Een onverwachte wending: dag 7

Ook vanmorgen ging de wekker weer om 7.30 uur. Voor ons gevoel was het veel te vroeg. Toch maar het bed uitgekomen en na het tandenpoetsen nog even gedoucht. Voor het ontbijt onze spullen bij elkaar gezocht en ingepakt. We waren er nog steeds niet over uit wat we vandaag moesten gaan doen. Gingen we dan toch naar de vroege havensteden zoals Zwartsluis, Vollenhoven, Marknesse, Blokzijl of gingen we dan toch maar naar de Wieden, ook al konden we niet met de boot mee. De vriendelijke medewerkers van het hotel wilden ons ook nog wel aan een bootje helpen in Giethoorn of in Ossenzijl, maar we wisten dat dat ook allemaal al verhuurd was en we waren er al geweest. Bij het ontbijt nog maar even wat bedacht, maar we wisten het nog steeds niet.

Na het ontbijt hebben we de thermoskan weer laten vullen. Daarna hebben we de auto ingepakt, de laatste kosten betaald en zijn we toch maar naar het bezoekerscentrum in de Wieden gereden in Sint Jansklooster. 

Daar aangekomen gingen we eens bedenken waar we gingen lopen en wat we konden doen. Ik was zo brutaal om nog even te vragen of we met de boot mee konden. Wat denk je? Hadden ze afzeggingen gehad, dus we konden gewoon mee. Zodoende zaten we ook vandaag gezellig op een rondvaart, maar nu in de Wieden. We moesten ons eerst nog een uurtje vermaken. Dus eerst nog een broodje naar binnen geduwd, want we moesten om 12.00 uur op het bootje zitten. De camera gepakt en t-shirts voor het geval we toch nou mochten verbranden. Het meest vervelende was dat de petten nog thuis lagen, die waren met de verhuizing uit de auto verdwenen. Ik zou ze bij de schipper van de boot moeten vragen, werd er gezegd. Nog even illegaal gaan plassen en op naar de boot. 

De schipper gaf aan geen petten te hebben, maar bedacht zich op het moment dat het schip net van de kade af was gevaren. Zo werden de petten toch nog even de boot opgeworpen en konden wij, met mooie otters op ons hoofd, genieten van de tocht. We gingen over het verdwenen dorp; 'Beulake';  De Beulaker Wieden. En toen via Dwarsgracht en Jonen weer terug naar st Jansklooster. Onderweg hebben wij zelfs de kleine karekiet gespot, geen roofvogels maar wel weer een boel libelles. De tocht ging over veel weidser water en dat was op zo'n dag als vandaag best aangenaam. Na terugkomst hebben we een heel klein stukje gelopen, iets gedronken en om 14.45 uur zijn we richting Zoetermeer gereden.

Een mooie afsluiting van onze 3 daagjes weg zou je denken. Maar niets is minder waar. Bij thuiskomst kwamen wij tot de ontdekking dat ons wespennest nog actief is, dus moest ik onze wespenverdelger gauw contacten over dit vervelende probleem. Toen zag Sabine een egel liggen, maar niet in de bosjes. Het diertje lag zomaar bij ons op het straat, naast en achter de prullenbakken. Dat was raar. Toen heb ik de egelopvang gebeld, maar die was al gesloten. Vervolgens heb ik de dierenambulance gebeld, maar die was ook gesloten en alleen bereikbaar voor spoedklussen. Toen ben ik weer gaan kijken op de site van de egelopvang, daar stond een noodnummer. En je raadt het al: ik heb gewoon dit noodnummer gebeld met de vraag of het normaal is dat een egel met dit weer zo zichtbaar ligt te liggen in de tuin. Nou, dat is dus niet normaal. Of we het beestje niet even konden wegbrengen. We waren nog geen vijf minuten binnen met knallende koppijn, dus je begrijpt dat dat er niet in zat. Halen kon ze niet. Na veel aandringen ging ze een vrijwilliger regelen. Sabine heeft het lieve schattige beestje voorzichtig in een verhuisdoos getild en later heeft ze deze doos inclusief tupperwarebakje met water in de gang gezet. Daar is het veel aangenamer met deze temperaturen. Vervolgens werd ik gebeld door de vrouw van de egelopvang (zij was nog steeds een beetje vreemd), maar de boodschap was dat er iemand langs zou komen om het beestje op te halen Op mijn vraag  hoe laat kon ze geen antwoord geven. Ze had geen idee. Binnen het uur was er iemand ter plekke. Een aardige vrouw die inderdaad vond dat wij een flinke egel aan de haak hadden geslagen. Ze vermoedt, aangezien het om een vrouwtje ging, dat ze wellicht nog wel eens drachtig zou kunnen zijn of zijn geweest, dus mochten wij nog kleintjes vinden in de tuin, dan zou dat kunnen. Al acht zij de kans groter dat de dame in kwestie nog niet geworpen heeft. Bij het sproeien van de tuin hebben we in elk geval niks horen piepen. Sabine heeft nog een poging gewaagd om het arme beestje in goede gezondheid hier weer uit te laten zetten. Ook ik heb dit aangegeven. Maar dit zal wel niet het geval zijn.

Tot zover onze dag. We missen onze egel, nu al.