Dag 22: Extra lang vakantie

Nou de dag begon goed, we werden wakker in Klindmoords Gasthof en dat op zich was al een heel prettig gegeven. Nu hadden we de kamerdeur ook goed afgesloten met de sleutel voor het slapen gaan, je weet maar nooit. Toen we gisteren al lagen hoorde ik sleutels in een slot en de vloer kraakte. Die kraakte ook als ik liep. De vloer liep ook helemaal scheef. Sabine had niets gehoord.
Veel te vroeg ging mijn telefoon af. Het was Renate met een appje. Dat zag ik pas veel later toen ik ging kijken. Ik was al naar het toilet gegaan en bedacht mij dat ik beter de tandenborstel mee had kunnen nemen. Het was zo donker dat een heel klein beetje licht leuk was geweest. Achteraf gezien was dat helemaal geen slim plan geweest, had ik het al uitgevoerd, aangezien er alleen een ieniemienie lampje brand bij het opladen en het is raar om dan ook de hele stekkerdoos met lader mee te  nemen. Dat snoer is ook nog eens veel te kort.  Dus ik in het pikkedonker op de tast de wc zoeken en na de plas voorzichtig terug gelopen. Gelukkig had ik beide keren aan de drempel gedacht. Nou de app ging dus af en Sabine lag zo goed als naast haar bed schijnt. Mopperend ging ze naar de wc en ze mopperde zo nog een minuut of twintig verder. De wekker ging om 8:00 uur af en daarna konden we nog twee keer snoozen. De douche was lekker heet en dat was even lekker. Na aangekleed te zijn en de laatste spullen te hebben ingepakt heb ik tijdens het ontbijt nog snel de foto's van beide camera's op de computer gezet. En wat blijkt? Het waren twee orka's en 1 walvis. Wel klein hoor, dus het zijn geen  National Geographic foto's geworden. De foto's van de Jan-van-Genten lijken dan wel weer tijdschrift waardig, al zeg ik het zelf.

Na onze yoghurt met granolen gingen we voor de eerste keer de spullen in de auto zetten. Het was stil al lagen er wel spullen om kamers schoon te maken. In kamer 15 was het licht uit. Beneden gekomen stond de computer achter de balie aan, maar er was helemaal niemand. Wonderwel was de voordeur van het slot. Sabine zei direct dat het raar was en we eigenlijk de voordeur moesten afsluiten. Dat deden wij natuurlijk niet. Toen we terug kwamen om de rest van de spullen te halen en uit te checken stond daar Her Klindwordth. Dus ik zeg dat we zo komen uitchecken, maar eerst nog even de laatste spullen ophalen. Waarop hij vraagt of we al betaald hebben. "Natuurlijk", zeg ik, "Via Hotel.DE gisteren met de Visacard." Hierop begint de wat vreemde man met zijn hoofd te schudden. Nee dat was alleen om te garanderen dat we kwamen, we hadden niet betaald. Nou, dat kan best want dat hebben we bij booking ook wel eens gehad. Je hebt die kaart nodig om überhaubt te kunnen boeken, maar dan moet je geregeld nog gewoon betalen. Dus na het pakken van de spullen kom ik terug bij Her Klindworth en zeg met een grote lach op mijn gezicht (ja, iemand moet de sfeer maken nietwaar): "Ik wil graag afrekenen." Nog geen grijnsje of glimlachje kon er af. Frau Klindworth kwam ook nog om het hoekje zetten. Zij zei nog morgen (geen goede), maar leek iets aangenamer als persoon. Hoe ik wilde betalen. Nou gewoon met de bankpas. Nee, de Nederlandse Maestro doet het niet bij hun in de regio. Dat hebben we ook al eens meegemaakt met parkeren in Denemarken een paar jaar geleden, dus ik met de Visa betalen, gauw de sleutel inleveren en door naar de auto. Nog voor we ingestapt waren kwam Her Klindwordth ons al van achteren besluipen. Hij liep langs om weer naar zijn huis op nummer 3 te gaan. Ik kon zo allerlei scenario's bedenken voor een griezelverhaal in dit Gasthof met de wat rare, onsympathiek lijkende Her Klindwordth. Ik denk dat ik het dan iets ga noemen als: 'Het mysterie van Gasthof Klindmoord' of zo. 

We reden weg met het zonnetje en er was wat bewolking. Toen we op de snelweg aankwamen begon het te hozen. We waren bij Bremen en overal zijn ze nog met de weg bezig en dus reden we op versmalde banen met een lagere snelheid. Dat was redelijk intensief, maar goed te doen. Vooral nu we geen file hadden. Dat is gewoon uniek, zowel Hamburg als Bremen zonder file. Na een poos gereden te hebben, wilde ik eigenlijk wel een kopje thee. Dus wij eraf bij een autohof. Hier had ik een thee gehaald, waarvan ik beide eigen kopjes kon vullen. We wilden ook nog naar het toilet, maar deze kostte een euro. Niet dat wij krenten zijn, maar Truus gaf aan dat wij in ongeveer een uur bij onze laatste pomp zouden zijn waar ik goedkoop de tank kon vullen. Dus hadden wij bedacht dat wij best nog wel een uurtje de plas op konden houden. Op het moment dat ik de snelweg afging gaf Sabine aan dat er een klein rood stukje van 6 minuten was verschenen. Nu stapte Sabine achter het stuur en de vertraging op Truus begon gestaag op te lopen. De vertraging stond op 9 minuten en terwijl ik mijn ouders aan de lijn had zag ik 'm oplopen naar 11 minuten. Toen we ze neer hadden gelegd ging Sabine rijden. Nog niet op de snelweg aangekomen werd het stapvoets rijden in de zeikregen. Sabine bleef op de rechter baan. Toen stonden we stil. Dat duurde een poosje en we konden een heel klein stukje verder. En toen stonden we weer stil. Ondertussen zag ik bij Truus de vertraging oplopen van 16 minuten naar 19 minuten, naar 23 minuten, weer terug naar 21 minuten en zo verder. Het leek uren te duren. Ondertussen was mijn blik gevallen op een bordje langs de kant van de weg. Zo'n klein bordje waarop iets staat over Hamburg en Bremen en iets met getallen. En ik had bedacht dat ik hier wel een foto van kon maken. Dit lukte niet zo goed. De eerste keer dat ik het bordje zag had ik het plan bedacht. De tweede keer dat ik het zag was ik te laat. De derde keer dat ik het zag stond er iemand voor. De vierde en laatste keer dat ik de mogelijkheid had om het te fotograferen was ik net te laat omdat Sabine net iets door mocht rijden. Eigenlijk best bijzonder dat er bordjes langs de weg staan die niemand kan lezen als er geen file is. Ondertussen kroop de tijd voorbij en waren we al bijna een uur verder. Ik kan je vertellen dat Sabine en ik een goede inschatting hadden gemaakt over de tijd dat wij de plas konden ophouden. Alleen was die tijd nu verstreken en tjonge wat moesten wij nodig. Nu zag Sabine een bord waarop werd aangegeven dat er over 4 kilometer een wc zou komen. Ze zette de auto gelijk op de rechter baan en zei: "Over vier kilometer gaan we plassen". Waarop ik antwoordde: "Dat zeg je alleen maar om mij een plezier te doen". Dat was dus niet waar, maar als je stil staat in de file dan wel stapvoets rijdt doe je ruim tien minuten over 1 kilometer. Sabine zei nog dat waarschijnlijk op het moment dat de wc zou komen de file was opgelost. Dat bleek ook waar te zijn. De file was ontstaan door een vrachtauto met pech. Dat op twee versmalden rijstroken in verband met wegwerkzaamheden zorgde ervoor dat de politie één rijbaan moest afzetten. Op het moment dat we langs deze auto waren, was de file opgelost en konden wij er direct af voor de benzinepomp met toilet. Ik moest zo nodig dat ik niet eens kon rennen naar het toilet. Ook hier kost een plasje doen één euro. Deze had ik snel uit mijn jas in de auto gevist (dat waren mijn plas euro's) en we hebben lekker de tijd genomen om die blaas eens flink uit te knijpen. Wat ik erg bijzonder vond op dit toilet was niet de zelf reinigende wc bril ( die kennen we wel), maar het automaat dat in de wc ruimte hing. Deze automaten kennen wij wel, want vroeger trok je daar in geval van nood maandverband of een tampon uit. Een echt overlevingsautomaat dus. Maar in deze zat helemaal geen maandverband en ook geen tampons. Nee, tegenwoordig schijn je in geval van nood of condooms of een vibrator of een buttplug nodig te hebben. Voor het luttele bedrag van 4 euro. Nog niet helemaal bijgekomen van onze veranderende maatschappij waarin niet de menstruatieartikelen, maar deze zooi tot primaire levensbehoefte of 'lifesavers' schijnen te behoren liepen wij terug naar de auto. Vervolgens heb ik de auto doorgereden tot het tankstation waar ik wilde tanken. 

Toen ik aankwam bij het tankstation stond er een Nederlander verkeerd om bij de pomp. Dus ik rij er voorbij en zet de mijne bij het pompje. Ik stap uit om te tanken, doe de tankdop open en wil de slang pakken. Ook raar, ik zie geen E10. Nu weet ik dat er ook E5 in kan (althans dat denk ik te weten), dus ik pak de slang en gooi de auto vol. Ik was wel verbaasd dat de prijs hoger lag dan de anwb app had opgegeven, maar het was altijd nog minstens 15 cent goedkoper dan bij ons in Zoetermeer. Toen ik naar binnen liep om te betalen zag ik dat de andere pomp wel E10 had en dat bracht mij aan het twijfelen. Dus bij het afrekenen heb ik het toch nog maar even gevraagd. Natuurlijk kon het. Kijk, diesel niet, maar die zal ik er ook niet ingooien. Hier werkt heel aardig personeel. We kregen ook nog de sleutel mee voor de wc, en het was droog geworden dus wij zouden nu gaan lunchen. Het enige wat ze daar niet hebben was een picknick bankje, maar wij als twee creatieve, doorgewinterde reizigers zijn niet voor één gat te vangen. Sabine sneed brood op onze meegenomen bordjes, ondertussen pakte ik het beleg en zo stonden we buiten de auto te eten en te kletsen. Het was droog geworden en het leek er wonderwel op dat het zonnetje misschien nog wel door wilde breken. Na wat gebakkelei over wie nu de auto thuis het pleintje op zou gaan rijden (het maakt ons allebei geen fluit uit) stapte Sabine achter het stuur. De weg reed heerlijk door en het was droog. Bij de grens aangekomen heb ik nog wat foto's gemaakt, Sabine ging heel lief rechts rijden zodat ik nu het bord wel op de foto kreeg. Over de grens regende het eerst, maar op het zoab merk je daar weinig van. Vervolgens reden we weer in de zon. Ook hier heb ik een foto van gemaakt, om deze in de familie app te stoppen omdat iedereen maar vraagt of wij de zon mee willen nemen. Dat lukte aardig tot Gouda waar je heel duidelijk de scheiding zag liggen van bewolking en blauwe lucht. Het laatste stuk zou 2 uur en 44 minuten duren en Sabine had gekscherend gezegd dat we allebei exact de helft zouden rijden. Wat wil het geval op het moment dat Truus aangaf dat we nog 1 uur en 22 minuten te gaan hadden stonden we stil op een parkeerplek bij een tankstation om te ruilen. Ik keek naar dat tankstation en toen kwam daar de foute gedachte. Nee, ik had geen trek in snoep ofzo (daarvan hadden we genoeg in de auto en ook al achter ons kiezen), maar als ik een tankstation zie moet ik denken aan de wc. En ook als ik niet moet plopt er dan zo ineens de vraag uit mijn mond: "Moet jij toevallig plassen?" Kijk, en daar gaat het fout. Op het moment dat ik het p-woord zeg moet ik ook, zelfs als ik niet hoef zoals nu. Dus ik heb een euro aan kleingeld gepakt en liep voor een nu-kan-het-net-nog-plasje naar binnen. Hangt er een kaartje op de machine dat je alleen met bankpas kan betalen. Deze moet je er dan voor houden. Nou had ik de bankpas in de auto (de mijne kan je toch nergens voor houden) en daar stond ik dan met mijn contanten. Dan is het lekker dat je in Nederland bent. Ik liep naar de kassa en zei: "Ik moet naar de wc en heb alleen dit". Waarop ik mijn 50 cent liet zien. Voor mij werd er een papiertje met een qr code gepakt en daar kon ik zo mee de wc in. Hierna ben ik ingestapt en heb ik de auto naar huis gereden. Al binnen een minuut had ik 8 á 10 minuten ingelopen. Niet dat ik zo hard reed, nee, waarschijnlijk was er ergens een opstopping opgelost. Wat wel heel opvallend was aan deze twee reisdagen is het rijgedrag van de mensen. De Denen rijden in mijn ogen het netst. Ook de Duitsers zijn vaak heer in het verkeer. Ze rijden in Duitsland dan op sommige plekken wel 130, maar de mensen gaan snel een baan naar rechts en op het moment dat ze zien dat iemand wil invoegen of ruimte nodig heeft wordt deze ook gegeven. Hoe anders is dat in Nederland. We waren nog geen 5 minuten over de grens en we hadden al zeker 2 wegpiraten gezien die van de linker baan voor anderen langs naar de rechter baan rechts inhalend weer naar de derde baan schoten. Iets waar wij ons al heel lang aan storen. 

Wonderwel zijn wij weer in goede gezondheid thuis aangekomen. Gisteren zagen we ons beschermengeltje in de vorm van de regenboog, maar vandaag was deze ook bij ons. Nu hangen twee wassen. Vandaag hadden we ongeveer ander half uur vertraging, maar je moet dan maar zo denken: "We hebben een extra lange vakantie gehad".