Dag 16: Mensen

Vandaag was de eerste van drie dagen in de stad. Op het programma stond het nationaal museum Tjóðsavnið, het boezoeken van de laatste winkeltjes waar we nog iets voor thuis zouden kunnen vinden en iets bijzonders voor een verjaardag, het inleveren van lege flessen en aansluitend de Faroe Pride Walk met concert. 
Natuurlijk waren we al ruim voor de wekker wakker, 6:00 uur in ons geval, en daarvoor heb ik ook nog wel even plafond liggen staren. Dat gaf mooi gelegenheid om op internet op zoek te gaan naar die speciale winkeltjes in Tórshavn. Gisteravond hebben we eerst samen nog het programma bekeken van de Ólavsøka. Ik had deze in het Faeröers meegenomen en via een link vond ik een Engelse pdf versie, dat scheelt echt een slok op een borrel. 

Nadat de wekker was gegaan begonnen we met ons ritueel van douchen, tandenpoetsen, aankleden en vandaag door mij ook opmaken. Jawel, het is pride dus tijd om mijn verleidelijke blik weer iets aan te zetten voor Sabine. Het viel haar gelijk op. Niet dat ik opgemaakt was, maar dat ik mij op ging maken. Tussendoor vouwde ik de was die droog was op. Dat is achter de douche deur dus vandaag heb ik al twee keer de deurklink in mijn rug gehad omdat Sabine niet wist dat ik met de was bezig was. Maar dat mocht de pret niet drukken, ze doet gelukkig altijd heel zachtjes de deur open. Tijdens het ontbijt bepaalden we hoe de dag er echt uit zou gaan zien. Nou eerst dus het museum, dat was 50 minuten lopen. Niet echt over een geweldige leuke route en dus kozen we toch voor 8 minuten met de auto. Nu hadden we ineens zeeën van tijd over voor we weg moesten. Na nog wat aan gelanterfanterd te hebben trokken we de schoenen aan en gingen op weg. Het museum is groot en mooi en heeft ook nog een openlucht gedeelte. Wij begonnen natuurlijk weer aan de verkeerde kant. Dit kwam ook doordat er een extra tentoonstelling was van foto's van de Faeröer van vroeger gemaakt door een zestal vrouwen en dat was zeker bijzonder voor die tijd. Nu hebben vrouwen toch best een voorname plek binnen de geschiedenis hier en dat ook juist omdat  zij veel werk verzette. Ook waren er vrouwen die niet van hier kwamen en ongetrouwd waren en bij hun baas moesten wonen en 80%  van de tijd moesten werken en nooit weg mochten. Hieruit is later de eerste vakbond ontstaan. Maar goed, alles staat in het Faeröers, Noors en Engels. Nu ik erover nadenk zou het ook nog wel eens Deens in plaats van Faeröers geweest kunnen zijn, al betwijfel ik dit. Dus wij begonnen vol goede moed en zeer fanatiek met het lezen van de Engelse teksten over de visserij, de boten, de werktuigen, de kleding etc. Beneden waren ook nog echte boten te zien en de collectie ging verder met de kleding. We misten nu echt wel een gids. Ik heb niet zoveel concentratie om al dat Engels te lezen, maar ben nieuwsgierig en wil alles begrijpen. Sabine heeft nog minder concentratie en was dan ook steeds drie vitrines verder. Er werd verteld over de klederdracht (die wij morgen gaan zien), de ontwikkeling hiervan en het omkeerpunt dat de mensen weer trots werden op hun cultuur en taal. Dat waren ze natuurlijk wel, maar ze moesten Deens praten (dit wordt nog steeds op school gegeven) en ze gingen zich ook vaker Deens kleden. Dus toen een jongeman ging studeren in Kopenhagen vond hij het tijd worden om trots te zijn op waar hij vandaan kwam. En zo is dat toen als een olievlek verspreid. Ze dragen op zeer belangrijke dagen dus hun traditionele kleding en zijn hier trots op. Dat hebben wij al gemerkt, want als morgen de twee dagen feest beginnen komen heel wat mensen naar Tórshaven nadat ze hun kleding thuis hebben gehaald. Verder hebben we van alles over het weven gezien en de verschillende soorten schapen. Ook was er een heel stuk ingericht voor de kerk. Het schijnt dat er in Kirkjubøur onder de kerk die in 1839 is gebouwd nog restanten waren gevonden van vijf kerken. Uit deze kerk hebben ze ook heel veel oude voorwerpen gehaald, sommige zijn van 1200 en sommige van wat later. Er stond zelfs een oude bisschopszetel. Dit was zeer interessant. Ook hebben we de vissen gezien die hier in zee leven en de vogels die bij Faeröer horen. 

Hierna zijn we naar het openlucht museum gegaan. Dat was wel even leuk. Je kon met een qr code op een linkje komen waar je dan in de taal van je voorkeur werd verteld wat je zag en waarvoor het is gebruikt. In de grote woonboerderij van het museum zat een vriendelijk meisje op ons te wachten. Ze had nog geen klant gehad. Het huis leek eigenlijk heel erg op het huis van de andere twee musea die wij hadden gezien, alleen deze was veel groter en je kon zien dat de boer die hier leefde veel rijker was geweest. Hierna gingen we terug naar boven (het openluchtgedeelte ligt een paar honderd meter lager op de berg) om nog wat statiegeldloze blikjes te halen voor de terugreis. Bleken ze dit in deze winkel helemaal niet te hebben. Dus we hebben een grote fles meegenomen en deze bij thuiskomst verdeeld over de kleine lege statiegeldflesjes van thuis.

Vervolgens hebben we weer heerlijk walvisbiefstuk gegeten, omdat we niet wisten hoelang het concert zou duren. Na nog een half uurtje bijgekomen te zijn hebben we de wandelschoenen weer aangetrokken om te beginnen met de wandeling naar de winkeltjes die ik vannacht had uitgezocht. De één was dicht en de ander niet te vinden. Dus door naar winkelcentrum sms om de lege flessen weg te brengen. Het was er zo druk, alle kinderen werden geschminkt in regenboogkleuren en er werden ballonnen tot leuke figuren gemaakt. Maar wij zagen natuurlijk geen inleverapparaat. Sabine had nog bedacht dat we anders aan de andere kant moesten gaan kijken bij de uitgang, maar vragen leek ons beter. Nou, om je lege flessen weg te brengen moet je de parkeergarage in lopen en dan helemaal aan het eind staan twee machines. Dus wij vol goede moed met onze twee flesjes daar naartoe. Voor ons stonden ze met gigantische vuilniszakken vol bij de flessenautomaat. Één vrouw had zelfs voor bijna 500 kronen statiegeld en 100 kronen is zeker 13,50 euro. Daar stonden we dan met twee lullige flesjes. Wellicht hebben al die mensen de flessen opgespaard om nu met deze feestdagen wat lekkers te kunnen kopen in de stad. Toen wij eindelijk aan de beurt waren, waren wij zo klaar met die twee flesjes. Om de acht kronen op te halen moesten we nog wel even de hele winkel door naar de kassa en dit is een hele grote winkel. Toen wilde graag nog één winkeltje bekijken, dan naar de wc om dan om 15:00 uur bij het voetbalstadion te zijn aangezien de pride walk daar op dat moment zou beginnen. 

Bij de wc's hadden we een klein oponthoud aangezien er geen wc papier was. De vriendelijke schoonmaakdame ging het daarop voor ons halen. Bij het verlaten van de wc kwam ik erachter dat we nooit om 15:00 uur bij het stadion zouden kunnen zijn. Volgens Truus was het nog 15 minuten lopen en het was al 15:02 uur, maar wij hadden geen haast. Het bleek ook geen 15 maar nog geen 4 minuten lopen. Waarschijnlijk dacht Truus dat ik aan de andere kant moest zijn. Daar kregen we direct een regenboogvlaggetje en er kwamen steeds meer mensen. Opvallend is dat er hele families meelopen, zeg de moeder en het neefje en nichtje van de homoseksueel, maar ook een deel van die gezinnen met geschminkte kinderen uit het sms winkelcentrum. Wachten duurt lang. En er kwamen steeds meer mensen bij. Vervolgens begon er een fanfare te spelen. Ik begon gelijk Rosamunde te zingen, maar wat blijkt, ze hebben hier er een andere tekst op in het Faeröers. Het deed me een beetje denken aan vorig jaar met "Ik zie een muis". Na nog vier liedjes werd er ineens vanaf de open wagen een toespraak gehouden. Niet dat wij die konden verstaan, dat kon bijna niemand zo zacht was het en anders hadden wij het toch niet kunnen vertalen. Toen wij dan eindelijke de walk begonnen, we moesten even wachten totdat ook wellicht de enige dragqueen van Faeröer was ingestapt in het bakkie en met de bellenblaaspistolen, hadden we het koud gekregen. Kijk, toen wij in alle haast naar de walk toe liepen hadden we het warm gekregen en gingen de jassen uit, maar dat lange wachten had ons redelijk afgekoeld. Dus de jassen gingen weer aan. Er waren best een boel mensen die meeliepen, maar vergeleken met bepaalde evenementen in Nederland, zeg de meeste evenementen in Nederland, hadden wij behoorlijk wat ruimte. Zelfs beneden bij het concert was er plek zat. Hier werden we toegesproken door de tweede dragqueen van Faeröer. Wat een verschil met Amsterdam of Utrecht. Sowieso zijn hier al veel minder mensen. Ik Tórshavn wonen er 17000 en op heel Faeröer 55000, dus dat kan nooit net zo  massaal worden. Het grappige is ook dat niemand elkaar kust bij de begroeting, er wordt daarentegen wel heel wat af geknuffeld en omhelsd met bekenden. Nu zijn wij geen bekenden van iemand hier, dus Sabine zat wat dat betreft veilig. Sabine vroeg zich nog af wat de mode is hier. Nou, volgens mij is de mode gewoon gebreid en warm. Er waren er ook een aantal die geheel niet modieus rondliepen. De één had een bh aan, de ander een bh met een klein topje, de volgende een jurkje zonder bh, weer één had een geschminkt gezicht en zich gewerkt in een sinaasappelnetje, met korte broek en t-shirtje (al ijs etend met een gevoelstemperatuur van 3 graden) maar over het algemeen was de rest gewoon modieus, zeg warm, gekleed. Ik heb hele leuke gebreide lange broeken gezien met daarover een rok en zelfs een gebreide flared pants in regenboogkleuren met daaronder een lekker thermobroek. We werden getrakteerd op traditionele Faeröerse artiesten. Sommigen zongen in het Faeröers en een aantal ook in het Engels. Helaas weet ik van de eerste artiest niet hoe die heet (gelukkig hebben we de beelden nog en ik heb de naam gevonden nl. Terji Rasmussen) (Klik hier voor het filmpje), maar ook Reiley, die voor Denemarken uitkwam op het songfestival was er (Klik hier voor filmpje 1 en hier voor filmpje 2), evenals Jazzygold (Voor de nieuwsgierigen hier een linkje naar Youtube). Al deze artiesten zijn te koop bij Tutl, de platenwinkel hier in de stad met alleen maar Faeröerse artiesten. Er staan ook drie filmpjes bij de video's voor een impressie. Hoe langer wij er stonden, hoe kreupeler wij ons voelden. Op de één of andere vage wijze slaat het lange wachten op je heup. Ook werd het steeds kouder, maar we werden nog steeds niet om de minuut omver gelopen. Niet dat we helemaal niet omver gelopen werden, maar ons hoor je niet klagen. Zelfs Sabine hoorde je niet. Daar stonden we dan met twee regenboogvlaggetjes en ook twee op mijn wangen te kijken en te luisteren naar muziek en vooral ook publiek. Na 1,5 uur hadden we het zo koud gekregen dat we maar terug naar huis gingen. Wij waren niet de enige. Het was duidelijk op z'n eind. 

We konden zonder Truus teruglopen, want we wisten de weg. En als je dan zo de berg opgaat, heb je het in luttele seconden weer bloedheet. Dit was een mooi voorproefje voor morgen, niet alleen voor de mensenmassa die verwacht gaat worden, maar ook voor de kleding die we aan gaan trekken. Misschien wel mijn schapenvest en wellicht ook de thermokleding. Bij thuiskomst hebben we lekker ei gegeten en ons warm gedoucht. Nu gaan we nog even bepalen bij welke straat we morgen echt moeten zijn, tijdens het grote feest. 

Als je heel goed kijkt zie je ons hier op het journaal. (Links achteraan)