Dag 5: Dein is fijn, toet is niet goed

Gisteravond, na het schrijven van ons reisverslag, het kijken van een aflevering van Frikjent, het luisteren van alle drie de delen van de podcast ‘De Blankenbergentapes’, leek het mij leuk om toch nog even naar de muziek te gaan. Dat had ik al wel eerder gewild, maar toen gingen we schrijven. Nou, Sabine sprong bijna een gat in de lucht van vreugde. Dus wij naar dek 5. Daar was een plekje op de bank. Het is trouwens een leuke ruimte daar. Op de tafeltjes staan schaakborden en mens-erger-je-niet op afgebeld en de speelstukken kun je ophalen bij de bar. Bij deze bar zijn ze ook veel relaxter dan op de DFDS. Je kunt hier zomaar neerploffen zonder dat er direct iemand bij je staat om te zeggen dat je een drankje moet bestellen. Zo zaten wij te genieten van Engelse nummers als: Leaving on a jetplane, Country road en nog meer. De leukste waren de nummers in Deens/Faeröers. Dan zong de hele zaal mee, behalve wij en de Duitsers. Rechts van Sabine zaten mensen die FO op hun kentekenplaat hadden staan. Ik had ze al herkend aan de man, maar Sabine had ze al herkend aan de vrouw. Op een gegeven moment begint een mevrouw aan de linker kant van mij met mij te praten. We hadden ze al gezien tijdens het diner. Ze hadden drie of vier kinderen bij zich en wij vroegen ons af, hoe ze dit nou allemaal konden betalen. Dat vroegen we ons trouwens ook af van dat Nederlandse gezin, waar we naast waren geploft met twee kleine kinderen (die echt niet luisterden) en twee grote pubers, vroegen ons nog af of het een tweede leg was. Hoe dan ook, zij heet Ästrid en hij heet Paulie. Ook zij komen van Faeröer. Daar zijn ze voorgangers in een Christelijke kerk, in Klaksvig. We mochten gerust langskomen. We raakte aan de praat en ze vroegen waar wij vandaan kwamen. Toen ik zei Holland, vroegen zij zich af waarom wij naar Faeröer wilde. Daarna vertelde ze dat ze hun dochter hadden opgehaald uit Denenmarken, waar ze een jaar had gestudeerd. Vijf jaar geleden hadden ze voor het laatst deze boot genomen, meestal nemen ze het vliegtuig. Zo kon ik vragen wat we echt zouden moeten zien. Ze vonden dat we veel voorwerk hadden gedaan en best al wat wisten. Volgens Ästrid wonen er 55000 mensen op de Faeröer. Na een uurtje gingen we terug naar de hut, om lekker te slapen.

Daar kwam ik erachter dat ik een geschiedenistijdschrift heb meegenomen die over de Titanic gaat en dat terwijl ik er vier bij me heb en dus net zo goed een ander had kunnen pakken. Bij het laten zien van dat tijdschrift vertelde Sabine dat ze bij de muziek dacht aan de band van de Titanic, die bleef spelen tot het schip zonk. Weer een lekkere positieve gedachten.

Sabine sloot gelijk de luikjes, maar dat ging mij niet lukken. Dus ik luisterde nog naar een podcast. Nou ja, voor de helft want ik was wel heel erg moe en dacht dat als ik nu mijn ogen dicht zou doen. ik zeker in slaap zou vallen. Nou, niets was minder waar en mijn hoofd draaide zoals gewoonlijk weer over uren. Dat soort moment denk ik dan altijd: “SMS hoofd uit naar 2222”. Nou ja, dat werkt natuurlijk niet. Ondertussen was de boot lekker aan het deinen. En ik was aan het tellen en kwam erachter dat we echt niet 37 uur op een boot zouden zitten, tenzij je al het wachten mee rekent. Na een uurtje bedacht ik me dat ik me melatonine was vergeten. Dus ik eruit en de melatonine geslikt, met een extra pilletje. Dat deed echt helemaal niets. Dus nog maar een keer plassen. En Sabine moest ook steeds plassen, misschien hadden we wel veel gedronken. Hoe dan ook ik voelde de deining van de boot en bedacht me toen dat zolang dat ding deint, hij niet zinkt, want als die zou gaan zinken dan zou de toeter afgaan. Zo kwam ik tot de volgende wijsheid: “Dein is fijn, toet is niet goed”. Een hele geruststelling. Sowieso vind ik dat ik best wel relaxt op reis ben op deze boot. Dat komt natuurlijk ook door de enorme kamer met prachtig groot raam. Aan het eind van de nacht viel ik dan eindelijk in slaap. Wat denk je? Gaat mijn alarm toch af en dat terwijl ik geen wekker had gezet. Nee, het is een herinnering dat Peter Jan morgen jarig is. En dat om 7.00 uur ’s morgens. Daarna hebben we toch nog even geslapen. En om 9.20 uur Faeröerse tijd werden we wakker. Daarna hebben we lekker gedoucht, zonder klef douchegordijn en ontbeten met yoghurt, granolen en druifjes in onze hut, met uitzicht op zee. Om 11.00 uur was er een bijeenkomst over de Faeröer eilanden, maar voor de tijd had ik de tv even aangezet en wat blijkt: Je kunt hier de webcam bekijken die voor op de boot hangt zodat je kunt zien waar je vaart. En op het andere kanaal kan je zien hoever we op de route zijn. Komt dat even mooi uit. Sabine had namelijk naar beneden gewild om dit zelfde scherm daar te bekijken, maar wij hebben gewoon de luxe in onze hut. En ja, we zaten al heel dichtbij Shetland. Maar zowel Sabine als ik hadden dit nog niet gezien met de verrekijker. Dus wij naar beneden voor de informatie bijeenkomst.

De aardige man van het schip, hij had een uniform aan, vertelde van alles over de kapiteins, het schip dat er gister geen reparatie plaats vond, maar getankt werd (iets wat wij gekscherend al gezegd hadden), hoeveel het kost om een uurtje voluit op vier motoren te gaan, dat we bijna bij Shetland waren, hoe het weer was op Faeröer, wat de regels waren en nog veel meer. Ook vertelde hij dat er 50.500 mensen woonden en iets over de geschiedenis. Aan het eind van zijn praatje gaf hij aan dat we tussen 4 en 8 wat extra deining zouden hebben en dat het dan handig is om dan om 3 uur een extra pilletje te slikken. Toen we vlakbij de Muckle Fluga waren (Shetland) stopte hij zijn praatje en konden wij als een malle naar boven. Daar konden we ons zo geliefde Shetland weer bewonderen. Sabine moest haar oren vasthouden anders waaide deze eraf en ik durfde niet te dicht met mijn camera bij de rand, bang om iets te laten vallen, bij deze wind. Dichterbij Shetland gaan we dit jaar niet komen, maar het was wel heel leuk om Skaw Beach en de Muckle Fluga (Hermaness) vanaf deze kant te zien. Hier hebben we ook de eerste papegaaiduikers en jan-van-genten gespot.

Vervolgens zijn wij naar beneden gegaan om te lunchen in onze eigen hut. Ik heb nog even de foto’s van Shetland bewerkt en Sabine ging lezen op bed. Ik ben er ook maar bij gaan liggen en na een half uurtje puzzelen dacht ik dat het ook wel lekker was, om net zoals Sabine (ja, dat lezen was natuurlijk slapen geworden), de oogjes dicht te doen. Ik weet zeker dat dit gelukt is. In ieder geval voor een half uur. Toen we wakker waren hoorde we dat om 3 uur de bingo zou starten. Sabine was zo blij dat ik daar niet heen wilde, eerlijk gezegd lijkt het me altijd wel leuk, maar ik lag nog zo lekker.

Nou dat lekker liggen duurde even en daarna werd het minder. Ik had een extra reispilletje geslikt, maar voelde me wat gammel. Sabine had alleen maar last van haar hoofd. Helaas kwam toen het moment dat we moesten gaan eten. Dat was om vijf uur. Vroeg vond ik nu, want we waren al een dag gewend aan de nieuwe tijdzone. Dus wij goed gemutst op pad. Ik wilde eerst nog even wat frisse lucht halen en dus het dek op. Heb ik al gezegd dat de boot echt stinkt en dan bedoel ik dat wanneer je buiten komt je dus eerst de motoren ruikt? Maar goed, wij een frisse neus halen en nu was het al na 17:00 uur. Ik voelde helemaal geen tijdsdruk, maar dat is een leugen. Terwijl wij de trap afliepen voelde ik me steeds minder worden. Na de lunch, die bestond uit twee bolletjes, hadden we niets meer gegeten. Dus toen wij aankwamen op dek 5 zijn we weer naar boven gelopen. Ik wist niet of ik nu moest spugen of naar buiten moest en wilde alleen maar liggen. Maar ja, dat kon dan weer niet. Ik hoefde niet meer te kiezen want mijn lege maag baande zich zo een weg naar buiten. Gelukkig op ons eigen mooie schone toilet in de hut. Ik dacht dat nu er echt niets meer in die maag zat ik wel naar beneden kon. Trek had ik niet, maar Sabine moest wel eten natuurlijk. Dus wij onze borden gehaald (je krijgt lege borden mee voor het buffet) en Sabine ging haar bord vullen. Naar de horizon kijken had weinig zin. Die verplaatste zich om de zoveel tijd. Ik had bedacht anders een hapje droge rijst te nemen. Nou ik had nog niet op twee korrels gekauwd of ik boer zo van alles op. Midden in het restaurant! Dus met volle dichtgeknepen mond zat ik daar tegenover Sabine die rustig haar vleesje zat te eten. Ze wees naar een prullenbal. Nou dat kon echt niet vond ik, dus ik heel stoer lopen naar toiletten die ik ergens had gezien. Ik zag een invalidentoilet, maar die was dicht, toen de dames. Gelukt. Maar daarna kwam de rest van de lege maag er ook nog uit. Vraag mij niet hoe. Na mij even te hebben opgekalefaterd liep ik rustig terug naar Sabine. Zij had haar eten in haar holle kies geduwd en pakte twee broodjes voor onderweg. Wij weer terug naar boven. Daar plofte ik op het bed. Na een poosje leek het weer te gaan. Dus ik neem wat water en besluit voor dat laatste stuk nog een reispil te slikken. Nou, die was nog niet in de slokdarm of vond z’n weg alweer terug naar buiten. Daarna heb ik maar besloten helemaal niets meer te doen. De zee werd rustiger en het zou zo wel gaan. Twee uur voor aankomst kregen wij de mededeling om de tassen in te pakken. Deze konden tussen 21:00 uur en 21:15 uur in de auto worden gezet. Dan moest je weer naar boven en kon je de kamer niet meer in. Dus ook ik ging rustig aan de tas inpakken. Die van Sabine stond al ruim een uur klaar. Nadat de dame van de schoonmaak ons kwam vertellen dat we eruit moesten gingen we naar het autodek. Eigenlijk ging dat wonderwel goed. Toen we bij de deur kwamen die we ook hadden  gebruikt bij het verlaten van de auto, bleek deze hier niet te staan. Dus ik zeg tegen het mannetje dat ik de auto kwijt ben en dat hij schuin stond. We waren opgetakeld en moesten een etage hoger zijn. Hierna zijn we boven het dek op gegaan. De eilanden van Faeröer kwamen in zicht en Faeröer kwam dus steeds dichterbij. Toen zijn we naar binnen gegaan. Ik voelde mij echt kiplekker. Daar was de muziek weer aan het spelen. Bij het eerste nummer dat ik niet kon verstaan zong de vrouw voor mij mee. Ik tikte haar aan en vroeg hoe het nummer heette. Ze tikte het voor mij in: Hundurin Brúni van Frændur. De zanger op de boot was één van de mensen van Frændur en samen met zijn broers, heel bekend op Faeröer.

Daarna werd omgeroepen dat we naar de auto’s moesten. Op het autodek hebben we ongeveer een uurtje moeten wachten tot we eraf mochten en daarna reden wij naar hotel Føroyar. Ook hier hebben we weer voor veel te duur een super luxe kamer. Net als in IJsland wordt het hier niet donker en we kunnen vanuit de kamer zo de Smyril Line zien liggen. Nu douchen en naar bed.