Dag 13: "A nice little humpy bumby road" of "Maar goed dat mijn airbag het niet doet".

Nee, vandaag gingen wij zeker niet van het padje af, al lijkt het wellicht wel zo met deze titel. Vanmorgen waren we al vroeg wakker. Dat moest ook wel want we zouden om 7:00 uur vertrekken naar Tórshavn. Toch was 4:00 uur nog iets te vroeg en dus mochten we nog even lekker twee uurtjes slapen. De wekker ging en dat voelde best wel als vroeg. Na snel gedoucht en gegeten te hebben, de laatste afwas te hebben weggewerkt, de koelbox ingepakt te hebben en de laatste spullen in de tas te hebben gestopt kon dit in de door mij vakkundig achteruit omhoog gereden auto worden geladen. Het was nog betrekkelijk stil op de weg toen we rond 7:04 uur vertrokken. De weg reed lekker door en er was nog niet veel woon-werk verkeer op de route. Na een zeetunnel en drie bergtunnels waren we bijna bij Tórshavn. De laatste bergtunnel was een verrassing, Truus liet ons een andere route rijden waardoor we aan de andere kant van Tórshavn uit zouden komen. Veel handiger voor de ferry naar Tvøroyri. Toen wij aankwamen reden we eerst fout zo het cargo terrein op. Bij de vriendelijke man in het hokje die ik natuurlijk eerst begroette met "Góðan daginn" (spreek uit “go-thah-n die-in") gevolgd met "Do you speak English?". De vriendelijke man moest lachen en gaf aan een klein beetje Engels te spreken. Goed genoeg om ons te vertellen dat we fout stonden (wat wij zelf ook al hadden bedacht) en een klein stukje terug moesten. Wat blijkt, de plek waar we aankwamen met de Nörrona is ook de plek waar we vandaag de boot opgaan. We stonden als zesde in de rij en waren dus verzekerd van een plekje. Deze ferry kun je niet reserveren. Betalen doen we op de terugweg en ook dan willen we er al vroeg zijn om verzekerd te zijn van een plekje. De Tvøroyri zoals de ferry toepasselijk heet was al in aantocht en is een flink schip. 7 verdiepingen telt het en er zit een restaurantje in en een winkeltje en een speelhoek voor kinderen en nog veel meer. Tijdens de tocht passeerden we ongeveer 1/3 van de eilanden van Faeröer. We kwamen al rap langs Sandoy en zagen Skálavík, Húsavík en Dalur al liggen. Ook zagen we Skúvoy, Stóra Dímun, en het onbewoonde schapeneiland Lítla Dímun. Natuurlijk hadden we bij vertrek ook Nólsoy gepasseerd. Aan boord hadden we goed gekeken welke plaatsen en uitkijkpunten we aan wilden doen en wat we vandaag en wat we morgen gaan bekijken. Ons plan om eerst in Tvøroyri naar de toeristen informatie te gaan hadden we overboord gegooid. In Vagúr zit ook een VVV en dan konden we mooi van alles in het zuiden van het eiland gaan bewonderen. Toen was het het tijd voor een spelletje Qwuirkl. Tegen de tijd dat we net door hadden hoe het werkte, meerden we aan. Dus wij in de auto naar Vagúr. Truus heeft het nogal moeilijk met de navigatie op dit eiland dus ze kwam er ook niet zo goed uit waar de VVV nu eigenlijk zat. We zagen een etalage met allemaal souvenirs en ook boeken met aan de buitenkant een vlag van Faeröer en tax free. Nou dat moest het zijn dachten wij en dus parkeerde ik de auto op een groot terrein bij de haven. Nu liepen we terug richting kerk waar ook die etalage zat. Dit was niet de VVV maar de aardige dame liep met ons naar buiten om aan te wijzen waar de VVV moest zitten. Omdat ik natuurlijk weer was begonnen met  "Góðan daginn" gevolgd met "Do you speak English?", kreeg ik alle sympathie van deze aardige dame en ook nog even een taalcursus Faeröers bij vertrek. Wat ik nu precies heb geleerd weet ik niet meer, wel dat ik minstens drie keer de 'th' klank uit moest spreken met mijn tong ergens net achter de tanden. Na deze taalcursus gingen we naar de VVV waar we ook al zo aardig werden geholpen. Ik had wat vragen over uitkijkpunten en de alleraardigste dame had antwoorden. Zo vroeg ik hoe lang het lopen was naar Eggjarnar, wat een geweldig uitzichtpunt schijnt te zijn. Nou lopen hoefde echt niet, we konden gewoon met de weg mee omhoog. Het was "a nice little road with passingplaces at the side. It was somtimes a little bit bumpy" en "we could see puffins on the cliffs" Dat klonk prima. We wilden ook naar de vuurtoren van Akraberg. Hoe lang we daarheen moesten lopen en waar we de auto dan het beste konden parkeren. Ook deze konden we gewoon door rijden. Was ook een gezellig klein oud smal eenbaansweggetje met passeerplekken en bovenaan waren alleen wat aardige boeren en daar konden we echt wel keren. Ja, dat is nu ook steevast de vraag die ik stel, of ik als ik ben aangekomen de auto kan keren. Sommige weggetjes zijn zo smal. Zo kwamen we ook met Porkeri. Ze vroeg gelijk waarvoor we dat dorp wilden zien en waar we in geïnteresseerd waren. Nou meer natuur dan dorpjes, al is een gezellig dorp op z'n tijd natuurlijk ook wel erg leuk en walvissen. Wat blijkt, deze schijnen al een week in Tórshavn te bivakkeren en wij hebben niets gezien. Ze liet de meest prachtige foto's van springen dolfijnen, dolfijnachtigen en walvisachtigen zien. Of we niemand langs de weg hadden zien staan? Nou, nee dus. Om terug te komen op onze vraag over Porkeri, we konden het dorp aandoen, misschien dat we het wat zouden vinden. Die kon dus uit de route, net als Hov. En zo vroeg ik 100 uit. Ze zei dat de oude route van Sumba naar Lopra erg mooi was en dan hadden we bovenop de Beinisvørð (een 470m hoge kloof) een prachtig uitzicht. Dit was weer een gezellige eenbaansweg. Ook kwam ze nog met Vágseiði en  Lopranseiði. Bij die laatste konden we de auto wel op een kleine parkeerhaven zetten. Bij mijn vraag naar de wandeling bij Hvannhagi vroeg ze of we van hiken hielden. Eerlijkheidshalve gaf ik aan dat we hiken erg leuk vinden, maar dat we niet zo van wandelen houden. Deze wandeling is 2 uur heen en 2 uur terug en slaan we over. Daarvoor hebben we simpelweg niet genoeg tijd om de rest van het eiland te bekijken. We kregen ook tips voor morgen, dan gaan we door een eenbaanstunnel die smaller is dan die naar Gásadalur van de week (hier passen geen bussen in) naar Sandvik, dan naar Tvøroyri waar een geweldig cafeetje zit en we hebben nog twee wandelingen vanaf het dorp waarin we nu zitten. 

Nou wij dus vol goede moed op weg. Eerst maar naar Sumba en Akraberg, dat was het verst. Dan via de oude weg terug over de Beinisvørð. Vervolgens zouden we de looproutes doen, wat er nu nog maar eentje was en dan waarschijnlijk via Fámjin terug. Dat moest volgens die vrouw ook een geweldig leuk, klein, pittoresk dorp zijn. 

Binnen twintig minuten zaten we in Sumba. We waren op zoek naar de wc, die we natuurlijk niet konden vinden, maar er zeker moest zijn. Eigenlijk wilden we niet meer terug naar dit dorp al had het prachtig uitzicht op de oceaan. Dus gingen we eerst maar eens even omhoog naar de vuurtoren van Akraberg. We moesten omhoog en dan naar links. Vervolgens moest ik een haarspeldbocht naar rechts maken waar de weg behoorlijk steil omhoog ging. Ik probeerde de bocht zo goed mogelijk te maken, maar in z'n twee kreeg ik de rio echt niet omhoog en achter mij zat een dame ongeduldig in haar auto te wachten tot ik van de weg af was. Dus ik schakel terug naar z'n één, geef een beetje gas, kom niet vooruit, maar ga bijna achteruit, geef nog een beetje gas, blijf gigantisch slippen met mijn voorband en kwam toen vervolgens langzaamaan de berg op. Beneden in het dorp hebben ze waarschijnlijk kunnen horen dat ik omhoog wilde en zelf vroeg ik me af hoe vaak je kon slippen voor je een klapband hebt. Nou, die laatste hadden we niet en het was inderdaad een mooi, klein, steil weggetje met passeerplekken. Het gekke is dat op de heenweg er altijd minder passeerplekken lijken te zitten dan op de terugweg. Helemaal bovenaan gekomen zagen we een auto staan. Wij hebben die van ons er maar naast gezet al schijn je nog verder door te kunnen rijden. Sabine was daarvoor nog even naar voren gelopen om te kijken wat de mogelijkheden waren, maar daar waar we nu stonden was ook een prima plekje. Er bleek zelfs een vogelmuseum naast te zitten. We hebben de camera's opgepakt en zijn gaan lopen. Dat is tien minuten heen en tien minuten terug, maar wel op gigantische hoogte. De vuurtoren staat met spankabels aan de grond genageld en de laatste vuurtorenwachter is in 1988 vertrokken na een gruwelijke decemberstorm. Op de terugweg liepen we nog even naar het museum. Dat zag er dicht uit en dat was het ook. We liepen nog even om het gebouw heen en zo ontdekte Sabine dat schapen ook achteruit een koprol kunnen maken. Dat beest schrok zo van haar dat hij achterwaarts een salto probeerde, dit mede omdat hij omver gelopen werd door een ander schaap. Arm schaap. Mijn auto kan ook een soort van koprol, maar komt gelukkig niet heel ver kwam ik laatst achter. Ik ben blij dat mijn airbag niet werkt. 

Hierna zijn we teruggegaan naar Sumba. Het was lunchtijd en we hadden nu een idee waar het openbare toilet zou zitten. Na een gezellige picknick, met uitzicht op de oceaan, bleek het al 13.25 uur te zijn. Hoe slim was het nu om die oude route te rijden? Wilden we liever vogels zien of uitzichten? Nou, het zien van papegaaiduikers leek ons ook wel erg leuk. Dus wij op weg naar Lopra. Sabine zou wel even door de tunnel terug rijden. Ze bood dit voornamelijk aan omdat ze verwachtte dat er minder goede weggetjes aan zouden komen. Dus zo geschiedde. We hadden op de heenweg niet het parkeerhaventje gezien waar die vrouw van de VVV het over had en dus hadden we bedacht in Lopra te parkeren. Ik had graag de eerste afslag Lopra gehad, maar miste deze. Truus was de weg kwijt en ik zag het bord te laat. Dus gingen we bij het volgende bord omlaag en parkeerden we moeiteloos in de haven. Hierna liepen we omhoog. We moesten door een hek heen, wel heel letterlijk en bleven natuurlijk met de tassen hangen. Toen we door het hek heen waren gekomen kon de wandeling beginnen. We hadden nu ook uitgevogeld waar je kon parkeren aangezien een Deen tien minuutjes daarvoor zijn auto daar had neergezet en ze met z'n drieën waren gaan lopen. Wij erachteraan. Het zou ongeveer een half uurtje duren, maar dat klopte niet. In twintig minuten stonden we al aan het eind en we hadden inderdaad een prachtig uitzicht op de kliffen. We zagen de Denen verderop lopen, maar om daar te komen moesten we over hekjes heen en dat was volgens ons illegaal. Ondertussen werden we bijna aangevallen door een stern, gingen de capuchons op en al wilden we dichter naar de klif, we deden het niet en liepen terug. 

Nu zouden we naar Eggjarnar, dit alles via een leuk klein, smal, eenbaansweggetje met passeerplekken en soms een putje of een hobbeltje. Om deze weg op te komen moest ik een haarspeldbocht naar links maken, om vervolgens te stijgen en via een haarspeldbocht naar rechts de route te vervolgen. Dit alles ging geheel zonder slipgeluiden. Links van mij, aan de bergkant zat een ditch (diepe greppel van 20 centimeter breed en ongeveer 50 centimeter diep) nu had ik van de week een ervaring met een wiel van de weg en zag ik het niet zitten om met mijn wiel in een ditch te komen. Aan de andere kant, het weggetje was behoorlijk smal, hoe hoger we kwamen, hoe dieper de afgrond, de enige afrastering waren hier en daar wat stenen. Ik kreeg een beetje last van mijn hoogtevrees en de randen van het weggetje waren niet zo goed meer, maar dat mocht de pret niet drukken. Hoe hoger we kwamen, hoe minder wegdek we hadden en al hotsend en klotsend kwamen we langzaam, vurig hopend dat er geen tegenliggers zouden komen, omhoog. Ondertussen begon ik vrolijke liedjes te zingen over hoe fijn dit weggetje wel niet was, iets over "A nice little humpy bumby road". Boven stond een auto op ons te wachten, of de bestuurder verzamelde moed voor de terugreis. Bij het passeren van deze vrolijke jongen met bezorgde blik in zijn ogen gaven we elkaar "de groet", zo van "hé, succes hè, ik weet hoe jij je voelt" en dan allebei het handje omhoog. Helemaal bovenaan kon ik de auto netjes neerzetten. We pakten de camera's en liepen verder omhoog. Daar stonden ook auto's. Twee. We maakten foto's van de omgeving, de zee, de rotsen, maar ook hier geen papegaaiduikers. Dat was wel een beetje teleurstellend. Wel hadden we weer de meest mooie uitzichten over de oceaan en in ons geval zonder walvissen. Toen werd het tijd om omlaag te gaan. Er zaten zoveel butsen en hobbels in deze weg dat ik alweer blij was dat mijn airbag het niet doet. Met min 20 reden we omlaag. Mijn sleutelhanger tikte van de enorme vaart die ie elke van een hobbel of een gat kreeg. We hoorden iets vallen en hadden geen idee wat dat kon zijn. Sabine zag de bumper nog niet liggen en dus reden we langzaam verder. Dit keer een stuk minder gespannen aangezien ik nu wist wat er zou gaan komen. Benden aangekomen vervolgden we onze weg naar Vágseiði, een leuk oud haventje dat niet meer wordt gebruikt. We hadden nog naar Fámjin willen gaan, maar het was al 16:15 uur. Wellicht was het beter om nu maar naar onze cottages te gaan, deze ligt in Hvalba. Ik had de auto vakkundig voor de deur geparkeerd voor het uitladen, maar het is hier redelijk smal en dus moest ik wel een keer of wat steken bij het keren om niet in de ditch terecht te komen. De auto staat voor de oude school. Het is een authentieke oude woning en het doet ons een beetje denken aan de woning in Glenbeigh. Die woning was dan wel heel wat ouder en van steen, maar deze is ook minstens 100 jaar oud. Zelfs ik zou hier mijn hoofd kunnen stoten. Na een heerlijk prakje met witte kool (we dachten dat het zuurkool was) kon de avond beginnen. 

Morgen doen we het noordelijke deel van het eiland, maar we mogen wel iets langer blijven liggen dan vandaag.