Dag 11: Gatenkaasfile

Vanmorgen werden we laat wakker. Om 7:30 uur waren de luikjes goed open. Ik was natuurlijk al eerder wezen plassen, maar hier wordt het nooit helemaal donker in de zomer, dus dan heb je geen idee hoe laat het ongeveer zal zijn. We bleven nog even liggen. Gisteravond hadden we twee opties voor vandaag. Optie één was wandelen hier in Miđvágur naar Trælanípa (de slavenrots), optie twee was met de auto door de tunnel terug en dan nog een aantal dorpen aandoen die we wellicht anders niet gaan zien. Om 8:30 uur gingen we eruit, snel aankleden en lekker aan de brinta. We waren moe en hadden besloten om voor optie één te gaan. Optie twee zochten we bij het ontbijt vast uit. Als we alle dorpjes en hoogtepunten willen aandoen doen zijn we zeker 5 uur kwijt, en dat is dan alleen reistijd. Dus wij puzzelen en wat blijkt, we hebben nog een dag te vullen. De dag dat wij vertrekken naar Hirtshals gaat de boot pas om 23:30 uur varen. Wij moeten bijtijds uit ons appartement zijn en hebben dan nog een dag te vullen. Nu hebben we de dorpjes, wandelingen en hoogtepunten gesplitst. Morgen doen we Kvivik waar de vallei is gevormd door gletsjers, Vestmanna waar vogelrotsen in zee staan, Saksun waar zwarte stranden zijn en wat een leuk dorpje schijnt te zijn en Tjørnuvik wat het noordelijkste plaatsje is en de laatste dag doen we Gjogv, Fuglafjordur, Eiđi en Funningsfjordur. Geen idee of we die allemaal redden aangezien er ook wandelingen tussen zitten. Maar dat is voor morgen en over ruim een week. Vandaag werd het lopen naar Trælanípa. Hiervoor moesten we eerst naar Miđvágur. Omdat ik wilde weten of de onze automatische afschrijving in de tunnel konden omzetten naar een regeling waarbij je van tevoren geld hebt gestort ( dat is goedkoper wanneer je zes keer een zeetunnel aandoet en nu komen we hier wel aan inclusief de dure zeetunnel waarop je dan korting krijgt) belde ik eerst de tunnelorganisatie. Deze sprak in geweldig Faeröers iets over tijden en dagen en toen bedacht ik mij dat het zaterdag was. Eigenlijk was ik wel blij dat ik niet uit een menu hoefde te kiezen, ik verstond hier al weinig van. Maar jammer was wel dat er werd opgehangen aan het einde van het bandje. Ik had waarschijnlijk gewoon een willekeurig nummer ingetoetst en dan vast wel iemand aan de lijn gekregen. Nu ben ik niet voor een gat te vangen dus ik bedacht mij om hier naar het hotel te rijden. Om 10:30 uur vertrokken we naar het hotel. Wat blijkt? Het is een visfabriek. De zalmen die buiten gekweekt worden zijn megagroot, je ziet ze springen. We wisten dat het een visfabriek was omdat het op een briefje op de deur stond. Nu dan maar een volgend plan, een ander hotel zoeken (er zit op dit eiland geen VVV). Welke leek haalbaar en op de route? Hotel Vagar! Dat was dat lelijke gebouw met zicht op het vliegveld. Dus wij op weg naar Miđvágur eraf naar het hotel. Er zaten gaten en butsen in de weg en het hotel stond helemaal leeg. We hadden al eens gekscherend tegen elkaar gezegd dat je daar voor je verdriet niet zou willen slapen, maar dat blijkt dus ook echt zo te zijn en nu is ie dus leeg en dicht. Nou ja, dan maar eerst geld halen. Morgenavond komt een dame het geld voor ons luxe huisje ophalen aangezien de eigenaar op vakantie is. Natuurlijk begon Truus te tetteren dat we fout reden. Maar dat wisten wij. Truus wist niet dat we nog geld gingen pinnen. Na het pinnen gingen we naar de parkeerplaats waar de wandeling zou beginnen. Dit is een prijzig gebeuren. Per volwassene ben je 200 kronen kwijt. 100 kronen is €13,41 dus voor bijna 27 euro de man (en daar moet de wisselkoers nog bij) gingen wij op pad. Het vriendelijke meisje bij de kassa wist ook niet of ik  dat van die tunnel om kon zetten, ze was ook nog niet oud genoeg om auto te mogen rijden. Vanaf het terras bij hun had je echt een geweldig uitzicht op de heksenvinger. Dat is de rots waar we anders naar toe zouden zijn gelopen. Wat blijkt: als je de route zou hebben  gelopen zie je die vinger nog niet, dus straks nog maar even een foto maken. Het was prachtig weer en we hadden een beetje teveel aan. Nee, geen thermospul en dikke vesten. Gewoon een spijkerbroek, wandelsokken, een hemdje en een tshirt, daarover een klein vestje (in mijn geval mijn adidasje met witte strepen) en een jas. Ja ik had mijn arafatje ook om. De zon scheen en het was echt een prachtige dag. Om ons heen zagen we ook wolken, die verschoven van berg naar berg, maar wij liepen te puffen in de zon. En de bergen en het meer zagen er zo mooi uit met dit weer. Dus de kleine camera uit de tas getrokken en het arafatje er gelijk maar weer ingestopt. Het was zo warm dat dat sjaaltje echt niet nodig was. Na niet al te lange tijd ging de jas open en en het vest open. Daarna werden de jassen omgeknoopt. Vervolgens gingen de vesten uit en zo liepen we verder. Maar we waren niet alleen want er waren meer mensen op het idee gekomen deze route te lopen. Deze route loopt langs het Leitsvatn, ook wel Sørvágsvatn genoemd. Dat is hetzelfde meer waar de Nix in staat. Bijzondere hieraan is dat dit meer 40 meter boven de oceaan zweeft en er van daar ook een waterval, de Bøsdalafossur de zee invalt. Dat zouden we dus allemaal gaan bekijken.

De route was in ongeveer een uur te lopen, dat is dan heen. We liepen vlot. Ergerde ons aan een stel Italianen, die zo nodig buiten de route moesten gaan lopen en staan. Ze maakte hele fotoreportages van hun gezinnen (ja, ze hadden ook nog een kind op hun rug) en stonden natuurlijk veel te dicht op de rand van de rots. Maar goed, dat is mijn ding, want ik heb hoogtevrees en vind sowieso al snel iemand te dicht op de rand staan. Al moet ik zeggen dat in dit geval Sabine het wel met me eens was. Sabine vroeg zich af waarom je altijd eerst moest dalen voordat je ging stijgen. IK heb geen idee, ik denk dat je het als een soort aanloopje moet zien. We daalde dus over een behoorlijke afstand een klein beetje, maar gingen op een betrekkelijk korte afstand heel veel stijgen. Gelukkig zijn we heel goed getraind. Terwijl we de rots opliepen, of moet ik zeggen klauterden, was er een prachtig uitzicht op het meer boven de zee. Zelf vond ik het een beetje spannend om bij het uitzichtpunt nog een stapje naar voren te zetten, dus dit heeft Sabine gedaan en zij heeft een hele mooie foto gemaakt. Hierna moesten we nog verder omhoog. Voordeel aan deze route is dat de weg redelijk goed is aangegeven (je kan eigenlijk niet van het padje af) en mocht je toch willen verdwalen lukt dit niet omdat je in een soort gatenkaasfile loopt. Dat gaf ook nog wel eens problemen met het maken van foto's. 

Boven aangekomen hadden we een prachtig uitzicht over de oceaan en de vele eilanden. We bedachten om hier maar eens knus te gaan picknicken. Er zaten vier iets oudere mensen (dat bleken achteraf Belgen), er lag een meisje in haar bh te zonnen en haar vriend liep ook nog ergens. Achter ons lagen spullen. Dus wij gingen zitten in het zonnetje. De spullen bleken bij drie gezellige Belgen te horen die op wandelvakantie zijn. Waarschijnlijk is je brood smeren bij je picknick een cultuurdingetje aangezien ook zij de kaas aan het schaven waren. Voor ons kwamen de Italianen zitten. Het kroost werd losgelaten en gevoerd en één van de mama's liet de drone op. Er kwamen ook nog Amerikanen. Zo je leest een gezellige boel daar. Terwijl wij heerlijk onze boterhammetjes (die na twee dagen toch wel wat droog geworden waren) op aten en een theetje dronken kwamen samen met de Japanners ook de wolken tevoorschijn. Dus zijn wij snel opgestaan om de Bøsdalafossur te gaan bekijken. Volgens het aardige meisje bij de kassa moesten we gewoon over het gras doorlopen tot we de waterval zagen. Nou, ik zag en hoorde niks. Voor ons zochten de Amerikanen ook een weg naar het uitzichtpunt. Ineens zagen we nog meer mensen lopen. Dus wij er achter aan en zo kwamen we op het pad dat leidde naar de Bøsdalafossur. Aan het eind van het pad klommen we via de rotsblokken omlaag in de veronderstelling dat dat de bedoeling was aangezien de rest er ook stond. Het was lastig om foto's te maken met zoveel mensen. Dat vonden ze ook met mij in de buurt. Toen de helikopter langs kwam en nogal lang voor onze rots bleef hangen bedachten wij ons dat we misschien helemaal niet omlaag hadden moeten gaan. Dus wij weer omhoog en terug richting de auto. Het weer was nu behoorlijk omgeslagen en binnen een minuut of wat liepen wij midden in een wolk. Het ging regenen, dus ging de jas weer aan. De weg leek langer dan in onze gedachten. Het meisje had gezegd dat we 40 minuten zouden lopen tot het uitzichtpunt en op de heenweg leken het er 30, maar op de terugweg zouden het er best nog wel eens 40 geweest kunnen zijn. Dat kan nog wel eens kloppen. Onderweg zagen we op de hoofdweg een kolonne vrachtwagens rijden, ze waren rood en twee hadden iets achter zich hangen. Bij de eerste dacht ik een bus, maar als je het goed inzoomt op de foto zie je dat het iets anders moet zijn. Zes van de acht vrachtwagens hadden niets achter zich hangen. Hierna zijn we doorgelopen. We hebben 8,82 km afgelegd met een hoogteverschil van 259 m in 2 uur en 6 minuten. Terug bij de kassa zouden we nog even de vinger fotograferen. Wat denk je? Een dikke wolk hing op de vinger. Ik had dus beter gelijk het fototoestel kunnen pakken. 

Vervolgens zijn wij op weg gegaan naar de benzinepomp om te vragen naar de tunnel. Een vriendelijke vrouw hielp mij hier, maar ook zij wist het niet. Hierna gingen wij naar de FK supermarkt. Je wil toch eens iets anders proberen. Nou, we hebben het mandje snel teruggezet, want bij de Bonus hebben zijn aanzienlijk meer. Dus wij daarop in de auto, op weg terug naar de Bonus. Één minuut later arriveerde wij bij de Bonus. Hier hebben wij alvast wat boodschapjes gehaald voor onze trip naar Suduroy. Daar eten wij in ieder geval lasagne en zuurkool. Dat we het nu al gingen halen heeft alles te maken met het feit dat ons brood op is. 

Tijd om naar huis te gaan. Toen we aankwamen in ons dorp, moest ik van Sabine stil gaan staan om naast me te kijken. Daar bleken die vrachtwagens gewoon te staan. In Sørvágur regent het, de wifi was uitgeslagen en we kregen het fris. Nu doet de tv het hier al sinds aankomst niet. Ook iets met wifi. Niet dat ik zo nodig tv wil kijken, maar ik ben toch redelijk gehecht aan het journaal. Aangezien ik die mensen nog had gecontact schreef ik maar direct dat de wifi het nu ook niet deed. Terwijl ik aan een theetje zat en de foto's op de computer aan het zetten was werd er op de deur geklopt. Dus ik doe open, staat Maria voor de deur. Maria is degene die ook het geld op zou komen halen, in de visfabriek werkt, ook nog in een bar werkt, bevriend is met de eigenaren en bij hun even de router had gereset. Of de wifi het weer deed? Nou, ja dus. Wij hebben haar nog 100 uit gevraagd over van alles en nog wat. Ze wilde niks drinken, maar vroeg nog wel of we vanavond naar het feest gingen. Wij weten van geen feest. Of we die rode vrachtwagens niet gezien hadden dan? Er komt muziek en er is eten en drinken. Dus dat is ons plan voor zo meteen, de regen trotseren op zoek naar het feestje.