Dag 12: Rondje Streymoy

Het is 19:45 uur, we hebben gegeten (iets teveel), ingepakt en de auto is al voor de helft weer ingeladen. Dus is het nu tijd om terug te blikken op de dag.

Vanmorgen vroeg werden we wakker en we hadden helemaal geen zin om op te staan. Dat moest wel, want we zouden vandaag een aantal dorpen (van die 'must sees') aandoen en deze liggen niet op ons eiland maar op het eiland Streymoy. We waren amper nog bijgekomen van het waanzinnige festival van gisteravond. Dat festival waar Maria ons over had verteld, iets met trucks, eten en een band die zou spelen. Nou dan merk je toch dat er iets is als een taalbarrière. Zij als Venezolaanse, wonende op Faeröer en pratende in het Engels en ik als Hollandse klompenkaaskop ook op mijn Engels. En misschien zaten we er nog niet eens zover van af en hadden we elkaar wel goed begrepen, maar hadden we gewoon een ander referentiekader. Laten we wel wezen, trucks, eten en een band klopte zeker, net als het woord festival. Ik sleepte Sabine dus om een uur of acht mee richting de plek waar we de trucks hadden zien staan naast het voetbalveld. Sleepte was het juiste woord, ze had eigenlijk geen zin maar weet dat ik het wel leuk vind om wat cultuur te snuiven als dat mogelijk is. Ze wilde echt heel kort blijven. Bij de trucks aangekomen vonden wij het verdacht rustig. Op een aantal mensen na die voor en tussen de trucks met elkaar luidruchtig stonden te zijn. Er waren echt mooie trucks bij en het waren er een stuk of 15. Om nou te zeggen een geweldig groot truckersfestijn... nee. Ik had van een afstand geen muziek gehoord, maar hoorde nu uit een gebouw wel harde muziek komen. Dus ik naar binnen. Daar stonden een man en een vrouw duidelijk op klandizie te wachten en ze keken ons wat vreemd aan. Ik vertelde dat ik had gehoord van een festival met trucks een band en eten. Er werd wat bedenkelijk gekeken en druk overlegd. Toen kwamen de woorden dat het enige festival de trucks buiten waren en dat bij hun om middernacht een band ging spelen. Terug buiten zag ik een klein hamburgerkraampje en dit was dus ons festival. Zodoende zijn wij maar een rondje dorp gaan lopen. Aan de achterkant van het gebouw stond country.fo Country & Blues festivalurin. Dat maakte het plaatje (en dus ook het praatje met Maria) weer compleet. Geheel bijtijds (ik had het verhaal vroeg geschreven zodat we naar het 'festival' konden gaan) gingen we dus naar bed.

Om 8:45 uur zaten we in de auto op weg naar ons eerste dorp Tjørnuvík. We hadden ons niet te dik gekleed, want de zon scheen volop bij het aankleden. Toen we buiten kwamen bleek er een ijzige wind te staan en had iets warmers ook wel gekund. Het bleek 10 graden te zijn. Tjørnuvík is het meest noordelijke dorp op Faeröer. We reden terug door de zeetunnel, de bergtunnel en toen langs behoorlijk wat plaatsen. Eerst op mooie tweebaans bergwegen, maar dat werd aan het eind zeer slecht wegdek, gevaar voor vallende stenen en een eenbaansweg. We zagen in de buurt van Haldarsvík een bord dat aangaf dat er nog 20 parkeerplekken beschikbaar zijn in Tjørnuvík. Dat kon ook bijna niet anders, het is zondag en nog voor 10 uur dus iedereen moet naar de kerk. Dit is waarschijnlijk het dorp dat ook een bus laat rijden wanneer de parkeerplaatsen vol zijn. De weg veranderde dus in die eenbaansweg en er stond ineens een mobiel verkeerslicht. Dat sprong gelijk op groen. Ik vroeg mij nog af waar de ander zou staan. Nou helemaal beneden in het dorp dus. Om de vijf minuten mocht de andere kant rijden. Er was op een plek een wat breder stuk in de weg. Een passerplek of misschien toch voor panne? Beneden aangekomen hebben we direct de auto geparkeerd. Het dorp mag je verder alleen met je auto in wanneer je inwoner bent. Het leuke aan dit dorp is dat ze oude Viking resten hebben, een graf. Ook heb je hier zicht op Risin og Kellingin; de reus en de heks. Dat zijn twee rare uitstekende rotsen in de zee. Daarnaast hebben ze hier ook een toilet, dat met deze temperaturen geen overbodige luxe is. We hadden spijt dat we ons thermospul niet hadden aangetrokken en ook dat ons dikke vest nog in het huisje lag. De mutsen hadden zo op gekund. Het bleek 8 graden te zijn en ook hiet stond een straffe koude wind. Vanaf dit dorp kun je lopen naar het dorp Saksun. De mensen uit Saksun gingen vroeger over de berg hier naar de kerk. Toen deze kerk afgebroken moest worden hebben ze de onderdelen van de kerk meegenomen over de berg naar Saksun, om 'm daar weer op te bouwen. Wij hebben van een afstandje gekeken waar die route nou moest lopen. Het is echt een roteind omhoog en volgens ons ook niet echt een makkelijke wandelroute. Dus hebben wij een rondje gelopen door het dorp. Er is hier daadwerkelijk niets te doen, al zeggen de posters bij de toiletten heel iets anders. Het schijnt hier namelijk een waar surfparadijs te zijn. Er hing allemaal gras te drogen over gespannen draden, het leken net hekjes. Ook hebben we nog even langs het water gelopen. Na een 'Tjonge, wat slaat die kou op mijn blaas nu-kan-het-net-nog-plasje' te hebben gedaan, gingen we weer terug de berg op. Het voelt heel veilig als je weet dat je vijf minuten hebt om zonder tegenliggers omhoog te komen. Wat blijkt, er stonden weer van die Aziaten op de weg te fotograferen. Ze hadden hun auto op het iets ruimere plekje op de berg gezet. Ik had er geen last van, maar echt handig zijn die toeristen hier niet. 

Op de terugweg vanaf dit dorp zouden wij bij de Fossa stoppen, maar eerst passeerden we nog een geweldige camping, bij Haldarsvík. Haldarsvík is ook de plek waar we even van bovenaf een foto moesten maken van de kerk. We vroegen ons af hoe het kwam dat we de Fossa hadden gemist. Nou, die bleek nog te moeten komen. Dus wij door naar het volgende plaatsje, Hvalvík. Onderweg kwamen we inderdaad de Fossa tegen. Dus wij eruit om deze te fotograferen. Er stond een busje en er stond een auto met de motor nog aan. Deze auto behoorde bij een gezin met kinderen dat boven op de stenen picknicktafel stond te dansen voor het perfecte plaatje. Weer toeristen met zeer wonderlijk gedrag. Hvalvík ligt aan een baai waar ook walvissen schijnen te komen. Het is ook de enige baai van de Sundini, het water dat Streymoy en Eysturoy van elkaar scheidt. Truus leidde ons heel netjes naar het industrieterrein en de haven. Hier was duidelijk ook niks aan, maar ook dit hebben we gezien. 

Dan nu op naar Saksun. Saksun is een heel ander verhaal. Bij ons voorwerk konden we lezen dat je in dit dorpje, dat bekend staat om zijn authentieke huisjes, aangevallen kan worden door een boze boer. Dat komt omdat je daar niet op het gras mag lopen. Ik had nog meer gelezen over deze boer en ondanks dat ik hem niet tegen het lijf wilde lopen, snap ik hem wel. Er zijn zoveel toeristen die echt lak hebben aan regels en ook fatsoen nog niet hebben uitgevonden. Hier is ook een museum en dat schijnt pas om 13:00 uur open te gaan. We hadden dus ruim anderhalf uur te vullen op het moment dat we daar aan zouden komen. We dachten dan daar maar te gaan picknicken en het dorpje goed te gaan bekijken alvorens naar het museum te gaan. Maar eerst moesten wij er nog naartoe. Dit zou over een zogenaamde Buttercup route gebeuren. Een Buttercup route schijnt een bezienswaardigheid op zich te zijn. Het was een éénbaansweg in het groen, maar wij vonden het eigenlijk niet heel erg bijzonder. We moesten een aantal auto's voorbij laten gaan en zij ons. Voor ons reed een vrachtwagen, die omgebouwd was tot camper. Toen we over de smalle weggetjes boven aankwamen hadden wij precies het laatste plekje voor een personenauto. Achter ons zaten nog twee andere auto's en die werden gewoon neer geplempt op de plekken van de bus. Ook dit bleken Aziaten te zijn. We waarschuwden elkaar nog even dat we echt niet op het gras zouden gaan lopen en gingen toen eerst maar kijken hoe laat het museum open zou gaan. Dat bleek om 11 uur al open. Daar hebben we gesproken met een aardige dame, die niets wist van het museum, maar even een dagje zou draaien aangezien de eigenaresse naar Tórshavn was. Dus wij liepen door het museum wat verdacht veel leek op het museum in Sandur, maar alleen een heel stuk groter was. Het was een oude woonboerderij waar vroeger de voorganger van de kerk in had gewoond. Deze was minstens 200 jaar oud. Toen we na tien minuten weer buiten kwamen bleek er een heel blik toeristen opengetrokken te zijn. Al staan overal bordjes met "Please keep off the grass" en staan overal paaltjes met touwtjes als afrastering, je zou de mensen die zich er niet aan houden echt niet de kost willen geven. Een groep Chinezen/ Japanners (dus Aziaten) stond te springen op het gras voor de mooiste foto, een Amerikaan trok aan het gras op het dak van de kerk om te kijken of het echt was en liep daarna met z'n maat 44 dwars over de graven heen. Een andere vrouw wilde een mooier plaatje schieten van de kerk en stapte over het touwtje. Sabine en ik ergerden ons dood. Dit hebben we op IJsland ook zo vaak gezien. Ik snap die boze boer wel. Hierna hadden we bedacht te vertrekken, al hadden wij natuurlijk niet een perfect plaatje van de kerk. Aan de overkant van een kloofje zat nog een deel van het dorp. Daar was ook parkeerplek en we hadden besloten daar dan maar wat te gaan eten. Het was al lunchtijd. Ook kon je vanaf deze plek naar het strand lopen. Terwijl ik mijn auto achteruit op een handig plekje zette om weer uit te kunnen rijden en Sabine daarna de boterhammetjes smeerde, zagen wij de vrachtwagencamper ook onze kant op komen. Met pijn en moeite kreeg hij dat ding naast ons geparkeerd, maar toen werd het wel heel lastig voor de Fransman in zijn camper om weg te kunnen komen. Hij kon de draai niet maken. De Engelsman hielp hem even en toen gingen de twee Engelsen met hun wandelstokken lopen. Binnen drie minuten waren ze alweer terug. Waarschijnlijk was het pad of te lastig of hadden ze geen zin. In drie ker steken keerde de man vakkundig zijn enorme camper op een heel klein stukje om daarna over het smalle bruggetje weer te vertrekken. Hij bleek z'n wagen bij de berg te hebben gezet waar nog wat ruimte was. Het was onderhand al een uur of één en wij zouden nog naar Vestmanna en Kvivik. Naar Vestmanna was het nog ruim drie kwartier rijden, dus besloten wij niet te gaan lopen. Rustig aan reden wij de Buttercup route weer terug. We zeiden nog tegen mekaar dat die vrouw van dan blog op internet zei dat het zo'n rustige weggetje was. Zo rustig vond ik 'm niet. Elke kilometer hadden we minstens 1 tegenligger. De rest van de weg verliep prima. 

Na de bergtunnel moesten we nu linksaf naar Vestmanna. Dit was een weg langs de berg, erg hoog en met prachtig uitzicht. Dat zag ik in eerste instantie natuurlijk niet. Mijn schouders hingen nog in mijn oren van inspanning van alle andere weggetjes en ook bij deze mooie ruime tweebaansweg (een heen en weertje) was ik behoorlijk gefocust op de weg. In Vestmanna aangekomen gingen we naar het museum. Dat is direct de plek waar je ook boottochten kunt boeken om naar de vogelrotsen te gaan. Dat gingen wij niet doen, daar hadden wij geen tijd voor. Binnen aangekomen bleek er een restaurantje. Sabine nam een cola en ik nam een koffie. Het eten zag er wel heel goed uit en ondanks dat wij behoorlijk wat boterhammetjes op hadden, bestelde ik één patat om te delen. En die was lekker. Bij het betalen werd ik nog wel gebeten door een puffin. Tot bloedens toe bleef ik hangen aan de puffinpin die op mijn tas zit. Hier hebben we ook ons tweede souvenirwinkeltje van de vakantie gezien. Ondanks dat we van alles hebben kunnen bekijken vonden wij er niets leuks bij zitten voor de thuisblijvers. Ik vrees met grote vreze. Hierna kochten we de kaartjes voor het museum. Er staan wassenbeelden aan de hand waarvan de geschiedenis van de Faeroër eilanden wordt verteld. Hiervoor krijg je een mp 3 spelertje met koptelefoon mee. Het waren elf beelden, waarbij iets werd verteld. Wat ons een klein uurtje heeft bezig gehouden. 

Nu konden we op weg naar onze laatste stop. Sabine ging rijden en nu kon ik rustig om me heen kijken. Wat een prachtig uitzicht. Sabine bracht ons naar het uitzichtpunt bij Kvivik. Kvivik schijnt gevormd te zijn door gletsjers. Van bovenaf hadden we een prachtig uitzicht over de verschillende eilanden. Hierna gingen we het dorpje in over een mooi eenbaansweggetje. De auto werd vakkundig achteruit ingeparkeerd waarna we gingen lopen naar de kerk. Onderweg kwamen we nog langs resten van Vikinghuizen. De archeologie is hier wel, maar voor ons als toeristen lastig te vinden. Hierna gingen wij naar huis. Wel eerst nog even tanken. Voorbij de FK supermarkt gooide Sabine de auto nog even aan de kant zodat ik nogmaals een foto kon gaan maken van de Heksenvinger. 

Thuis aangekomen hebben we alle tassen opnieuw ingepakt en nu staat de auto dus al voor de helft ingepakt. Morgen vertrekken we naar Suðuroy. De boot vertrekt om 8:45 uur en we moeten minstens 20 minuten van tevoren in de rij staan. Als we deze boot missen gaat de volgende pas om 16:00 uur. Wij willen er dus op tijd zijn en dat betekent dat wij morgen tussen 7:00 uur en 7:15 uur in de auto zitten naar Tórshavn. Om deze dag nog even kort samen te vatten: sommige hoogtepunten die worden aangegeven op de kaart of in boekjes zijn het net niet. Tjørnuvík vonden wij wel de moeite waard. Hvalvík en Saksun hadden we ook over kunnen slaan. Vestmanna hadden we, als we tijd hadden gehad, nog wel wat langer willen bezoeken en Kvivik met zijn mooie uitzichten vinden wij ook een aanrader.