Dag 10: In de wolken

Vanmorgen vroeg ging de wekker. We waren al wakker, maar mochten nog wel even liggen. Vandaag zouden we tussen 8:00 uur en 8:15 uur gaan lopen naar het haventje waar we de boot maar Mykines zouden nemen om 9:00 uur.  Dit was onze traktatie op papegaaiduikers, puffins, Tammie Norries of zoals ze hier worden genoemd lundi's. Voor dit uitje hebben we dan wel de hoofdprijs betaald. Eerst de overtocht naar Mykines en daar ben je verplicht een gids te huren dus die komt er ook nog bij.

We gingen te vroeg weg en we waren er ook veel te vroeg. Voor de gelegenheid hadden we al onze warme kleding uit de tas gehaald. Dus we hadden de thermobroek onder de spijkerbroek, de wandelsokken, een hemdje met daarover het thermoshirt, een t-shirt, een dik vest (niet mijn schapenvest dat echt heel warm is, want bij heel warm weer knoopt ie zo lastig om je middel), onze jas en we hadden de regenjassen mee. Natuurlijk hadden we de wandelschoenen aan en de mutsen in de fototassen samen met de fotohandschoenen. We zagen de schipper aan komen rijden en deze ging de boot in orde maken. 

Om 9:00 uur stapten wij met vele andere bijzondere figuren in de boot. Het was bewolkt. Behoorlijk bewolkt. Of misschien zeg ik het verkeerd, de wolk lag pal op ons. Niet direct bij vertrek, het zag eruit als een redelijke dag, maar toen we een stukje hadden gevaren zaten we midden in de wolken. Inderdaad niet in één wolk. Nee, deze werd afgelost. Op de weersite had ik gelezen dat we geen regen zouden krijgen, het 10 graden zou worden, de wind mee zou vallen en we wellicht na 12:00 uur beloond zouden worden op wegtrekkende wolken en een zonnetje. We voeren langs de Drangarnir en hier hebben we foto's van gemaakt. We kwamen waarschijnlijk ook langs Tindhólmur, dat kan namelijk niet anders, maar door de wolk hebben we niets gezien. 

Op een gegeven moment meerden we aan in een kleine en zeer lawaaierige haven in Mykines. Het lawaai kwam van de meeuwen die daar hun kroost in het nest hadden en deze kermen alsof hun leven ervan af hangt. En pa en ma maar op en af vliegen met eten. 

Nu hadden we de eerste klim, de trappen omhoog. Dat was best een uitdaging. Boven stonden de gidsen al te wachten. Eerst nog even een toiletje. Wij waren nummer 3 en 4 omdat we zo lekker vlot omhoog waren gelopen. De andere 30 stonden in de rij toen wij er net uit kwamen. 

Eerst kregen we een kleine rondleiding door het dorp. De jonge gids was hier geboren en zijn ouders wonen er nog permanent. Tot zijn 14de heeft hij op het eiland gewoond. Voor hem en zijn zusje moest de basisschool worden geopend, welke al enige jaren dicht was. Tot zijn 7de heeft zijn moeder les gegeven en daarna werden steeds leerkrachten ingevlogen die dan op het eiland moesten blijven wonen. Dit komt omdat er alleen in de zomer een veerdienst is aangezien in de winter de haven door de vele golven niet bereikbaar is. Tegenwoordig komt er ook een helikopter, vier keer per week. Op zijn 14de moest hij naar het vaste land om zijn school af te maken. Nu is hij alleen nog maar in de zomermaanden op Mykines. 

Mykines bestond 100 jaar geleden uit een gemeenschap van 200 mensen, maar toen de industrie er bedrijvigheid op het vaste land grotere vormen aan ging nemen verkozen vele jongeren een vaste baan boven Mykines. Op Mykines zijn nu nog maar 10 mensen permanent aanwezig. De kerk gaat alleen drie keer per jaar open, met Pasen, Kerst en Pinksteren. Dan wordt er een voorganger ingevlogen. Voor de rest bekijken zij de diensten online. Dit kan door de geavanceerde draadloze verbinding. Toch twijfelen we aan de geavanceerdheid van deze verbinding aangezien we een man in zijn deuropening zagen bellen. Ook hebben we veel geleerd over de huizen die daar worden gebouwd. Vroeger hadden ze voornamelijk stenen huizen met gras op het dak. Als wrakhout was aangespoeld gebruikte ze dat ook om mee te bouwen. Nu wordt hout gewoon aangevoerd. In vroeger tijden werd het ingesmeerd met teer, vandaar de zwarte huizen met groene daken. Op Mykines zijn er bouwvoorschriften zodat je een nieuw huis van een 200 jaar oud huis niet van een nieuw huis kan onderscheiden. Mykines heeft maar één dorp. Er zal behoorlijk wat leegstand zijn. Ook hebben we het allereerste zwembad van de Faeroër gezien. Ze hadden een ingenieus systeem bedacht om een betonnen bak vol te laten lopen bij de waterval. Dit deze omdat niemand kon zwemmen en vele verdronken. 

Hierna zijn we naar de papegaaiduikers gegaan. Hiervoor moesten we behoorlijk stijgen en dat is niet mijn sterkste punt. In het begin bleef ik dus dichtbij de gids zodat ik aan het eind niet helemaal als laatste zou eindigen. Hijgend als een stel bospaarden kwamen we boven. Het is duidelijk merkbaar dat ik geen vijf lesuren sport meer geef per week, maar maar twee keer drie kwartier consumeer. We zagen de papegaaiduikers in de wolken, want die wolk was nog niet opgetrokken. Hierna zijn we naar een afgezet gedeelte gelopen waar de jonge zaten en de ouders met vis aankwamen. De gids vertelde dat je verplicht met gids moest lopen om de papegaaiduikers te beschermen. Als je te dicht op het nest staat zullen ze niet binnenkomen met de vis. Het gaat slecht met de papegaaiduikerpopulatie. Ze kunnen niet goed aan voedsel komen nu het zeewater opwarmt. Dat is ook één van de redenen waarom er niet meer op gejaagd mag worden. Na ruim een uur geschoten te hebben begonnen we aan een rondje Mykines. We dachten dat we de vuurtoren zouden gaan zien, maar met deze wolk hebben we dus helemaal niets van de omgeving gezien. Vlak boven het dorpje hadden we eerst lekker gepicknickt. Op dat moment begon de bewolking iets op te trekken. Na de lunch zijn we in het dorpje aan onze thee begonnen. Nu scheen de zon. Nadat we ook de verschillende straten in het dorpje eens hadden geïnspecteerd gingen we rond 14.15 uur a 14.20 richting haven. We hadden bedacht dat het wel leuk was om daar naar de meeuwen te kijken, te genieten in het zonnetje en er voor te zorgen dat we op het dek konden zitten op de terugweg. Ja, van het zonnetje raak ik meestal wel in de wolken.

De boot zou om 15.00 uur komen. Er kwam van alles, voornamelijk mensen van boven naar beneden voor de boot. Zelfs de helikopter kwam vandaag voor de tweede keer, maar geen boot. Ik zei nog gekscherend tegen Sabine dat ie misschien op een lading ofzo moest wachten. De boot wordt namelijk ook gebruikt voor de bevoorrading van het dorp. Tijdens het wachten werden we behoorlijk vermaakt door een aantal kinderen; twee Nederlandse meisjes gingen verstoppertje spelen terwijl er eigenlijk nagenoeg geen verstopplekken zijn in de haven. Toch lukte ze het iedere keer. En vier Deense kinderen waren ook vermakelijk aanwezig.  Drie kwartier later kwam ie eindelijk. Bleek ik nog gelijk te hebben ook. 

Op de terugweg zaten we op een goed plekje. Niet dat we heel veel vooruit konden kijken, maar we werden niet nat van de golven zoals de mensen tegenover ons. Dat was nu veel heftiger dan op de heenweg, ik vermoed omdat ie meer vaart maakte. We werden getrakteerd op een tochtje tussen de rosten/bergen bij Mykines door. Het was nu zulk mooi weer geworden dat we zelfs foto's konden maken van een mooie groene omgeving. Gásadalur konden we zien vanaf zee. Evenals z'n waterval. Ook kwamen we heel mooi langs Tindhólmur. Bij aankomst zijn we lekker naar huis gelopen om daar te gaan borrelen en daarna het eten klaar te maken. We hadden nog wel wat werk aan de foto's die we gemaakt hebben, maar alles is nu klaar. 

Wat we morgen gaan doen? We denken wandelen, maar we kijken het weer ook nog even aan.