Blauw: dag 10

Ik heb me nog nooit afgevraagd hoe een ijsbeer zich op de Noordpool voelt, maar ik kan het je na vannacht zeker vertellen. Mijn voeten waren niet warm te krijgen, waardoor mijn blaas zich langzaam aan begon te vullen. Toch raar dat koude voeten en een volle blaas zo met elkaar te maken hebben. Wellicht dat de uitdrukking "Ik moet zeiken als een beer (alleen een beetje meer)" daar vandaan komt. Al zou ik er zelf ijsbeer van maken. En ja, het is best een beetje een platte uitdrukking, waarschijnlijk verzonnen door mijn vrienden en mijzelf in de tijd dat ik nog bij de fanfare/drumband speelde en dan mijn tweede fanfare.

Hoe dan ook het was ijskoud. Ik weet niet tot welk punt dat kwik daalt 's nachts, maar ik zag op zo'n weersite dat het zo ongeveer de twee graden wel bereikt. Blauw van de kou en met ijsklompjes was ik al een soort van in een dekentje gewikkeld in de slaapzak. Sabine was al als een mummie ingepakt bij mij op het veldbedje gekropen, maar daar na een minuut of tien toch maar weer vanaf gegaan. Langzaam tikte de tijd voorbij. Om drie uur zijn we dan toch maar samen de blaas gaan legen. Bij terugkomst heb ik gauw thee gezet. Dat werkt bij mij meestal wel als ik de slaap niet kan vatten en Sabine kon ook wel een beetje warmte gebruiken. Sabine deed een extra paar sokken aan en allebei trokken we ook maar een trui aan. Ik wikkelde mijn voeten in het dekentje en warempel, ik viel nog in slaap ook. Sabine kon vanaf dat moment de slaap niet meer vatten. Zo hebben we allebei wellicht een uur of drie slaap kunnen pakken vannacht.

De wekker ging om zeven uur. We wilden vandaag namelijk naar het Ørnereservatet, ook wel Eagleworld. Omdat we niet helemaal uit het Deens op de site kwamen had ik gisteravond alles nog geknipt en geplakt in de Google translate. Dat gaf al iets meer duidelijkheid al wisten we niet of het nu alleen een show was of ook een dierenpark. Ze hadden er in ieder geval roofvogels vanuit de hele wereld en dichter bij de Noord-Europese zeearend zouden we niet komen. Of moet ik zeggen dichter bij Noorwegen, want daar komt hun Europese zeearend vandaan.

Toen we vanmorgen naar het toiletgebouw liepen, hoorde we een gekrijs en gekwetter van jewelste uit de bosjes komen. Sabine zei nog dat dat echt niet een lekkere wekker was ("Het zal je wekker maar wezen") en op dat moment zagen we een sperwer zich uit de voeten maken, zo de bosjes uit, achterna gekwetterd en gevlogen door een heel zwikkie zangvogels. Na gewassen, gepoetst en gegeten te hebben, vertrokken we precies om half negen met een volle thermoskan en broodjes naar Bindslev. Daar stonden we als nummer vier in de rij met wachtende auto's en moesten we een minuut of twee wachten voor de poort open ging en mochten parkeren. Ik maakte mij al een beetje druk over de terugweg, want het was zo'n weggetje waar maar èèn auto op past en stel dat er een tegenligger zou komen. Er waren zeker geen passeerplaatsen. Bij de kassa gekomen werden onze QR codes (ik heb nu toch echt mijn vaccinatiecode aanstaan) goed gekeurd en konden we twee kaartjes kopen. Je moest er vroeg bij zijn, want vol is vol, wat inhoudt dat je eigenlijk al een uur zit te blauwbekken voordat er eindelijk iets gaat gebeuren. Er was een café annex winkeltje met daarachter wat informatie en we zaten heerlijk te wachten tot alles zou gaan beginnen. Eigenlijk is het zo dat je twintig minuten voor tijd niet meer op de bankjes plaats mag nemen, maar ik denk dat door de coronaregels en het beperkte aantal bezoekers deze regel is losgelaten. We hebben ons zitten verwonderen over de hoeveelheid korte broeken en slippertjes (wij begonnen het net pas warm te krijgen), maar nog meer aan de hoeveelheid kinderen dat 's morgens om kwart over negen al aan de chips wordt gezet. Tijdens de show mag je niet gaan staan dus wij hadden de regenjassen maar vast aangetrokken.

Dit was echt lekker warm en beschut want het hield de wind tegen. Uiteindelijk begon de show en er werden verschillende trainingstechnieken en vogels getoond. We konden dan wel niet alles volgen, maar hebben zeker hele gave foto's gemaakt.

Er waren verschillende valken, een lammergier (flying dragon),

een Afrikaanse zwarte arend,

een Siberische zeearend met een spanwijdte van 3 meter en te zwaar om op de arm te dragen (deze wordt getraind met een auto),

wel drie Noord-Europese zeearenden

en een steenarend (goldeneagle).

Na de show hebben we nog verschillende dingen bekeken over deze vogels en Eagleworld. Daarna konden we vertrekken. Het is geen vogelpark dus er kwam helemaal geen tegenliggend verkeer.

Hierna zijn we naar Den Tilsandede Kirke  (de verzande kerk) gegaan. Omdat er in Denemarken in Noord-Jutland ooit teveel bomen zijn gekapt, kwam het zand. Alles kwam onder het zand te liggen en alles wat restte was de kerktoren. Om deze kerktoren heen hebben ze een gebouwtje gezet en zo kun je bovenop het dak kijken.

Het 'maanlandschap van duinen' wat je ziet langs de Primærrute 40 (PR40) komt dus door het teveel aan gekapte bomen. Hier hebben we een broodje gegeten en een theetje gedronken. Daarna zijn we naar Råbjerg Mile, een hele grote zandverstuiving, gegaan. Ook dit fenomeen komt door de teveel gekapte bomen en ze verwachten dat het zand zich in de 23e eeuw zal hebben verplaatst naar het Kattegat bij Skagen.

Na gezandstraald te zijn en nog kauwend op de vele zandkorrels die we niet konden ontwijken reden we terug richting camping. Onderweg hebben we nog een tussenstop gemaakt bij de Rema 1000, zodat we morgen kunnen ontbijten. In Denemarken zijn ze al veel verder met recyclen. Hier staat op blikjes allang statiegeld en op bijna alle flessen (behalve wijnflessen).

Met de boodschapjes in de auto reden we terug naar de camping. We hebben vandaag de route door Tolne genomen. Nu weten we ook hoe dat dorp eruit ziet. Wat we nu zeker weten dat deze camping op de verkeerde heuvel staat. Overal waar wij waren scheen toch wel de zon en stond een flinke wind, maar op de camping staat alleen een flinke wind en hangen vele grijze wolken. Ook de zijflap van de tent was losgewaaid. Gelukkig zijn de niemanddalletjes aan de waslijn prima gedroogd, maar de slaapshorts hangen nog even uit te wapperen aan de scheerlijn. De tent is nu droog en we hopen dat het niet gaat regenen vannacht. Een droge tent in de auto is echt veel leuker. Straks gaan we wat lekkers halen bij de Foodtruck op de camping, het gasstelletje is al ingepakt. Wat daarna rest is een warme douche (we hebben nu al blauw vingers van de kou) en een goede nachtrust met warme voeten. Morgen wordt een lange dag waarop ons avontuur wordt vervolgd.