Een bijzondere ontmoeting: dag 15

Vannacht was het zo koud dat we geen oog dicht gedaan hebben. Mijn voeten waren niet warm te krijgen en Sabine haar bovenlichaam niet. En dat terwijl we behalve onze gewone campingnacht kleding (joggingbroek, dikke wandelsokken en slaapshirt) ook nog een dikke trui hadden aangetrokken uit voorzorg. Sabine stelde zelfs voor om in de auto te gaan zitten met de verwarming aan. Maar dat maakt herrie op de camping en kan niet. Dat waren dus koude voeten en de daarbij behorende volle blaas, de nachtelijke wandeling, de thee en wonderwel, volgens mij heb ik vannacht een uurtje geslapen. Anderhalf zou ook nog kunnen, maar dan hebben we het ook wel gehad. Vanwege de thee kon ik vanmorgen om zeven alweer naar kamer honderd. Op dat moment stond iemand het douchegebouw te soppen, kwam de eerste dame douchen, liepen de buren met hun zoontje terug van het toilethok en reed er al een auto van de camping.

Daarna toch nog maar even geprobeerd te slapen. De wekker ging om half acht, want ja we zouden er een mooie dag in Roskilde van maken. We hebben het wekkertje maar even uitgezet om er een uurtje later dan toch ook echt uit te kruipen. Na het poetsen en wassen en aankleden gingen we ontbijten. Gisteren hadden we nieuwe yoghurt gekocht, maar deze was wel heel dun. Kefir is waarschijnlijk karnemelk. Ik heb dus maar een beker karnemelk gedronken en wij hebben lekker ontbeten met granolen, peer, druifjes en appel. De overburen met de hond waren aan het inpakken en vertrokken weer. De Nederlanders naast ons, die we met hun 3 kinderen echt niet hebben gehoord en ook nog een hond bleken te hebben, gingen ook weg.

Na de afwas reden we naar Roskilde. We hadden al een mooie parkeerplaats uitgezocht. Vanaf de parkeerplaats liepen we naar Roskilde Domkirke, de kathedraal. Natuurlijk moesten we vandaag ook nog even samen op de foto. Hier liggen een heleboel Deense koningen en koningen begraven, als ik het goed heb onthouden tweeëntwintig. Ook de eerste koningin Margrete I. Verder heetten ze daar allemaal Frederic of Christian. Tijdens ons bezoek was er ook nog een korte middagdienst. Heerlijk dat geluid van een kerkorgel in een kerk.

Hierna zijn we naar buiten gegaan. De bekende Roskilde markt stond er. 4 kraampjes rommelmarkt twee kraampjes bloemen en groenten. Vervolgens gingen we de winkelstraat in. We hebben hier een broodje geluncht. Niet bij Vivaldi dit keer.

Daar raakten we aan de praat met alleraardigste Belgen. Omdat ze een haventje hebben met daarbij een vikingbotenmuseum zijn we daar even naartoe gelopen. Het museum heeft een animatieprogramma voor de hele dag. Wij wilden niet echt geanimeerd worden en zijn bij de glaskunstgalerie iets gaan drinken.

Sabine trakteerde. We hebben iets te vieren vandaag nietwaar? Het was exact 4 jaar geleden dat Sabine mij, met een broodje ei in mijn mond en een kopje thee in mijn hand, op de Windy Gap ten huwelijk vroeg (en 4 jaar en een dag geleden dat we naar Beginish Island gingen). Ecologische frisdrank. De smaken die wij uitgezocht hadden waren erg lekker.

In de galerie zelf hebben we ook even gekeken. Natuurlijk met de handjes op de rug! Hierna gingen we terug naar de auto. Omdat ik een Kruidvatachtige winkel had gezien en een beetje moe word van kou ’s nachts gingen we daar nog even kijken of ze een kruik verkochten. Dat hadden ze niet. Wel iets in de vorm van zoogcompressen met een metalen dingetje erin dat je moet breken en dat dan een half uur warm blijft. Het is eigenlijk voor in je handschoenen maar aan onze voeten is het vast ook heel lekker. Daarna hebben we in de eventyrshop (avonturenwinkel, outdoor winkel) gevraagd of ze een kruik hadden. Ze kwamen met een iets luxere versie van onze zoogcompressen. En ook die van ons doen het weer na 5 a 10 minuten koken. Ik hoop dat het enigszins werkt.

Toen zouden we terug naar de auto en op onderzoek uit of we in Ringsted konden parkeren bij het station. Morgen willen we namelijk naar Kopenhagen. Met de auto is wellicht te doen, de afstand is het niet en je schijnt bij metrostations te kunnen parkeren. Die gok gaan wij niet nemen. Morgen zetten wij de auto op het parkeerterrein achter het station en gaan we met de trein. Dit is een prijzig grapje, maar met de trein in Denemarken is ook een belevenis op zich.

Dus wij op weg naar de auto. Halverwege de straat stelde Sabine voor om alvast over te steken. Er stond daar een oudere dame met rollator en handschoenen op de rijbaan in het zonnetje op haar rollator te zitten, naar wij dachten te genieten van het zonnetje. Toen wij langsliepen sprak ze ons aan in het Deens. Toen ik aangaf dat ik Engels sprak, of Duits (nou ja, met moeite dan) sprak ze mij in vloeiend Engels aan. Of ik haar even wilde helpen. Natuurlijk, geen probleem. Ze wilde vast over steken, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze hoefde ook de stoep niet op want ze bleef fijn op het asfalt. Het was ook niet zo dat de helling te steil afliep, dat deed ze vaker en omhoog ook. Nee of we een stukje mee wilden lopen. Nou, dat was geen probleem vond ik. Dat stukje was inderdaad kort, maar daar hebben we 20 minuten over gedaan. Ondertussen vroeg ze honderd uit over ons werk, vond ze het heel normaal dat we getrouwd waren ( ze had zelf ook een vriendin die was getrouwd met een vrouw). We staken over bij een ander parkeerterrein en ze zei dat haar huis vlakbij was. We keuvelden verder. Ze had 2 dochters en 2 zonen en 15 kleinkinderen. Haar vierde achterkleinkind zou in september komen en zij snapt ook niet waarom iedereen maar van te voren wil weten wat het wordt. Zij wisten het, dacht ze, nog niet. Ze zag haar kinderen niet want 3 woonden in Stockholm en 1 in Malmö (Zweden) en nu met Corona kon dat niet. Ze rook enorm naar knoflook en ik had met haar te doen. Ik vroeg of ze vrienden had. Die had ze en zag ze soms. Tussen door wees ze op een prachtig doorkijkje naar de haven. Mooi uitzicht vond ze en dat konden wij alleen maar beamen. Waarbij we moesten helpen? Nog geen idee, misschien bij het niet zo alleen zijn en wat aanspraak hebben. Ik vroeg haar letterlijk of ze niet eenzaam was. Dat was ze wel, maar ze maakte vaak buiten een praatje met mensen en dat maakte het iets makkelijker. Ze had ook en mooie uitspraak op iets wat ik zei (Joost mag weten wat het ook alweer was). Ze zei: “Het leven is vaak lang”. Ik moest om die opmerking lachen en zei direct dat ik deze zou onthouden. Bij haar huis gekomen vroeg ze of we haar naar de voordeur wilden helpen. Natuurlijk doen wij dat, geen enkel probleem, al voelde het toch wel wat raar allemaal. Er gaan toch wel ineens rare gedachten door je heen, ik bedoel, ik kijk veel detectives, ook Deense. Hoe dan ook, er stonden 2 deuren open. Ze zei dit is mijn huis, wil jij of willen jullie voor mij het keukenraam dicht doen. Nou, dan zeg je geen nee. Ik kijk in de deur en zie een enorme trap dus vroeg gelijk hoe ze daar in hemelsnaam boven kwam. Dat antwoord kwam later. Ik naar boven, maar eerst moest het licht aan. Boven stonden verschillende schoenen, alsof de kamers werden verhuurd. Ik moest doorlopen en daar was inderdaad de keuken en daar stond inderdaad een raampje open. Ik geprobeerd dat raam dicht te doen, dat lukte wel, maar de sluiting was anders dan ik gewend was. Ondertussen zag ik door het grote keukenraam een prachtig uitzicht op de haven. Sabine was ook naar boven gekomen. Daarna gingen we snel weer omlaag. Je wil straks ook niet door de Deense ‘Opsporing verzocht’ gezocht worden omdat een oud vrouwtje was beroofd of iets anders raars. Beneden gekomen vroeg ze of het gelukt was en of we het uitzicht hadden gezien. Daarna kreeg ik antwoord, zij ging door de andere deur, daar was geen trap op de benedenverdieping. Ik stelde me voor en zij daarna ook, evenals Sabine. Ze heet Annet. Eigenlijk voelde het raar om weg te gaan. Wat is tijd in een mensenleven? Hadden we niet nog meer voor haar kunnen betekenen?  We hebben een foto van ons samen. Als ik deze heb afgedrukt moet ik ‘m maar naar haar opsturen. Ze woonde op 4 of op 6 en ik kan dat vast wel in de maps terugvinden. Dan heeft zij ook een herinnering aan deze ontmoeting.

Aangekomen op de parkeerplaats schrok Sabine zich een hoedje. De auto stond er nog, de ruiten waren nog heel, dus dat was het niet. Nee, er vloog een vogel op voor haar die aan een duif zat te knabbelen. Het bleek een sperwer. Gauw heb ik mijn camera gepakt en ik kon deze vogel nog vastleggen toen hij in de boom zat. Vervolgens heb ik de auto één plekje verzet en hebben we gewacht of die terugkwam. Waarschijnlijk vond ie dat witte ding nu te eng dus na tien minuten zijn we toch maar vertrokken. 

Daarna zijn we richting het station van Ringsted gereden. Het grote parkeerterrein ziet er netjes uit en oogt redelijk veilig (al onze dure bezittingen liggen in de auto). Na drie keer terug gelopen te zijn naar de auto, vanwege een parkeerschrijf die niet nodig was, een mondkapje en een extra controle of alles wel dicht zat. Liepen we door de gang onder het spoor door naar spoor 1 waar ook de informatie was. Hier hebben we alvast 2 kaartjes voor morgen gekocht naar Kopenhagen en ook weer terug. Dat zijn aparte kaartjes. 

Na nog een stop bij de Aldi voor yoghurt kwamen we dan eindelijk rond 17.30 uur aan op de camping. Hier hebben we in het zonnetje (het was vandaag rond de 25 graden zolang er geen wolk voor de zon zat) nog even wat gedronken. Sabine had enorme hoofdpijn en kon nu ook even bijkomen. We wilde jokeren maar we hadden maar 1 pak kaarten mee. Achteraf gezien bleek het ook al over half zeven en heb ik dus maar de pasta gekookt en de saus opgewarmd. Hopelijk slapen wij vannacht iets beter. Tot zover onze rustdag.