Schotland dag 21 - 23 augustus

Na een nogal onrustige nacht ( tja, we moesten weer naar huis en er kwam een rit van 6 uur aan) ging de wekker dan eindelijk om 6.45 uur. Ik had dat kreng maar gelijk uitgeslagen, aangezien Sabine altijd tijdsdruk voelt. Wel was ik vergeten dat we nog 3x zouden snoozen. Ik stond dus maar op, poetste mijn tanden, daarna duwde ik de tandenborstel in Sabine haar giechel en ik ging douchen. 

Om 7.25 uur stond ik (lekker ruim op tijd) al klaar voor het ontbijt, alleen Sabine had nog net een paar minuten langer nodig. Dus om 7.35 uur zaten we beneden en bestelde we onze scrambled eggs met zalm op een geroosterde bagel. Een geweldig ontbijt. Pat had al door dat we van lichte thee hielden, dus kregen we maar 1 zakje thee in de pot (deze was er natuurlijk ook binnen no time weer uit).
De vogel die we gisteren gezien hadden, blijkt een waterspreeuw. Bij de omschrijving zeiden Pat en Andy direct: "It's a dipper". Als je dat vertaald met google translate krijg je weer dipper, maar goed een waterspreeuw dus. Schijnen we ook in Meijendel te hebben. 

Om 8.40 uur vertrokken we over Snow Road via Lecht, Cock Bridge, Breamar richting Perth. Na 1,5 uur waren we eindelijk de Cairngorms uit, alwaar we heerlijk getrakteerd zijn op wegen tussen de 15% en 20%. Ik dacht: "als ik nou een beetje door rijd, kan Sabine straks toch rustig een theetje drinken." Ondertussen kreeg ik commentaar van Sabine ("Mijn wang zit op het raam. Ik zeg niks over je rijden hoor, je rijdt prima. Het zegt alleen iets over mijn wang.") Eerlijk is eerlijk, het is een geweldige route met heel veel dips, bochten, haarspeldbochten en hoogteverschillen. De Efteling ,of elk ander park met heel veel achtbanen, is er niks bij. En dat voel je al snel in je hoofd en maag. Sabine heeft dit keer wel een filmpje gemaakt.

Halverwege de route zijn we is de dodendieren op onze weghelft gaan tellen. Het is eigenlijk triest dat je in een natuurreservaat, op een afstand van nog geen uur (en dat is gezien de hoogteverschillen in het gebied een kleinere afstand dan bij ons in dezelfde tijd,), ruim 44 dode beesten ziet (konijnen, vogels enz.). 

In Braemar hebben we nog de tank volgegooid voor het geval dat. Dat was maar goed ook gezien de rest van de reis.

Om 10.38 uur (ik had echt trek in een theetje) zette ik de auto aan de kant, in de enige P die ik zag. Een trieste plek. Ik was gelukkig 2 minuten voor het moment waarop Sabine zou zeggen: "Je rijdt al twee uur, gaat het nog?" Zo die vraag had ik lekker omzeild, maar naar dat theetje kon ik fluiten want gezien de plek hebben we alleen maar van stoel gewisseld en is Sabine doodgereden. 
Sabine heeft 'm daarna leuk doorgetrokken (ik heb heel wijselijk niets over mijn wang gezegd). Toen Sabine eenmaal reedt, wilde ze niet meer stoppen. Zo reed ze om Perth en om Edinburgh heen. Na vijf kwartier wilde ik echt wel een theetje en een wc'tje. Dus zijn we van de weg afgegaan en zijn we op een groot parkeerterrein gaan staan. Benen strekken , wc'tje en een theetje. Na ons broodje wit uitgeslagen hageltjes ben ik weer verder gereden.

Truus begon gelijk te mekkeren dat er hinder op de weg was. Gelukkig konden we dit omzeilen door dit keer de raad van Truus goed op volgen. Hierdoor liepen we iets vertraging op, maar niet zoveel als wanneer we op de bypass waren gebleven. Rond 13.10 uur vond ik het echt wel tijd voor nog een theetje. Nu waren we in de buurt van Eyemouth, dus ik eraf want ik wist nog van 4 jaar geleden dat het een prachtig plekje bij het strand was. Natuurlijk ging Truus gelijk op tilt. Zij had even pech. Bij het strandje aangekomen konden we bijna de auto niet kwijt. Toen ik 'm ergens had neergegooid liepen we met de Irn Bru en de broodjes met cheddar naar een bankje om te picknicken.

Het was heerlijk warm en ik zat bijna te genieten, tot ik het hoofd van Sabine bekeek. Uit elke porie straalde haast! Natuurlijk snapte ik de haast van Sabine wel, maar we hadden zeker een half uur extra speling, met de tussenstops meegerekend. Dan zouden we volgens de berekening uiterlijk om 15.00 uur aankomen, terwijl de uiterste tijd 16.15 uur zou zijn (je wilt ook niet te laat komen, toch?). Dus wij gauw de auto weer ingesprongen om door te rijden. 
Negen mile voor Morphet was er langzaam rijdend en soms ook zeker stilstaand verkeer (en natuurlijk waren er nagenoeg geen tweebaanswegen). Maar ja wat wil je, het is vandaag bankholliday friday. Sabine zag de tijd al oplopen en ik werd steeds chagrijniger. Truus gaf aan dat we nu pas om 15.24 uur bij de terminal zouden zijn. Dat heb ik gelukkig weer goed kunnen maken in het laatste stuk. Uiterlijk 15.20 uur stonden wij als derde in de rij voor de paspoortcontrole en het verkrijgen van de boardingcards. Met de motorrijder was de, niet zo actieve, dame aan de balie al bezig toen wij in de rij kwamen. Daar is zij toen zeker nog 10 minuten mee bezig geweest. De Duitsers voor ons hadden een hond, waarvan ze zelf de chip moesten scannen. Dit lukte natuurlijk  niet. Met hun is zij minstens 20 minuten bezig geweest. Dat mijn blaas niet geknapt is, vind ik een wonder, aangezien ik in Eyemouth al moest plassen (maar wij wisten van 4 jaar geleden dat dit alleen kon als we ergens iets gingen drinken en daar hadden wij geen tijd voor). Toen wij eindelijk aan de beurt waren geweest mochten we in lane 3 staan. Nu durfde ik natuurlijk niet uit te stappen om naar de wc te gaan, aangezien het verleden ons had geleerd dat je dan terugkomt bij een lege rij. Ik heb het dus nog maar even opgehouden. Na de auto op de boot te hebben gezet, de spullen voor op de boot te hebben gepakt en naar de hut te zíjn gegaan, kon ik dan eindelijk na 2,5 uur mijn blaas legen. Sabine hoefde dit keer niet (geen idee hoe dit kan). 

Hierna zijn we naar boven gegaan, hebben een stoeltje in de zon gezet en hebben genoten van een cola en een bier. We konden even alles van ons af laten glijden en heerlijk roesig genieten van het zonnetje, hangend in de stoel (misschien was ik wel de enige die roesig hing, gezien het heerlijke effect van het biertje na deze vermoeiende dag). 

's Avonds zijn we iets eerder gaan eten. Na alle andere boten viel het eigenlijk een beetje tegen. Wat niet tegen viel was het uitzicht. Sabine, mijn eigen persoonlijke zoekmachine, zag iets in het water en na wat wijzen zag ik het ook. We wisten niet zo goed wat het was, maar op een gegeven moment zei ik : " Volgens mij zijn het 'gewoon' dolfijnen". Sabine had al een vinnetje gezien. Verwacht nou niet dat het allemaal achter elkaar springende Flippers zijn, want dat was het niet. Na snel afgerekend te hebben zijn we naar het dek gelopen. En ja hoor, daar zagen we nog meer vinnetjes. Ik heb daar een filmpje van gemaakt. We komen graag de vinnetjes aanwijzen. Zelfs deze laatste dag zijn we nog getrakteerd door de natuur.

Voor zo is het naar bed. Morgen zit de vakantie er weer op. Dan komt het laatste verslag. 

Morgen komen we als duo penotti  aan; bruin hoofd en witte benen in onze halve broek.