Dag 21: Het is ons gelukt

Nou, waar we nu terecht zijn gekomen! Dat vertel ik later. Het was een rare, maar ook vermoeiende dag. Deze dag begon veel te vroeg, na veel te weinig slaap, in mijn geval een uurtje of drie, om 5:45 uur vanmorgen. De wekker ging en ik kon dat ding wel wat. Direct moest de lamp aan en niet van mij, want ja, we moesten eruit! Dus ik slaapwandel nog zo half naar de badkamer en ga douchen. Sabine vond het allemaal niet snel genoeg gaan, ze voelde tijdsdruk. Maar goed, na allebei gedoucht en gepoetst te hebben en te zijn aangekleed liepen wij om 6:20 uur door de hal op zoek naar het  restaurant op de zesde etage. Op de een of andere wijze blijft dit schip op sommige etages een doolhof. Het ontbijt is prima. Ik zou zeggen voor een volgende keer geen diner mee boeken maar het ontbijt is wel een leuke optie. Na het eten van een lekker eitje, pannenkoekje, bijzonder broodje, yoghurtje en het drinken van een sappie en een  theetje gingen we weer naar de kamer (we hoeven voorlopig niets meer te eten). Daar lag al een deurstoppertje op de deurklink dus de schoonmakers wilden al starten. Nou niet voordat wij eens rustig van het toilet gebruik hadden gemaakt en de spullen hadden gepakt. We hadden zoveel spullen dat ik als vanzelf weer met mijn been begon te trekken. Om 7:25 liepen we richting de trappen en toen het laadkwartiertje in ging was het een drukte  van jewelste. De gangetjes zijn zo krap dat al die tassen, ook die van ons, er maar lastig doorkunnen wanneer andere mensen alweer omhoog gaan. Daarna gingen we gauw naar het buitendek, lekker kijken hoever we waren en genieten van de zon in onze korte broeken. De zon scheen volop, maar dat bleek allen maar in Noord Jutland en dan ook nog eens precies het randje. Om toch nog even het vakantiegevoel vast te kunnen houden besloten we om in Hirtshals te blijven, maar niet voordat wij als voor na laatste (ja, je moet er wat voor over hebben om op een gehandicaptenplaats te staan) van de boot af mochten rijden. Dus wij op weg naar de vuurtoren. Ik moest gewoon wennen aan de hoeveelheid auto's op de weg, wat een drukte. En zo druk is Denenarken niet. Het was prachtig weer en de drukte daar viel mee. De prijzen ook, koffie met zelfgemaakte taart was 35 kronen en een cappuccino op de Faeröer is 49 kronen. Hier hebben we wat rondgelopen, een theetje gedronken en bedacht wat we zouden gaan doen. Dat koste ongeveer een uurtje. Het is ons gelukt om van de zon te genieten. We wilden naar een natuurgebied in de buurt van Ribe. Daarvoor moesten we 1,5 uur omrijden, dat vonden wij niet erg we zouden er tegen vier uur zijn. Het was dan ook wel weer een uur extra richting Hamburg, dus hadden we Truus ingesteld op Vadehavscentret. 

Nog voordat we de weg richting Arhus namen zijn we eerst bij de discount/Coop gestopt voor een brood. Helaas hadden ze niet een broodsnijmachine, maar dat doe ik dan wel met een mesje. Daarna begon de reis. Al rap kwam de bewolking en toen regende het en toen weer niet en toen goot het en toen weer niet en zo verder. Bij Suldrup hebben we geluncht. Hier kon ik vakkundig het brood gaan snijden. Overal lagen de kruimels. Op de parkeerplaats zagen we heel wat verschillende types. Wij konden zo ook voorspellen van welke kant ze kwamen; korte broek was Hirtshals en lange broek en trui was de andere kant. Voordat we gingen lunchen waren we eerst nog even naar het toilet gegaan. We hadden nog wat kronen en zij hadden een koffiemachine. Dus ik pak een beker en zet 'm neer. Ik zeg ik doe wel een medium. Waarop Sabine zegt: "Ach joh, maak het uit. We hebben toch kronen over, die op moeten". Dus ik druk op large. Ineens schiet Sabine in de stress wat blijkt mijn beker stroomde bijna over. Dus ik slurp het bovenste laagje eraf en zet het dekseltje op de beker. Sabine pakt de chocomelk voor zichzelf, koude wel te verstaan en toen rekende we af. Wat blijkt: ik had een medium beker en een large cappuccino. Dat schijnt gewoon te passen, maar dan reken je wel een medium af. 

Hierna reed Sabine ons verder, dat kon makkelijk want ik wist dat ik geen ruzie met Truus zou krijgen. We moesten 198 km op dezelfde weg zonder dat we iets hoefden te doen. Na een tijdje, ongeveer 2 uur later, wilde ze stoppen. Er was een parkeerplaats met een wc en verder niks, maar wij wilden er eentje met een tankstation. Nu ik dan eindelijk deze dag zo'n goede relatie met Truus had dacht ik onze relatie naar het volgend niveau te kunnen brengen, maar nu wel met Truus 2 op mijn telefoon. Ik tikte de weg in en zag langs de weg pompstations. Je kan daar gewoon op klikken en dan vraagt Truus (dat doet ze dus niet altijd, ze plaatst zich heel vaak uit zichzelf in de route) of je er een extra stop van wilt maken. Nou, ja dus. Dus ik zeg Sabine: "Je moet er hier af", in de veronderstelling dat het een benzinepomp vlak naast de snelweg is waarvoor je dan even van de snelweg af moest. Na ruim 6 minuten kwamen we bij een benzinepomp en we hoefden helemaal niet te tanken, we wilden gewoon een schone wc bij een benzinepomp. Waar we ook gingen kijken wat we gingen doen aangezien het maar zo bleef hozen. Anderhalf uur omrijden voor een blik op een zeehond in de regen, mocht die zeehond er al zijn, was toch wat overdreven. Zeker gezien de tijd van aankomst al liep richting half vijf. Dus wij komen aan op Hedensted. Nou, geen wc wel twee supermarkten. Bij de eerste supermarkt vroegen we het aan een bezoeker, deze dacht wellicht bij de kerk. Dus wij lopen naar de kerk. Het waren eigenlijk twee kerken, een hele grote oude met een toren en zo'n nieuwerwets multi functioneel gebouw. Ik wist dat het een kerk was, want het stond erop. Nou, wij zagen vrij weinig toilet en het multi functionele gebouw was dicht. Nu liepen we maar terug naar de andere supermarkt. Daar heb ik het nog even gevraagd. Wat blijkt, het moet in een rood gekleurd gebouwtje achter de kerk met de toren zijn. Dus wij weer terug. Nu begon het te regenen. Het gebouwtje stond helemaal achter de begraafplaats, maar had zeker een heel schoon, mooi toilet. Het is ons toch gelukt om even te plassen. Ondertussen was het gaan stortregenen. Nu moesten we maar weer terug. De wandelschoenen hadden eergisteren op de boot al verwisseld voor onze gewone schoenen, maar die van Sabine zijn niet waterdicht. Die had al natte voeten voor we weer in konden stappen. Hierna hebben we als verzopen katjes de laatste kronen maar uitgegeven. 

Toen ben ik weer in de auto gestapt en reden we de route naar ons volgende plan: een pizzaria/grillroom aan de rand van Flensburg, in Harrislee. Toen we daar aan kwamen was alles donker. Dus ik kijken. Drie keer raden wat er op het raam stond? Wir machen urlaub. En dit was van 1 t/m 15 augustus. Nu hadden we ook een tweede optie en dit zat iets verder. Het heette Arnold. Dus wij door en we zien een parkeerterrein bij een heel groot winkelgebied, maar geen Arnold. Arnold is gesloten. Gelukkig zat er ook een Hendriks Hus. Daar hebben we schnitzel gegeten en een plan gemaakt voor de avond. De aardige dame bij de kassa vroeg nog of we in kronen of euro's wilden betalen. Ja, we zitten op de grens. Ze vond mijn Duits ook erg goed. Beter dan haar Engels.

We hadden twee opties: of doorrijden naar huis of ergens overnachten. Als we voorbij Hamburg zouden willen zijn waren we zeker nog twee uur onderweg. We begonnen al wat moe te worden, het was onderhand een uur of half zes en kozen voor de tweede optie. Nu denk ik Truus heel goed te kennen dus typte ik Hamburg in en klikte op hotels zoeken in de omgeving. Komt daar vlak naast de snelweg, althans zo leek dat, een gasthof te voorschijn. Dus ik klik daar op en deze was niet zo gek duur. Via drie sites werd die ook nog aangeboden en allemaal voor dezelfde prijs. Dat was makkelijk. Dus hebben wij terplekke een overnachting geboekt zonder ontbijt, want we hebben nog yoghurt met granole.

Hierna vertrokken we weer. Ik zou nog even tanken, maar dat ging natuurlijk mis. Dit was zo'n bezinepomp waarbij je van tevoren moest aangeven voor hoeveel geld je ging tanken. Dat hebben we vorig jaar in Schotland ook gehad. Wat je dan teveel hebt betaald krijg je de dag erna weer terug. Maar of dat echt gebeurd? Dus ik pas erin aangeven welke pomp. Blijkt de slang vast te zitten, maar ja, die had ik al in mijn hand. Dus ik hang die slang terug om de auto iets naar voren te schuiven. Doet die pomp het niet meer. Ik weer terug naar het apparaat waar ik mijn bonnetje krijg. Ik had precies getankt voor 0 euro. Dat klinkt grappig, maar zo grappig vond ik het niet. Dat betekend dus dat er straks 100 euro wordt afgeschreven (ja, ik ging zeker nog een keer tanken om hopelijk die 50 weer terug te krijgen). De tweede keer lukte het wel. Toen is Sabine gaan rijden. Na vijf kwartier was ze het zat en pakte ik de laatste vijf kwartier.

We hadden geen file, maar ik had wel kramp in mijn been van het continu 60 rijden. Maar goed, toen waren we voorbij Hamburg. We moesten naar Saeunsiek (Joost mag weten waar dat ligt). Dus ik over die kleine weggetjes. Nog zeker een half uur van de snelweg afrijden en daar stond het gasthof. Klindworths Gasthof stond erop en alles was donker. We zijn het hele gebouw omgelopen en de enige deur was op slot. Wat nu? Ik zag een huis staan met nummer drie, op het naamplaatje zag ik ook de naam Klindworths dus ik bel aan en in mijn beste Duits vertel ik dat wij geboekt hebben aan de wat norsige man die open deed. Mijn Duits was in zijn oren zo belabberd, wat raar is want in de oren van de vrouw bij Henriks Hus klonk het geweldig, dat hij zei dat ik maar Engels moest gaan praten. Eigenlijk wel een domper, want ik vond dat ik redelijk vlot over ging op het Duits. Hoe dan ook, hij gaf aan dat we verkeerd zaten. Er scheen een bel bij de deur te zijn, maar ik moest wel een beetje geduld hebben want hij was de man die open deed. Dit deed me behoorlijk denken aan het eind van "De vinger in Aadorp" van Herman Finkers. Dus wij komen aan bij de voordeur en Sabine belt aan. Ik zei dus dat dat niet hoefde, want die man zou komen. Nou, drie keer raden wie open deed? Die man. Dus ik moest papieren invullen, gaf aan dat we niet bleven ontbijten maar dat we gewoon wilden slapen. Toen kreeg ik de sleutel van kamer 23. Kamer 23 ligt op de tweede etage in een heel groot oud huis. Ze hebben dus minstens 27 kamers. De man zei dat we de voordeur moesten afsluiten, niet zo zeer omdat de mensen niet te vertrouwen waren, maar omdat anders iedereen binnenkwam terwijl er niemand was. Dus wij gingen onze kamer verkennen. We moeten een drempel van minstens 25 centimeter omhoog en daarna kunnen we ook weer 25 centimeter omlaag vallen.  Dat is me al bijna gelukt. De kamer is heel praktisch. Het heeft een bed en een badkamer met toilet. Toen heb ik de auto achter gezet (en ik hoop oprecht dat die er morgen nog met alle spullen staat) en hebben we de spullen gehaald. Klein detail:  de deur was op slot toen wij het gebouw nog uit moesten. Het is hier zo stil dat je bijna zou denken dat we de enige zijn. Nu hebben we nog licht in één kamer op de eerste etage zien branden en een auto met Nederlands kenteken zien staan. Ik denk dat wij de enige twee stellen in dit hele huis zijn. Dat klinkt best een beetje "Spooky". Dus gaan wij nu lekker de oogjes sluiten. Morgen gaan we het laatste deel rijden en dan is de vakantiepret voor een heel jaar weer voorbij. 

We zijn behoorlijk trots, want voor het eerst is het ons gelukt om bij het plan ergens te gaan eten niet in een parkeerhaven terecht te komen, met een droog broodje langs de snelweg. Nee, het is ons gelukt om zowel een restaurant te bezoeken als een overnachting te boeken. Dit is echt uniek voor twee besluiteloze dames.