kwam niet meer bij en ik maar slepen met dat been. Ach ja, zijn die platvoeten toch nog ergens goed voor. Nadat we boven bij de hut waren aangekomen speelde mijn echte handicap op, had ik mijn panieklichten nu wel of niet uitgedaan? Dus ik als een malle terug naar beneden, ik stapte uit waar we het trappenhuis in waren gestapt, maar kon daar niet meer bij mijn auto. Dus ik een etage lager met de trap. En ja hoor, ze waren uit. Daarna weer terug naar boven waar we nog snel de ruwe versie van dit verhaal kunnen plaatsen.