Dag 14: Wat een heerlijke dag...

Het is 8 graden, prachtig weer, tijd om te gaan. Om 10:00 uur, met een wat grijze wolkenlaag boven ons, vertrokken we naar onze eerste hindernis, de wel heel smalle eenbaanstunnel, direct gevolgd door de tweede, het parkeren van de auto aan het eind van een heel smal weggetje op weg naar onze looproute. We zijn nog maar een klein uurtje op. Tijdens het tandenpoetsen zag ik eerst één en toen wel drie allerschattigste kittens met hun moeder. Ik riep Sabine. Geen antwoord. Ik riep nog een keer. Geen antwoord. Ik riep nog een keer. Daar kwam sabine, ze had steeds even de tandenborstel uitgezet omdat ze dacht dat ze wat hoorde en op het moment dat ze 'm aanzette dacht ze weer wat te horen. En dat tot drie keer toe. Nou dat klopte ook, dat was ik. Maar de kittens met hun moeder waren nu wel gevlogen. Tijdens het aankleden begon ze met haar lijflied: "Wat een heerlijke dag, het is een dag waarop alles mag!". Nou dat ding zit nu dus al de hele dag in mijn hoofd. Verder stond de dag voornamelijk in het teken van vertraging. Het was dus 8 graden, maar het voelde niet heel koud aan. Om 10 uur sprongen we in de auto om weg te gaan. Dus ik vroeg of we de verwarming uitgezet hadden. Sabine dacht van wel. Tsja, denken is voor mij niet zeker weten dus hier was vertraging nummer één. Om 10:05 uur reden we richting Sandvik. Dat ligt hier aan de andere kant van de berg en er is dus een tunnel. Ik had voorrang vanaf deze kant en ook mazzel want er waren geen tegenliggers. Deze tunnel is wel veel smaller dan de eenbaanstunnel naar Gásadalur. Deze is ook veel ouder. In Sandvik aangekomen viel dat smalle weggetje ook reuze mee. De weg had wegdek en was goed onderhouden. Ik had via de sateliet gekeken waar we konden parkeren. Bij het witte huisje. Nog voordat we bij het witte huis aankwamen was er een wat groter stuk waar de auto op zou kunnen staan. Sabine zei nog dat Truus het hier wel vaker mis heeft , ja Sabine haar innige relatie met Truus heeft hier wat deuken opgelopen, en toen begon ik te twijfelen dus zette ik 'm neer. Maar er stond wel een bord met minstens één uitroepteken en ik kon er geen woord van lezen. Nog voor we uit konden stappen was een schaap mijn voorwiel aan het knuffelen. Of hij had jeuk en vond mijn velg erg prettig. Dat snap ik wel want toen ik dat ding eens goed bekeek bleek dat niet alles geheel zonder schade is gebleven na ons duikelavontuur van een paar dagen geleden. Er zitten heuse serieuze krassen op mijn velg. Dus wij er uit en nog wat onzeker lopen we door. Na 5 minuten zien we verderop een auto op een heel groot stuk om te parkeren. Er stond een auto met Belgisch kenteken en een ander schaap stond zijn bumper te knuffelen. We keken om naar de Rio en daar kwam een Quad aanrijden met aanhanger om compost te lozen. Wellicht niet een heel goede plek. Vertraging nummer twee. 10 minuten later parkeerde ik de Rio vakkundig achteruit naast de Belg. Sabine's humeur had er iets onder geleden, maar de zon scheen heerlijk en we hielden de moed erin. Nu begon het lopen. We leken redelijk alleen te zijn. Dat zijn we gewend van onze andere vakanties. Binnen 200 meter ging de jas uit. Nog geen 50 meter verder ook het vest. Aan het eind kwamen we bij de rotsen en zaten we met een theetje op een steen te genieten van het uitzicht. Dit is zoals vakantie is bedoeld. Dit is genieten en dat deden we dan ook. Ik keek even hoeveel graden het was. Nog steeds 8. Nou zo voelde het niet. Hierna liepen we nog even langs de klif om vervolgens weer terug te gaan. Op Shetland had ik nu mijn DNA achter gelaten, vooral omdat je uren kunt lopen zonder enige vorm van toilet tegen te komen, maar omdat ik weet dat elk dorp hier een openbaar toilet heeft hield ik het op. Bij terugkomst bij de auto lieten we Truus de route naar de toiletten dicteren. Daar was het nogal druk met auto's van bewoners dus keerde en parkeerde ik mijn auto een stukje verderop om terug te lopen. Dit waren weer superschone toiletten. Alleen in Denemarken en hier op de Faeröer heb ik dit gezien. Daar kunnen we echt nog wat van leren.

Nu zouden we verder naar Tvøroyri. Daar zouden we een cafeetje opzoeken en wat gaan eten, we hadden trek en het was al 12:10 uur. Dus wij terug de tunnel in. Ik wist waar de passerplekken waren. We waren erachter gekomen dat deze met een M worden aangegeven. Er was al iemand uit de tunnel gekomen, maar deze hadden we ruim baan gegeven op de passeerplek en toen gingen wij erin. We reden heerlijk ontspannen toen we lichten de tunnel in zagen komen. Nu zaten we iets minder ontspannen de emmetjes te zoeken. Ik zag er één en deed vast mijn richtingaanwijzer aan, zodat de tegenliggen wist dat ik aan de kant zou gaan, dat leek mij wel zo netjes. Nou ik reed rustig, maar die tegenligger kende maar één standje en vaart minderen dat deed hij niet. Tot hij erachter kwam dat ik niet snel genoeg voor zijn snelheid dat plekje in kon en hij dus vaart moest minderen. Geïrriteerd dat ie was. Na deze gezellige ontmoeting reden we weer rustig verder en ik zie weer lampen, maar nu bij het begin van de tunnel. Dus ik begin weer als een malle de emmetjes te zoeken en aan deze kant van de tunnel hadden we al gezien dat ze minder frequent aanwezig waren. Nou dat had helemaal niet gehoeven, want deze automobilist bleef rustig bij de ingang van de tunnel  wachten. Dus nu op naar Tvøroyri. Truus gaf aan dat ik rechtdoor moest. De weg liep zowel naar rechts, met de bocht mee,  als naar links waar haaientanden stonden en dus ging ik naar rechts. Direct werd de route van Truus omgedraaid, maar we konden er volgens haar wel komen. Er waren verdacht weinig en auto's en de weg bleef maar stijgen. Bovenaan stond een bord met een tunnel, weer zo'n eenbaansding. Maar deze bleek gesloten. Dus moesten we terug. Vertraging nummer drie. Nu dus echt op naar Tvøroyri. In Tvøroyri aangekomen zag ik daar parkeerplekken en zette de auto neer. Sabine had nu zoveel trek dat haar bui steeds meer op buiig begon te staan. Toen zagen we een tentje, dus wij naar binnen. Nadat we de Engelse kaart van iemand hadden gekregen wisten we precies wat er stond (we hadden het toch redelijk goed begrepen) en stapte ik de rij in om te bestellen. Er was een enorme rij voor mij. Dat bleek een grote familie die zowel leden van Faeröer, als van Denemarken als van IJsland had. Toen ik ging bestellen zei het meisje dat de wachttijd 40 minuten was. 40 minuten was overkomelijk dacht ik, zeker als we dan eerst wat gingen drinken. Sabine wilde een cola en die pakte ik uit de koelkast. Ik wilde een latte. Die kwam dus niet. Ik vragen of de koffie dan in ieder geval wel kon komen. Dat was lastig want ze werkte de bestellingen één voor één af. Ze waren ook maar met z'n tweeën. Na 20 minuten kreeg ik de koffie. Sabine was eerst kribbiger geworden maar dat zwakte af. Ondertussen was Kjartan, het lid van die familie die duidelijk een licht verstandelijke beperking had, met mij kletsen over de foto's die ik had gemaakt en de plaatsen die we hadden bezocht. Hij woonde op Eysturoy en ze waren met de hele familie op vakantie. Vanmiddag zouden ze in een hottub en hij werkte met bejaarden. Hij bracht het eten rond en maakte de vloer schoon. Ook keek hij enorm uit naar de Nationale feestdagen die de 28e en de 29e zijn. Ze zouden eerst langs huis om hun traditionele feestkleding te halen en dan gingen ze het vieren in Tórshavn. Het ging er voornamelijk om de sfeer te proeven en erbij te zijn. Nee, hij ging zelf niet roeien, hij kon heel goed kijken hoe anderen aan het sporten waren. Een lieve jongen, duidelijk op zoek naar wat aanspraak, want hij zat vaak alleen. Toen ging hij weer bij zijn familie zitten. Sabine zei nog dat ze toch vakantie had, maar ik vind het nooit erg om met anderen te kletsen. Wat ik wel erg vond was dat we ondertussen een uur verder waren en mijn bui nu tot het vriespunt was gedaald. Ik had trek, we hadden ook boterhammen bij ons, het was prachtig weer en voor je het weet hadden we misschien wel een wolk te pakken en..... Na 5 kwartier kwam dan echt het eten. Het was wel ontzettend lekker en heel veel. We zouden delen, een broodje kipkebab en nacho's met kip en jalapeno's. Super lekker, dat dan weer wel. 

Nog een beetje na-mopperend verlieten we de zaak, alleen vanwege de opgelopen vertraging. Nummer vier van vandaag. We moesten nu pinnen en we konden dat hele automaat niet vinden. Wij om de bank heen lopen en elke keer stond er zo'n 'hoekje om' pijl. Bleek ie gewoon binnen. Vertraging nummer vijf. Nu gingen we richting Froðba. Daar zijn we niet uitgestapt om te lopen. We moesten wat tijd inhalen, zeg maar. Wel zijn we via de winkelstraat van Tvøroyri teruggereden. We hebben nog steeds geen souvenirtjes. Nou, die gaan we ook hier niet vinden. Ik vrees nog steeds met grote vreze. 

Omdat we een bijzonder cadeautje wilde halen moesten we even naar de staatsslijterij. Op Faeröer heb je alleen staatsslijterijen en wordt er in andere winkels geen alcohol verkocht. We werden vriendelijk geholpen, door een vriendelijke dame. Toen ook haar mijn probleem van de souvenirtjes uitlegde en vertelde dat wij meestal wat lekkers uit dat land meenamen kon zij niet bedenken wat er nou speciaal van Faeröer komt, behalve dan wellicht iets met alcohol maar dat ook niet echt. Voor deze jarige zijn we in elk geval geslaagd, nog één te gaan. Maar of dat hier lukt?

We liepen weer redelijk in op tijd en we zouden naar Fámjin. Terwijl wij daar naar toe reden zag Sabine bloedsporen op het wegdek en toen zag zij walvissen! Oke, geen levenden, maar dode. Ze lagen allemaal op de kant, dus ik de auto gekeerd en weer terug naar het terrein achter het cultureel centrum om daar de auto te parkeren. Toen we uitstapten zagen we allemaal dode walvissen. Nu weten wij dat het cultuur is en traditie om walvissen naar de kant te drijven en ze daar te doden om vervolgens te slachten en we hadden nog zo gezegd dat we dat niet wilden zien, dat doden van de dieren. Nou, dat is gelukt. Hier heb ik met een aantal mensen gesproken en hoe luguber het ook lijkt, eigenlijk is dit een redelijk sociaal gebeuren. Het is niet zo dat elke week walvissen naar de kant worden gedreven. De laatste keer was in 2019. Ze drijven dan een hele groep naar de kant en die hele groep wordt geslacht. Van alle kanten van het eiland komen dan mensen om delen van de walvissen op te halen. De walvisblubber ging het hardst, dat is de buitenste laag vet. Ze gebruiken bijna alles van de walvis, behalve hart, longen, lever, darmen en de kop (behalve als je sierraden wilt maken van de tanden, dan moet je de kop helemaal laten rotten tot je de kaak eruit kunt halen). Wat we hier hebben gezien was een open slachthuis. De dieren mogen alleen geslacht worden door mensen met een speciaal diploma. Als je het vergelijkt met onze vleesindustrie is deze eigenlijk humaner. De dieren hebben vrij geleefd en er wordt niet meer en vaker geslacht dan nodig is om de bevolking hier te voeden. De jonge mensen brengen de delen van de vis naar de oudere mensen. Er leven hier 5000 mensen op Suduroy en ze krijgen allemaal gratis walvis, waar ze minstens een jaar van kunnen eten. De dame die ik sprak had in 2019 voor twee jaar vis. Eerst vriezen ze het in en daarna laten ze het in de winter drogen. Het beste deel noemen ze biefstuk en laten wij nou toevallig ook een stukje hebben gekregen. Dat kunnen we pas morgen eten, want eerst moet ie 24 uur in het water om de ijzersmaak van het bloed eruit te laten trekken. Nu hebben wij een deel van een heel jong exemplaar, maar het schijnt zo te zijn dat de exemplaren van 60 jaar toch een behoorlijke ijzersmaak kunnen hebben. Nadat we hier foto's hadden gemaakt en gesproken met allerlei mensen, gingen we nu toch echt op pad naar Fámjin. Ik had nog steeds het gevoel dat ik bloed rook, dat zat waarschijnlijk aan mijn zolen. Dit was vertraging nummer zes.

De weg naar Fámjin was een mooie eenbaansweg. Traditie getrouw telden we de passerplekken. We hadden één tegenligger en de wolk begon al op de berg te landen. In het dorp zagen we verschillende mensen die bezig waren met stukken walvis. We herkennen de als vriezer en droogschuur gebruikte huisjes (aan de wat grotere spleten tussen de planken) en in zo'n huis was ook iemand bezig met walvis. Toen bedachten we dat het tijd was om terug te gaan. Ontspannen reden we de weg weer terug, we wisten immers wat er zou komen. Achter ons reed ook een auto. Halverwege het dalen komt er een auto met aanhanger het hoekje om. Onze laatste passeerplek was toch zeker 20 meter terug, de berg op. Dus wij konden geen kant op en de man die omhoog ging en dus ook voorrang heeft en in onze beleving ook een passervlak vlakbij, ging niet terug. Dus wij wachten tot de auto achter ons terugging en toen moest ik. Dan is het weggetje ineens heel smal en lijken de ditches/greppeltjes ineens redelijk diep en na mijn duikelavontuur ben ik toch iets benauwder voor deze greppeltjes. Maar ook wij kwamen op een gegeven moment boven bij de passerplek. Hierna kon de auto met aanhang vol walvis rustig passeren. De rest van de weg was eitje. Vertraging nummer zeven.

Bij thuiskomst rond 17:10 uur hadden wij nog echt geen beginnende trek en aangezien wij nog twee routes wilden gaan lopen hier in het dorp deden we eerst snel onze walvisbiefstuk in een campingpannetje water (maar goed dat we deze ook mee hebben), dronken we wat en gingen we toen op pad. Jawel hoor, vertraging nummer acht. We hadden nu wel de sleutel van de deur (vanmorgen konden we dat kreng dus niet vinden), maar nu wilde het slot niet meer dicht. Gelukkig maar een korte vertraging. We moesten van Truus om bij ons eerste uitkijkpunt Hvalbiareiði te komen deze straat uit lopen. Nu is de hele straat afgezet en staat er een grote graafmachine in. Je snap het al, wij klimmen en klauteren en jawel hoor, zo konden we de straat uit. De route was makkelijk, we hadden er gewoon met de auto kunnen komen. Terwijl we naar Hvalbiareiði liepen benoemden we wel steeds dat we dachten dat we overal maar walvis roken. Ik dacht dat het misschien nog wel aan mijn schoen zou zitten. Toen we bij Hvalbiareiði aankwamen hadden we prachtig uitzicht, maar de lucht was enorm sterk. Opeens ontdekte Sabine op een betonnen muurtje ontzettend veel bloed. Er zou toch niemand vermoord zijn? Voorzichtig keek Sabine erover heen. Het muurtje lijkt een betonnen glijbaanachtig afschuifsysteem en onderaan in het water lagen delen walvis. De vogels konden hier wel van genieten, maar de lucht was niet te harden. 

Nu was het tijd om te lopen naar de andere plek, Fiskieiði. Hier ligt een meertje vlak voor de kust. Het was een aangename wandeling langs huizen en later langs het meertje, schapen en een afgraving. Na wat foto's geschoten te hebben, met veel tegenlicht, begonnen we aan de terugweg. Terwijl ik begon te zingen "Wat een heerlijke dag, een dag waarop alles mag". We hadden nog maar één obstakel te gaan en dat was de graafmachine. Nu kunnen we genieten van de kittens in de tuin. Ze leven waarschijnlijk onder onze veranda. Voor ons wordt het tijd om de luikjes te gaan sluiten. Het is bijna 23:30 uur en morgen gaan we op weg naar Tórshavn, met de boot van 11:30 uur.