Dag 3: Ommetje Lønstrup

Vandaag heb ik een nieuwe ontdekking gedaan. Hoe vaker je ’s nachts gaat plassen, hoe minder je overdag hoeft. Volgens Sabine was ik er echt wel om de zoveel tijd uit. Niet dat ze deed of ze wakker was hoor, maar volgens haar was het om half 2, half 3 en half 5 zeker raak. Ikzelf weet alleen dat ik er een paar keer uit ben geweest en dat ik natuurlijk zeker anderhalf uur voor de wekker wakker was. En als dat ding dan gaat, dan wil ik er niet uit. Gisteravond kon ik ook de slaap niet zo goed vatten. Wat een enorm blauw licht scheen er in onze kamer. Van de TV. Ik kon 2 dingen doen, of dat ding afplakken met isolatietape (zit standaard bij mijn camera) of de stekker eruit trekken. Nou als ik die tape eerst moest gaan zoeken in de tas zou Sabine wakker worden, want dan had ik een lichtje nodig. De stekker er dan maar uit. Dus ik  trek voorzichtig en heel zachtjes de stekker uit het stopcontact, blijkt het middelste plaatje niet vast te zitten. Dat kwam er dus uitkletteren en dat maakte een behoorlijk kabaal. Dus ik zei zachtjes dat ik de stekker er maar even uit had getrokken. Sabine reageerde nogal geërgerd dat ze dat had gehoord. Maar toen ik vanmorgen nog even op die stekker terug kwam wist ze van niets. Ik denk ook niet dat haar keren dat ik er vannacht uit zou zijn geweest volgens haar echt kloppen. Dus misschien klopt mijn stelling van hierboven ook niet. Vanmorgen hebben wij ontbeten met de Skyr yoghurt, druifjes en granolen die vanaf huis zijn meegereisd. Wat we vandaag zouden doen? Tsja, dat zouden we gisteren uitzoeken, maar toen het verhaal klaar was had ik daar geen zin meer in. Dus tijdens het ontbijt hebben wij de boekjes van de omgeving bekeken en op internet gezocht. We moesten vandaag in ieder geval tanken, want ik wil met een volle tank aankomen in Tórshavn. We konden naar Skagen, terug voor het wildpark, door naar Hirtshals (wellicht vast kijken waar we heen moeten morgen) maar we wilden ook in de buurt blijven. Dus ik op zoek naar GPX routes om te lopen. Bleek er in Lønstrup ook minstens 1 route te zijn. Dus toen het plan gemaakt. We wilden niet teveel doen, maar wel even lekker genieten van de omgeving. Dat werd dus eerst tanken in een dorp terug en dan terug naar het huisje. Daar de broodjes, het beleg, het water en de thee gepakt en toen nog even de camping op om te zien of wij daar eventueel zouden kunnen koken of iets op zouden kunnen warmen.

Vervolgens zijn wij aan de wandeling begonnen. We hadden bij de hoek al spijt van onze rugtassen. Niet dat we niet geoefend hadden thuis, maar ze voelde toch echt loodzwaar. We zien het maar zo dat we nu al vast konden inlopen voor op de Faeröer. Deze route zou bijna 9 km zijn en ongeveer 2 uur duren. We moesten beginnen bij de Spar in het dorp. We liepen door het dorp, naar het strand, over een iets hoger gelegen pad langs de zee. We zagen de vuurtoren van Hirsthals in de verte en er ging zo af en toe zo’n enorme boot de zee op. Wij vroegen ons af welke de Smiryl line zou zijn. Natuurlijk liepen wij te ver door. Het was ook zo mooi langs zee en we zagen eidereenden. Het weer was uitstekend. De zon heeft de hele dag geschenen en zo af en toe was er een wolkje. Volgens de telefoon was het 16 graden, maar ons vest was al om ons middel geknoopt en we liepen in korte broek en t-shirt. Dus nadat we te ver waren doorgelopen zijn we teruggegaan. Al die tijd had Sabine mijn telefoon vast om te kijken of we nog op de blauwe lijn liepen.

Op een gegeven moment kwamen we in een soort natuur duingebiedje. Er stond een bord dat we de Grauwe Klauwier zouden kunnen spotten. We hadden eerst in de verte al koeien zien staan en wat bleek: Die koeien liepen ook in dit gebied. Nou, we zouden wel zien of we ze tegen zouden komen. Eerst kwamen we de geelgors tegen met een sprinkhaan in zijn bek. Toen zagen we er nog veel meer. En een grote hoop schijt op de grond. Ik zei nog: ”Dit is paardenpoep, want zo ruikt het”. Even later zag Sabine, een stukje verderop, de koeien en paarden samen grazen. Daarna zagen we iets anders, op de top van de boom. Ja hoor, dit was de Grauwe Klauwier. Dus ik als een malle proberen foto’s te maken en er zijn er zeker een paar gelukt. Zo liepen we rustig verder. Volgens Sabine konden we een hekje door. Nu was dat hekje niet te vinden, maar wel een laag afhangende afrastering. Vakkundig zijn we daar dan maar over heen gestapt om onze weg te vervolgen. Ik bedacht me dat we eigenlijk zouden lunchen, als we bij zee weg zouden lopen. Dat was niet gelukt. Dus bedachten we dat we hier maar gingen picknicken. We zagen een gezellig picknicktafeltje. Helaas waren de banken afgebroken. Nu ben ik niet voor één gat te vangen en heb ik standaard zo’n blauwe vuilniszak aan de zijkant van mijn fototas (aan de zijkant van mijn gewone rugzak ook, trouwens). Hier op hebben we heerlijk gepicknickt. Ik zag nog wel wat vogeltjes en zei tegen Sabine, dat er een mooie in dat ding zat. Ze vond me echt niet specifiek genoeg. Of ik het niet beter kon benoemen. Dus ik zeg: “Er zit iets daarvoor bij die twee omhoogstekende takken met een plukje groen schaamhaar erop. Voor mij op twaalf uur, voor jou op twee over twaalf.” Sabine snapte nu in één keer waar ik het over had, wat erg knap was want alles was groen. Maar ja, de vogel was al gevlogen. Na een half uurtje, één thee en twee broodjes, moesten we dan toch echt verder. We bleken het leukste gedeelte van de route al gelopen te hebben. We kwamen op een 50 km/u weg waar we geregeld werden ingehaald door auto’s, langs huizen, wat bomen en liepen toen het dorp weer in. Wat is opgevallen vandaag is dat er nergens toilethuisjes stonden. In Denemarken word je hier normaal gesproken mee dood gegooid. Niet dat het erg was. Ik hoefde helemaal niet te plassen. Zo kan het dus ook. Hierna zijn we teruggelopen naar het huisje. We waren ongeveer drie uur weggeweest. Dat is de bruto tijd, want wij hebben natuurlijk gezeten bij de eidereenden, gepicknickt, foto’s gemaakt van de vogeltjes. Volgens strava was deze route niet bijna tien kilometer. Op Sabine haar telefoon stond 7,94 km, op de mijne 7,53 km. Heel bijzonder aangezien zij de hele rit beide telefoons bij zich heeft gehad. Ook de tijd die we gelopen hadden verschilde. Evenzo de hoogte.

Thuis aangekomen ben ik de foto’s op de computer gaan zetten en hebben we even in de zon gezeten. Daarna moesten we toch echt terug naar de Spar voor de boodschappen. Onderweg hebben we eerst nog even het kerkje bezocht. Daar ging het alarm af, in de vorm van klokgelui. Dat was gelijk voor ons het teken om weer te vertrekken. Nu was het wel vier uur, dus wellicht gingen de klokken daarvoor af, maar als je goed telde was de klok duidelijk van slag. De slagen hadden verschillende tussenposen en het waren er meer dan vier, maar minder dan zestien. Beneden gekomen hebben we nog geld gepind voor op de boot. We denken niet dat ze euro’s accepteren.

We wilden vandaag niet uiteten en gingen ook niet koken. We hebben bij de Spar dus een stokbrood meegenomen en gedineerd met stokbrood met kruidenboter, allioli en daarnaast overheerlijke aardappelsalade. Alles meegereisd vanuit Nederland.

Terug bij het huisje hebben we heerlijk in de zon ons diner opgepeuzeld. Samen nog even een puzzeltje gedaan om vervolgens onze reistassen te minimaliseren. Het plan was als volgt: één onderbroek, één extra t shirt, één vest, één badpak, de pyjama, de knuffel en dan respectievelijk bij mij de computer, twee camera’s en snoeren. En bij Sabine de overige snoeren, e readers, boekjes etc. Daarnaast hebben we één big shopper met wat broodjes en beleg voor ontbijt en lunch op de boot en gaat de gewone rugzak met paspoorten mee. Zo, dat scheelt toch weer twee tassen. En dan zijn we nu druk bezig met ons verhaal, dat zullen we morgen en overmorgen ook doen, maar deze komen pas maandag online, in verband met onze boottocht. Morgen zullen wij natuurlijk veel te vroeg in de haven bij Hirtshals klaarstaan. Ons briljante plan om ook nog het stadje te gaan bekijken zal ongetwijfeld niet doorgaan. Daarvoor hebben wij geen rust in onze kont. Eigenlijk vinden we het best wel spannend. Sabine mag niet mee in de auto, maar gaat (naar wij hebben gelezen) met alle passagiers van alle andere auto’s met een bus richting de boot. Ik moet dus in mijn eentje de boot oprijden, de auto neerzetten en met tas omhoog. Niet zo’n ramp zou je denken, maar nu is er niemand die zegt dat ik bij de vierde keer dat ik controleer of de auto op slot zit zegt dat ie echt wel op slot zit. Ook Sabine zit er niet echt op te wachten om via een andere ingang het schip te betreden. Het komt vast goed.